Jacques Dufilho

Le vieil ours et l'enfant

Frankrijk 2001. Drama van Maurice Bunio. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jacques Dufilho en Gerald Rinaldi.

C'est quoi la vie?

Frankrijk 1999. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Jacques Dufilho, Jean-Pierre Darroussin, Isabelle Renauld en Michelle Goddet.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.

Les enfants du marais

Frankrijk 1998. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Jacques Gamblin, André Dussollier, Michel Serrault en Isabelle Carré.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.

Le radeau de la Méduse

Frankrijk 1998. Historische film van Iradj Azimi. Met o.a. Jean Yanne, Daniel Mesguich, Laurent Terzieff, Rufus en Jean Desailly.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.

Homère, la dernière odyssée

Italië​/​​Frankrijk 1998. Drama van Fabio Carpi. Met o.a. Claude Rich, Valeria Cavalli, Grégoire Colin, Renée Faure en Jacques Dufilho.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.

Autour du corsaire

Frankrijk 1994. Documentaire van Bruno Esquirol en Marc Allégret. Met o.a. Louis Jourdain, Michèle Alfa, Charles Boyer, Jacques Dufilho en Alain Cuny.

Op 18 augustus 1939 startte Allégret in Nice de opnamen voor zijn 23e film, LE CORSAIRE, met in de hoofdrollen Boyer, Alfa en debutant Jourdan. Het was een groots prestige-project, dat op voorhand al was verkocht voor distributie in Amerika. Eigenlijk een film in de film - net zo iets als THE FRENCH LIEUTENANT'S WOMAN - Jourdain speelt een gevestigd acteur en Alfa een jonge actrice zonder ervaring. Ze krijgen de hoofdrol in een avonturenfilm: Jourdain is officier bij de marine, die in opdracht van de Franse koning Engelse handelsschepen aanvalt; daar ontmoet hij Alfa de dochter van een rijke Engelse bankier. De film speelde dus op twee niveau's: in het heden met de hoofdrollen als gewone mensen en in het verleden, met de hoofdrollen in hun resp. rollen. Met het oog op de gespannen situatie in Europa besloot Boyer af te wachten, zodat begonnen werd met de opnamen waarbij hij niet nodig was. De droom eindigde met de oorlogsverklaring van Duitsland aan Frankrijk, op 2 september. De film werd stopgezet, en de opnamen werden verloren gewaand tot Esquirol ze in 1993 in handen kreeg. Hij reconstrueerde de film door het materiaal te monteren tot een redelijk sluitend geheel, dat een idee geeft van wat Allégret in gedachten had. Het originele scenario was van Marcel Achard, Jean Lustig en Allégret, en Curt Courant stond in voor de fotografie. Commentaar werd geschreven door Dominique Golfier en ingesproken door Jean-Louis Trintignant. Zo werd toch nog een deel gered van wat wel eens een van de meesterwerken van de Franse film had kunnen worden. Van grote importantie voor Allégret-vorsers en filmhistorici.

Pétain

Frankrijk 1992. Oorlogsfilm van Jean Marboeuf. Met o.a. Jacques Dufilho, Jean Yanne, Jean-Claude Dreyfus, Jean-Pierre Cassel en Christian Charmetant.

Nadat de nazi's Frankrijk waren binnengevallen in 1940, capituleerden de Fransen onder leiding van Pétain. In ruil daarvoor bleef er van het zuidoostelijke deel een stuk autonoom Frankrijk over. Pétain en zijn trawanten maakten van Vichy de nieuwe regeringshoofdstad. Op administratief niveau werd er op een enkele rechter en prefect na, heftig met Pétain meegewerkt. Het verzet was klein. Voor de Fransen een controversiele film over een historische periode waaraan ze niet al te graag herinnerd worden. Ondanks het feit dat er behoorlijk gespeeld wordt en het scenario gebaseerd is op de biografie van de respectabele historicus Marc Ferro, deed de film niet veel in Frankrijk. Geen wonder in een land waar ex-president Mitterand regelmatig een krans legde op het graf van de maarschalk en waar sommige collaborateurs van het Vichy-regime nooit gestraft zijn.

Les enfants du naufrageur

Frankrijk 1992. Familiefilm van Jérôme Foulon. Met o.a. Brigitte Fossey, Jacques Dufilho, Michel Robin, Jean Marais en Maxime Boidron.

Acht kinderen die op een eiland voor de Bretonse kust wonen genieten van de spannende verhalen over een strandjutter uit WO II, die een oude gepensioneerde schooljuf, een weduwe, hen vertelt. Ze luisteren liever naar haar, dan dat ze zich buigen over hun huiswerk. Op een kwade dag wordt de oude dame levenloos aangetroffen; een natuurlijke dood zou haar getroffen hhebben en ze is in armoede gestorven. De kinderen kunnen eenvoudig niet geloven dat ze arm geweest was en denken eerder dat al haar spaarcentjes verdwenen zijn en dat het om moord gaat; bovendien weigeren ze te geloven dat ze van de trap gevallen is. De dappere acht gaan - in weerwil van hun ouders - als reporters van een krant die zelf maken, op onderzoek uit. De eilandbewoners die ze ondervragen zijn niet erg mededeelzaam. En met reden! Spannend, goedgemaakt Enid Blytonachtig mysterie voor jonge kijkers. Cocteau`s favoriete acteur Marais speelt klein rolletje als oude schipper, die aan de deur rammelt van de oude vrouw. Fraai camerawerk van William Lubchansky. Het originele scenario is van Fran[KA10]cois Cellier, Laurent Dessaux en regisseur Foulon. Op de tv soms drastisch ingekort (40m of meer).

Orages d'été, avis de tempête

Frankrijk 1991. Drama van Jean Sagols. Met o.a. Annie Cordy, Marc Duret, Claire Nebout, Gérard Klein en Elisa Servier.

Een vervolg op ORAGES D`ETE, waarin paarden een nog grotere rol spelen. De regisseur heeft verder de oude ingredi[KA3]enten opnieuw gebruikt. Vergeleken met die eerste serie is er dan ook niets veranderd, behalve dat hij nog veel langdradiger is en hi speelt nog altijd in en rond de Commanderij. Een familiesage in talloze voorspelbare afleveringen en met stereotiepe personages, waaronder oude bekenden (Patachou!) en Cordy die zich, zoals gewoonlijk, erg aanstelt. Maar het publiek vraagt er om want anders zou er nooit een vervolg op deze imitatie van de Amerikaanse series (die uit nog veel meer afleveringen bestaan) zijn gekomen. Maar daarbij wordt vergeten dat, hoe middelmatig het scenario ook moge zijn, de Amerikaanse tv-regisseurs over een onfeilbare techniek beschikken, die hier ontbreekt. Mooie beelden maar niettemin

Marie Pervenche: La planche étroite

Frankrijk 1991. Misdaad van Jean Sagals. Met o.a. Danièle Evenou, Alain Doutey, Christian Alers, Gérard Klein en Jacques Dufilho.

Een zoveelste avontuur van de politieagente Marie Pervenche, die de auto van een schrijver, waarin zich het unieke exemplaar van het manuscript van zijn nieuwe boek bevindt, laat wegslepen. Helaas wordt de auto verdonkeremaand door een bende oplichters. Dankt veel aan de uitdagende bekoorlijkheid van Evenou in de hoofdrol, want de intriges worden steeds moeizamer. En wie is er wel eens een auteur tegengekomen die geen kopie heeft van zijn nieuwe, nog niet gepubliceerde manuscript?

Fantômas : La mort qui tue

Frankrijk 1991. Mysterie van Juan Luis Buñuel. Met o.a. Helmut Berger en Jacques Dufilho.

Een avontuur van de dichter van de misdaad, die nog weer eens zijn schaduw over Parijs werpt door een barones tot zelfmoord te drijven, een schilder op te hangen en zijn zuster te vergiftigen, etc. De film- en tv-maker heeft ervoor gekozen deze ongeloofwaardige heldendaden met een zekere ongedwongenheid te brengen, zodat een passende vorm van zwarte humor ontstaat, hetgeen goed bij de film past. En Dufilho als inspecteur Juve is evenmin slecht.

Fantomas : l'étreinte du diable

Frankrijk 1991. Misdaad van Juan Luis Buñuel. Met o.a. Helmut Berger, Jacques Dufilho, Pierre Malet en Gayle Hunnicutt.

Fantomas, die ontsnapt is aan het schavot, blijft Frankrijk stelselmatig schrik aanjagen, door op de meest uiteenlopende plaatsen, en met gebruikmaking van zijn enorme fantasie, een reeks misdaden te plegen. De politie zit hem natuurlijk op de hielen. Dufilho als inspecteur Juve die zich met dit onderwerp bezighoudt, maakt deze film de moeite waard. Er is niet meer dan een verre verwantschap met het onwaarschijnlijk overkomende origineel, maar de zoon van Luis Buñuel ontbreekt het niet aan oorspronkelijkheid. Hij weet een sfeer te scheppen, die net zo eigen en angstaanjagend is als bij Franju.

