Jacques Delaporte: cast en muziek.
Er zijn 7 films gevonden.

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

L'excès contraire

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Yves-André Hubert. Met o.a. Caroline Silhol, Bruno Madinier, Gil Lagay, Serge Riaboukine en Dominique Lavanant.

Een verfilming van de theaterkomedie van Françoise Sagan over de liefdesavonturen van een mooie jonge huzaar in het Wenen van 1900. Een echt Parijs' stuk, dat wil zeggen tegelijkertijd vernuftig en oppervlakkig. Wat betreft de regie, die is beperkt gebleven tot het aanpassen van die van Michel Blanc voor toneel. Goed spel.

L'ex-femme de ma vie

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Josée Dayan. Met o.a. Jane Birkin, Thierry Lhermitte, Daniel Berlioux, Cécile Auclert en Josiane Balasko.

Een succesvol schrijver verdeelt zijn tijd eerlijk tussen zijn werk en zijn talloze vrouwelijke veroveringen. Dan staat zijn zeven maanden zwangere ex-echtgenote opeens voor de deur, die door haar vriend in de steek is gelaten. Had een drama kunnen opleveren maar is in feite een onschuldige boulevardkomedie geworden, die Dayan redt van een totale nietszeggendheid dankzij een levendige en luchtige regie op basis van het stuk van Josiane Balasko. Birkin en Lhermitte dragen hun steentje bij met sympatiek en overtuigend spel.

Les Keufs

1987 | Komedie

Frankrijk 1987. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Josiane Balasko, Isaach de Bankolé, Farida Khelfa, Jean-Maria Marion en Jean-Pierre Léaud.

De nieuwe politieagenten zijn jong en lijken meer op boeven dan op handhavers van orde en gezag. Meer een opeenvolging van sketches - die soms grappig zijn - dan voorzien van een sterk plot. Een vrouwelijke agent heeft tijdens de uitoefening van haar beroep in Parijs een liefdesaffaire met een inspecteur (van het zwarte ras) van een andere politietak. De regisseuse heeft naast het thema racisme verontrustende politiepraktijken aan willen roeren, maar heeft teveel hooi op de vork genomen. Alles blijft nogal onnatuurlijk en uiteindelijk weinig overtuigend, maar soms amusant.

Nuit d'ivresse

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Bernard Nauer. Met o.a. Josiane Balasko, France Roche, Dadzy, Jean-Claude Dauphin en Jacques Delaporte.

De eerste lange speelfilm van Bernard Nauer naar een toneelstuk. Loodzwaar en vreselijk saai. De filmmaker, wiens vorige (korte) speelfilm DIALOGUE DE SOURDS wel sprankelend was, is hier minder verantwoordelijk voor dan de beide hoofdrolspelers. Wat te denken van een avondje dronken worden ('nuit d'ivresse') zonder een druppel alcohol?

Les Frères Pétard

1986 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1986. Komedie van Hervé Palud. Met o.a. Gérard Lenvin, Jacques Villeret, Josiane Balasko, Valérie Mairesse en Michel Galabru.

Manu en Momo stemmen erin toe een onbekende lading vanuit Amsterdam mee te nemen. Ze ontdekken dat ze verdovende middelen transporteren en willen deze stelen. Achter dit immorele thema gaat een zogenaamd absurde komedie met 'humoristische' gangsters schuil. 't is 'monsterlijk!' schreeuwt het affiche. Inderdaad, monsterlijk als een olifant in een porseleinkast. Meelijwekkend scenario, cliché's en tot op de draad versleten grappen. Kortom, een dieptreurig consumptie-artikel.

Marche à l'ombre

1984 | Komedie

Frankrijk 1984. Komedie van Michel Blanc. Met o.a. Sophie Duez, Michel Blanc, Béatrice Camurat, Gérard Lanvin en Mimi Felixine.

Michel Blanc; acteur, scenarist, regisseur, raadsel. Zo discreet en mediaschuw als hij is in zijn privéleven, zo uitzinnig en anarchistisch kan hij zijn in zijn films. Zijn regiedebuut Marche à l'ombre werd in Franstalige territoria meteen een kassakraker. Het verhaal is niets anders dan het blunderparcours van twee pipo's (Lanvin en Blanc zelf) die zich onder weinig florissante levensomstandigheden staande trachten te houden. Het tweetal struikelt van de ene idiote situatie (lees: sketch) in de andere, een erfenis van Blancs jaren met het fameuze komediegezelschap van het Parijse theater Le Splendid.