Jean-Marie Poiré

Just Visiting

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 2001. Komedie van Jean-Marie Gaubert. Met o.a. Jean Reno, Christina Applegate, Christian Clavier, Tara Reid en Bridgette Wilson.

Les couloirs du temps: Les visiteurs 2

Frankrijk 1998. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Jean Reno, Christian Clavier, Muriel Robin, Marie-Anne Chazel en Christian Bujeau.

In middeleeuws Frankrijk wordt ridder Godefroy bestolen door zijn knecht Jacqouille, die er met de juwelen van zijn bruid vandoor gaat. Godefroy zet de achtervolging in, een tocht die hem leidt tot in de 20ste eeuw.

Les anges gardiens

Frankrijk 1995. Actiefilm van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Gérard Depardieu, Christian Clavier, Eva Grimaldi, Yves Rénier en Alexandre Eskimo.

Antoine Carco (Depardieu) is de eigenaar van een goedlopende topless-tent vol valse glitter. Een vriend ligt op sterven en Carco belooft hem naar Hong Kong te gaan om zijn zoon Bao naar Frankrijk te halen en hem bij zijn moeder te brengen; ook moet hij $ 40 miljoen meenemen, die zijn vriend aan de Chinese maffia ontfutseld heeft.

Les visiteurs

Frankrijk 1992. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Jean Reno, Christian Clavier, Valérie Lemercier, Marie-Anne Chazel en Christian Bujeau.

Poiré, regisseur van verscheidene succesvolle komedies, biedt amusement voor het grote publiek met de wederwaardigheden van een dappere ridder en zijn schildknaap, die na een vergissing met een toverdrankje in onze tijd zijn terechtgekomen. Poiré werkt het anachronisme op humoristische wijze uit, laat terloops de veranderingen van de zeden zien en wijst op allerlei ogenschijnlijk doodgewone dingetjes die voor de middeleeuwse logica niet te bevatten zijn. Reno is sober; Clavier daarentegen uitbundig. Lemercier is een bourgeois-type en Chazel leeft zich helemaal uit als zingende zwerfster. In deze komedie wisselen subtiliteit en botte grappen elkaar af. Als familievermaak geslaagd. Scenario van Regisseur Poiré en Christian Clavier. Camerawerk van Jean-Yves Le Mener.

L'opération Corned-Beef

Frankrijk 1991. Thriller van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Christian Clavier, Jean Reno, Isabelle Renauld en Valérie Lemercier.

Een totaal uit de lucht gegrepen verhaal met een op zeldzaam achteloze wijze in elkaar geflanst scenario (mede- scenarioschrijver: Clavier) over een spannende actie, geleid door de Franse contra-spionage, teneinde een internationaal wapensmokkelnetwerk te ontmantelen. Een stijl als die van een tv- serie en, dus, weinig persoonlijk. Bovendien zijn de personages dermate overdreven neergezet, dat het geheel eerder aan een parodie of een klucht doet denken!

Mes meilleurs copains

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Gérard Lanvin, Christian Clavier, Jean-Pierre Bacri, Louise Portal en Philippe Khorsand.

Terugblikfilm van en met veertigers waarin liefdevol wordt gemijmerd over verkwanselde idealen en principes. Centraal staan vijf Franse mannen van de generatie '68 die weer bij elkaar komen naar aanleiding van het bezoek uit Canada van hun oude vriendin en muze Bernadette. In de jaren 60 vormden ze een bandje maar de heren verzandden liederlijk in oeverloze protestpop terwijl zij solo beroemd werd. Een pretentieloos blijspel waarin filmmaker en co-scenarist Poiré soepel schakelt tussen verschillende sferen (van honingzoet tot azijnzuur) en tijden (jaren 60 tot en met de jaren 80).

Twist again à Moscou

Joegoslavië​/​​Frankrijk 1986. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Philippe Noiret, Christian Clavier, Martin Lamotte, Marina Vlady en Bernard Blier.

Yoeri en de familie van zijn verloofde worden achtervolgd door de politie. Hij vindt tenslotte onderdak bij zijn zwager, die directeur is van een groot hotel in Moskou. Helaas krijgt deze op dat moment controle van de altijd ijverige regering en bovendien nog bezoek van de KGB. Wat er verder gebeurt is makkelijk te raden: deze platvloerse anti-communistische film is van dezelfde regisseur als het vreselijke PAPY FAIT DE LA RÉSISTANCE. Toch zitten er nog wel een paar leuke momenten in deze domme film die opgenomen werd, let wel, in de Savoye en voormalig Joegoslavië. Scenario van regisseur Poiré, Christian Clavier en Martin Lamotte. Camerawerk van Pascal Lebègue.

Papy fait de la résistance

Frankrijk 1983. Oorlogsfilm van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Michel Galabru, Christian Clavier, Gérard Jugnot, Jacques Villeret en Jean-Claude Brialy.

