Ludwig van Beethoven

Cravate Club

Frankrijk 2002. Drama van Frédéric Jardin. Met o.a. Charles Berling, Edouard Baer, Albane Urbin, Patrick Mille en Pierre Balesi.

Maestro, Maestro! : Herbert von Karajan

Duitsland​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Oostenrijk​/​​Australië​/​​Nederland 1999. Documentaire van Patricia Plattner. Met o.a. Peter Boeckmann, Ines Clouzot, Fritz Dolezal, Dietrich Gerhard en Michel Glotz.

Les passagers

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Fabienne Babe, Philippe Garziano, Bruno Putzulu, Stéphane Rideau en Gwenaëlle Simon.

Paula und das Glück

Duitsland​/​​Polen 1998. Komedie van Ute Hirschberg. Met o.a. Jana Radau, Franciszek Wardynski, Zofia Rysiówna-Hanuszkiewicz, Jadwiga Jankowska-Cieslak en Luis Dieuzayde.

Julia Varady ou Le chant possédé

Duitsland​/​​Frankrijk 1998. Documentaire van Bruno Monsaingeon. Met o.a. Julia Varady, Dietrich Fischer-Dieskau en Viktoria Postnikova.

Bumerang

Tsjechië 1997. Drama van Hynek Bočan. Met o.a. Jiři Schmitzer, Vladimir Dlouhí, Karel Heřmánek, Miro Noga en Leoš Suchařípa.

Un amour inachevé

Frankrijk​/​​Duitsland 1996. Romantiek van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. François Loriquet, Amira Casar, Lara Guirao, Karin Baal en Peter Ketnath.

Lust och färging stor

Zweden 1995. Romantiek van Bo Widerberg. Met o.a. Johan Widerberg, Marika Lagercrantz, Thomas von Brömssen, Karin Huldt en Björn Kjellman.

WO II woedt in alle hevigheid. Ook in Malm[KA3]o, dat in het neutrale Zweden ligt, is het merkbaar: zo heerst er schaarste aan van alles en nog wat, maar Stig (Widerberg) die 15 is, is veel meer ge[KA3]interesseerd in zaken, waarmee de meeste pubers zich bezighouden: hij voelt zich onweerstaanbaar aangetrokken door zijn lerares Viola (Lagercrantz). Ze beginnen een verboden verhouding, die ze angstvallig geheimhouden.

Le joueur de violon

België 1994. Drama van Charles Van Damme. Met o.a. Richard Berry, François Berland, Inès De Medeiros, Geno Lechner en John Dobrynine.

Hoe een virtuoze violist afglijdt naar de laagste maatschappelijke regionen. Armand (Berry) walgt van al het gerepeteer. De keurige wereld van concerten en opnamen interesseert hem niet meer. Hij besluit voortaan in de metro te spelen. Daar vindt hij de trouwe genegenheid van een werkneemster van de RATP, Lydia (Medeiros), en sluit hij vriendschap met iemand van het leidinggevend personeel, Charles (Berland). Met zijn klassieke spel creëert hij een vriendelijkere sfeer in de metro, maar hij stuit ook op vijandige controleurs. Hij zakt steeds verder in de marginaliteit en speelt ten slotte alleen nog voor daklozen de chaconne uit de 2e suite van Bach, in een verlaten station. De film onderzoekt de authenticiteit van en het luisteren naar muziek en schetst het verlangen van iedere artiest volledigheid in de beoefening van zijn kunst te bereiken. In zijn naïviteit doet de film de vraag opkomen waarom rijke samenlevingen hen zo links laten liggen. Het opmerkelijk zorgvuldige spel van Berry redt het grootste deel van de film. Scenario van Charlie Van Damme, François Dupeyron en Jean- François Goyet. Camerawerk van Walther Van Den Ende.

Le colonel Chabert

Frankrijk 1994. Drama van Yves Angelo. Met o.a. Gérard Depardieu, Fanny Ardent, Fabrice Luchini, André Dussollier en Daniel Prévost.

Gesitueerd begin 1800. De titelpersonage komt uit een tehuis voor vondelingen in Parijs, neemt dienst in het leger van de Republiek, huwt met een jonge vrouw, verdient zijn strepen aan het front, wordt kolonel en blijft voor dood liggen tijdens de slag van Eylau. Hij ontwaakt tussen de lijken, is zijn geheugen kwijt, wordt door boeren opgevangen en door een arts verzorgd, en krijgt langzamerhand zijn geheugen terug.

