Marc Betton

P.J. : Premier amour

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Cécile Richard.

P.J. : Planques

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Cécile Richard.

P.J. : Flagrant délit

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Valérie Bagnou-Beido.

P.J. : Descente de police

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Cécile Richard.

P.J. : Casting

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Valérie Bagnou-Beido.

P.J. : Baby-sitter

Frankrijk 1999. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Marc Betton en Valérie Bagnou-Beido.

P.J. : Élodie

Frankrijk 1998. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christine Citti.

P.J. : Vol à l'arrachée

Frankrijk 1998. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Marc Betton.

P.J. : S.D.F.

Frankrijk 1998. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Marc Betton.

P.J. : Escroqueries

Frankrijk 1998. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Marc Betton.

P.J. : Carte Bleue

Frankrijk 1998. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christine Citti.

P.J. : Surdose

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christine Citti.

P.J. : Racket

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christian Zanetti.

P.J. : Piège

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkovitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christine Citti.

P.J. : Expulsion

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Marc Betton.

P.J. : Cambriolage

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christine Citti.

C'est pour la bonne cause

Frankrijk​/​​België 1997. Komedie van Jacques Fansten. Met o.a. Dominique Blanc, Antoine de Caunes, Loïc Freynet, Laurie Lefret en Gaspart Jassef.

L'instit : L'angélus du corbeau

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Gérard Klein, Laura Favali, Raoul Billerey, Marc Betton en François Levantal.

Als invallende onderwijzer Victor Novak (Klein) in het dorpje Larsac in de C[KA1]evennes aankomt, zijn de bewoners bezig met de voorbereidingen voor het vijftigste bevrijdingsfeest (8 mei 1945). De herdenking staat in het teken van de vergeving. Duitsland maakt een groots gebaar: de schenking van een nieuwe angelus, de klok die driemaal daags oproept voor het gebed, die indertijd door de SS werd vernietigd. Frankrijk was in die oorlog verdeeld in een `vrij` deel dat collaboreerde met de nazi- bezetter en een deel dat onder militair gezag zuchtte. Er is toen veel onrecht geschied. In het dorp werd tijdens de bevrijding op genadeloze wijze afgerekend met iedereen die van medewerking met de vijand werd verdacht. Daarbij zijn grove, onherstelbare fouten gemaakt. Een schrijver van anonieme brieven (in Frankrijk is dat de beruchte 'corbeau') wil dit aan de grote klok hangen, waardoor opnieuw de gemoederen hoog zullen oplaaien en er twist en tweedracht komt. Voor Novak is dit een goede gelegenheid om de kinderen in te lichten over het verleden. Deze aflevering is een buitengewoon sterk buitenbeentje in de nogal zwakke reeks. Goed opgebouwd, gedegen vertolkt en een realistische benadering van de pijnlijke problemen van collaboratie en de daaropvolgende zuivering waarvan vijftig jaar later de gevolgen nog steeds voelbaar zijn. Het scenario is van Alain Scoff en Didier Cohen. Het camerawerk is van Dominique Brabant.

Fiesta

Frankrijk 1995. Oorlogsfilm van Pierre Boutron. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Marc Lavoine, Laurent Terzieff, Dayle Haddon en Jean-Philippe Écoffey.

Oktober 1936. De Spaanse burgeroorlog. Rafael (Colin), de zoon van een aristrocraat studeert in Frankrijk. Hij is nauwelijks 17 jaar. Zijn vader laat hem van het internaat halen om dienst te doen aan de zijde van Franco, zodat hij een man kan worden. Hij vraagt aan kolonel Massagual (Trintignant) die hij kent, zijn zoon op te nemen in diens garnizoen. De titel slaat op de executie voor het vuurpeleton, die volgens de kolonel een feest moet zijn...

Novacek : Le croisé de l'ordre

Portugal​/​​België​/​​Frankrijk 1994. Misdaad van Marco Pico. Met o.a. Patrick Catalifo, Anne-Gisel Glass, Jean-Paul Roussillon, Philippe Demarle en Jean-Marie Winling.

Een politie-inspecteur wordt gevonden met een revolver in de hand en een wond aan het hoofd. Het oordeel wordt vlug geveld: zelfmoord. Maar zijn vriend, Roussillon, gelooft niet in deze theorie en hij doet een beroep op ex-journalist Novacek (Catalifo) om onopvallend rond te kijken in het gebouw waar het slachtoffer werkzaam was. Novacek ontdekt al vlug dat er heel wat meer achter zit. Voor zijn allereerste tv-onderzoek blijft Novacek in eigen land, waar hij op het spoor komt van een groots corruptieschandaal. Goed opgebouwd scenario van Simon Michaël, Laurent Couchan en Jo Camacho, naar de roman van Didier Daeninckx, waarin de tijd genomen wordt om de diverse vaste personages te beschrijven. De voornaamste kenmerken van Novacek zijn: hij is steeds ongewapend en hij gedraagt zich als een anti-held. Ontspannend zonder verdere pretenties. Internationaal uitgebracht als LE CROISÉ DE L'ORDRE.

