François Truffaut

La mémoire retrouvée

Frankrijk 1996. Documentaire van Jacques Mény. Met o.a. José Manuel Costa, Jeanine Langlois-Glandier, Clyde Jeavons, Robert Rosen en Ivan Trujillo-Boho.

La petite voleuse

Frankrijk 1988. Drama van Claude Miller. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Didier Bezace, Raoul Billerey, Chantal Banlier en Nathalie Cardone.

François Truffaut bedacht ooit een tweede, vrouwelijke hoofdpersoon voor zijn Les 400 coups, maar liet haar toch maar weg omdat de film dan te vol zou worden. Na zijn dood maakte regisseur Miller als ode aan zijn gestorven makker een film over haar. De zestienjarige Janine Castang (Gainsbourg) is een wilde meid die na schooltijd haar dagen vult met het jatten van kleding en sigaretten. Ze ontmoet een echtpaar dat haar opneemt, maar de relatie loopt spaak. Millers portret van een angry young woman haalt het niet bij Truffaut, maar Gainsbourg speelt wel een heel sterke rol.

Vivement dimanche!

Frankrijk 1983. Mysterie van François Truffaut. Met o.a. Fanny Ardant, Jean-Louis Trintignant, Philippe Laudenbach, Jean-Pierre Kalfon en Philippe Morier-Genoud.

Truffaut nam de Amerikaanse roman 'The Long Saturday Night' van Charles Williams en situeerde het verhaal waarin de lijken zich opstapelen in een charmant Zuid-Frans dorpje. Zo verenigt de regisseur zijn grote liefde voor Hitchcock met het romantisch realisme dat hij zo bewonderde aan Jean Renoir, in een van de laatste films die hij maakte voor zijn dood in 1984. Trintignant is een makelaar die wordt verdacht van moord op zijn echtgenote. Zijn devote secretaresse (Ardant) probeert zijn onschuld te bewijzen. Prettige, zwarte komedie werd in sfeervol zwart-wit gedraaid door Néstor Almendros.

La femme d'à côté

Frankrijk 1981. Drama van François Truffaut. Met o.a. Gérard Depardieu, Fanny Ardant, Véronique Silver, Henri Garcin en Michèle Baumgartner.

Hitchcockiaans drama over echtelijke ontrouw. Twee voormalige geliefden (fraaie rollen van Depardieu en Ardant), nu beiden getrouwd, komen per toeval naast elkaar te wonen en pakken in het geheim hun verhouding weer op. Wanneer de schuldgevoelens beginnen op te spelen, komt het overspel uit. Regisseur Truffaut (Jules et Jim) had zijn carrière lang iets met verstoorde en gestoorde liefde, en in La femme d'à côté (vrij vertaald: De buuv) laat hij in rustige, afgemeten kaders in detail zien hoe een dierlijke, fysieke aantrekkingskracht langzaam maar heel zeker uit de hand kan lopen.

Le dernier métro

Frankrijk 1980. Oorlogsfilm van François Truffaut. Met o.a. Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Jean Poiret, Heinz Bennent en Andréa Ferréol.

Catherine Deneuve is de onbetwiste ster van deze 'kroniek van het theater tijdens de oorlog, gezien door de ogen van een kind' (zoals Truffaut zijn film zelf noemde). Als echtgenote van een ondergedoken, joodse theaterdirecteur (Bennent) probeert Deneuve de 'troupe' bij elkaar te houden en het lopende toneelproject tot een goed einde te brengen. Truffaut vond Deneuve zonder meer fantastisch: 'een gepassioneerde actrice die nu haar echte kunnen kon tonen'. En 'de kei' Gérard Depardieu (Deneuve's minnaar in Le dernier metro) werd meteen gecontracteerd als hoofdrolspeler van Truffauts volgende film, La femme d'à côté (1981).

La Chambre verte

Frankrijk 1979. Drama van François Truffaut. Met o.a. Nathalie Baye, François Truffaut, Patrick Maléon, Jean Dasté en Jane Lobre.

