Olivier Hémon

L'été de Mathieu

Frankrijk​/​​België 1998. Komedie van Sylvie Durepaire. Met o.a. Louis Kreitman, Didier Bienaimé, Isabelle Habiague, Léa Coquin en Hannah Cailloux.

La mort de Molière

Frankrijk 1994. Drama van Robert Wilson. Met o.a. Robert Wilson, Bulle Ogier, Isabelle Chemin, Cléonus Shannon en Francis Bouc.

Een statisch-po[KA3]etisch essay over de doodstrijd van de Franse schrijver Moli[KA2]ere, wiens echte naam Jean-Baptiste Poquelin (1622-1673) was. Ooit schreef hij [KL]Le malade imaginaire[KLE] maar nu ligt Moli[KA2]ere (Wilson) zelf op sterven. Hij wordt bezocht door zijn eigen creaties en door personen uit de realiteit zoals de Franse koning, Racine en zijn geliefde Madeleine B[KA1]ejart (Ogier). Ze dansen voor hem, halen citaten aan uit zijn werk en kijken toe hoe hij met veel pijn de dood tegemoet treedt. Visueel erg knap gemaakt en voorzien van een uitzonderlijke muzikale omlijsting door Philip Glass, maar dramatisch totaal onbegrijpelijk. De cineast springt kris-kras door leven en werk van de schrijver en wie niet met dit oeuvre vertrouwd is loopt al vlug hopeloos verloren. Bovendien stikt het scenario van Wilson, Philippe Chemin en Jan Linders van holle symbolen. De teksten van Heiner Muller worden gelezen door Bulle Ogier, Sami Frey en Jeanne Chemin. Adembenemend mooie fotografie van Renato Berta.

Le pactole

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Richard Bohringer, Pauline Lafont, Bernadette Lafont, Marie Laforêt en Roland Blanche.

Een jong stel leidt een probleemloos leven, maar wordt getraumatiseerd door de dood van een collega, die net na haar pensionering overleden is. Zij besluiten van het leven te genieten zolang het nog kan en beroven de plaatselijke supermarkt.

L'Eden-Palace

Frankrijk 1977. Drama van Frédéric Compain. Met o.a. Monique Frinchaboix, Olivier Hémon, Michel Méderic en Michael Lonsdale.

Een schoonmaakster in een kleine bioscoop in de Parijse voorstad is geleidelijk aan krankzinnig aan het worden. Zij bedenkt een misdaad, waarvan zij getuige zou zijn geweest en vertelt hierover aan haar baas en haar echtgenoot. De politie bemoeit zich ermee en gelooft haar. In plaats van ervan af te zien, gaat zij steeds verder mee in de ziekelijke fantasiën. Een onevenwichtige B- film, zoals al het werk van Compain, met weinig geld gemaakt. Angstwekkende scènes worden voortdurend herhaald en brengen daardoor slechts een gevoel van onbehagen teweeg. Het ontbreekt L'EDEN-PALACE aan innerlijke samenhang maar het blijft ondanks alles een opzienbarend produkt.