Fabio Carpi

Homère, la dernière odyssée

Italië​/​​Frankrijk 1998. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. Claude Rich, Valeria Cavalli, Grégoire Colin, Renée Faure en Jacques Dufilho.

L'amore necessario

Frankrijk​/​​Italië 1991. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. Ben Kingsley, Marie-Christine Barrault, Ann-Gisel Glass, Malcolm Conrath en Iris Marga.

Regisseur Carpi beschrijft in twee versies (een Engelse en een Franse) hoe een jong stel op duivelse wijze verleid wordt door een ouder koppel. In de Engelse versie speelt Kingsley een beminnelijke architect, die beweert dat je op zijn leeftijd alleen nog maar onzedige gedachten hebt. En zijn vrouw is het daarmee eens. Ze spreken af dat ze door noodzakelijke liefde met elkaar verbonden zijn, maar allebei vrij zijn om zich naar wens over te geven aan de seksuele geneugten van een ondergeschikte liefde. Tijdens een vakantie in een kuuroord, zetten ze hun zinnen op twee jonggehuwden die erg verliefd zijn op elkaar. Met systematische wreedheid gaat het oudere stel aan het werk om hen uit elkaar te drijven, maar op het laatst branden ze net zo hard hun vingers als hun slachtoffers. Het camerawerk en de art direction zorgen voor een 19e-eeuws sfeertje dat perfect geschikt is voor deze decadente vertelling. Ook bekend als NECESSARY LOVE.

Barbe-Bleue

Oostenrijk​/​​Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1988. Komedie van Fabio Carpi. Met o.a. John Gielgud, Maria Laborit, Susannah York, Niels Arestrup en Angelika Maria Boeck.

Een oude en beroemde psycho-analyticus - Blauwbaard genoemd van wege zijn vijf huwelijken - besluit plotseling dat zijn einde nadert. Hij laat zijn zonen, zijn schoondochters, zijn kleinkinderen en zijn neefjes bij elkaar komen in zijn grote huis aan de zee. Met zijn drie zonen heeft hij een nogal moeizame relatie en beetje bij beetje onthullen ze hun ware aard, die nogal afwijkt van het scherpe beeld dat de medogenloze psycho- analyticus van hen heeft. Tijdens de re[KA3]unie komen de jongste spruiten te overlijden, behalve een zeer geliefd nichtje. Blauwbaard overleeft alles kalmpjes en lijkt onverwoestbaar. Dit sombere drama werd door een Italiaanse regisseur geschreven en gedraaid en bevat heel wat zwarte humor, maar het interessantste is toch wel de subtiele en wrede analyse van de personages. Het verblindende licht van de buitenwereld contrasteert scherp met de duisterheid van bepaalde zielen. Bovendien speelt Gielgud zijn rol van de oude man (weer) opvallend goed en de regisseur is er in geslaagd de uit verschillende landen afkomstige acteurs zeer goed door het script heen te loodsen. De fotgrafie is van José Luis Alcaine en het scenario van regisseur Carpi.

Il Quartetto Basileus

Italië 1982. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. Héctor Alterio, Omero Antonutti, Michel Vitold, Pierre Malet en François Simon.

Een Zwitsers strijkkwartet speelt al 30 jaar met internationaal succes in dezelfde samenstelling, als de eerste violist overlijdt. Zijn vervanging door een begaafde maar nog zeer jeugdige musicus leidt over de muzikale verstandhouding heen tot generatieconflicten en doet de leden beseffen dat het leven buiten de concertzalen aan hen voorbij is gegaan. Eén van hen moet eindelijk zijn jarenlang onderdrukte homoseksualiteit onder ogen zien. Het boeiende onderwerp kreeg een stijlvolle, bedachtzame vormgeving van de schrijver-regisseur, die zijn multinationale rolbezetting tot homogeen en genuanceerd acteren heeft geïnspireerd.

Basileus Quartet

1982. Fabio Carpi. Met o.a. Alain Cuny, Michel Vitold, Omero Antonutti, Henctor Alterio en Pierre Malet.

Een Zwitsers strijkkwartet speelt al 30 jaar met internationaal succes in dezelfde samenstelling, als de eerste violist overlijdt. Zijn vervanging door een begaafde maar nog zeer jeugdige musicus leidt over de muzikale verstandhouding heen tot generatieconflicten en doet de leden beseffen dat het leven buiten de concertzalen aan hen voorbij is gegaan. Eén van hen moet eindelijk zijn jarenlang onderdrukte homoseksualiteit onder ogen zien. Het boeiende onderwerp kreeg een stijlvolle, bedachtzame vormgeving van de schrijver-regisseur, die zijn multinationale rolbezetting tot homogeen en genuanceerd acteren heeft geïnspireerd.

Caro Michele

Italië 1976. Drama van Mario Monicelli. Met o.a. Mariangela Melato, Delphine Seyrig, Aurore Clément, Lou Castel en Marcella Michelangeli.