L'année Juliette

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Le Guay. Met o.a. Fabrice Luchini, Valérie Stroh, Marine Delterme, Didier Flamant en Jean-Louis Richard.

Tweede avondvullende film van Le Guay, die het vak leerde bij meesterfilmer Fran[KA10]cois Truffaut. Het is een lichte, zwarte komedie geworden over een jonge anesthesist uit Bordeaux, Camille Prader (Luchini), die een onbezorgde, intieme relatie heeft met de getrouwde Cl[KA1]ementine (Stroh). Cl[KA1]ementine wil echter meer. Ze verlaat haar echtgenoot en trekt bij Camille in wanneer hij naar een medisch congres is. Als ze hem afhaalt op het vliegveld M[KA1]erignac, overvalt ze Camille hiermee door hem het goede nieuws te vertellen. Ze wil ook een baby van hem. Camille is hiervan zo beduusd dat hij per abuis de koffers (die er identiek uitzien) pakt van een ander - fluitiste Juliette Graveur, die 's avonds in Bordeaux moet optreden, maar ze komt niet opdagen. Camille maakt dankbaar gebruik van de gelegenheid door Clémentine wijs te maken dat hij een relatie met Juliette heeft in de hoop van haar af te komen. Tegelijkertijd wordt Juliette een obsessie voor hem en wil hij haar ontmoeten. Enige tijd later worden Camille's koffers in de achterbak van Juliette's auto gevonden. De politie arresteert hem, want Juliette zat vermoord achter het stuur. Camille bevindt zich in een lastig parket. Aardig gespeeld door de aantrekkelijke hoofdrollen en een leuke tijdspassering. Het scenario is van Jean-Louis Richard en regisseur Le Guay. De fotografie is van Pierre Novion.

La cavale des fous

Frankrijk 1993. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Richard, Michel Piccoli, Dominique Pinon, Florence Pernel en Edith Scob.

Nadat de filosoof prof. Henri Toussaint (Piccoli) zijn vrouw had gepoogd te wurgen, heeft hij zichzelf vrijwillig ter beschikking gesteld en wordt hij al zeven jaar verpleegd in een chique inrichting voor psychisch gestoorden. Zijn psychiater, die zich persoonlijk om hem bekommert, is Bertrand Daumale (Richard, die samen met Olivier Dazat het scenario schreef). Als Henri`s vrouw (Scob) ongeneeslijk ziek is, uit zij de wens zich te verzoenen met haar man. Dokter Daumale is van oordeel dat pati[KA3]ent Henri onder zijn begeleiding wel een weekend met verlof kan uit de inrichting. Als zij de kliniek verlaten, smokkelt Henri een medepati[KA3]ent mee naar buiten. Het is de redelijk gestoorde, maar niet onaantrekkelijke Angel (Pinon). Met zijn drietjes komen ze in dolkomische situaties terecht (trekken aan de noodrem van de trein, de hotelkamer delen, een miss-verkiezing, Piccoli die zich uitgeeft voor Richard en hem tracht op te bergen in een krankzinnigengesticht, etc.). Ondanks het feit dat Pinon heel erg haar best doet om het leuk te houden, spelen Piccoli en Richard als houten klazen, behoudens een uitschieter van eerstgenoemde die dan goed is voor een zeer gulle lach. Het camerawerk is van François Lartigue.

Julie Lescaut : La mort en rose

Duitsland​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1993. Misdaad van Elisabeth Rappeneau. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en Roland Amstutz.

Tijdens een routine surveillance `s nachts wordt een agente door een auto aangereden die doorrijdt na het ongeluk. Ze wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Julie Lescaut (Genest) begeeft zich op weg om de gewonde te spreken, maar die is al overleden voordat ze aankomt. De collega van het slachtoffer, Leveil (Rouve) heeft slechts de laatste twee cijfers van het nummerbord van de auto kunnen opschrijven: 61 (het nummer van het departement, Orne). In de haast opgezette wegversperringen en controles mochten niet baten. Diezelfde dag wordt een jonge Roemeense gewurgd aangetroffen in haar huis. Er is weer heel wat werk aan de winkel voor Lescaut en haar ondergeschikten. In deze sinistere moordzaak die leidt naar prostitutie op bestelling door middel van de Minitel en de handel in gestolen auto`s, krijgt de pittige commissaris met de steile rode haren een bijna volmaakte moordenaar tegenover zich. Spannend en goed gemaakt, maar met (te) weinig originele wendingen. Eric Kristy schreef het scenario, dat door Flore Thulliez in beeld gebracht werd.

Hélas pour moi

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gérard Depardieu, Laurence Masliah, Bernard Verley, Jean-Louis Loca en François Germond.

