Christiane Muller

La justice de Marion : Les filles de Vincennes

België​/​​Frankrijk 1998. Drama van Thierry Binisti. Met o.a. Mireille Darc, Féodor Atkine, François Dunoyer, Emilie Ohana en Loïc Corbery.

Héloïse

Frankrijk 1991. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Françoise Arnoul, Roger Carel, Pierre Doris en Jean Rougerie.

Parijs, tijdens het oorlogsjaar 1943. Martin (Serrault) is fotograaf en samen met zijn vrouw Denise (Arnoul) tracht hij het hoofd boven water te houden zonder met de nazi-bezetter in aanraking te komen. Op een avond op klokslag acht merkt hij tot zijn ontsteltenis dat hij een vrouw is geworden. En zo gaat het verder: overdag is hij Martin en vanaf acht uur is hij H[KA1]elo[KA3]ise. Gemakkelijke humor met seksistische trekjes, zonder dat de film echt ondeugend wordt. De straten van Parijs zijn duidelijk (ansichtkaarten)decors wat een merkwaardige sfeer cre[KA3]eert. Dat Serrault best een kitscherig aantrekkelijke vrouw kan spelen bewees hij in de reeks LA CAGE AUX FOLLES (1978) van Edouard Molinaro en nu herhaalt hij zijn rol weer eens. Het scenario is van regisseur Tchernia naar de roman van Marcel Aymé. Het camerawerk is van Jean-Paul Rabié.

Désiré

Frankrijk 1988. Komedie van Jean-Claude Brialy. Met o.a. Marie-José Nat, Bernadette Lafont, Christiane Muller, Annie Savarin en Jean-Claude Brialy.

Een bewerking van een van de meest spirituele en leukste komedies van Sacha Guitry. Op een weke manier verfilmd, zonder een greintje verbeelding. Brialy speelt kleurloos als altijd.

Duos sur canapé

Frankrijk 1979. Komedie van Marc Camoletti. Met o.a. Michel Galabru, Marina Vlady, Jean Lefebvre, Bernard Menez en Lorraine Bracco.

Een vrouwelijke tandarts en een advocaat gaan uit elkaar, maar blijven hun praktijk aan huis voortzetten. Zij begint een verhouding met een acteur, hij met een fotomodel, maar de door de secretaris-huisknecht gemanipuleerde intriges leiden tot een verzoening. Deze succesvolle boulevardklucht werd door de schrijver zonder filmervaring zelf geregisseerd en verliest door het gebrek aan tempo en fantasie alles, wat op de planken leuk zou kunnen zijn. De stuurloze acteurs leggen het er veel te dik op, Vlady uitgezonderd.

Les valseuses

Frankrijk 1974. Komedie van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Patrick Dewaere, Miou-Miou, Jeanne Moreau en Brigitte Fossey.

Anarchistische zwarte schelmenkomedie, een verfilming van Bliers eigen roman, betekende de internationale doorbraak van de regisseur die een van Frankrijks meest consistente filmmakers zou blijken. Depardieu en Dewaere zijn twee jonge schooiers die zich vermaken met diefstal en beroving, mishandeling en aanranding. Vrolijke verwikkelingen worden afgewisseld door wrede, misogyne grappen. Jeanne Moreau zorgt voor enige gratie als een ex-gevangene die met beiden het bed deelt. Isabelle Huppert is even te zien als verlegen tiener met gemengde gevoelens voor de bandeloze anti-helden. Depardieu zou een van Bliers vaste acteurs worden, Dewaere werkte nog tweemaal met de regisseur voordat hij in 1982 door zelfmoord om het leven kwam.

Jo

Frankrijk 1971. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis de Funès, Claude Gensac, Bernard Blier, Michel Galabru en Guy Tréjean.

Een toneelschrijver wordt gechanteerd met het verleden van zijn vrouw en doodt per ongeluk de chanteur. Zijn pogingen om het lijk te lozen worden keer op keer gedwarsboomd. Dit Amerikaanse toneelstuk - eerder verfilmd als The Gazebo - biedt meer verrassingen dan de gemiddelde De Funès-vehikels, maar de slome regie doet daar weer afbreuk aan. Scenario van Claude Magnier naar het stuk van Alec Coppel. Het camerawerk is van Henri Decae.