Stirn et Stern

Frankrijk 1990. Komedie van Peter Kassovitz. Met o.a. Claude Rich, Jacques Dufilho, Danièle Lebrun, Dominique Blanchar en Roger Mirmont.

Parijs: 1944. De joodse familie Stern is verraden door z.g. `goede Fransen` en nu komt de politie hen arresteren. Die vergissen zich echter en komen op de verkeerde verdieping bij de katholieke familie Stirn terecht. Stirn is een overtuigd collaborateur, maar hij is echter een man van eer en weigert zijn joodse buren te verraden. Zo komt hij in een verschrikkelijk wespennest terecht. De film dankt zijn originaliteit aan het feit dat de regisseur dit onderwerp op een tamelijk luchtige manier behandelt: `De jood is misschien vervelend. De collaborateur is waarschijnlijk gestoord. Deze door een meedogenloos systeem meegesleurde personen interesseren mij, omdat het mensen zijn. Je kunt er maar beter om lachen.` Een even verbijsterende als originele produktie met als grote pluspunt het uitstekende acteerwerk. Kassovitz (zelf joods) heeft zijn geloofsgenoten al eens zeer nauwkeurig en gevoelig neergezet. Daarmee doelen we vooral op zijn nog steeds unieke film AU BOUT DU BOUT DU BANC (1979). Scenario van de regisseur en Michèle Dalbin naar een verhaal van Daniel Colmar.

Les bottes de sept lieues

Frankrijk 1990. Avonturenfilm van Hervé Baslé. Met o.a. Christine Boisson, Jacques Dufilho, Geneviève Mnich, Jean-Claude Bouillaud en Jérémie Semonin.

Bewerking van een novelle van Marcel Aymé over de avonturen van een bende Parijse jochies afkomstig uit de lagere middenstand of uit arme milieus, die hun ogen hebben laten vallen op de wonderlaarzen, die staan uitgestald bij een handelaar in antiquiteiten. Alle elementen die zo typerend zijn voor deze schrijver, zoals de onbezonnenheid van de jeugd, de dwaasheid, het buitengewone en de liefde voor de eenvoudigen, zijn in deze film terug te vinden. Bekwaam, maar niet direct geniaal geregisseerd op basis van een uitstekende bewerking door Jean-Claude Grundberg. Noch Semonin als het charmante jochie noch Dufilho als de winkelier zal men snel vergeten.

L'intoxe

Frankrijk 1990. Komedie van Françoise Dorin. Met o.a. Jeanne Moreau, Jacques Dufilho, Jean-Laurent Cochet, Anne Parillaud en Gabriel Cattand.

Banaal geregisseerde komedie rond een radiopresentatrice die zo'n een hekel aan haar vak heeft dat ze instort. Oppervlakkig, uitgerekt, onbeduidend, nietszeggend en lang. Een modeprodukt dat mooi is ingepakt en waarin alle clichés uit de bestsellers van Dorin terug zijn te vinden. Hoe je een zenuwinzinking als komedie kunt brengen!

Jofroi de la Maussan

Frankrijk 1990. Drama van Marcel Bluwal. Met o.a. Jacques Dufilho, Jacques Serres, Ariane Ascaride, Pierre Ascaride en Jacques Bondet.

Een bewerking van de zich op het platteland afspelende zedenroman van Jean Giono. Een doorknede regie maar deze tv-film heeft vooral veel te danken aan het spel van Dufilho. Hij speelt de hoofdrol oftewel Jofroi de la Maussan. Verrassend is dat hij zijn carrière als landbouwer begon en de landbouw evenals veeteelt op ouderwetse wijze op zijn boerderij in Gascogne tussen twee draaidagen door beoefent! Hij is dan ook onvergetelijk als eigenzinnige boer.

Condorcet: Un homme des Lumières

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Nadine Alari, Jacques Dufilho en Daniel Gélin.

Een trouwe bewerking van het boek van Elizabeth en Robert Badinter. De kindertijd, de jeugd en het debuut van de beroemde Franse filosoof en wiskundige (1743-1794). Deze eerste film loopt tot het jaar 1786, toen hij beroemd werd. Het was Alembert, die hem naar Parijs riep en introduceerde in de liberale gemeenschap van die tijd. Opmerkelijke tijdsreconstructie en talrijke boeiende personages. Er is grote zorg besteed aan de geloofwaardigheid, en de Zwitserse cineast brengt weet een groot deel van zijn talent voor zelfwaarneming op de tv over. Een enkel voorbehoud: Dufilho als Voltaire kan echt niet, alleen al vanwege zijn bouw!

Condorcet: Naissance d'un Républicain

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Daniel Gélin, Jacques Dufilho en Bulle Ogier.

Tweede deel van een trilogie, gewijd aan Condorcet (1741- 1794) oftewel de jaren van 1789 tot 1792, waarin hij zich voor de zaak van de Revolutie inzet, terwijl hij een gematigde opstelling inneemt. Hij stuit ditmaal echter op een eerste mislukking. Al zijn vrienden behalve hij worden gekozen, want in de ogen van de derde stand blijft hij de markies Condorcet. Getuigt van dezelfde kwaliteiten Un homme des Lumières plus dat er deze keer nieuwe personages opduiken.

Une femme innocente

Frankrijk 1989. Mysterie van Pierre Boutron. Met o.a. Jacques Dufilho, Catherine Wilkening, Pierre Clémenti, Patrick Raynal en Bertrand Lacy.

Een origineel scenario, dat een subtiele aanpak vergt. Een actrice leest een scenario dat vier verhalen bevat, die de kijker met haar mee beleeft: [KL]Histoire d`un fou[KLE] (Emile Zola), [KLE]Le matelot d`Amsterdam [KLE] (Guillaume Apollinaire), [KLE]Le Louis d`or [KLE] (Fran[KA10]cois Copp[KA1]ee en [KLE]Omphale[KLE] (Th[KA1]eophile Gautier). Vervolgens komt de actrice thuis en wordt werkelijk aangevallen door een jongeman. Maar deze werkelijkheid is weer een bewerking van het verhaal [KLE]Un viol[KLE] van Jean Cau. Gefilosofeer over wat nu werkelijkheid is en wat fantasie, en over de bedrieglijke wereld van verschijningen. Deze televisiefilm borduurt voort op verrassende variaties rond deze thema`s en, Boutron, aan wie onderwerpen die iets bovennatuurlijks hebben wel zijn toevertrouwd, weet zijn creatieve verkenningstochten voor het bioscoopdoek (THE PORTRAIT OF DORIAN GRAY) prima over te brengen op het televisiescherm.

Mangeclous

Frankrijk 1988. Komedie van Moshé Mizrahi. Met o.a. Bertrand Blier, Jacques Villeret, Pierre Richard, Jacques Dufilho en Bernard Pivot.

Om het extravagante werk van Albert Cohen te verfilmen was een genie als Fellini nodig geweest. Mizrahi is dat bepaald niet en het resultaat is een banale film. De acteurs stellen allemaal teleur, ze voelen zich blijkbaar slecht op hun gemak in de rollen van Rabelais-achtige figuren, met uitzondering van Blier, die de rol van Saltiel met vuur vertolkt, en Villeret als een aandoenlijke Salomon. Pivot in de rol van verteller is onverteerbaar.

Le vent des moissons

Frankrijk 1988. Drama van Jean Sagols. Met o.a. Annie Girardot, Jacques Dufilho, Pascale Rocard, Laure Duthilleul en Gérard Klein.

Een familiesage die zich op het Franse platteland afspeelt, naar een degelijk scenario van Jean-Pierre Jaubert, Claude Hirtz- Barrel en Michel Picard. Het belangrijkste van deze film is de psychologische kracht, want hoewel de boeren vaak diepe gevoelens ondergaan, kunnen ze die niet onder woorden brengen. De verfilming is eerlijk, maar niet van het niveau van het scenario en de dialogen. Er zitten lange stukken in die goed de atmosfeer van het dagelijks leven van deze landbouwers weergeeft. Dufilho is heel overtuigend in zijn rol van patriarch, maar Girardot lijkt meer op een boerin uit een operette.

La vouivre

Frankrijk 1988. Komedie van Georges Wilson. Met o.a. Lambert Wilson, Jean Carmet, Suzanne Flon, Jacques Dufilho en Macha Méril.

Een mislukte bewerking van de roman van Marcel Aymé. De fantasie-dimensie is Wilson blijkbaar volkomen ontgaan. Dat blijkt al uit het feit dat hij zijn zoon Lambert de hoofdrol heeft gegeven. Deze speelt op een nauwelijks overtuigende manier de rol van Arsène Muselier. Wilsons regieopvatting lijkt te bestaan uit het registreren van decors waar af en toe een acteur langsschuift. Aymé's werk wordt hier verkracht. Carmet is goed in de rol van lyrische en dromerige dronkelap. Dat is echter niet genoeg om de film te redden.