Een journalist van een regionale krant leeft in de jaren twintig volledig in de cultus van zijn jong gestorven vrouw en andere overleden dierbaren. De ontmoeting met een jonge vrouw die op grond van eigen ervaringen zijn gevoelens lijkt te begrijpen, brengt hem bij verdere toenadering in een gewetenscrisis, omdat hij vreest de doden ontrouw te worden met de levenden. Deze zeer persoonlijke, uiterst ingetogen film van Truffaut - naar thema's uit verhalen van Henry James - eist een opperste concentratie: de toeschouwer moet bereid zijn om mee te leven met de innerlijke roerselen van de personages, omdat hij zich anders voornamelijk zal vervelen. Het neutrale acteren van Truffaut zelf is geheel in stijl, maar sluit ook iedere oppervlakkige dramatiek uit.

L'amour en fuite

Frankrijk 1979. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Marie-France Pisier, Claude Jade, Dani en Dorothée.

Laatste film van de vijfdelige reeks die Truffaut met Léaud maakte rond Antoine Doinel, een autobiografische ‘fusie’ van hemzelf en zijn hoofdrolspeler. De serie begon met de prachtige Les 400 Coups (1959), waarin Doinel (én Léaud) een opgroeiende jongen was. Later zagen we hem als jongvolwassene zijn Parijse leven leiden, met vluchtige en serieuzere liefdes. Nu gaan Doinel en zijn vrouw Christine uit elkaar. Truffaut maakt gebruik van flashbacks uit de eerdere delen voor dit slot, dat volgens velen weinig toevoegde, maar hem evengoed een Gouden Beer-nominatie in Berlijn opleverde.

L'homme qui aimait les femmes

Frankrijk 1977. Drama van François Truffaut. Met o.a. Geneviève Fontanel, Leslie Caron, Nathalie Baye, Sabine Glaser en Valérie Bonnier.

Een ingenieur heeft een wanhopige behoefte aan gezelschap van vrouwen en maakt om de meest uiteenlopende redenen, maar altijd serieus en oprecht, voortdurend jacht op alle categorie[KA3]en, maar vindt nooit de ware. Zijn autobiografische roman wekt de interesse van een redactrice van een uitgeverij. Rondom de ernstige en bijna melancholieke Don Juan - een ongewone en goede rol van Denner - voert Truffaut in soms heel kort bestek een reeks vrouwenportretten op die bijna allemaal even opmerkelijk zijn, al heeft het scenario (van Truffaut, Michel Fermaud en Suzanne Schiffman) wat erg weinig substantie.

Close Encounters of the Third Kind

Verenigde Staten 1977. Sciencefiction van Steven Spielberg. Met o.a. Richard Dreyfuss, François Truffaut, Teri Garr, Melinda Dillon en Bob Balaban.

Arbeider Roy Neary (Dreyfuss) ziet op een avond vreemde lichtsignalen in de lucht en gaat zich daarna, tot ontsteltenis van zijn gezin, steeds vreemder gedragen. Klassieke sf-film waarin Spielberg afrekent met het slechte imago van buitenaardse wezens en special effects-man Douglas Trumbull laat zien dat buitenaardsen zich niet verplaatsen in metalen schotels maar met sprookjesachtige lichtverschijnselen. Een van Spielbergs meest persoonlijke films. Zeer fraaie opbouw. Een vijftonig melodietje uit de soundtrack blijft nog jarenlang hangen.

L'argent de poche

Frankrijk 1976. Familiefilm van François Truffaut. Met o.a. Nicole Félix, Virginie Thévenet, Géory Desmouceaux, Laura Truffaut en Eva Truffaut.

Kaleidoscopisch overzicht van de belevenissen van een groep kinderen in dezelfde provinciestad, van zuigeling tot en met lagere-schoolleeftijd. Nadruk wordt gelegd op hun onvoorstelbare vindingrijkheid en incasseringsvermogen. Tegen modieuze tendensen in, tevens pleidooi voor het belang van schoolopleiding. Meesterstukje van kinderregie en -observatie, maar nadrukkelijke pretenties.