Immortal Beloved

Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 1994. Biografie van Bernard Rose. Met o.a. Gary Oldman, Jeroen Krabbé, Isabella Rossellini, Marco Hofschneider en Miriam Margolyes.

Anton Felix Schindler (Krabb[KA1]e) vindt na de dood van zijn werkgever, de grote compomist Ludwig van Beethoven (Oldman) een brief, gericht aan een `onsterfelijke geliefde` zonder naam en adres. Schindler besluit na te trekken voor wie dit epistel, dat geldt als een laatste wilsbeschikking, bestemd was om zo een erfgename of erfgenaam te vinden. De dove toondichter die grof, arrogant en onmogelijk kon zijn, had haast ontelbare liefdesaffaires. Het verhaal op deze manier in flashback gebracht, vormt het raamwerk waarbinnen de film zich over het leven van de componist voor de ogen van de kijker ontrolt. Het voert Schindler eerst naar Karlsbad, waar hij gravin Giulietta Guicciardi (Golino) ontmoet, die beweert Beethovens grote liefde te zijn. Sceptisch hierover via een interlude met de schoonzuster van het muzikale genie Johanna Reiss (Ter Steege), vestigt Schindler al zijn hoop op gravin Anna Marie Erdody (Rossellini) in Hongarije. Ludwig verbleef bij haar toen het leger van Napoleon een aanval op haar slot uitvoerde, waarbij een van haar kinderen om het leven kwam. Tenslotte zien we hoe Beethoven vijf jaar van zijn leven vruchteloos wijdde aan zijn neef Karl (North als kind, Hofschneider als volwassene) om van hem een wonderkind aan de piano te maken zonder dat hij in die periode ook maar [KA1]e[KA1]en noot op papier zette. Het probleem met deze film is dat het allemaal losse stukken zijn, die aan elkaar gelijmd zijn zonder dat de kijker het gevoel heeft een spannende speurtocht met Schindler te ondernemen. De spelprestaties zijn heel behoorlijk, de kostuums van Maurizio Millenotti prachtig en de settings (in Praag e.o.) van Jíři Hlupy zijn erg mooi. Het camerawerk van Peter Suschitzky is adembenemend, maar het scenario van regisseur Rose is nauwelijks opwindend. Beethovens muziek wordt passend uitgevoerd door The London Symphony Orchestra onder leiding van niemand minder dan Sir George Solti; de technische verantwoording over de muziek was in handen van John Stronach. Wel indrukwekkend, maar te dor en te lang. Tijdens de opnames had Krabbé uitvoerig de gelegenheid om met Rossellini te praten over zijn plan voor een film, waarin zij een hoofdrol zou gaan spelen, LEFT LUGGAGE, die later in 1998 bekroond zou worden. Rank color, Technicolor prints, Panavision widescreen en Dolby-geluid.

Hélas pour moi

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gérard Depardieu, Laurence Masliah, Bernard Verley, Jean-Louis Loca en François Germond.

Godard brengt een fabel waarin hij zich laat kennen als gelegenheidstheoloog. Hij baseert zich op een tekst van Giacomo Leopardi waarin de Schepper zijn bezorgdheid uit voor het onheil dat de mensen aanrichten (o.a. oorlog). Plus een legende die door zowel Plato als Molière, Kleist en Giraudoux zijn omgewerkt tot een toneelstuk waarin God de wens uitdrukt de menselijke emoties aan den lijve te ondervinden. Het verhaal navertellen is onmogelijk. Godard voelt zich als 'genie' veel te ver gevorderd om zich nog bezig te houden met zoiets banaals als een storyline. De film richt zich dan ook uitsluitend tot de liefhebbers en kenners van deze cineast, daar anderen onmogelijk zullen doordringen in dit intellectualistische universum, dat in beeld gebracht werd door Caroline Champetier, muzikaal omlijst door werk van o.a. Bach en Darling.

La vie fantôme

Canada 1992. Komedie van Jacques Leduc. Met o.a. Ron Lea, Pascale Bussières, Johanne Marie Tremblay, Elise Guilbault en Tobie Pelletier.