Een rebelse en enige zoon uit een bourgeoisgezin verlaat Italië, voor politieke strijd elders, maar blijft corresponderen en vraagt zijn moeder om voor zijn vriendin te zorgen, die een kind van hem heeft. Het meisje weigert zich aan de normen aan te passen en zoekt contact met andere relaties van Michele, tot het bericht komt dat hij gestorven is en de baby dus 'stamhouder' is. Opmerkelijke film naar roman-in-brieven van Natalia Ginzburg laat zonder karikaturen een mentaliteits- en generatiekloof zien in een verscheurde samenleving, met treffend en contrasterend spel in alle rollen rond de afwezige titelpersonage.

L' Età della pace

Italië 1974. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. O.E. Hasse, Macha Méril, Georges Wilson, Alberto Lionello en Lina Polito.

Een 80-jarige, die in de Spaanse burgeroorlog heeft gevochten, is verbitterd over zijn leven sindsdien en teleurgesteld over de burgerlijkheid van zoon en schoondochter, die op zijn dood wachten om zijn huis volledig te kunnen betrekken. Hij isoleert zich in zijn kamer en fantaseert zich een wat jongere dubbelganger, een bevrijd natuurmens met wie hij wél kan communiceren, om in diens gezelschap definitief 'op reis' te gaan. De film is een opmerkelijke tegendraadse studie van de ouderdom als existentieel probleem; hij wordt enigszins topzwaar gemaakt door de nadrukkelijke psychologische symboliek, maar heeft schitterend weerbarstig acteren van Hasse en van Wilson als zijn superego.

Corpo d'amore

Italië 1972. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. Mimsy Farmer, François Simon, Giovanni Rosselli en Lino Capolicchio.

Een intellectueel brengt zijn vakantie door met zijn hem nagenoeg onbekende, puberzoon in een verlaten badplaats. Ze vinden een meisje, wier taal ze niet spreken. De eenzijdige conversatie met haar wordt een bekentenismonoloog voor beide generaties, tot de komst van een indringer, die het meisje w[KA2]el kan verstaan, voor het eerst een band schept tussen vader en zoon, bestaande uit gezamenlijke jaloezie en agressie. Deze symbolische film is niet vrij van nadrukkelijke pretenties, maar de opmerkelijke visuele presentatie en het sterke spel maken hem tot een meer dan interessante debuutfilm van een vooraanstaand (scenario-)schrijver.

La Battaglia d'Inghilterra

Spanje​/​​Italië​/​​Frankrijk 1969. Avonturenfilm van Enzo G. Castellari. Met o.a. Frederick Stafford, Van Johnson, Francisco Rabal, Christian Hay en Evelyn Stewart.

Bij de strijd in Duinkerken weten de Duitsers geheime Engelse dossiers buit te maken. Door de uniformen van gesneuvelde soldaten aan te trekken, slagen zij erin bij de geallieerden te infiltreren. De sabotage van een radarinstallatie leidt tot een groot bombardement van Londen door de Luftwaffe vóor een Britse kapitein de indringers kan ontmaskeren, waarna de situatie bij de Battle of Britain wordt omgedraaid. De snelle Italiaanse poging om de superproductie Battle of Britain, die lang op zich liet wachten, voor te zijn, heeft voor een exploitatiefilm nogal ruime middelen. Dat de camera (van Vincenzo Tomassi) nooit werkelijk in Engeland is geweest en de rolbezetting geen enkele echte Brit (of Duitser) telt, wordt door spectaculaire aanpak niet volledig gecompenseerd.

Le streghe

Italië​/​​Frankrijk 1967. Komedie van Luchino Visconti, Mauro Bolognini, Pier Paolo Pasolini, Franco Rossi en Vittorio De Sica. Met o.a. Silvana Mangano, Clint Eastwood, Annie Girardot, Francisco Rabal en Massimo Girotti.

Rode draden in deze intrigerende, zij het erg wisselvallige collectie korte films van Italiaanse regisseurs zijn producent Dino De Laurentiis, zijn vrouw Silvana Mangano, die in alle vijf episodes een rol speelt, en het thema 'heksen'. Geen van de regisseurs lijkt écht z'n best te hebben gedaan, maar elke bijdrage bevat wel een goede vondst of fijne, meestal absurdistische toon. Hoogtepunten zijn de surrealistische bijdrage van Pasolini en de onkarakteristieke rol van Eastwood in Una serata come le altre van De Sica. Eastwood kreeg er van De Laurentiis een Ferrari voor.
Het vijfluik bestaat uit:
1. La strega bruciata viva (The Witch Burned Alive) van Luchino Visconti.
2. Senso civico (Civic Sense) van Mauro Bolognini.
3. La terra vista dalla Luna (The Earth As Seen From The Moon) van Pier Paolo Pasolini.
4. La siciliana (The Girl From Sicily) van Franco Rossi.
5. Una serata come le altre (A Night Like Any Other) van Vittorio De Sica.