L'histoire d'Adèle H.

Frankrijk 1975. Drama van François Truffaut. Met o.a. Isabelle Adjani, Bruce Robinson, Sylvia Marriott, Joseph Blatchley en Ivry Gitlis.

Adèle (Adjani), de dochter van de schrijver Victor Hugo, is smoorverliefd op de Britse luitenant Albert Pinson (Robinson). Hij beantwoordt haar liefde niet. Toch blijft ze hem achterna reizen, haar obsessie gaat een eigen leven leiden, zelfs als ze hem op straat niet meer herkent. Gebaseerd op de in code geschreven dagboeken van Adèle Hugo, gedragen door intens spel van de jonge Adjani in werkzaam contrast met Truffauts ascetische vormgeving. Adjani kreeg een Oscarnominatie voor haar rol en werd, net als Truffaut, genomineerd voor een César.

La nuit américaine

Frankrijk​/​​Italië 1973. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Jacqueline Bisset, Jean-Pierre Léaud, Nathalie Baye, Jean-Pierre Aumont en Valentina Cortese.

In en om de studio's van Nice probeert een filmregisseur (gespeeld door Truffaut zelf) de opnamen van een melodrama tot een goed einde te brengen, ondanks tegenslagen, de temperamenten van de internationale sterbezetting en intriges en conflicten bij de acteurs en technici. Truffaut houdt zijn liefdesverklaring aan zijn vak luchtig met anekdotes en ironische observaties. En passant geeft hij een inkijkje in het productieproces van een speelfilm. Een prachtige rol van Valentina Cortese als een oudere ster die haar tekst niet kan onthouden. Oscar voor beste buitenlandse film.

Une belle fille comme moi

Frankrijk 1972. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Bernadette Lafont, Claude Brasseur, Charles Denner, Guy Marchand en Philippe Léotard.

Buitenbeentje in het oeuvre van Truffaut. Lafont is een mannenverslindster die haar vader een handje heeft geholpen bij diens overlijden en die na haar verblijf in een verbeteringsgesticht op zoek gaat naar nieuwe prooien. Een jonge socioloog redt haar uit die gevangenis door haar onschuld met behulp van opnames van een amateurfilmer te bewijzen, maar belandt er zelf in door haar, terwijl zij carrière gaat maken als gevierd zangeres. Cynisch, erotisch en toch teder. De film werd bij zijn eerste release slecht onthaald, maar is sindsdien uitgegroeid tot een cult-film. Regisseur Truffaut en Jean-Loup Dabadie schreven het scenario naar de roman van Henry Farrell, getiteld Such A Gorgeous Kid Like Me. Pierre- William Glenn deed de fotografie.

Les deux anglaises et le continent

Frankrijk 1971. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Kika Markham, Stacey Tendeter, Sylvia Marriott en Marie Mansard.

Een jonge Fransman wordt rond 1900 verliefd op twee Engelse zusters, bemint hen beurtelings en verliest beiden. Gevoelige, ingetogen verfilming van de roman van Jules et Jim- auteur Henri-Pierre Roché over de tot fysieke pijn onderdrukte passies in het Victoriaanse tijdperk. Deze tweetalige Truffaut-film had in Frankrijk weinig succes, maar daarbuiten des te meer. De regisseur schreef samen met Jean Gruault het scenario en Nestor Almendros zorgde voor de fotografie.