Leduc vertelt op gevoelige en humoristische wijze over de liefde tussen getrouwde professor in de literatuurwetenschappen Pierre (Lea) en jonge bibliothecaresse Laure (Bussières). Hij schetst een roerend portret van een man die verstrikt raakt in zijn liefde voor twee personen, zijn lafhartigheid en de macht der gewoonte. Lea overtuigt niet echt als man, die wordt verscheurd tussen zijn rol als minnaar en echtgenoot. De jonge Bussières is een ontdekking, bij het publiek in Quebec reeds bekend door de succesvolle tv-serie Les Filles de Caleb. het scenario is van Yvon Rivard en regisseur Leduc naar de roman van Danièle Sallenave. Het camearwerk is van Pierre Mignot. Dolby.

Beethoven Lives Upstairs

Canada 1992. Familiefilm van David Devine. Met o.a. Illya Woloshyn, Neil Munro, Albert Schultz, Sheila McCarthy en Fiona Reid.

Christophe, de zoon van een hospita in het 19e eeuwse Wenen, ontmoet Ludwig van Beethoven, wanneer de componist een appartement komt huren om aan zijn 9e Symphonie te werken. Maar de grote Beethoven blijkt een groffe, warrige en destructieve man te zijn; pas na een tijdje begint Christophe het angstige, dove genie een beetje te begrijpen en raken ze bevriend. Dit drama vormt een bewerking van een populair educatief hoorspel, en kinderen zullen deze film inderdaad een aardige (maar oppervlakkige) introductie op Beethoven en zijn tijd vinden. Munro's vertolking van de maestro als een dreigend kijkende slons, krijgt meer nadruk dan de muziek.

Sisi

Frankrijk​/​​Duitsland 1990. Romantiek van Christoph Böll en Christoph Böll. Met o.a. Vanessa Wagner, Nils Tavernier, Sonja Kirchberger, Kristina von Walter en Jean Poiret.

Hoe Elisabeth von Bayern - Sisi - ondanks de intriges van haar moeder en de voorkeur van de keizerin-moeder, de gemalin wordt van (toekomstige) keizer Franz-Joseph (Tavernier) van Oostenrijk. In een moderner persectief geplaatst dan de beroemde Romy Schneider-trilogie en komt daarom nogal ironisch over. Integenstelling tot die rolprenten, wordt aardig de draak gestoken met de sentimentaliteit van de vroegere SISSI-films met enkele onverwachte bekende namen van de Franse cinema in bijrollen: Poiret als de hertog Max (van Beieren) en Lafont als Frau von Wrangel. De show wordt gestolen door de nauwelijks zestien-jarige debutante Wagner die, in tegenstelling tot de Romy Schneider-Sissi, bij haar contact met het Beierse en Oostenrijkse hofleven, snel haar spontaniteit en haar zachtmoedigheid verliest. Tavernier is de zoon van de bekende Franse cineast Bertrand Tavernier. De Duitse titel van deze tv-film spelt SISI met [KA1]e[KA1]en S (!). De film heeft een Duitse alternatieve titel: SISI UND DER KAISER KUß, ook met een enkele S. Scenario van de regisseur en camerawerk van Reinhard Köcher.

Noir péché

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1989. Drama van Jean-Marie Straub. Met o.a. Danielle Huillet, Andreas von Raanch en Vladimir Baratta.

De legende wil dat de Griekse filosoof Emp[KA1]edocles (vijfde eeuw voor Christus) een einde aan zijn leven heeft gemaakt, door zich in de krater van de Etna te werpen. Deze film begint met het tonen van zijn lichaam op de zwarte aarde van de vulkaan, in een al even ongewone als schokkende opname. Vervolgens scanderen de filosoof en zijn leerling een tekst van de Duitse dichter Hölderlin, waarna een lange terugblik volgt. Het beeld staat in dienst van de tekst en wordt slaaf van de woorden. Het eindresultaat is een sobere maar ook sombere en grootse film, zoals overigens al het werk van Straub, grondlegger van de minimalistische film, die sommigen geheel verwerpen, terwijl er beslist sprake is van een zowel zonderlinge als onmiskenbare hypnotische kracht.

Puissance de la parole

Frankrijk 1988. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean Bouise, Lydia Andrei, Jean-Michel Iribarren en Laurence Côte.

