Najim Laouriga

100% Arabica

Frankrijk 1997. Komedie van Mahmoud Zemmouri. Met o.a. Khaled, Cheb Mami, Mouss, Najim Laouriga en Farid Fedjer.

2 bis, Rue de la Combine

Zwitserland​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Igaal Niddam. Met o.a. Clémentine Célarié, Yves Afonso, Jean-Pierre Bisson, Michel Ceémadès en Pierre Julien.

In een huis in Montpellier woont een bonte internationale gemeenschap, die een ding gemeen hebben: weinig geld. Er heerst een grote solidariteit en wanneer de huisbaas aankondigt dat hij het gebouw wil verkopen, bedenkt de werkloze Afonso een plan om vlug aan geld te komen. De speelgoedmarkt is in volle expansie en biedt onvermoede mogelijkheden. Hij schakelt zijn vrouw Célarié in en later ook hun twee kinderen en tenslotte de ganse buurt. Ze werken in het zwart aan plastieke dinosaurussen. Een leuke komedie met sociale ondertoon die naar het einde toe wel wat ongeloofwaardig wordt. Sylvie Chauvet en Niddam baseerden hun scenario op een verhaal van Jean-Louis Bertuccelli en Chauvet. Fotografie van Claude Egger.

Pause café, pause tendresse 3 : L'argent de la drogue

Frankrijk 1988. Drama van Serge Leroy. Met o.a. Véronique Jannot, Bernard Le Coq, Myriam Boyer, Annick Alane en Isabelle De Botton.

Pierrot (Thuillier) komt vrij na een lange gevangenisstraf. Hij is blij om zijn vriendin Marie-Jo (Blanco) terug te zien, maar zijn blijdschap slaat vlug om in ontgoocheling als hij werk gaat zoeken. Op de arbeidsmarkt is weinig plaats voor iemand met een strafblad die bovendien nog ongeschoold is ook. Zelfs de beste intenties kunnen niet helpen. Pierrot is jong, verliefd en wil leven, maar dat is niet eenvoudig. Enkel de misdaad biedt nog een uitweg. Marie-Jo doet beroep op maatschappelijke werkster Jo[KA3]elle Calvet (Jannot), temeer daar ze vreest dat Pierrot met zelfmoordplannen rondloopt. Joëlle is weer redder in nood in deze wedloop tegen de tijd en tegen de dood. Het wordt allemaal eerder sentimenteel voorgesteld, maar liefhebbers van het genre komen niet bedrogen uit. Georges Coulonges bewerkte zijn eigen roman en Jean-Paul Schwartz filmde er de beelden bij.