A notre regrettable époux

Frankrijk 1988. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jacqueline Maillan, Alida Valli, Jacques Dufilho, Pierre Tornade en Jean-Pierre Aumont.

Een macabere komedie op z'n Engels met niet minder dan zes moorden. Het draait allemaal om een erfenis, waar heel wat personen op azen. Helaas is het lang geen KING HEARTS AND CORONETS want zowel het scenario als de situaties ontbreekt het ten ene male aan vindingrijkheid. Klassiek en geijkt. De humor die is niet echt bijtend, en eerder zoet dan zwart. De uitmuntende prestatie van de acteurs redt de film echter. In 1990 werd er een 200m durende hermontage als tv-film van gemaakt en uitgezonden.

L' Homme qui n'était pas là

Frankrijk 1987. Drama van René Féret. Met o.a. René Féret, Claude Jade, Jacques Dufilho, Sabine Haudepin en Valérie Stroh.

Een bewerking van de griezelroman van McLeish. Door allerlei manipulaties wordt een man gek. Anderen willen zich een erfenis toe-eigenen. De film is tweeslachtig, ongeloofwaardig, hoogdravend en onsamenhangend. Het gebruik van Panavision maakt dat niet goed. Toch levert waanzin op deze manier weergegeven een quasi-surrealistisch werk op.

Y a-t-il un Français dans la salle?

Frankrijk 1982. Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Victor Lanoux, Jacques Dutronc, Marion Peterson, Jean-Luc Bideau en Jacques Dufilho.

De raadsman van een oppositieleider pleegt zelfmoord, waarna ontdekt wordt dat deze sinds WO II een man in zijn woning gevangen had gehouden die hem chanteerde vanwege zijn collaboratie met de Gestapo. De oppositieleider wordt nu zelf belaagd door de politie en sensatiepers. Hij wordt bovendien verliefd op een militante communiste. Deze anarchistische satire gaat met grof geschut corruptie, machtsmisbruik en seksuele stiekemheid te lijf in een door de ster-rolbezetting dik aangezette karikatuur. Het effect van het cynisme wordt enigzins teniet gedaan door de opzettelijk smakeloze vormgeving, terwijl veel toespelingen buiten Frankrijk niet begrepen zullen worden. Frédéric Dard en regisseur Mocky bewerkten het boek van San Antonio en Dard tot scenario. Michel Kelber was cameraman.

Vincendon

Frankrijk 1980. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Jacques Dufilho, Michel Constantin, Julien Green, Jacques Rispal en Jenny Clève.

Drie agenten volgen een Parijse misdadiger naar Zuid- Frankrijk. Volgens een tip van zijn minnares wil hij daar een bank beroven. De overval mislukt en de achtervolging wordt ingezet. Deze ongewone politiefilm heeft zelfs een open einde. Het scenario is van Bernard Clavel.

Un mauvais fils

Frankrijk 1980. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Patrick Dewaere, Brigitte Fossey, Yves Robert, Jacques Dufilho en Claire Maurier.

Bruno Calgagni (Dewaere), een ex-drugsverslaafde, keert na jaren terug in Frankrijk, waar zijn vader (Robert) en hij elkaar de zelfmoord van de moeder verwijten. Er groeit wederzijds begrip met de al even moeizaam verlopende maatschappelijke herintegratie. De specialist in de problematiek van de bourgeois van middelbare leeftijd, Sautet, richt zich nu op jongere personages in een proletarischer milieu, maar de gevoelige aandacht voor de personages en hun omgeving plus de liefdevolle regie van de niet zo voor hun rol geschikte acteurs zijn van gelijke kwaliteit. Het scenario is van Jean-Paul Torok, regisseur Sautet en Daniel Biasini naar diens verhaal. Het camerawerk is van Jean Boffety. Mono.

Le cheval d'orgeuil

Frankrijk 1980. Drama van Claude Chabrol. Met o.a. François Cluzet, Bernadette Le Saché, Jacques Dufilho, Arnel Hubert en Ronan Hubert.

Apocriefe en minst bekende titel van Chabrol, die in het boekje 'Pensées, répliques et anecdotes' er met gortdroge ironie over opmerkt: 'Er zitten enkele van de beste dingen in die ik ooit heb gedaan, maar ze zijn zo subtiel dat ik de enige ben die ze heeft opgemerkt.' Inderdaad: de nogal vrije bewerking van Pierre-Jakez Hélias' succesroman over straatarme Bretonse boeren aan het begin van de twintigste eeuw flopte genadeloos. Aan de acteurs en het 'postkalenderrealisme' van Jean Rabiers fotografie heeft het niet gelegen, volgens de regisseur, die achteraf berouwde te hebben verzuimd om in het Bretonse dialect te draaien.

Rue du Pied-de-Grue

België​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Philippe Noiret, Pascale Audret, Jacques Dufilho, Jacques Chailleux en Giuliana de Si.

Een aan alcohol verslaafde schrijver heeft zich in zijn hoofd gezet dat zijn volwassen en muzikaal onbegaafde zoon een beroemd componist moet worden. Als het gewenste resultaat uitblijft, brengt hij de pianoleraren door verdrinking om het leven. Een poging om de po[KA3]ezie en bizarre humor van de vooroorlogse films van Pierre en Jacques Pr[KA1]evert opnieuw leven te geven, mislukt vrijwel volledig. De schilderachtige milieutekening relateert alleen aan de cinema van weleer. Iedere relatie met de werkelijkheid ontbreekt en de opzet om leuk te zijn staat echt spontane humor in de weg. De supervisie van Bertrand Tavernier laat zich aan het resultaat niet afzien. De acteurs brengen sporadisch redding (vooral regisseur Monicelli in de rol van pianoleraar)

Le Tramway fantôme

Frankrijk 1979. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Helmut Berger, Jacques Dufilho, Pierre Malet en Gayle Hunnicutt.

Een van de twee televisiefilms van deze film- en televisieregisseur, gewijd aan de heldendaden van Fantomas. Deze keer ontvoert de crimineel de koning van Karpatek (sic), ergens in Transsylvanië. Wanneer Chabrol zich met een klusje tussendoor bezighoudt, gaat hij er niet als te keihard tegenaan. Meer valt er niet over te zeggen. Het is uiteindelijk toch wel het bekijken waard.

Von Buttiglione Sturmtruppenführer

Italië​/​​Frankrijk 1977. Komedie van Mino Guerrini. Met o.a. Jacques Dufilho, Isabel Marchal, John Steiner en Mario Marenco.

Een ongecontroleerde Hitler-parodie die z'n schaarse geestige momenten dankt aan de waanzinnige vertolking van Dufilho, een onderschat acteur die ook hier weer met de moed der wanhoop de strijd aanvat tegen een plat scenario, een ongeïnspireerde regie en de welbekende algehele luidruchtigheid van de doorsnee Italiaanse komedie. Hij verliest. Ook bekend als: YA YA MON COLONEL.

Le Crabe-Tambour

Frankrijk 1977. Drama van Pierre Schoendoerffer. Met o.a. Odile Versois, Jacques Dufilho, Jean Rochefort, Claude Rich en Aurore Clément.

Een scheepskapitein, een arts en een machinist halen aan boord herinneringen op aan avonturen met een raadselachtige vriend in verschillende perioden, in Algerije en Indo-China. Deze uit tegenstrijdige flashbacks opgebouwde film geeft een boeiend beeld van mannenvriendschappen in woelige tijden met meer accent op de psychologie dan op het spektakel. Schoendoerffer verfilmde zijn eigen gelijknamige roman op een échte varende boot. De film werd genomineerd voor zes Césars, waarvan er drie werden verzilverd, voor beste hoofd- en bijrol en beste camerawerk.

La victoire en chantant

Frankrijk​/​​Ivoorkust 1976. Oorlogsfilm van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Jean Carmet, Jacques Spiesser, Jacques Dufilho, Catherine Rouvel en Dora Doll.

Kleine groepjes Franse en Duitse kolonialisten in de omgeving van Kameroen horen met maanden vertraging over het uitbreken van WO I en beginnen onhandige pogingen om die strijd - met hun 'eigen' niet begrijpende en spottend reagerende allochtonen - op koloniaal terrein ook uit te vechten. Deze scherpe satire heeft vooral een goed scenario van Georges Conchon en regisseur Annaud, en dito spelprestaties, maar de regie van deze debutant kon minder vlak. Camearwerk van Claude Agostini. Won de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film. Er bestaan kopieën die 100m lang zijn. Ook bekend als BLACK AND WHITE IN COLOR.

Il medico...'a studentessa

Italië 1976. Erotiek van Silvio Amadio. Met o.a. Gloria Guida, Jacques Dufilho, Susan Scott en Pino Colizzi.

