André Georget: muziek.
Er zijn 3 films gevonden.

May Wine

1990 | Komedie

Frankrijk​/​​Verenigde Staten 1990. Komedie van Carol Wiseman. Met o.a. Lara Flynn Boyle, Joanna Cassidy, Guy Marchand, Paul Freeman en André Penvern.

Cassidy, al meer dan twintig jaar gelukkig getrouwd, onderneemt met dochter Boyle een reisje naar Parijs. In de lichtstad raken beiden in de ban van dezelfde man, Marchand, zonder het van elkaar te weten. Tot overmaat van ramp voegt Cassidy's echtgenoot zich ook nog bij hen. Flauwe romantische boulevard-komedie, geschreven door Peter Lefcourt en Wiseman, en vermoedelijk alleen maar gemaakt omdat de betrokkenen graag eens naar Parijs wilden op kosten van de producent. Ongeloofwaardig en storend naïef. De eerste de beste Franse derderangs komedie is geestiger en erotischer. De hotelreceptionist heeft de leukste rol, maar die is te miniem om de film te kunnen redden. Fotografie van Yves Dahon.

Rue du Pied-de-Grue

1979 | Komedie

België​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Philippe Noiret, Pascale Audret, Jacques Dufilho, Jacques Chailleux en Giuliana de Si.

Een aan alcohol verslaafde schrijver heeft zich in zijn hoofd gezet dat zijn volwassen en muzikaal onbegaafde zoon een beroemd componist moet worden. Als het gewenste resultaat uitblijft, brengt hij de pianoleraren door verdrinking om het leven. Een poging om de po[KA3]ezie en bizarre humor van de vooroorlogse films van Pierre en Jacques Pr[KA1]evert opnieuw leven te geven, mislukt vrijwel volledig. De schilderachtige milieutekening relateert alleen aan de cinema van weleer. Iedere relatie met de werkelijkheid ontbreekt en de opzet om leuk te zijn staat echt spontane humor in de weg. De supervisie van Bertrand Tavernier laat zich aan het resultaat niet afzien. De acteurs brengen sporadisch redding (vooral regisseur Monicelli in de rol van pianoleraar)

Solveig et le violon turc

1974 | Drama

Frankrijk 1974. Drama van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Solveig Mertens, Roger Blin, Hubert Deschamps, Romain Bouteille en Jean Mourat.

Deze marginale filmer uit Nantes kiest bewust voor het maken van 'streekfilms' en zodoende moet hij onder moeilijke omstandigheden werken. Bovendien bestaan zijn films slechts uit stukken scenario, zoals ook de bedoeling is, en vallen zodanig in losse brokken uiteen dat niemand er een touw aan kan vastknopen. Hetzelfde geldt voor deze zotte geschiedenis over een Turkse viool. De verteller raakt steeds verder verstrikt in een wereldje van idiote, bizarre en volledig verknipte figuren. Een beetje van dit en een beetje van dat, een beetje Raymond Queneau en ook natuurlijk Ionesco. De acteurs zijn vrienden van elkaar. Het resultaat is wisselvallig maar doet in elk geval versteld staan.