L'enfant sauvage

Frankrijk 1970. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Cargol, François Truffaut, Françoise Seigner, Jean Dasté en Annie Miller.

n 1799 werd in Zuid Frankrijk een jongen van ongeveer twaalf ontdekt die waarschijnlijk zijn hele leven in het wild had geleefd. De jonge arts Jean Itard nam hem onder zijn hoede en probeerde hem taal en empathie bij te brengen. In fraai zwart wit volgt Truffaut, die zijn scenario baseerde op de aantekeningen van de arts die hij zelf speelt, het moeizame proces. Terwijl Itard van invloed zou blijken op onderwijs voor dove kinderen, zijn hedendaagse pedagogen en gedragswetenschappers nog altijd gefascineerd door het ‘wilde kind’ van Aveyron.

Domicile conjugal

Frankrijk​/​​Italië 1970. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claude Jade, Daniel Ceccaldi, Hiroko Berghauer en Barbara Laage.

In de Antoine Doinel-cyclus - vier speelfilms plus één episode in de portmanteauproductie L'Amour à 20 ans uit 1962 - chroniqueert dit deel het huwelijk-met-hindernissen van onze (anti)held met de lieftallige Christine. Hartsunie of niet, het zwervend oog van de rusteloze Antoine valt ook op de bekoorlijke Japanse Kyoko (Hiroko Berghauer). Léaud groeide mee met de rol die zijn naam in filmhistorisch marmer beitelde, evenals Jade (1948-2006) met de hare. Doinel was deels Truffauts alter ego; de regisseur vroeg zelfs Jade ten huwelijk, maar kwam daar te elfder ure op terug.

La sirène du Mississipi

Frankrijk​/​​Italië 1969. Romantisch drama van François Truffaut. Met o.a. Catherine Deneuve, Jean-Paul Belmondo, Nelly Borgeaud, Martine Ferrière en Marcel Berbert.

De Franse meester lijkt met deze verfilming van de romantische thriller Waltz into darkness van William Irish vooral een ode te willen brengen aan Hitchcock. Belmondo speelt een eenzame zakenman op een Afrikaans eiland, die een postorderbruid bestelt. Bij aankomst windt de dame in kwestie (Deneuve) hem meteen om haar vinger, maar is ze wel te vertrouwen? Destijds een relatieve flop voor Truffaut, misschien omdat het allemaal wat afstandelijk en oppervlakkig blijft, maar de sfeer is lekker broeierig en de acteurs zijn très cool. In 2001 verscheen de lachwekkende remake Original Sin met Antonio Banderas en Angelina Jolie.

L'enfant sauvage

Frankrijk 1969. Biografie van François Truffaut. Met o.a. Françoise Seigner, Pierre Fabre, Claude Miller, Annie Miller en Paul Ville.

In 1778 wordt in een bos een verwilderde vondeling gevangen genomen die dierlijke geluiden en bewegingen maakt. In een doofstommen-instituut is hij een curiositeitsattractie tot een jonge arts de taak op zich neemt hem met veel geduld en moeite te onderwijzen. Truffaut speelt zelf met een overtuigende soberheid Dr. Itard op wiens rapporten de film is geïnspireerd, en hij maakt als regisseur een ontroerend en indringend essay over de noodzaak tot pedagogische begeleiding en liefde. Nestor Almendros' zwart/wit-fotografie is schitterend.

Le gai savoir

Frankrijk 1968. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Juliette Berto, Jean-Pierre Léaud, Jean-Luc Godard en François Truffaut.

Oeverloos geklets voor een stilstaande camera tussen een man (een gesjeesde zachte sector-student) en een vrouw (de dochter van Loemoemba) over de wereld-revolutie en de diepere zin van de mei-revolte in 1968. Uitsluitend voor kritiekloze Godard- fanatici. Dient ook wel eens ter illustratie bij het onderwerp `De media en communicatie` (hoe het niet moet).

L'enfance nue

Frankrijk 1968. Drama van Maurice Pialat. Met o.a. Michel Tarrazon, Linda Gutemberg, Pierrette Deplanque, Marie-Louise Thierry en Raoul Billerey.