Een kolonel b.d. houdt zich thuis bezig met oorlogje voeren op een miniatuur-slagveld en verwaarloost daardoor zijn vrouw, vooral in seksueel opzicht. Zij neemt een jonge, schone minnaar, waar de stevig geproportioneerde niet onaantrekkelijke stiefdochter, die nog scholiere is, ook een oogje op heeft. Zij bespioneert het paar tijdens het herdersuurtje en neemt compromitterende foto's van hun minnespel zodat zij haar stiefmoeder kan chanteren voor gunsten van haar minnaar. Een voyeuristische film met obligaat bloot, weinig verhaal en zeer bescheiden spelprestaties.

Milady

Frankrijk 1975. Drama van François Leterrier en Francois Leterrier. Met o.a. Jacques Dufilho, Claude Giraud, Jean Martelli, François Marthouret en Pascale de Boysson.

Na een overplaatsing te hebben geweigerd om bij het Cadre Noir van Saumur te kunnen blijven, leeft commandant Gardefort zijn passie voor het paardenras uit met het kopen van de merrie Milady. Over haar leven gaat de film. Weinig personages, een traag tempo in een ontroerend portret van een eenzaamheid en de betrekkingen tussen mens en dier. De zeer mooie opnamen illustreren de over het geheel genomen fijnzinnige en gevoelige beschrijving van een vriendschap. Het scenario is bewerkt door de regisseur naar een novelle van Paul Morand. Het camerawerk is van Georges Leclerc.

Il Soldato di ventura

Italië​/​​Frankrijk 1975. Avonturenfilm van Pasquale Festa Campanile en Pasquale Festa-Cama. Met o.a. Bud Spencer, Enzo Cannavale, Jacques Dufilho, Andréa Ferréol en Angelo Infanti.

Een Italiaans dorpje wordt in de 16e eeuw belegerd door de Fransen, zodat de bevolking en het Spaanse garnizoen uitgehongerd dreigen te worden. De aanvoerder van een groep huurlingen stelt de Spanjaarden een uitbraakpoging voor. Deze komisch- avontuurlijke, nieuwe versie van de film van vóór WO II, ETTORE FIERAMOSCA, geeft de goedmoedige kolos Spencer de kans om zijn krachtpatserij te tonen in een minder kinderlijke film dan we van hem gewend zijn. De willekeurige, losse verhaaltrant en het verdwijnen en verschijnen van de personages wekken de indruk dat de film drastisch werd ingekort.

Ce cher Victor

Frankrijk 1975. Komedie van Robin Davis. Met o.a. Bernard Blier, Jacques Dufilho, Alida Valli, Alice Reichen en Philippe Castelli.

Gepensioneerden wonen sinds acht jaar samen, waarbij weduwnaar oude vrijgezel steeds meer tiranniseert en in bijzijn van anderen in de maling neemt waardoor diens wrok naar een uitbarsting toegroeit. Botsing van temperamenten in tragi-komische debuutfilm met net iets te weinig controle over ritme en uitbundigheid van de acteurs. Film blijft niettemin dichtbij herkenbare realiteit.

Buttiglione diventa capo del servizio segreto

Italië 1975. Komedie van Mino Guerrini. Met o.a. Jacques Dufilho en Gianni Gavina.

Vervolg op de rampspoeden die de stumperende generaal Buttiglione overkomen. Deze keer heeft de belachelijke en onhandige generaal als hoofd van de geheime dienst het bevel over een belangrijke contra-spionage operatie, tot groot verdriet van agenten aan beide kanten. Met een beter script was dit nog een leuke persiflage geweest op spionagefilms. Vervelende onzin.

Les Corps célestes

Canada​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Gilles Carle. Met o.a. Donald Pilon, Carole Laure, Micheline Lanctot, Jacques Dufilho en Sheila Charlesworth.

1938 In een klein dorp in Ontario strijken Desmond en zes jonge vrouwen neer om een bordeel te stichten. Door amoureuze complicaties gaan de zaken niet zonder moeilijkheden. In tegenstelling tot wat we van een dergelijk scenario zouden verwachten hebben we niet te maken met een pornofilm maar met een werk dat dichter bij Rabelais staat dan bij Marivaux met kleurrijke personages zoals de bizarre pastoor, gespeeld door Dufilho die deze rol helemaal waarmaakt.

La Grande Nouba

Frankrijk 1974. Komedie van Christian Caza. Met o.a. Jacques Dufilho, Rosy Varte, Sim, Marion Game en Jacques Jouanneau.

Een vice-admiraal tevens burggraaf en zijn gemalin krijgen op weg naar de verloving van hun dochter te maken met ernstig oponthoud. Stukje bij beetje worden zij meegesleurd in ongelooflijke avonturen, wat hen echter niet belet uiteindelijk op de maaltijd van de verloving te arriveren. Een reeks onsamenhangende sketches met domme, gezochte en demagogische grappen. Christian Caza staat voor Michel Ardan. Ook bekend als DEUX GREVISTES EN FOLIE.

Il colonnello Buttiglione diventa generale

Italië 1974. Drama van Mino Guerrini. Met o.a. Aldo Maccione en Jacques Dufilho.

Een militaire situatie-komedie met in de hoofdrol kolonel Buttiglione, die bevorderd is tot generaal na een miraculeus herstel van een operatie. Boven zijn verwachting wordt hij aangesteld als commandant van een militair gekkenhuis in Zanzibar. Nogal wat malle situaties waar de kijkers om kunnen lachen, maar eigenlijk niet meer dan een middelmatige komedie.

Crash! che botte strippo strappo stroppio

Italië​/​​Hongkong SAR van China 1974. Komedie van Bitto Albertini. Met o.a. Robert Malcolm, Lo Lieh, Jacques Dufilho, Antonio Cantafora en Sal Borgese.

Hysterische kung fu-parodie met Jacques Dufilho als de Amerikaanse ambassadeur(!) en Malcolm als een geheimagent die in Hong Kong een stel verdwenen F.B.I.-agenten moet zien terug te vinden. Een paar geïsoleerde gags zijn best leuk, maar het geheel is zo luidruchtig, overdreven en chaotisch dat het na een tijdje allemaal bijzonder vermoeiend wordt.

Basta con la guerra...facciamo l'amore

Italië 1974. Erotiek van Andrea Bianchi. Met o.a. Jacques Dufilho, Dagmar Lassander, Eugenio Rovida en Sonia Calatroni.

Een verlegen semenarist komt op bezoek bij zijn oom, een militair commandant. Zijn welgevormde, sexy tante schenkt hem veel en liefdevolle aandacht, en na nogal wat aarzeling gaat hij op haar avances in. Goedkoop maakwerk, slecht gespeeld, maar met hier en daar wat humor en wat naakt is het toch niet helemaal een duffe film geworden.

Un ufficiale non si arrende mai...Col. Buttiglione

Italië 1973. Drama van Mino Guerrini. Met o.a. Aldo Maccione, Jacques Dufilho en Michele Gammino.

Een militaire klucht, gesitueerd in een kazerne in Zanzibar, die onder bevel staat van kolonel Buttiglione. Er komt een groep recruten aan voor de eerste training. De kolonel zweert bij strakke discipline, maar in werkelijkheid is hij ijdel en incompetent, zodat alles wat hij aanpakt op een grandioze manier de mist ingaat. Een hoop overdreven gedoe onder slechte regie.

Un Journée bien remplie

Frankrijk​/​​Italië 1972. Thriller van Jean-Louis Trintignant. Met o.a. Jacques Dufilho, André Falcon, Vittorio Caprioli, Luce Marquand en Franco Pesce.

Een vijftigjarige bakkerszoon brengt op zondag brood rond en pleegt tegelijk met kalm voorbereide systematiek een reeks moorden. Het regiedebuut van acteur Trintignant sluit meer aan bij de Britse traditie van zwarte humor dan bij Franse en weet - ook door een minimum aan dialoog - te verrassen tot halverwege het verhaal te voorspelbaar wordt. Een dankbare hoofdrol voor Dufilho die te vaak in mallotige bijrollen werd misbruikt.

Corazón solitario

Spanje​/​​Frankrijk 1972. Romantiek van Francisco Betriu. Met o.a. Jacques Dufilho, La Polaca, Máximo Valverde en Queta Claver.

Een ongelukkige jongen tobt zich af om voor het knappe meisje te zorgen dat bij hem is komen wonen. Zij streeft echter uitsluitend naar roem. Merkwaardig en aangrijpend melodrama, dat zijn kracht ontleent aan de tegenstelling tussen de twee hoofdrolspelers en de nauwkeurige observatie van het milieu waarin de film zich afspeelt.

Chut

Frankrijk 1972. Misdaad van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jacques Dufilho, Michael Lonsdale, Henri Poirier, Maurice Vallier en Guy Davout.

Een kleine vertegenwoordiger van de spaarkas 'Caution Foncière' komt toevallig een financieel schandaal op het spoor en zal proberen het geld van zijn klanten veilig te stellen alvorens de bom barst. Mocky ziet het weer groots, maar zijn aanklacht tegen corruptie, financiële kuiperijen met het geld van de kleine spaarder en de onbetrouwbaarheid van de bourgeoisie gaat roemloos ten onder in gechargeerde karikaturen, een al te rommelig scenario en een regie met de subtiliteit van een vliegdekschip.

