Isabelle Weingarten

On appelle ça... le printemps

Frankrijk 2000. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Marilyne Canto, Maryse Cupaiolo, Marie Matherton, Bernard Ballet en Pierre Berriau.

Erreur de jeunesse

Frankrijk 1989. Drama van Radovan Tadic. Met o.a. Géraldine Danon, Francis Frappat, Muni, Patrick Bauchau en Didier Flamand.

Drie personen, die aan de rand van de maatschappij staan, wonen samen op een Parijse zolder. Ze zijn op zoek naar het geluk, dat ze nooit zullen vinden vanwege hun voorkeur voor buitensporigheden. Het project mislukt dus. De nieuweling Tadic heeft een sombere eenakter gemaakt, waarin soms inspiratie doorklinkt, ingedamd door stommiteiten in de regie en ook doordat hij er niet in slaagt ons te doen geloven dat dergelijke 'anti- helden' echt bestaan. Ze komen karikaturaal en stereotiep over. Camerawerk van Pierre Novion, Georges Strouve, John Stanier en regisseur Tadic.

Le Soulier de satin

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland​/​​Portugal 1985. Drama van Manoel de Oliveira. Met o.a. Luis Miguel Cintra, Patricia Barzyk, Anne Consigny, Anne Gautier en Bernard Alane.

Eerste volledige verfilming van het theater-meesterwerk van Paul Claudel. De lengte van de film vraagt alle aandacht en medewerking van de toeschouwer en verdient deze wellicht ook dankzij een goede enscenering. Oliveira heeft de voorkeur gegeven aan een even veelbetekenende als gewaagde onderneming door de handeling in geschilderde decors op unieke plaatsen te situeren, met acteurs in een bepaalde houding, die zich niet bewegen. Het resultaat is niets meer of minder dan 'toneel'! De film fascineert van begin tot eind en de bewonderenswaardige bezielende invloed van Paul Claudel is daar zeker voor een deel verantwoordelijk voor.

Der Stand der Dinge

Duitsland​/​​Verenigde Staten​/​​Portugal 1982. Drama van Wim Wenders. Met o.a. Patrick Bauchau, Isabelle Weingarten, Allen Goorwitz, Samuel Fuller en Viva Auder.

Wenders maakt na zijn mislukking met HAMMETT de balans op in een film over een 'filmcrew' die in Portugal bezig is met een SF- film, The Survivors. Het geld is op en ieder doodt de tijd op zijn of haar manier. De regisseur gaat naar Los Angeles om de producent op te sporen. Deze blijkt op de vlucht voor zijn duistere geldschieters en wordt neergeschoten. Wenders heeft er weer eens een echte Wendersfilm van gemaakt waarin de crisis van heel de mensheid verwerkt is. Hij slaagt hierin echter maar ten dele. Scenario van Wenders en Robert Kramer. Camerawerk van Henri Alekan, Fred Murphy en Martin Schäfer.

Les Enfants du placard

Frankrijk 1976. Drama van Benoît Jacquot. Met o.a. Brigitte Fossey, Lou Castel, Jean Sorel, Georges Marchal en Isabelle Weingarten.

De nauwe band tussen een broer en zijn zus, nog versterkt door de zelfmoord van de moeder, vindt tijdens hun volwassenheid voortzetting in de rituele spelletjes van weleer. De vrouw, die met de zakenpartner van de verachte vader is getrouwd, probeert incest te vermijden (of plaatsvervangend te realiseren) door te trachten haar broer aan haar beste vriendin te koppelen. Na de mislukking daarvan vlucht ze en gaat overstag voor de moraal en de materiële zekerheid van het huwelijk. Deze ingetogen maar gespannen psychologische studie krijgt emotionele lading door intens spel van Fossey en Castel, die worden afgezet tegen opzettelijk aangebrachte elementen uit een driestuiversroman. Schitterende fotografie van Pierre Lhomme.

La maman et la putain

Frankrijk 1973. Drama van Jean Eustache. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Bernadette Lafont, Françoise Lebrun, Isabelle Weingarten en Jacques Renard.

Alexandre wordt onderhouden door Marie en brengt zijn dagen door in cafés, met gesprekken met vrienden en met losse scharrels. Als hij Veronika zonder bijbedoelingen versiert, neemt zij het initiatief op cynische wijze over en blijkt behoefte aan vastigheid te hebben, zodat zij zich in zijn relatie met Marie opdringt om zich daar aan te koesteren. Hij kan de verantwoordelijkheid voor emoties bij anderen en zichzelf niet aan. Deze autobiografische film groeide uit tot een portret van een generatie die de meeste illusies kwijt is maar het restant romantiseert, ondanks hun façade. De compromisloze vormgeving met minutenlange monologen voor de statische camera maakt de film tot een van de belangrijkste na de oorlog, met zoveel herkenning dat hij ook nog een commercieel succes bleek. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

Quatre nuits d'un rêveur

Frankrijk 1971. Drama van Robert Bresson. Met o.a. Isabelle Weingarten, Guillaume des Forêts en Jean-Maurice Monnoyer.

Dromerige jongeman redt een meisje van zelfmoord; ze heeft vergeefs gewacht op haar de minnaar-van één-nacht die beloofd had na precies een jaar terug te komen. Hij troost haar, wordt verliefd en heeft haar voor zich gewonnen als minnaar toch verschijnt. Dostojevski's Witte Nachten in een moderne situering en Bressons franjeloze aanpak die ditmaal toegankelijker is dan gewoonlijk. Het ingehouden acteren wordt gecontrasteerd met Braziliaanse volksmuziek op de geluidsband.