Het tien-jarig zoontje van een ongehuwde moeder wordt door de voogdijraad van pleeggezin naar pleeggezin gestuurd en achteruit gesteld bij de eigen kinderen. Ook een goedbedoelend ouder echtpaar krijgt geen vat op hem. Debuutfilm van Pialat heeft al de onsentimentele stijl en schijnbaar spontane observatie van zijn latere werk en geeft een pijnlijk indringend beeld van het isolement van de jeugdige hoofdpersoon. Geproduceerd door Claude Berri en François Truffaut. Scenario van de regisseur en camerawerk van Claude Beausoleil.

Baisers volés

Frankrijk 1968. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claude Jade, Delphine Seyrig, Michael Lonsdale en Harry-Max.

Derde episode uit de Antoine Doinel-cyclus van François Truffaut. Antoine (Léaud) wordt oneervol uit het leger ontslagen en is aan een baantje, maar vooral aan De Liefde toe. Met geen van beide wil het echt lukken, hij verprutst zijn eerste baantje en wordt verliefd op een fascinerende, maar getrouwde vrouw. Gelukkig is er ook nog Christine, 'wier gezicht van binnenuit verlicht lijkt te worden'. Een van de hoogtepunten in Truffauts oeuvre, humoristisch en ironisch, met een ondertoon van melancholie over het verliezen van romantische illusies.

La mariée était en noir

Frankrijk 1967. Drama van François Truffaut. Met o.a. Charles Denner, Claude Rich, Alexandra Stewart, Daniel Boulanger en Serge Rousseau.

Op de trappen van de kerk wordt een kersverse bruidegom dodelijk getroffen door een geweerschot. Zijn bruid zal haar leven wijden aan het vinden en doden van de schuldigen. Deze wraakfilm kreeg een episodische aanpak waarbij elk van de vijf schuldigen in zijn levenssituatie wordt getekend en Moreau zich in wisselende, aangepaste gedaantes daarin binnendringt. De delen zijn boeiender dan het geheel. Opmerkelijke muziek van Bernard Herrmann. Het scenario is van regisseur Truffaut en Jean-Louis Richard naar het boek van William Irish.

Fahrenheit 451

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​Australië 1966. Sciencefiction van François Truffaut. Met o.a. Julie Christie, Oskar Werner, Cyril Cusack, Anton Diffring en Jeremy Spenser.

In een onbekend land uit een niet nader bepaalde toekomst, is het lezen van boeken streng verboden. De brandweer krijgt de taak alle boeken te verbranden. Een plichtsbewuste brandweerman (Werner) kwijt zich van zijn taak, maar hij ontmoet een fervente lezeres (Christie) die liever de doodstraf trotseert dan het lezen op te geven. Een indrukwekkend beeld van een fascistische staat die onder het mom van gelijkheid voor iedereen, de individuele geestelijke ontplooiing verbiedt. De wereldliteratuur stimuleert immers de geest en de culturele bewustwording en is dus een gevaar voor de staat. Knappe vertolking van beide hoofdrolspelers. Regisseur Truffaut en Jean-Louis Richard bewerkten de roman van Ray Bradbury. Schitterende fotografie van Nicolas Roeg. Ondanks de gedateerde sfeer van de jaren 1960 nog steeds een zeer boeiende film.

Mata Hari, agent H21

Frankrijk​/​​Italië 1964. Historische film van Jean-Louis Richard. Met o.a. Jeanne Moreau, Claude Rich, Franck Villard, Jean-Louis Trintignant en Henri Garcin.

Margaretha Geertruida Zelle, die tijdens WO I als exotisch danseres Mata Hari voor de Duitsers spioneert, wordt verliefd op een Franse officier, en besluit voor de andere kant te gaan werken. Een riskante keuze. Op maat gesneden vehikel voor regisseur Richards ex-echtgenote Moreau, gebaseerd op een half-ironisch, half-tragisch scenario van François Truffaut, de man die normaal gesproken juist de scenario's van Richard (Fahrenheit 451, La nuit américaine) verfilmde. Richard is een betere scenarist dan regisseur, maar toch wel de moeite waard.