Fantasia chez les ploucs

Frankrijk​/​​Italië 1970. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Lino Ventura, Mireille Darc, Jean Yanne, Jacques Dufilho en Nanni Loy.

Bij clandestiene drankstoker duiken een bookmaker met eigenwijs zoontje, een godsdienstwaanzinnige, een juwelendief met zijn vriendin en een gangsterbende op. De verwikkelingen en slachtoffers stapelen zich op. Burleske misdaadkomedie - naar roman van Charles Williams - kreeg rumoerige vormgeving in hoog tempo, waaraan de acteurs zich met aanstekelijk plezier overgeven.

Une Veuve en or

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1969. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Michèle Mercier, Claude Rich, Jacques Dufilho, Folco Lulli en André Pousse.

Een gelukkig getrouwde vrouw krijgt uit Amerika een erfenis van honderd miljoen dollar die ze pas kan incasseren wanneer ze weduwe is. Haar liefde voor de echtgenoot en de hebzucht naar het geld nemen afwisselend de overhand. De film is een rampzalige combinatie van een regisseur die niet kan filmen en een hoofdrolspeelster die niet kan acteren. Alle mogelijkheden tot een bizarre zwarte komedie worden daardoor gesaboteerd. Gebrek aan humor van Mercier moet gecompenseerd worden door haar dolzinnige toiletten, terwijl de gewoonlijk toch vakkundige tegenspelers zich moeten uitputten in bekkentrekkerij.

Un merveilleux parfum d'oseille

Frankrijk 1969. Mysterie van Rinaldo Bassi. Met o.a. Françoise Rosay, Francis Blanche, Jean Carnet, Hélène Dieudonné en Jacques Dufilho.

Een bankier van adel bepaalt in zijn testament dat zijn hele fortuin naar de oudste nabestaande moet gaan, tot ongenoegen van de rest van de familie. Eén voor één komen alle achtereenvolgende erfgenamen op mysterieuze wijze om het leven, tot alleen de twee jongsten overblijven. Het scenario had kunnen resulteren in een zwarte komedie zoals KIND HEARTS AND CORONETS of TEN LITTLE INDIANS, maar is gebruikt voor uitsluitend banale grappen waarmee de zeer sterke rolbezetting geen kant uit kan.

Le huguenot récalcitrant

Frankrijk 1969. Komedie van Jean L'Hôte. Met o.a. Jacques Dufilho, André Dumas, Marc Dudicourt, Jean Barrez en Jean Luisi.

Een verfilming van deze televisieregisseur van een van zijn eigen novelles, die zich afspeelt in de Ch[KA1]evennes, na de herroeping van het Verdict van Nantes, met op de achtergrond de folteringen en moordpartijen jegens de Hugenoten van de aanhang van de Koning. Wanneer eenmaal gewend aan het niet voor de hand liggende idee, zo`n thema in de vorm van een musical te zien behandeld, waardeert de kijker de humor waarmee de romanschrijver, televiesie- en filmregisseur L`H[KA4]ote (1929- 1985) de avonturen van dit evenbeeld van Robinhood beschrijft, en de manier waarop hij ze in een bepaalde streek plaatst. Dit werk van een televisie-pionier, met zijn originele en persoonlijke aanpak, doet geenszins verouderd aan.

Appelez-moi Mathilde

Frankrijk 1969. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Jacqueline Maillan, Robert Hirsch, Michel Serrault, Guy Bedos en Jacques Dufilho.

Een miljonairsvrouw wordt door een amateuristische bende ontvoerd, maar drijft met haar energieke bemoeienissen de kidnappers tot waanzin. Deze koortsachtige klucht geeft Maillan alle vrijheid voor een komisch solo-optreden en heeft een kostelijke bijrol van Dufilho. Scenario van Francis Veber.

Benjamin

1968. Michel Deville. Met o.a. Jacques Dufilho, Anna Gael, Francine Berge, Michèle Morgan en Pierre Clémenti.

Een miljonairsvrouw wordt door een amateuristische bende ontvoerd, maar drijft met haar energieke bemoeienissen de kidnappers tot waanzin. Deze koortsachtige klucht geeft Maillan alle vrijheid voor een komisch solo-optreden en heeft een kostelijke bijrol van Dufilho. Scenario van Francis Veber.

Benjamin ou les mémoires d'un puceau

Frankrijk 1967. Komedie van Michel Deville. Met o.a. Michèle Morgan, Michel Piccoli, Pierre Clémenti, Catherine Deneuve en Francine Bergé.

Jonge provinciaal wordt door de minnaar van zijn voogdes levenswijs gemaakt. Hij beleeft zijn eerste liefde met het meisje dat voor een huwelijk met zijn mentor is voorbestemd en zich aan hem geeft, omdat ze de bruidegom haar maagdelijkheid niet gunt. Elegante kostuumfilm legt meer de nadruk op melancholie over het verlies van onschuld dan op pikante verwikkelingen. Morgan onderscheidt zich in sterke rolbezetting in rijpe berusting over trouweloosheid van minnaar Piccoli.

Y Manana?

België 1966. Komedie van Emile Degelin. Met o.a. Jacques Dufilho, Claudia Bremer, Jeanine Bischops en Ketty Van de Poel.

Een onevenwichtige, maar bij vlagen belangwekkende klucht over een Antwerpse diender die tijdens zijn vakantie in Spanje besluit er te blijven. De invloeden van Jacques Tati zijn tamelijk te merken.

L'Inconnu de Shandigor

Zwitserland 1966. Drama van Jean-Louis Roy. Met o.a. Serge Gainsbourg, Marcel Imhoff, Marie-France Boyer, Jacques Dufilho en Ben Carruthers.

Een nauwelijks te beschrijven film. Zogenaamd een spionageverhaal dat later overgaat in SF, maar voor de regisseur is het mythologische thema niet zo van belang. Op basis van een zeer mager uitgangspunt gaat hij daarmee aan het werk als een choreograaf. Met een moza[KA3]iek van plots laat hij vooral zien, dat hij zich niet aan de regels van een roman of een thriller houdt, maar liever po[KA3]ezie, een wonderlijk soort realistisme en ballet in zijn film stopt. Fascinerend, ook al is het (nagenoeg onvermijdelijke) commerciële mislukken van deze film er de oorzaak van dat ook de carrière van de regisseur de mist inging. Zonder twijfel ook de beste filmrol van Gainsbourg.

James Tont, Operazione D.U.E.

Frankrijk​/​​Italië 1966. Komedie van Bruno Corbucci. Met o.a. Lando Buzzanca, France Anglade, Loris Gizzi, Antonella Murgia en Claudie Lange.

Een internationale gangsterbende steelt een atoombom en de Britse topagent James Tont (Buzzanca) wordt opgetrommeld om het vreselijke wapen terug te bezorgen. Deze koortsige persiflage op de Bond-avonturen wordt gekenmerkt door de verlammende overdrijving, schmiere van Buzzanca en opgeschroefd effectwerk, waardoor de film zijn doel ver voorbijschiet.

Cabezas quemadas

Spanje​/​​Frankrijk 1966. Avonturenfilm van Willy Rozier. Met o.a. Lang Jeffries, Estella Blain, Philippe Clay, Roberto Camardiel en Jacques Dufilho.

Een groep desperado's vervoert wapens door de Afrikaanse woestijn. Een middelmatige maar sympathieke avonturenfilm, een co-produktie die gedeeltelijk geïnspireerd is door LE SALAIRE DE LA PEUR.

Spuit elf

Nederland 1965. Komedie van Paul Cammermans. Met o.a. Paul Cammermans, Jacques Dufilho, Akim Tamiroff, Luc Philips en Carlo Pisacane.

Cammermans faalt als regisseur en als hoofdrolspeler: een dorpsidioot bij de plaatselijke brandweer die primitief gebouwde uitkijkposten opricht. Scenario van Cammermans en Hans Croiset. De aanwezigheid van bekende internationale acteurs als de Fransman Dufilho (in de rol van `Rogier`) of de zwaarlijvige Amerikaan van Russische origine Tamiroff (als de bakker- brandmeester) maken van dit regiedebuut van Cammermans net geen flop.

La Communale

Frankrijk 1965. Komedie van Jean Lhote. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Yves Robert, Fernand Ledoux en Didier Haudepin.

Twee dorpsonderwijzers vieren hun huwelijksverjaardag met de aanschaf van een auto die meer problemen dan genoegen biedt. Een onvoorzien ongeval doet hen zelfs door de dorpsgemeenschap verstoten worden. Aardig in 1932 spelend scenario, kreeg een weinig vlotte filmvorm van tv-regisseur, die bovendien het duo Robert Dh[KA1]ery-Colette Brosset te veel hun gang laat gaan (wat er óók aan herinnert dat komisch wel en wee in LA BELLE AMÉRICAINE meer variatie bood). Wel leuke rollen van alle anderen.