Een uit beroemde musici bestaande familie krijgt tijdens WO II een nazi-hoofdkwartier op haar landgoed. Meer uit eigenbelang dan uit patriottisme gaat de familie in het verzet, maar de heldhaftige reputatie is dertig jaar later nog goed voor een talk-show op de tv. Een aaneenschakeling van leuke fragmenten - Villeret levert als Hitlers zingende halfbroer een gave parodie op Julio Iglesias - en minder leuke, met veel plezier in een hoog tempo gespeeld door een groot aantal prominenten.

Le Père Noël est une ordure

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Thierry Lhermitte, Anémone, Marie-Anne Chazel, Gérard Jugnot en Christian Clavier.

Bewerking door acht scenarioschrijvers van het gelijknamige stuk van de Splendid-groep. Het onderwerp van dit waanzinnige stuk, een dronken, diefachtige en humeurige Kerstman die een zeer turbulente avond doorbrengt, is volkomen onbelangrijk. Er zitten geslaagde en minder geslaagde vondsten in, die soms uit boulevardstukken afkomstig lijken te zijn. Met sommige scènes worden heilige huisjes omver geworpen, zoals die waarin een lijk in stukken wordt gesneden en de lichaamsdelen worden verpakt als leuke cadeautjes met strik en die waarin 'handschoenen' worden gebreid voor lepralijders. Een vernieuwende Franse komedie tussen zijn banale soortgenoten en hij vervalt niet in de gebruikelijke schunnigheid, die de zogenaamde 'komische' Franse cinema zo vaak vergalt. En hoewel de humor het niveau van Monty Python niet haalt, is deze toch absurd, zwart, bijtend en vernietigend.

Les hommes préfèrent les grosses

Frankrijk 1981. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Josiane Balasko, Ariane Lartéguy, Daniel Auteuil, Dominique Lavanant en Thierry Lhermitte.

Een nogal dik meisje zoekt een huisgenote om de huur van haar te dure flat te delen en wil eigenlijk een lelijkerd om zelf bij de heren gunstig af te steken. Financiële nood dwingt haar toch tot een opvallende schoonheid die een uiterst turbulent liefdesleven over de vloer haalt. De grappen zijn verrassender, subtieler en vooral leuker dan het uitgangspunt doet verwachten, zowel door het scenario en de hoofdrol van Balasko als het spontaan acteren van de leden van café-theatergroep Splendid. De regie blijft qua inventiviteit ver achter, maar houdt wel het tempo erin.

Est-ce bien raisonnable!

Frankrijk 1980. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Gérard Lanvin, Michel Galabru, Henri Guybet en Renée Saint-Cyr.

Een jonge misdadiger neemt een rechter van instructie zijn kleding en identiteitspapieren af en botst bij zijn ontsnapping uit het gerechtshof op een journaliste die op de rechter een beroep kwam doen voor een affaire waarover ze schrijft. Persoonsverwisseling leidt tot verwarrende complicaties. Ondanks de aantrekkelijke rolbezetting en bekwame regie is dit een nogal mat uitgevallen misdaadkomedie, waarbij het inzakkende tempo en de onvoldoende verrassingen, de opgewekte toon en geamuseerde interesse van de toeschouwer steeds meer gaan saboteren. Scenario van Jean-Marie Poiré.

Retour en force

Frankrijk 1979. Misdaad van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Victor Lanoux, Bernadette Lafont, Pierre Mondy, Gérard Jugnot en Eva Harling.

Nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, ontdekt de inbreker Adrien (Lanoux) dat zijn vrouw Teresa (Laffont) inmiddels samenwoont met buschauffeur Roger (Mondy), dat zijn zoon Gilles (Kl[KA1]eber) een kruimeldief is geworden, dat zijn dochter Odile (Harling) als hoer haar geld verdient. Toch probeert iedereen hem te helpen als hij het zijn oude handlangers betaald zet omdat die hem hebben opgelicht. In de film komt naar voren dat de in de Franse filmtraditie zo geromantiseerde trouw van het gangstermilieu eigenlijk helemaal niet bestaat. Om dat duidelijk te maken komen zoveel verschillende invloeden aan bod en wordt zoveel gebruik gemaakt van verwijzingen, dat de komedie ondanks geslaagde losse momenten nergens echt een eenheid wordt. Netzomin als de regisseur hebben de acteurs echt greep op dit allegaartje van verschillende stijlen en genres. Scenario van de regisseur en Josiane Balasko.

Les petits calins

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Josiane Balasko, Caroline Cartier en Dominique Laffin.

Nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, ontdekt de inbreker Adrien (Lanoux) dat zijn vrouw Teresa (Laffont) inmiddels samenwoont met buschauffeur Roger (Mondy), dat zijn zoon Gilles (Kl[KA1]eber) een kruimeldief is geworden, dat zijn dochter Odile (Harling) als hoer haar geld verdient. Toch probeert iedereen hem te helpen als hij het zijn oude handlangers betaald zet omdat die hem hebben opgelicht. In de film komt naar voren dat de in de Franse filmtraditie zo geromantiseerde trouw van het gangstermilieu eigenlijk helemaal niet bestaat. Om dat duidelijk te maken komen zoveel verschillende invloeden aan bod en wordt zoveel gebruik gemaakt van verwijzingen, dat de komedie ondanks geslaagde losse momenten nergens echt een eenheid wordt. Netzomin als de regisseur hebben de acteurs echt greep op dit allegaartje van verschillende stijlen en genres. Scenario van de regisseur en Josiane Balasko.

