No Way Home
Tien jaar na zijn rare, bloederige debuutfilm Combat Shock kon niemand verwachten dat Giovinazzo's tweede een krachtig, subtiel, overzichtelijk drama zou zijn met het zo moeilijk te reproduceren alledaagse realisme. No way home moest helaas in de meeste landen de bioscoop overslaan richting videotheek. Roth gebruikt zijn trieste gezicht ten volle als Joey, die na zes jaar uit de gevangenis komt en verbaasd constateert dat zijn moeder is overleden en zijn oudere broer Tommy (Russo) is getrouwd met ene Lorraine (Unger). Joey mag bij de twee intrekken, hoewel Lorraine tegensputtert. Terwijl Tommy hash verkoopt, Lorraine klust als stripper en Joey ramenlapt, zorgt de gespannen driehoeksverhouding voor het opborrelen van oude en nieuwe geheimen. De acteurs houden zich bewonderenswaardig in, laten het scenario van Giovinazzo rustig zijn werk doen en ontvouwen beetje bij beetje hun personages tot vol wasdom. No Way Home is zeker geen geweldloze film, maar de toon blijft koel en de focus ligt constant op psychologie.