L' Or du duc

Frankrijk 1965. Komedie van Jacques Baratier. Met o.a. Claude Rich, Monique Tarbès, Pierre Brasseur, Annie Cordy en Danielle Darrieux.

Een adellijke dichter wordt door een deurwaarder met vrouw en tien kinderen op straat gezet, maar erft van een rijke oom een autobus waarin hij zijn gezin onderdak kan brengen. Pas na veel avonturen komt hij erachter dat het chassis van de bus van goud is. In plaats van het kansrijk gegeven met grappen uit te bouwen, zoekt de film het in een optreden van 'gaststerren' met wie het weerzien aangenaam is, zonder dat het tot verrassingen leidt.

La cité de l'indicible peur

Frankrijk 1964. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Bourvil, Jean-Louis Barrault, Francis Blanche, Jacques Dufilho en Victor Francen.

Een simpele politieman gaat een valsemunterij onderzoeken in een stadje waar de bizarre bewoners allemaal hun eigen geheimen hebben en waar een reeks onverklaarbare moorden plaatsvindt. De regie aarzelt in toon tussen een misdaadkomedie en een griezelfantasie die door middel van de sfeervolle fotografie en excentrieke rollen van de bejaarde acteurs pakkend overkomt, maar steeds ondermijnd wordt door niet al te beste humor. Scenario van regisseur Mocky, Gérard Klein naar een roman van Jean Ray. Camerawerk Eugen Shuftan. De film werd met coupures ook uitgebracht als LA GRANDE FROUSSE.

Voir Vénise et crever

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1963. Avonturenfilm van André Versini. Met o.a. Sean Flynn, Karin Baal, Madeleine Robinson, Ettore Manni en Hannes Messemer.

Een Frans geheimagent is in Venetië ontvoerd, maar wordt door de inlichtingendienst als verrader beschouwd en niet geholpen. Zijn vrouw roept de hulp in van de zoon van een overleden collega die in een ondoorzichtig internationaal komplot belandt. Pogingen om de film vaart te geven resulteren in een warrige intrige naar Mission to Venice van James Hadley Chase. Venetiaanse locaties en gondels worden op voor de hand liggende manier fotogeniek gebruikt, acteurs vullen de schematische rollen goed in, maar de zoon van Errol Flynn mist de nonchalante charme van zijn vader.

L' Assassin connaît la musique

Frankrijk​/​​Duitsland 1963. Komedie van Pierre Chenal. Met o.a. Maria Schell, Paul Meurisse, Claude Mann, Sylvie Bréal en Christa Lang.

Componist zoekt rustige ruimte om aan symfonie te werken en pleegt reeks moorden om dat te bereiken. Zwarte humor wordt spoedig voorspelbaar, ondanks verve van Meurisse. Verrassing was destijds om Schell - als eigenaresse van begeerde huis - in komische rol te zien, maar ook daarin is ze sindsdien wel beter op dreef geweest.

Dragées au poivre

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Jacques Baratier. Met o.a. Guy Bedos, Sophie Daumier, Jean Babilée, Jean-Paul Belmondo en Francis Blanche.

Jonge filmgekken proberen d.m.v. een verborgen camera uitwassen van het Parijse leven te betrappen voor een cinéma vérité-documentaire. Deze episodische komedie persifleert moderne/modieuze filmgenres, maar mengt daar al te veel opgeklopte flauwiteiten doorheen, vooral in de vermoeiende uitbundige activiteiten van de filmploeg zelf. Wel een aantrekkelijke sterbezetting met uitschieters van Signoret-Belmondo in een zgn. prostituée-legionair-smartlap en van Vitti-Vadim in een MARIENBAD-parodie.

Coup de bambou

Frankrijk 1963. Komedie van Jean Boyer. Met o.a. Micheline Presle, François Périer, Jean Richard, Jacques Dufilho en Noël Roquevert.

De vrouw van een caféhouder veinst geheugenverlies omdat ze het geld waarvoor haar man zijn café heeft verkocht in een taxi heeft laten liggen. De echtgenoot krijgt van de schok echte amnesie, zodat zijn ober van de gelegenheid misbruik maakt om met de identiteit van zijn baas zelf achter het geld aan te gaan. Deze zouteloze en geroutineerd geregiseerde klucht krijgt nog een schijn van esprit door de inzet van de bekwame acteurs.

La guerre des boutons

Frankrijk 1962. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jacques Dufilho, Yvette Etiévant, Michel Galabru en Jean Richard.

Ieder schooljaar beknokken de knapen van de dorpen Velrans en Longeverne elkaar. De rivaliteit belandt in een nieuwe fase wanneer bij een overwinning de knopen van de verliezers als oorlogsbuit gaan gelden. Prachtige, met de Prix Jean Vigo bekroonde Louis Pergaud-adaptatie uit 1962 is weemoedig stemmende zwart-witpost uit een voorgoed verloren Frankrijk. Herverfilmingen ontberen de frisheid van Roberts origineel. Van de piepjonge amateurspelers gingen de meesten niet door in de cinema. Slechts François Lartigue ('Grand Gibus') maakte, na een carrière als vrije fotograaf, naam als cameraman.

La Poupeé

Frankrijk 1962. Jacques Baratier. Met o.a. Zbigniew Cybulski, Sonne Teal, Claudio Gora, Catherine Milinaire en Jacques Dufilho.

Een politieke satire met een nihilistische kijk op mensen en toestanden. Een revolutionair die aan de macht is gekomen, wordt een nog grotere autocraat dan de dictator die hij opvolgt.

Les Snobs

Frankrijk 1961. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Francis Blanche, Jacques Dufilho, Jean Galland, Gérard Hoffmann en Elina Labourdette.

De directeur van een zuivelcoöperatie in Normandië is in de melk verdronken en de vier adjunctdirecteuren komen in het geweer om zich als opvolger te laten kiezen. Ieder heeft eigen tactiek en kruiwagens, maar de jongste bespeelt met succes het snobisme van de plattelands-notabelen. Deze nogal venijnig uitgevallen satire krijgt haar voornaamste scherpte door de gewoonlijk tweede- of derde plansacteurs naar voren te halen die van hun rollen ongegêneerde karikaturen maken.

Le Monocle noir

Frankrijk 1961. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Paul Meurisse, Elga Andersen, Pierre Blanchar, Bernard Blier en Jacques Marin.

Lautner brouwde voor de eerste keer zijn succescocktail van thriller en komedie met deze in Bretagne opgenomen spionagegeschiedenis met fikse knipoog. Op zijn kasteel ontvangt markies Villemaur (Blanchar) diverse neo-nazi's, onder wie de raadselachtige kolonel Dromard (Meurisse), alias Le Monocle. Wie is de mol? Scenaristenspan Pierre Laroche-Jacques Robert omzeilde de duistere elementen uit de bekroonde roman van de vermaarde Résistance-kolonel Rémy alias Gilbert Renault (1904-1984), met diens instemming. Eersteklas divertissement was Lautners doorbraak en schonk Meurisse een klassiek personage dat hij in L'oeil du Monocle en Le Monocle rit jaune zou hernemen. Cameraman Maurice Fellous experimenteerde met lenzen, resulterend in opmerkelijke staaltjes dieptescherpte.

Zazie dans le métro

Frankrijk​/​​Italië 1960. Komedie van Louis Malle. Met o.a. Catherine Demongeot, Philippe Noiret, Hubert Deschamps, Carla Marlier en Annie Fratellini.

Speelse komedie over een bijdehand negenjarig meisje uit de provincie (Demongeot) dat vastbesloten is de metro te bezoeken tijdens haar logeerpartij bij haar oom in Parijs. Eenmaal in de lichtstad weet ze te ontsnappen en, terwijl de halve stad achter haar aanzit, beleeft ze de meest hilarische avonturen met Parijs anno jaren vijftig als onweerstaanbare apenkooi. Gedateerd en naïef maar nog steeds zeer vermakelijk dankzij de typische woordgrappen van Raymond Queneau - de schrijver van het bronboek - en de razend rappe enscenering van cineast Louis Malle op locatie in Parijs.

Vergini di Roma

Italië​/​​Frankrijk 1960. Avonturenfilm van Vittorio Cottafavi en Carlo Bragaglia. Met o.a. Louis Jourdan, Sylvia Syms, Nicole Courcel, Ettore Manni en Jean Chevrier.

Een Etruskische koning heeft Rome verslagen en neemt een aantal Romeinse maagden mee als onderpand naar zijn kamp. De generaal wenst een correcte behandeling van de meisjes, maar kan zijn soldaten niet onder controle houden. Hij kan niet voorkomen dat zij ontsnappen, zodat de oorlog opnieuw kan beginnen. Een redelijk intelligent scenario en een zorgvuldige regie tillen de spektakelfilm - met de voor het genre verbazingwekkende rolbezetting - uit boven het gemiddelde.

