Didier Agostini

Les Parasites

Frankrijk​/​​Italië 1999. Komedie van Philippe de Chauveron. Met o.a. Oulage Abour, Estelle Skornik, Atmen Khelif, Elie Semoun en Lionel Abelanski.

Julie Lescaut : Mort d'un petit soldat

Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Misdaad van Charlotte Brändström. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Jean-Paul Rouve.

Nestor Burma : Les paletots sans manches

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Daniel Losset. Met o.a. Guy Marchand, Jeanne Savary, Pierre Tornade, Patrick Guillemin en Michel Fortin.

Thierry Abert (Desmaroux), een gewezen Formule 1-piloot, doet een beroep op Nestor Burma (Marchand) om zijn vrouw Camille (Renauld), een ex-mannequin, te beschermen. Zij is met name het slachtoffer geworden van een afperser. Of is het een afperster? De ex-mannequin wordt vermoord en Burma zall zijn onderzoek vooral in het milieu van de mode moeten voeren. Minder pittige dialogen (scenario en dialogen zijn van Lionel Cherki en David Lang) dan we gewoon zijn in vrij pakkende plot. Acteurs zetten hun beste beentje voor, maar meer dan een aantal aangename kijkmomenten biedt deze episode niet. Supervision. Aflevering van het seizoen, nummer van 40.

Rêve de Siam

Frankrijk 1992. Thriller van Olivier Bourbeillon. Met o.a. Isabelle Otero, Stephen Simms, François Caron, Gérald Laroche en Marc Berman.

In een Noordatlantische haven springt de clandestiene vluchteling, Simms, van een vrachtschip om te ontsnappen aan de zeelui die hem willen aanhouden. Hij wordt opgevangen door Agostini, die de haven kent als zijn broekzak. Deze brengt hem onder in een kleine gemeenschap die in de haven een terrein heeft ingepalmd. Het probleem van de clandestiene vluchtelingen bekeken als een thriller, die gelijktijdig een sociaal drama is. Deze mensen die zowel in eigen land als in hun gastland gezocht worden door de overheid zijn eigenlijk nergens thuis. De groeperingen die hen wensen te helpen werken zelf meestal ook in de marge van de wettelijkheid. Een goed gegeven, verwerkt in een zwak scenario door Bourbeillon, Marie Hella en Rémy Roubakha. Als fotograaf fungeerde Pierre Aim.

Adieu Marin

Frankrijk​/​​Zwitserland 1991. Thriller van Alain Schwarzstein. Met o.a. Jean-Philippe Écoffey, Pierre Vaneck, Jessica Forde, Cathérine Alcover en Marisa Pavan.

Officier van een Frans koopvaardijschip Escoffey komt, op weg van huis terug naar zijn schip, een knappe vrouw tegen die pech heeft met haar auto. Hij biedt haar een lift aan naar een hotel. De vrouw is duidelijk bang. Na een etentje gaat hij met haar mee naar de kamer. De volgende ochtend vertrekt hij vroeg, maar plotseling staat de politie voor zijn neus. De vrouw is vermoord en hij is de enige verdachte. Klassiek opgebouwde thriller waarbij de toeschouwer zelf niet weet of de officier schuldig is of niet. De film zit vol met ongure typen en goede plotwendingen houden de aandacht vast. Het scenario dat Schwazstein en Patrick Laurent baseerden op de roman Murder On Room 13 van Marvin Albert levert geen grote filmkunst op, wel aangename spanning. Gefilmd door Eddy van der Enden.

Le manoir des veuves

Frankrijk 1990. Misdaad van Charles Bitsch. Met o.a. Raymond Pellegrin, Jean-Michel Martial, Thierry Rode, Gregory Graziani en Didier Galas.

Een vrije bewerking van de roman van David Morgon. In een klein dorpje in de Provence, dat zich zoals elk jaar op het toeristenseizoen voorbereidt, worden twee inwoners vermoord: een rustige oude vrouw en een jong meisje. Commissaris Rocca gaat op onderzoek uit. Een subtiele intrige en regie en overtuigende acteurs. Meer kan er in dit genre niet worden verwacht.

L'amant magnifique

Frankrijk 1986. Romantiek van Aline Issermann. Met o.a. Isabel Otero, Hippolyte Girardot, Robin Renucci en Didier Agostini.

Een vrouw verlaat haar man om zich in een hartstochtelijke verhouding te storten. Gefilmd in de trant van DIABLE AU CORPS van Claude Autant-Lara. Het is echter minder cynisch en ironisch, terwijl het accent meer op het lichamelijke ligt: dat wordt heel sensueel in de verstikkende hitte van de Camargue. De vertolkers kun je bijna voelen. De film heeft iets van Buñuel, en daardoor raken enige zwakheden zoals de symbolisch bedoelde paarden en de nutteloze nachtmerrie-opnames op de achtergrond.