Soft Fruit
Australische filmmakers lijken er een punt van te maken vooral geen Hollywoodse stereotyperingen te gebruiken. In Soft Fruit komen de vier kinderen van een vrouw (Drynan) met kanker voor het eerst in vele jaren samen onder één dak. Niemand van de familie is een beetje aangepast. Zo is zoon Bo een junk vers uit de bak, schiet pa Vic appels uit de boom en steelt dochter Vera sperma uit het ziekenhuis waar ze werkt. De kijkers krijgen niet de bekende familiestrubbelingen gevolgd door verzoening te zien, maar echte ruzies, masturbatie, het schoonmaken van nagels en het vouwen van de was. In de ogen van debuterend scenariste-regisseuse Andreef (leerlinge van de beroemde Australische Jane Campion) is de mens afstotelijk, dom en gemeen. En dat mag getoond worden. Maar soms zijn haar personages gekwetst, aandoenlijk en mooi en ook dat laat Andreef zien: Vera wil zo graag een kindje, Vic gaat zijn vrouw missen en ma ziet voor het eerst haar kinderen als onafhankelijke volwassenen. Geen mens in Soft Fruit heeft een soapig uiterlijk, maar Andreef laat met gevoel voor humor de kijker achter façades naar binnen kijken en toont hiermee - beter dan makers van veel gelikte films - de essentie van menselijkheid. De cynisch-Australisch toon, gecombineerd met een excellerende cast en een mooie soundtrack, maken van Soft Fruit een gevoelige, enerverende maar ook grappige film. Of zoals Andreef zegt: 'Een film waarin je een emotionele reis maakt, en voelt wat het is om mens te zijn.'