Gemaakt in opdracht van France Télécom, is dit in feite een film om in besloten kring of tijdens speciale bijeenkomsten te vertonen. De film is echter dermate poëtisch en grensverleggend, zowel visueel als auditief, dat hij bekroond werd met de Grote Prijs van de stad Locarno op het IXe Festival international de vidéo et des arts électroniques in 1988. Het begint als een thriller. Een auto stopt bij een benzinestation. Een man snauwt: 'Laatste waarschuwing'. Wanhopig grijpt de pomphouder naar de telefoon en belt naar een vrouw aan de andere kant van de wereld. Parallel loopt het verhaal van een onschuldig meisje, Oïnos, dat zich onderhoudt met de filosofische engel Agathos. Ze brengen een dialoog uit Edgar Allan Poe's THE POWER OF WORDS over de schepping, het leven en de dood. Godard stuwt de beelden op ons af in een hels tempo, om ademloos, overbluft en geïmponeerd van te raken. In het scenario verwerkte de regisseur teksten van Poe, Charles Baudelaire, James Cain en Haroun Tazieff. Fotografie van Pierre Binggeli en Caroline Champetier.

Dernier Cri

Frankrijk 1987. Thriller van Bernard Dubois. Met o.a. Hubert Lucot, Christine Laurent, Catherine Bonnin, Eric Mitchell en Julien Dubois.

Henri is er zich van bewust dat zijn daden binnen een groep fanatieke terroristen verboden zijn. Hij weigert de bloedige bevelen uit te voeren en ziet zich achtervolgd door de leden van de groep. Het bloedige en sinistere scenario haalt recente gebeurtenissen op en maakt zich slecht van de actualiteit los, vanwege een oppervlakkige en weinig overtuigende aanpak. De acteurs zijn al even stereotiep.

Harem

Frankrijk 1985. Romantiek van Arthur Joffé. Met o.a. Nastassja Kinski, Ben Kingsley, Dennis Goldson, Zohra Segal en Michel Robin.

Diane laat haar drukke Newyorkse leven achter zich en komt terecht in een geheimzinnige harem in de woestijn. Langdradige momenten in een film die het van een onhandige en grove tegenstelling tussen het moderne westen en een eeuwenoude, gelukkige maatschapppij moet hebben. Ongeloofwaardige idylle. Blijven slechts over de fotografie van Pasqualino de Santis en de prachtige decors van Alexandre Trauner. Scenario van Tom Rayfield, Richard Prieur en de regisseur.

Ching-Mei Chu-Ma

Taiwan 1985. Drama van Edward Yang. Met o.a. Tsai Chin, Hou Hsiao-hsien, Wu Nien-chen, Lin Hsiu-ling en K'o Yi-cheng.

Fabel over de verstedelijking en het verlies van de traditionele (Chinese) waarden, hetgeen uiteindelijk tot een persoonlijke tragedie leidt. Regisseur Hsiao-Hsien speelt de rol van een zakenman met financi[KA3]ele problemen en een kwijnende relatie met zijn ex-vrouw Hsiu-ling. Veel verhaal zit er in het scenario van regisseur Yang, Chu Tien-Wen en Hou Hsiao-Hsien niet. De personages lijden allemaal onder het moderne stadsleven van Taipei: ontsnappingsdromen (naar de V.S.), de eisen van het gezinsleven, de waarden van een samenleving die nog door sociale controle gedomineerd wordt, het verlies van vroegere onschuld. Het camerawerk is van Wei-Han Yang. Ook bekend als TAIPEI STORY.

Le désir insatisfait

Frankrijk 1975. Erotiek van Jean-Paul Savignac en Edgar P. Sullivan. Met o.a. Mona Mour, Jean Roche, Pierre Oudry, Monique Vita en Ghislaine Hettre.

Een verward, onsamenhangend en schunnig verhaal over drie stelletjes die bij elkaar komen, zich amuseren, aan partnerruil doen en weer uit elkaar gaan. Wel een moralistisch einde. Deze regisseur is na een aantal interessante, helaas wat marginale films, aardig laag gezonken. Voor elke filmliefhebber is een dermate armoedige voorstelling voor wat betreft regie en scenario een marteling. Het gebruik van muziek van Tchaikowski en Beethoven slaat nergens op. Edgar P. Sullivan is een pseudoniem van Jean-Paul Savignac.

Une Partie de plaisir

Italië​/​​Frankrijk 1974. Drama van Claude Chabrol. Met o.a. Paul Gégauff, Danièle Gégauff, Paula Moore, Giancarlo Sisti en Pierre Santini.

