Boris Lehman: regie, cast, scenario en productie.
Er zijn 12 films gevonden.

Histoire de mes cheveux

2010 | Documentaire

België 2010. Documentaire van Boris Lehman. Met o.a. Boris Lehman en Marie Duez.

A comme Adrienne

2000 |

België 2000. Boris Lehman. Met o.a. Boris Lehman, Pauline de Mérode, Edouard Higuet en Adrienne Fonck-Boulvin.

Mes entretiens filmés

1998 |

België 1998. Boris Lehman.

Peccato

1997 | Komedie, Mysterie, Fantasy

België 1997. Komedie van Manuel Gómez. Met o.a. Jacques De Bock, Lio, Noël Godin, Luc Herman en Boris Lehman.

Leçon de vie

1995 | Drama

België 1995. Drama van Boris Lehman. Met o.a. Saguenail Abramovici, Loup Abramovici, Blanche Irène Albera, Michel-Jean Bélanger en Henri Colpi.

Een film opgevat als een dagboek en verteld in de eerste persoon enkelvoud. Een opsomming van een korte inhoud van deze synthese-film is een onbegonnen zaak. Als een dichter is de regisseur altijd onderweg, op zoek naar de zuiverheid, de onschuld. In lyrische bewoordingen geeft hij een beeld van de wereld zoals hij die ervaart, soms met een kinderlijke onschuld, dan weer met een grondige levenswijsheid. Het is een hulde aan de levensvreugde, een levensles die de toeschouwer optimistisch de zaal doet verlaten. Geen gemoraliseer, maar doordrongen van melancholie, een nostalgie, een verlangen naar het verloren paradijs. De frele beelden laten diepe sporen na bij de aandachtige kijker, want niet iedereen zal van dit experiment houden of het geduld opbrengen het uit te kijken. Maar Lehman is dan ook geen cineast in de gewone zin van het woord. Hij is een dichter die met beelden zijn dichtregels aan elkaar lijmt. Hij schreef zelf het scenario en Antoine-Marie Meert hanteerde de camera. Internationale titel: LIFE LESSONS.

A la recherche du lieu de ma naissance

1991 |

Zwitserland 1991. Boris Lehman. Met o.a. Hélène La Piouler, Jacques Roman en Boris Lehman.

De Belgische maker van deze film keert terug naar Lausanne, waar hij op 3 maart 1944 geboren is en waar hij maar een jaar gewoond heeft. Nadat ze uit Polen gevlucht waren vestigden zijn ouders zich in Belgi[KA3]e, maar daar waren ze gezien hun joodse afkomst ook al niet meer veilig toen de nazis het land bezetten. Ze reisden in `t geheim door Frankrijk en kwamen uiteindelijk in Lausanne terecht. De auteur herinnert zich daar niets meer van: zijn ouders zijn dood en alle getuigen zijn verdwenen. Hij dwaalt door de stad op zoek naar zijn wortels, maar Lausanne zwijgt en sluit zich af voor de regisseur, die een aantal mensen ontmoet en verder zo veel mogelijk droomt op het meer van Gen[KA2]eve, dat `op [KA1]e[KA1]en letter na zijn naam draagt`. Dit mooie onderwerp wordt hopeloos de prullebak in geholpen door de kampioen van het narcisme die, zoals gebruikelijk, maar naar zijn navel blijft staren. Zijn film wordt dan ook gekenmerkt door een pretentieuze onbeduidendheid en alleen het uitstekende camerateam (Patrice Cologne, Aldo Mugnier en Jacques Roman) levert een vermeldenswaardige prestatie.

Babel. Lettre à mes amis restés en Belgique

1990 | Experimenteel, Documentaire

België 1990. Experimenteel van Boris Lehman.

Fictie met autobiografische elementen rond het alledaagse doen en laten van deze in Brussel woonachtige regisseur, die een film over `Babel` aan het maken is, ofwel een trilogie die 24 uur (sic) gaat duren. Ook zijn zelfportret en dat van zijn ongeveer vierhonderd vrienden (sic), voor het merendeel grote onbekenden die zichzelf spelen, krijgt de kijker er gratis bij. Over het geheel genomen een navelstaarderige, narcistische, pretentieuze en buitengewoon lege film, die de uitwerking van een nieuw soort van dweperige fictie moet voorstellen. En dan te bedenken dat het Franse ministerie van kunst en cultuur dergelijke waardeloze films subsidie geeft.

L'homme de terre

1989 | Experimenteel

België 1989. Experimenteel van Boris Lehman. Met o.a. Paulus Brun, Michel Bélanger, Jean-Louis Sbille, Renelde Liégeois en Charlie Degote.

Boris Lehman geeft de beeldhouwer Paulus Brun de opdracht van hem een standbeeld op natuurlijke grootte te maken. Dat is de aanleiding voor een groot aantal overwegingen, heroverwegingen en verwijzingen naar joodse legenden uit Midden-Europa en natuurlijk ook naar Golem, dat in het Hebreeuws 'vormeloze massa' betekent. Dit alles resulteert niet in een film maar in een navelstaarderige en narcistische uiteenzetting, die elke toeschouwer, al is hij nog zo van goede wil, paf doet staan. Deze pretentievolle film blijkt uiteindelijk niet erg diep te gaan, kenmerkend voor het ontoegankelijke en ouwehoerderige werk van Boris Lehman. Deze cineast in de marge is voortdurend met zijn obsessies in de weer.

Bruxelles-transit

1980 | Historische film, Biografie

België 1980. Historische film van Samy Szlingerbaum. Met o.a. Hélène Lapiower, Boris Lehman, Jeremy Wald en Adeline Liebman.

Na WOII komt een joodse familie uit Polen in Brussel aan. In semi-documentaire stijl verhaalt de regisseur, wiens moeder het verhaal vertelt, hun aanpassingsmoeilijkheden en interne probleempjes. Een erg persoonlijke film, of: zelden duurden tachtig minuten zo lang.

Le fou de la famille

1974 | Horror, Misdaad

België 1974. Horror van Maurice Rabinowiz. Met o.a. Marcel Dessogne, Boris Lehman en Christian Léonard.

De 'heldendaden' van de zoon des huizes, een expert in sadistische misdrijven. Een wel heel achterlijke film waarin lukraak is geknipt en die beslist in dronken staat aan elkaar moet zijn geplakt. Bovendien vertoont het spel een dermate lomp effectbejag dat de kijker er onwillekeurig om zal moeten lachen. En een scenario ontbreekt natuurlijk ook. Bespottelijk. Alleen de muziek moet van de ondergang gered.

Album 1

1974 | Experimenteel

België 1974. Experimenteel van Boris Lehman.

Belgische cineast Lehman filmt en wordt gefilmd door 150 personen, vrienden en anderen, bij een bezoek thuis of bij een toevallige ontmoeting op straat in Brussel en omgeving. Als een spel, een ervaring, een filmjournaal, een familie-album.

Ne pas stagner

1973 | Drama

België 1973. Drama van Boris Lehman.

Deze film moet een 'fictieve reportage' voorstellen en geeft een stuk weer, dat leden van een centrum voor reclassering op maatschappelijk en cultureel gebied gezamenlijk maakten en hebben opgevoerd. 'Zowel de geestesziekte als het werken bij het toneel worden doorgeprikt. Het idee van wat nu normaal is wordt opnieuw aan de orde gesteld', aldus de cineast. Alles goed en wel, maar hij krijgt in cinematografisch opzicht nauwelijks vat op zijn thema. Zijn vlakke en onbenullige stijl maken dat deze film zijn ambities niet waarmaakt, en al snel een gevoel van verveling opwekt.