La peau douce

Frankrijk​/​​Portugal 1964. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean Desailly, Françoise Dorléac, Nelly Benedetti, Daniel Ceccaldi en Laurence Badie.

'Ik zou over La peau douce weinig meer kunnen zeggen dan dat het gaat om het meest banale thema dat je je kunt voorstellen: Hij, Zij en de Andere. En verder? Dat zijn details.' Fraai verfilmde details overigens: een close-up van de veelbetekenende blik waarmee 'Hij' (een getrouwde uitgever) kijkt naar de manier waarop 'de Andere' (zijn aanstaande vriendin) haar stewardessenpumps verruilt voor hooggehakte damesschoenen, en een effectief gesneden slotsequens waarin 'Zij' (de jaloerse echtgenote) voorbereidingen treft om definitief een eind te maken aan de 'driehoeksrelatie'. Adequate score van Truffauts huiscomponist Georges Delerue.

La nouvelle vague par elle-même

Frankrijk 1964. Documentaire van Robert Valey. Met o.a. Claude Chabrol, Jacques Demy, Georges Franju, Jean-Luc Godard en Henri Langlois.

In 1964 maakte regisseur/scenarioschrijver Valey een balans van de nouvelle vague op, vijf jaar na de geboorte, op het moment dat de grote namen, die deze stroming hadden voortgebracht, hun eerste commerciële flops hadden en door de kritiek waren neergesabeld. Valey laat de scheppers van de nieuwe golf aan het woord komen, die in 1962 zijn hoogtepunt beleefde. Ze praten honderduit over hun eerste film, hoe deze tot stand kwam, de moeilijkheden die ze ondervonden, enz. enz. Tevens toont Valey een beeld van het filmfestival van Cannes in 1959 waar de term nouvelle vague ontstond. Een hoop hoogdravend gelul, dat de gewone filmliefhebber siberisch laat. Hooguit interessant voor filmstudenten en -historici. Het commentaar wordt ingesproken door François Maistre. Het camerawerk is van Jean Isnard. In 1995 werd deze documentaire bewerkt door Janine Bazin en André Labarthe tot een film van een uur met nieuw commentaar van Jean-Claude Dauphin.

L'amour à vingt ans

Italië​/​​Frankrijk​/​​Japan​/​​Polen​/​​Duitsland 1962. Drama van Marcel Ophüls, Shintaro Ishihara, Andrzej Wajda, Sh en François Truffaut. Met o.a. Patrick Auffay, Rosy Varte, François Darbon, Geronimo Meynier en Jérôme Meynier.

Internationale vijfluik over prille liefde heeft een middelmatige Duitse bijdrage en Italiaanse en Japanse episoden die daar nog verder beneden blijven. Wajda`s deel waarin een oorlogsveteraan de romantische aanbidding van een jong meisje krijgt, tot haar vrienden hem met zijn verleden in de maling nemen is het echter heel treffend, terwijl Truffaut Antoine Doinel uit LES 400 COUPS zijn eerste zelfstandigheid en onbeantwoorde verliefdheid laat beleven in een ironisch- melancholiek miniatuur (ANTOINE ET COLETTE, 28m) dat de hele film bestaansrecht geeft. Camerawerk van Raoul Coutard.

Jules et Jim

Frankrijk 1962. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jeanne Moreau, Oskar Werner, Henri Serre, Vanna Urbino en Marie Dubois.

F 1962. Van François Truffaut. Truffauts Jules et Jim had eigenlijk Jules, Jim et Cathérine moeten heten, want Jeanne Moreau's Cathérine is een inmiddels klassiek geworden filmpersonage. Grillig, eigenzinnig, wonderschoon en een beetje gek, én de grote liefde van Jules en Jim. De drie houden zielsveel van elkaar, maar de kijker heeft al snel door dat de ménage à trois tussen de verlegen Duitser Jim (Oskar Werner), de flamboyante Fransoos Jim (Henri Serre) en de eerder genoemde Cathérine tot mislukken is gedoemd. Aan het slot van de film denkt Jim te weten waarom: 'La maxime de Cathérine est: Dans un couple, il faut que l'un des deux au moins soit fidèle: 'l'autre'.