Een ruimdenkende intellectueel praat zijn echtgenote dezelfde seksuele vrijheid aan, die hij zichzelf veroorlooft, maar blijkt redeloos jaloers als ze zijn advies metterdaad opvolgt. Na verbale en lichamelijke vernederingen gaat ze van hem af, maar ondanks een verhouding met een Engelse probeert hij haar o.a. via manipulatie van hun dochtertje, terug te winnen. Na een wanhopige geweldsuitbarsting wordt hij tot gevangenisstraf veroordeeld. Het voor schrijver/acteur Gégauff semi-autobiografisch scenario werd een schokkende Chabrolfilm die het seksisme van de hoofdpersoon een tragische wanhoop geeft. Mevrouw Gégauff groeit uit van martelares tot heldin.

Amour de la vie - Arthur Rubinstein, L'

Frankrijk 1969. Documentaire van François Reichenbach en Gérard Patris.

De beweeglijke camera van Reichenbach registreerde de tachtigjarige en zeer levendige Rubinstein gedurende drie maanden. De beroemde pianist vertelt allerlei anekdotes met het talent van een geboren acteur. De film heeft een ietwat ironische toon en er spreekt grote levenslust uit. Scenario van regisseurs Reichenbach en Patris.

Made in U.S.A.

Italië​/​​Frankrijk 1967. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Jean-Pierre Léaud, Jean-Claude Bouillon, Yves Afonso en László Szabó.

De geliefde van een vermoorde journalist stelt een onderzoek in en ontdekt een vertakt politiek komplot, waarbij haar wraakoefening ook degenen treft die verliefd op haar zijn geworden. Na het onvoorzien niet doorgaan van een ander project nam Godard een romannetje van Richard Stark als uitgangspunt voor deze ge[KA3]improviseerde film vol politieke schimpscheuten, burleske humor en cinefiele citaten (alle gangsters hebben namen van Amerikaanse film noir-regisseurs en -acteurs). Deze film is volstrekt verwarrend en, ondanks de vele pretenties van het tegendeel, allesbehalve diepzinnig, maar wel voortdurend verrassend en in abrupte tragische momenten aangrijpend. Het gebruik van primaire kleuren kreeg veel navolging.

Une Femme mariée

Frankrijk 1964. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Philippe Leroy, Bernard Noël, Roger Leenhardt, Rita Maiden en Christophe Bourseiller.

Redactrice van damesblad kan niet kiezen tussen echtgenoot, een vliegenier, en minnaar, een acteur, en weet niet van wie ze zwanger is. Godard noemde dit 'fragmenten van een film', een even vaak boeiende als irriterende vormgeving rond vrouw die zich door media en reclame niet anders kan zien dan seksobject. Reeks van uitvoerige liefdesscènes in gestileerde detailopnamen werkt bewust anti-erotisch.

Fidelio

Oostenrijk 1955. Muziek van Walter Felsenstein. Met o.a. Claude Nollier, Richard Holm, Georg Wieter en Sonja Schöner.

Leonore vermomt zich als man om tot haar echtgenoot die gevangen zit te kunnen doordringen. De poging van de befaamde operaregisseur Walter Felsenstein om Beethovens opera in filmbeelden te vertalen zal de cinefiel niet volledig bevredigen, maar de operaliefhebber komt aan zijn trekken.

Eroica

Oostenrijk 1949. Muziek van Walter Kolm-Veltée en Karl Hartl. Met o.a. Ewald Baiser, Marianne Schönauer, Judith Holzmeister, Oskar Werner en Dagny Servaes.

De muzikaal-biografische verfilming van het leven en werken van Ludwig van Beethoven met als middelpunt zijn op Napoleon geori[KA3]enteerde, bewonderende symfonie [KL]Eroica[KLE] en zijn onstuimige relatie met Giulietta Guicciardi (Holzmeister) tot aan zijn doofheid. De Wiener Philharmoniker onderleiding van Hans Knappertsbusch en de Wiener Sängerknaben maken het voor liefhebbers een must. Een verdienstelijke rol van Balser.

God schiep de mens

België 1946. Drama van Jan van Roy. Met o.a. Jozef Smets, Celine Timmermans, Germaine de Smedt en Romain van Derlee.

Melodramatische toestanden met Smets als smokkelaar, die in de gevangenis belandt waardoor hij zijn lief Thomassen verliest, die de voorkeur geeft aan een arbeider (Van Derlee). De smokkelaar trouwt met een herbergierster, maar die sterft in het kraambed. Later ontmoet hij opnieuw zijn oude vlam en de liefde bloeit weer op. Derlee wordt tijdens een gevecht door Smets gedood en hij wordt gearresteerd. Drama rond goed en kwaad liep slechts een week in Brussel, Gent en... Parijs, hoewel sommigen dsit werkje met films van Italiaanse neorealisten vergeleken! In 1966 wou Van Rooy er een gehermonteerde versie van uitbrengen maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden kwamen de in stukken geknipte film op een vuilnisbelt terecht zodat alleen nog een ingekorte versie overblijft.