Les Petits câlins

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Dominique Laffin, Caroline Cartier, Josiane Balasko, Roger Mirmont en Claire Maurier.

Terwijl haar flatgenotes hun brood verdienen op de vlooienmarkt, leeft Sophie op kosten van haar ouders en brengt haar tijd door met het versieren van jongemannen voor één nacht. Sommigen schrikken terug omdat het initiatief hun ontnomen wordt, maar één van hen weigert zich als wegwerpartikel te laten gebruiken en zet koppig door tot een wat permanentere relatie. Deze aardige omkering van de conventionele man-vrouw omgangsvormen wordt topzwaar gemaakt met onnodige, flauwe grappen. Laffin is een ontdekking, maar de regie laat haar aan haar lot over zodat haar ontwapenende glimlach gaat irriteren.

Dracula père et fils

Frankrijk 1976. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Christopher Lee, Bernard Menez, Catherine Breillat, Marie-Hélène Breillat en Mustapha Dali.

Dracula is uit Transsylvanië verjaagd en komt in het hedendaagse Parijs waar hij emplooi vindt als ster in griezelfilms. Zijn zoon is maar een halve vampier en nauwelijks bloeddorstig. Als gastarbeider wordt hij verliefd op een jonge vrouw die sprekend lijkt op de grote liefde van zijn vader. Deze parodie op het horrorgenre heeft talrijke verrassende vondsten, ietwat ontsierd door leukdoenerij van Menez. Lee speelt zijn bekende personage bloedserieus en is daardoor wel zo grappig. Het scenario is van regisseur Molinaro, Alain Godard, Jean-Marie Poiré naar de roman Paris-Vampire van Claude Kotz. Het camerawerk is van Alain Levent.

Pas de problème!

Frankrijk 1975. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Bernard Menez, Jean Lefebvre, Henri Guybet en Anny Duperey.

Wanneer in het huis van Anita (Miou-Miou) een man binnenstrompelt en overlijdt, begint een reeks van vreemde situaties. Anita, juist vrij uit het gevang, verstopt het lijk in de kofferbak van de auto van Edmond, de vader van haar vriendje (Menez). Deze pakt onverwacht dezelfde auto om ermee naar Zwitserland te rijden. Comedy of errors van regisseur Lautner (Le Professionel, met Jean Paul Belmondo), moet het hebben van leuke acteurs (let op de jonggestorven Patrick Dewaere als barman), ohlala-momenten en charmante jaren zeventig-sfeer.

Comment réussir... quand on est con et pleurnichard

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran, Jane Birkin en Jean Rochefort.

'Hoe te slagen wanneer je een klootzak en een huilebalk bent'. Zo'n filmtitel kon alleen ontspruiten aan het brein van volkse dialoogmeester Audiard. Antoine Robineau (Carmet) is de dubbelsukkel in kwestie, een drankhandelaar die zielige verhalen ophangt om zijn azijnvermouth aan de man te brengen. Ook bij de dames legt de slinkse verkooptechniek hem geen windeieren. CRQOECEP is Audiard tout court: een tegelijk ordinair en hatelijk grappig anti-bourgeois jaren-zeventig-tijdsbeeld met navenante decors en muziekjes. Jane Birkin spreidt als stripdanseres haar talenten tentoon.

Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais... elle cause!

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Annie Girardot, Bernard Blier, Mireille Darc, Jean Le Poulain en Sim.

Opgewekt blijspel van regisseur/scenarist/volkstaalkunstenaar Michael Audiard (1920-1985) over roddelende werkster Germaine (hupse Annie Girardot) die dagdroomt over een weelderig leven in Monte Carlo terwijl ze haar werkdag verdeelt tussen een bijbeunende televisiepresentatrice, een slinkse bankier en een leraar met pikante buitenschoolse theateractiviteiten. 'Ze drinkt niet, rookt niet, flirt niet maar... ze kletst!' grossiert in gevatte jaren 60-dialogen en in fraaie plaatjes van Parijse rommelbuurtjes en fantastische retrofuturistische jaren 70-interieurs. Gebaseerd op het boek Bonne vie et meurtres van Fred Kassak.

Faut pas prendre les enfants du Bon Dieu pour des canards sauvages

Frankrijk 1968. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Marlène Jobert, Françoise Rosay, Bernard Blier, Paul Frankeur en André Pousse.

Michel Audiard (vader van Un prophète-regisseur Jacques) werkte als scenarist mee aan meer dan honderd Franse films - veelal genreproducties die beter in de smaak vielen bij het publiek dan bij de critici. Hij regisseerde slechts een handvol van zijn eigen scripts, met deze misdaadkomedie als debuut. Het verhaal, over een op geld beluste jongedame die een aantal gangsterbendes tegen elkaar uitspeelt, heeft weinig om het lijf, net als hoofdrolspeelster Jobert in veel scènes. Tikje oubollig intussen, maar de dialogen zijn spitsvondig en Jobert charmeert als sexy volwassen Pippi Langkous.