Dans l'eau qui fait des bulles

Frankrijk 1960. Komedie van Maurice Delbez. Met o.a. Pierre Dudan, Maria Riquelme, Marthe Mercadier, Philippe Lemaire en Jacques Castelot.

Het lijk van een vermoorde industrieel wordt in een Zwitsers meer gevonden en steeds weer verstopt door een reeks van mensen die allemaal een reden hebben om van de moord verdacht te worden: een fabrikant die bij hem zwaar in de schuld staat, zijn vrouw die hem met zijn partner bedriegt, enzovoort. Van alle komedies rond een telkens weer opduikend lijk is dit niet de meest geslaagde of fantasierijkste. Veel boulevardkluchtverwikkeling en navenant acteren, met een vroege hoofdrol van De Funès als de schuldenaar.

Signé Arsène Lupin

Frankrijk​/​​Italië 1959. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Robert Lamoureux, Alida Valli, Yves Robert, Jacques Dufilho en Roger Dumas.

Nadat hij zich als vlieger tijdens WO I heeft onderscheiden, neemt Arsène Lupin de diefstallen weer op en ontdekt toevallig dat gestolen schilderijen uit één serie bij elkaar de sleutel bevatten voor een bergplaats van Gulden- Vliesschatten. Deze onderhoudende avonturenkomedie mist de sfeer en ironie van de door Becker geregisseerde eerste deel, terwijl Robert de ijdele Lamoureux in zijn vermommingskunsten niet steeds in bedwang heeft. Het scenario is geschreven door Jean-Paul Rappeneau, Yves Robert en Robert Lamoureux. Het camerawerk is van Maurice Barry.

Le Travail c'est la liberté

Frankrijk 1959. Komedie van Louis Grospierre. Met o.a. Raymond Devos, Gérard Séty, Sami Frey, Jacques Dufilho en Judith Magre.

Vanwege een staking van Parijse vuilnismannen moet het afval worden opgehaald door een drietal gevangenen die van hun tijdelijke vrijheid profiteren om orde op zaken in hun privé-leven te stellen. Dit pakt voor de bigamist onder hen nogal gecompliceerd uit. Het aardige is de betere regie, hoewel theaterkomiek Devos in een van zijn zeldzame filmische uitstapjes een dwarse humor demonstreert.

Julie la rousse

Frankrijk 1959. Komedie van Claude Boissol. Met o.a. Pascale Petit, Daniel Gélin, Jacques Dufilho, Michel Etcheverry en René Blancard.

Een circusartieste verleidt de zoon van een rijke fabrikant tot een huwelijk, maar haar baatzucht maakt plaats voor oprechte liefde. Het simpele en fantasieloze scenario, dat inhaakt op het hitsucces van Laforgue's chanson, werd zonder enige 'schwung' verfilmd. De bezongen en bejubelde rode lokken van Petit hebben in zwartwit geen effect.

I Tartassati

Italië​/​​Frankrijk 1959. Komedie van Steno. Met o.a. Totò, Aldo Fabrizi, Luciano Marin, Cathia Caro en Louis de Funès.

Een accountant moet de boeken van een confectiefabrikant controleren en ontdekt dat deze door omkoperij een belastingschuld van 15 miljoen lire heeft weten te omzeilen. Daarnaast hebben beider echtgenotes vriendschap gesloten en is de zoon van de fabrikant verliefd geworden op de dochter van de inspecteur. Dit nauwelijks verhulde plagiaat van het eerdere succes GUARDIE E LADRI met dezelfde hoofdrollen, heeft weinig verrassingen of satirische scherpte. Door de nasynchronisatie valt de medewerking tegen van de Franse komieken, die het vooral van hun dialoogbehandeling moeten hebben.

Taxi, roulotte et corrida

Frankrijk 1958. Komedie van André Hunebelle. Met o.a. Paulette Dubost, Annette Poivre, Guy Bertil, Sophie Sel en Véra Valmont.

Een taxichauffeur gaat met zijn gezin en zijn schoonfamilie in een caravan met vakantie naar Spanje. Bij de grens stopt een achtervolgde dievegge een gestolen diamant in zijn zak waarna in Spanje de jacht wordt ingezet om het juweel terug te krijgen. Deze vroege komedie met De Funès heeft meer vaart dan veel latere, bekendere films en dankt veel aan de gelijkwaardige rol van Bussières als zijn zwager.

Maxime

Frankrijk 1958. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Michèle Morgan, Charles Boyer, Félix Marten, André Brunot en Micheline Luccioni.

Een berooide charmeur verdient zijn brood met onderwijs in omgangsvormen en wordt door een rijke jongeman gevraagd om zijn voorspraak te zijn bij een aantrekkelijke vrouw. Deze wordt verliefd op de plaatsvervanger in de veronderstelling dat hij gefortuneerdheid is, zodat rivaliteit en bijna een duel ontstaat tussen beide mannen. Uiteindelijk kiest de vrouw voor het geld van de jongere man. Charme en routine van hoofdrollen houdt de komedie amusant boven langdradigheid uit, maar Marten als de rijke aanbidder toont rampzalig gebrek aan talent dat afloop totaal onwaarschijnlijk maakt.

Et sa soeur

Frankrijk 1958. Komedie van Maurice Delbez. Met o.a. Pierre Fresnay, Arletty, Jean-Claude Brialy, Sophie Grimaldi en Jacques Dufilho.

Een venijnige journaliste domineert haar broer, een krantendirecteur, en haar nichtje, dat met een berooide student wil huwen. Promotie naar de rubriek 'hartsproblemen' heeft als resultaat dat ze adviezen op papier geeft die haar zelf tegenwerken. Ondanks zijn geringe lengte is dit toneelkluchtgegeven nog te simpel om het zonder toegevoegde gags te kunnen stellen, die niets met de actie te maken hebben. De film is slechts curieus om de rolbezetting.

Bobosse

Frankrijk 1958. Komedie van Etienne Périer. Met o.a. François Périer, Micheline Presle, Elizsabeth Manet, Jacques Jouanneau en Armanda Navarre.

Een acteur die een stuk speelt over een man die het vertrek van zijn echtgenote filosofisch incasseert, wordt privé met dezelfde situatie geconfronteerd, bedrinkt zich en wil het toneel niet meer op. In de kleedkamer vertelt zijn teruggekeerde vrouw hem een doorzichtige leugen die hij al te graag wil geloven. Deze filmversie voegt aan het spitse toneelstuk van André Roussin niets eigens toe, maar registreert de briljante rol van Périer die er in het theater ook succes mee had. Acteur en debuterende regisseur zijn geen familie.

Nathalie

Frankrijk 1957. Misdaad van Christian-Jaque. Met o.a. Martine Carol, Philippe Clay, Michel Piccoli, Mischa Auer en Aimé Clariond.

Een naïef lijkende mannequin lost een juwelendiefstal in een modehuis op, maar de bestolene is inmiddels vermoord en gangsters kidnappen haar om de plaats van het slachtoffer in te nemen. Haar eigen vindingrijkheid en de interventie van een inmiddels op haar verliefd geraakte politieman redden haar uit de nesten. Deze ironische misdaadkomedie maakt goed gebruik van Carols domme-blondje-imago. Tussen de pittoreske bijrollen valt Piccoli op in een vroege hoofdrol als charmante held.

Mademoiselle Striptease

Frankrijk 1957. Drama van Pierre Foucaud. Met o.a. Agnès Laurent, Phillippe Nicaud, Dora Doll, Simone Paris en Junie Astor.

Een provinciaals meisje voegt zich bij haar studerende vriend, die aan de verlokkingen van Parijs niet bepaald tegenstand kan bieden. Teleurgesteld raakt ze op drift en wordt stripteasedanseres in een nachtclub, tot de inkeer van de student tijdig resulteert in een huwelijksaanzoek. Een gedateerd, klein melodrama met voorzichtige nachtclub-acts, vlak geacteerd en onder de middelmaat geregisseerd.

Jusqu'au dernier

Frankrijk 1957. Drama van Pierre Billon. Met o.a. Raymond Pellegrin, Jeanne Moreau, Paul Meurisse, Marcel Mouloudji en Max Revol.

Een gangster besteelt zijn medebendeleden en duikt onder in het circus waar zijn zuster optreedt. Als ze hem toch op het spoor komen, leidt de afrekening tot de totale liquidatie van de bende en sneuvelt de hoofdpersoon als laatste. Hoewel het scenario neerkomt op slachtoffers tellen tot er niemand meer over is, geeft de circus-situering een sfeervolle achtergrond die in het camerawerk soms boeiend wordt benut. Het acteren is interessanter dan de rollen zelf.

Notre Dame de Paris

Frankrijk​/​​Italië 1956. Drama van Jean Delannoy. Met o.a. Gina Lollobrigida, Anthony Quinn, Jean Danet, Alain Cuny en Robert Hirsch.