Godard brengt een fabel waarin hij zich laat kennen als gelegenheidstheoloog. Hij baseert zich op een tekst van Giacomo Leopardi waarin de Schepper zijn bezorgdheid uit voor het onheil dat de mensen aanrichten (o.a. oorlog). Plus een legende die door zowel Plato als Molière, Kleist en Giraudoux zijn omgewerkt tot een toneelstuk waarin God de wens uitdrukt de menselijke emoties aan den lijve te ondervinden. Het verhaal navertellen is onmogelijk. Godard voelt zich als 'genie' veel te ver gevorderd om zich nog bezig te houden met zoiets banaals als een storyline. De film richt zich dan ook uitsluitend tot de liefhebbers en kenners van deze cineast, daar anderen onmogelijk zullen doordringen in dit intellectualistische universum, dat in beeld gebracht werd door Caroline Champetier, muzikaal omlijst door werk van o.a. Bach en Darling.

Les enfants de la guerre

Frankrijk​/​​Polen 1991. Drama van Krzysztof Rogulski. Met o.a. Jacques Bonnaffé, Thérèse Liotard, Marie Dubois, Pierre Vaneck en Brigitte Roüan.

Drie jonge broers groeien op als Polen is bezet door nazi- Duitsland (1939-45). Hun vader (Bouillon), een dokter, zit in het verzet. De situatie in de grote steden wordt steeds nijpender en gevaarlijker. De ouders besluiten om de kinderen veilig onder te brengen in een dorpje in de bergen. De vrouw (Dubois) van de burgemeester (Vaneck) beschouwt hen als vreemde eenden in de bijt en laat geen gelegenheid voorbij gaan om de kinderen zwart te maken. De eerste burger is te laf om in te grijpen en de bevooroordeelde inwoners gedragen zich onverschillig. De oudste probeert tevergeefs in contact te komen met zijn ouders. Daarop besluiten ze op hun eigen manier aan de strijd deel te nemen: samen met drie andere kinderen bedenken ze een satirische toneelklucht, dat ze met ge[KA3]improviseerde rekwisieten opvoeren. De dorpelingen komen niet meer bij van het lachen. Een originele invalshoek om de oorlog te laten zien door de ogen van kinderen. Het is geen JEUX INTERDITS (1952) van René Clément, maar een boeiende film, wel wat lang, over het verkeren in uitzonderlijke omstandigheden. Sterk spel van de kinderen. Het scenario is van Rogulski en Agnès Poullin. Het camerawerk is van Gilles Moizon en Jacek Prosinski. Dolby Stereo. Ook bekend als LES ENFANTS DU VENT.

On peut toujours rêver

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Smaïn, Edith Scob, Géraldine Bourgue en Pierre Palmade.

Een vermoeide Richard speelt een sombere, egoïstische, misanthropische mediamagnaat. Hij heeft nog een gebrek: hij is kleptomaan. Bij een licht vergrijp in een warenhuis betrapt Merzahoui hem op heterdaad, een leerling-kapper van Algerijnse afkomst. Het komt tot een beledigende woordenwisseling en een dreigend handgemeen. Hieruit ontstaat tijdig wederzijds begrip en mediakeizer Richard krijgt weer zin in het leven. Voorspelbare onzinfilm met zwart-wit personages. Scenario van Olivier Dazat en regisseur/hoofdrolspeler Richard. Camerawerk van François Lartigue.

Le piège

Frankrijk 1990. Drama van Serge Moati. Met o.a. André Dussollier, Grace De Capitani, Pierre Dux, Michel Aumont en Jean Desailly.

In de herfst van 1940 reizen Parijzenaars Joseph Bridet (Dussolier), journalist, en zijn vrouw Yolande (De Capitani) naar Lyon, dat in het niet bezette deel van Frankrijk ligt, en dat met de nazi`s collaboreert. Bridet wil Engeland bereiken om zich bij generaal de Gaulle te voegen. Door dubbelspel hoopt hij in Vichy met de hulp van zijn hooggeplaatste `vriend` Basson (Aumont), een verlofpas te krijgen voor Marokko, dat ook bij Vichy-Frankrijk hoorde. Daar kan hij een plaats krijgen op een vliegtuig voor Londen. Zijn te minzame, onzekere houding wekt de argwaan van zijn vijanden, die hem in de val laten lopen. Typische Franse zienswijze over de oorlogstijd (1939-44), zwakjes uitgevoerd met onwaarschijnlijke situaties. Het scenario is van Jean-Claude Grumberg naar de roman van Emmanuel Bove. Het sfeervolle camerawerk is van Charlie Gaëta en is ondergedompeld in sombere tinten.

Richard III

Frankrijk 1986. Drama van Raoul Ruiz. Met o.a. Ariel Garcia-Valdez, Gilles Arbona en Marc Betton.

Deze film is een bewerking van een tragedie van Shakespeare die geregisseerd werd door Georges Lavaudant. Het is Ruiz niet gelukt de moeilijkheden die een dergelijk stuk met zich meebrengt te overwinnen. Het is al te duidelijk wat hij heeft willen bereiken en wat hij niet bereikt heeft. Lijkt nauwelijks op het origineel. Niettemin een heel persoonlijke film.