Un grand amour de Beethoven

Frankrijk 1936. Muziek van Abel Gance. Met o.a. Harry Baur, Jany Holt, Annie Ducaux, Jean Debucourt en Jean-Louis Barrault.

Ongelukkige liefde van Beethoven voor leerlinge die hem tot Mondscheinsonate inspireerde. Deze zeer wijdlopige film weet te pakken door de ongeremd romantische aanpak van regisseur Gance.

Schlußakkord

Duitsland 1936. Drama van Douglas Sirk. Met o.a. Willy Birgel, Lil Dagover, Theodor Loos, Maria von Tasnady en Maria Koppenhöfer.

Een dirigent en zijn vrouw adopteren een kind, van wie de moeder later dienstmeisje wordt in het huishouden. Groot kassucces voor een melodrama dat je moet zien om te geloven. Sierck zou later als Douglas Sirk triomfen vieren in Hollywood. Camerawerk van Robert Baberske. Scenario door Kurt Heuser en de regisseur zelf.

Une histoire d'amour

Frankrijk 1934. Komedie van Max Ophüls. Met o.a. Magda Schneider, Georges Liebeneiner, Georges Rigaud, Simone Héliard en Abel Tarride.

Het scenario is identiek aan dat van de Duitse versie (zie LIEBELEI) met als enige verschil dat de speelduur 88m in plaats van 90m bedraagt; het is niet uitgesloten dat het ingekort is. De twee hoofdrolspelers zijn dezelfde, met dien verstande dat Wolfgang Liebeneiner in de begintitels opeens Georges heet. Joost mag weten waarom! Otto speelt weer de bijrol, terwijl andere acteurs van de originele versie en vooral Olga Tschechowa alleen maar gedubd zijn. Een paar extra decors. Iets minder dan het origineel en dat is logisch: we missen de Weense gezelligheid. De Franse acteurs zijn daarentegen niet minder overtuigend. De speelduur is die van een kopie uit de Cinemathèque van Lausanne.

L'Age d'Or

Frankrijk 1930. Experimenteel van Luis Buñuel. Met o.a. Gaston Modot, Lya Lys, Caridad De Labardesque, Pierre Prévert en Lionel Artigas.

Een surrealistisch meesterwerk, dat enerzijds door metaforische aanvallen een satire is op de maatschappij, het geloof en de gevestigde orde, en anderzijds een verheerlijking van de hartstochtelijke liefde. Bij het uitkomen veroorzaakte de film een schandaal en werd hij verboden. De film heeft niets verloren van zijn kracht, zijn lyrische gedrevenheid en zijn poëtische zuiverheid. Op de achtergrond bespeurt men invloeden van Sade, Marx en Freud, maar door de originaliteit van dit werk is er geen sprake van een directe invloed. Deze film is een 'getuige' van het tijdperk van de surrealistische revolutie. Scenario van Luis Buñuel en Salvador Dali. Camerawerk van Albert Duverger.

La dixième symphonie

Frankrijk 1918. Drama van Abel Gance. Met o.a. Emmy Lynn, Séverin Mars, Jean Toulout, Elizabeth Nizan en André Lefaur.

Een meisjesromanachtig, sentimenteel thema waar menigeen tranen van in de ogen zal krijgen: zo worden ze zelden nog gemaakt. Bij Gance-Victor Hugo is de pathos nooit ver verwijderd van de grootsheid, en voert helaas ook nu de boventoon. De boosdoeners zijn natuurlijk het scenario en de regie, waarin alles in het werk wordt gesteld om een onmogelijke geschiedenis te vertellen, die zelfs onbedoeld grappig wordt. Het jaar daarop moest Abel Gance het weer goed maken met een meesterwerk: J'ACCUSE. In 1995 is er een gerestaureerde versie gemaakt. Het verhaal in het kort: een jonge, rijke vrouw die haar fortuin dreigt kwijt te raken moet hiervoor een moord plegen. Om haar gezicht niet te verliezen trouwt ze met een componist. Als de waarheid haar dan toch achterhaalt, voelt haar echtgenoot zich verraden, en uit zich door zijn meesterwerk te gaan componeren: De tiende Symphonie.