Nooit eerder werd regisseur Delannoy door zoveel vrienden gevraagd of ze op de set langs mochten komen als tijdens de opnamen voor deze CinemaScope-versie van de Victor Hugo-klassieker. Had dat wellicht iets met La Lollo te maken? Enfin, de Franse classicist bij uitstek maakte van het romantische melodrama over de gebochelde klokkenluider Quasimodo (Quinn) en de sensuele zigeunerin Esméralda (Lollobrigida) een meeslepend, kleurrijk spektakel. In de Boulogne-Billancourt-studio bouwde Delannoys vaste decorateur René Renoux voor een fortuin de Notre-Dame-kathedraalinterieurs gedeeltelijk na. Voor adaptatie en dialogen tekenden taalvirtuozen Jean Aurenche en Jacques Prévert. 'Qualité française' met een kapitale Q.

Marie-Antoinette

Frankrijk​/​​Italië 1956. Drama van Jean Delannoy. Met o.a. Michèle Morgan, Richard Todd, Jacques Morel, Aimé Clariond en Suzy Carrier.

Tijdens een hofbal leert Marie-Antoinette (Morgan) een Zweedse officier (Todd) kennen die aanvankelijk niet weet dat zij de gemalin van de Franse koning (Morel) is. Als de revolutie van 1789 uitbreekt helpt hij de koninklijke familie vluchten, die echter v[KA1]o[KA1]or de grens gearresteerd wordt. Een tweede ontsnappingspoging mislukt en ook en Marie-Antoinette eindigt onder de guillotine. Deze visie op de echtgenote van Lodewijk XVI als een onschuldig en nobel slachtoffer, is historisch aanvechtbaar en als drama weinig effectief met als gevolg dat je het gevoel hebt dat de mooie, maar statische Morgan optreedt in een luxueus prentenboek. Een goede en verrassende rol van Morel (als de koning).

Courte-tête

Frankrijk 1956. Komedie van Norbert Carbonnaux. Met o.a. Fernand Gravey, Micheline Dax, Jean Richard, Darry Cowl en Jacques Duby.

Oplichters plegen een kleine zwendel rond het wedden op de paarderennen van Longchamps en kiezen een schijnbaar na[KA3]ieve provinciaal als doelwit. Deze ontpopt zich echter als de slimste en pikt zowel de buit als het vrouwelijk bendelid in. Onderhoudende filmklucht met een soms al te overvloedige dialoog en aardige rollen van komieken die pas jaren later belangrijk zouden worden (evenals de regie-assistenten Jacques Deray en Georges Lautner).

Cadet Rousselle

Frankrijk 1954. Avonturenfilm van André Hunebelle. Met o.a. François Périer, Dany Robin, Bourvil, Madeleine Lebeau en Christine Carère.

Om burgemeestersdochter waardig te zijn trekt Cadet de wereld in om fortuin te maken. Hij raakt zijns ondanks betrokken in de strijd tussen royalisten en revolutionairen, maar vrouwen redden hem steeds uit het nauw, tot hij kolonel van de keizer wordt. Niet al te geraffineerd plagiaat van FANFAN-LA-TULIPE blijft in regie en scenario ver bij voorbeeld achter, maar de acteurs zijn met spirituele verve in de weer.

Sang et lumière

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Italië 1953. Drama van Georges Rouquier. Met o.a. Daniel Gélin, Zsa Zsa Gabor, Henri Vilbert, Arnoldo Foà en Christine Carère.

Na een slecht seizoen wil een stierenvechter zich uit de arena terug trekken, maar zijn manager en zijn op luxe gestelde maîtresse intrigeren zo dat hij nog een seizoen moet doorgaan dat hem na aanvankelijk succes fataal zal worden. Eigenlijk een combinatie van, ook wat kwaliteit betreft, zeer verschillende films, een indringende en boeiend in elkaar gezette documentaire en een clichématig en slecht gespeeld drama, waartoe de regisseur qua produktie verplicht werd. Gabor maakt elke opname waarin ze voorkomt, belachelijk.

Le Chemin de Damas

Frankrijk 1952. Biografie van Max Grass. Met o.a. Michel Simon, Claude Laydu, Antoine Balpêtré, François Chaumette en Jacques Dufilho.

Het verhaal van de bekering van de heilige Paulus, die door het zien van de steniging van Sint Stefanus tot inkeer komt en de leer van het christendom gaat prediken. In een visioen heeft hij zijn eigen marteldood echter al voorzien. Een stichtelijke biografie, die met toewijding is gemaakt en die goeddeels de belerende toon weet te vermijden. Wat de vorm betreft blijft de film helaas steken in een nogal trage theatraliteit.

Histoires extraordinaires

Frankrijk 1949. Horror van Jean Faurez. Met o.a. Suzy Carrier, Marina de Berg, Jandeline, Marcelle Féry en Fernand Ledoux.

Drie politie-agenten leiden een beginnende collega op. Later assisteert deze bij de echte arrestatie van een misdadiger. Het is zeker dat dit louter een overbodige aanleiding voor Faurez is geweest, om drie verhalen van Edgar Allan Poe met een zeer verrassende mengeling van spot en gruwel te kunnen vertellen. Een van de weinige Franse griezelfilms die de tand des tijds heeft doorstaan.

Le Destin exécrable de Guillemette Babin

Frankrijk 1948. Drama van Guillaume Radot. Met o.a. Hélène Bossis, Germaine Kerjean, Jacky Flint, Palmyre Levasseur en Francette Vernillat.

Een verfilming van het verhaal van Maurice Gar[KA10]con [KL]La vie execrable de Guillemette Babin[KLE] dat toen het werd uitgebracht een groot succes, was evenals de film. Echter om een aanvechtbare reden: een sc[KA2]ene die toenderijd doorging voor het toppunt van erotiek en die alle puisterige middelbare scholieren naar de bioscoop deed hollen. Toch is dit hecht geregisseerde en door zijn prima acteerprestaties geloofwaardige werk niet erg luchtig want er komen orgie[KA3]en en misdaden in voor en Guillemette Babin eindigt op de brandstapel net als haar moeder die zich voor heks uitgeeft. Hoewel Guilllaume Radots carri[KA2]ere maar van korte duur was (slechts zeven lange speelfilms) is hij een regisseur om opnieuw te ontdekken.

La ferme des sept péchés

Frankrijk 1948. Misdaad van Jean Devaivre. Met o.a. Claude Génia, Héléna Manson, Jacques Dumesnil, Pierre Renoir en Georges Grey.

Een merkwaardig - fictief - filmisch onderzoek, gewijd aan de moord op de polemist en pamflettist Paul-Louis Courrier (1772- 1825). De rechters luisteren naar de verklaringen van zijn kennissen. De grote vraag is 'wie' Courrier heeft vermoord. Wij weten vandaag de dag dat het zijn jachtopziener is geweest maar deze crime passionel, zoals het officieel heet, had ook een politieke moord kunnen zijn, gepleegd door een tussenpersoon. Interessant vanwege de opbouw en de psychologie. Scenario van de regisseur, René Méjean en Janine Grégoire. Camerawerk van Lucien Joulin.

Figure de proue

Frankrijk 1948. Avonturenfilm van Christian Stengele. Met o.a. Madeleine Solonge, Mony Dalmès, Jacqueline Pierreux, Charlotte Ecard en Georges Marchal.

Bewerking van de zeeheldenroman van Gilbert Dupé, met een behoorlijke dosis romantiek. Een scheepskapitein reist de wereld rond en jaagt een droom na, alvorens de haven binnen te varen en tegen de ware aan te lopen. Het scenario is niet sterk en vervalt in herhalingen. Maar het prima spel redt deze buitenissige film. De fraaie beelden scheppen een dromerige sfeer.

Brigade criminelle

Frankrijk 1947. Misdaad van Gilbert Gil. Met o.a. Gisèle Préville, Ellen Bernsen, Magda Persan, Jean Davy en Maurice Teynac.

Somber, duister en vaag verhaal over gestolen plattegronden van de nationale defensie. Men voelt dat de regisseur heel duidelijk Amerikaanse kassuccessen wil imiteren en dat lukt hem heel slecht. Niet helemaal mislukt dankzij de dialogen van Maurice Claval en een paar acteurs in bijrollen die na hun debuut hun weg hebben gevonden en de heel jonge Michel Bouguet als moordenaar.

Le Bateau à soupe

Frankrijk 1946. Avonturenfilm van Maurice Gleize. Met o.a. Lucienne Laurence, Gina Manès, Odette Talazac, Germaine Ledoyen en Charles Vanel.

Verfilming van de roman van Gilbert Dupré. De kapitein, oude rot in 't vak met klein hartje, verbiedt zijn matrozen het gebruik van alcohol. Helaas vaart er een charmant schepseltje mee dat de Antillen wil gaan bekijken met als gevolg toch weer vecht- en zuippartijen. Boot lijkt in de ogen van de kijker wat langzaam vooruit te komen maar met genoegen zien we Charles Vanel terug aan het roer.