Une histoire d'eau

Frankrijk 1961. Korte film van Jean-Luc Godard en François Truffaut. Met o.a. Caroline Dim en Jean-Claude Brialy.

F 1962. Van François Truffaut. Truffauts Jules et Jim had eigenlijk Jules, Jim et Cathérine moeten heten, want Jeanne Moreau's Cathérine is een inmiddels klassiek geworden filmpersonage. Grillig, eigenzinnig, wonderschoon en een beetje gek, én de grote liefde van Jules en Jim. De drie houden zielsveel van elkaar, maar de kijker heeft al snel door dat de ménage à trois tussen de verlegen Duitser Jim (Oskar Werner), de flamboyante Fransoos Jim (Henri Serre) en de eerder genoemde Cathérine tot mislukken is gedoemd. Aan het slot van de film denkt Jim te weten waarom: 'La maxime de Cathérine est: Dans un couple, il faut que l'un des deux au moins soit fidèle: 'l'autre'.

Tirez sur le pianiste

Frankrijk 1960. Misdaad van François Truffaut. Met o.a. Charles Aznavour, Marie Dubois, Nicole Berger, Michèle Mercier en Albert Rémy.

'Wie is Charlie Koller?' vraagt Kollers vrouw of vriendin - in ieder geval een dame - zich ongeveer halverwege de film af. Geen overbodige vraag, want het publiek kon er destijds geen touw meer aan vastknopen. Het verhaal ging over een pianist die in een danslokaal het publiek vermaakte - 'bal tous les jours', zoveel was duidelijk. Maar verder blijft hij een raadsel. Truffaut zet zijn kijkers steeds op het verkeerde been, al vond hij achteraf dat hij te ver was gegaan. Toch is Tirez sur le pianiste een leuk kijkspel geworden. Oa door Aznavours fraaie acteerprestatie.

Les quatre cents coups

Frankrijk 1959. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claire Maurier, Albert Rémy, Guy Decomble en Patrick Auffray.

De overspelige moeder en kortzichtige stiefvader van puber Antoine Doinel (Léaud) ergeren zich aan zijn 'onuitstaanbare gedrag' en sturen hem dus maar naar een opvoedingsgesticht. Dat zal hem leren. 'Puur autobiografisch is het verhaal niet,' zei Truffaut in een gesprek met kunstbroeder Rivette, 'als dertienjarige wilde ik alle misdaden van de wereld plegen, zonder ervoor te worden gestraft, maar míjn ouders waren aardige mensen.' Met Truffaut kwam het nog helemaal goed, met hulp van beroemd criticus André Bazin (aan wie de film is opgedragen) ontwikkelde hij zich tot een van de grondleggers van de Nouvelle Vague.

Les mistons

Frankrijk 1957. Drama van François Truffaut. Met o.a. Bernadette Lafont, Gérard Blain en Les Mistons.

Deze korte film wordt beschouwd als het debuut van Truffaut. De film was omstreden, want hij is onorthodox (lees: origineel) en veel te vrij van geest (lees: erotische geladen) voor zijn tijd, maar wie het oeuvre van Truffaut wil bestuderen moet dit werk kennen. Mistons is provencaals voor pesterige pubers; van een van hen (het zijn er vijf) vrijt een opgeschoten zus met een jongeman, die niet uit hun kringen komt. De rotzakken kwellen hem net zolang totdat hij van een berg afstort en omkomt. Dan sturen de plaaggeesten de zus een gore ansichtkaart. Sommige cinefiele vorsers menen, dat hiermede de Antoine Doinel-cyclus begint. Wordt soms op de tv vertoond met (helaas) een bekorting van bijna 6m. Naar een novelle van Maurice Pons.