Jean Rouch: regie, cast, scenario, camera, montage en overig.
Er zijn 18 films gevonden.

Le rêve plus fort que la mort

2003 | Documentaire

Frankrijk 2003. Documentaire van Jean Rouch en Bernard Surugue.

De laatste film van documentairemaker Jean Rouch voor hij, begin 2004, door een auto-ongeluk om het leven kwam.

Le fils de Gascogne

1995 | Komedie, Romantiek

Rusland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Pascal Aubier. Met o.a. Jean-Claude Dreyfus, Dinara Droukarova, Grégoire Colin, Pascal Bonitzer en Gérard Cherqui.

De jonge Harvey (Colin) moet een groep Georgische zangers begeleiden die een drietal dagen in Parijs zal verblijven. Tussen hem en de achttien-jarige tolk Dinara (Droukarova) ontluikt een romance. Door een toeval ontmoet het stel Marco Garciano (Dreyfus), een werkloze acteur, die iedereen onder tafel kan praten. Marco beweert dat Harvey sprekend lijkt op een zekere Gascogne, een overleden dichter en musicus, die vooral bekend werd omdat hij een speelfilm gemaakt zou hebben die niemand ooit heeft gezien. Onder het mom dat Harvey de zoon van deze Gascogne is, gaan ze op zoek naar die legendarische film. Hun speurtocht brengt hen in contact met een resem bekende regisseurs, schrijvers, technici en acteurs, die allemaal hun eigen rol spelen. Op de manier van Robert Altman`s THE PLAYER (1992) werden veel mensen, die naam in de Franse film hadden gemaakt, bereid gevonden een rolletje te vertolken in deze sympatieke rolprent die ons een beeld van de hedendaagse Franse filmwereld geeft, gekoppeld aan een tournee van een zanggroep uit Georgië, waarin twee tegengestelde culturen met elkaar worden geconfronteerd. Het scenario is van regissieur Aubier en Patrick Mondiano. Het camerawerk is van Jean-Jacques Flori.

Der Fuß der Löwen - Jean Rouch in Paris

1995 | Documentaire

Duitsland 1995. Documentaire van Manthia Diawara. Met o.a. Jean Rouch, Manthia Diawara, Françoise Foucault, Lamine Kouyate en Blaise Ndjehoya.

Tijdens een vermaarde discussie met schrijver-cineast Ousmane Sembene in 1965 kreeg de Franse cineast-etnoloog Jean Rouch (1917) het verwijt te horen dat hij de Afrikanen observeert zoals men insecten bestudeert. Rouch daagde Sembene uit om een Afrikaan naar Europa te sturen om een film te maken over de Franse cultuur. Dertig jaar later ging Manthia Diawara op deze uitdaging in. Wat Rouch zeker niet verwacht had was dat hij zelf het onderwerp zou zijn van die film. Beide cineasten wisselen theori[KA3]en uit, maken een parallel tussen het filmen in de straat in de jaren 1960 en 1990, nu de filmcamera deel uitmaakt van het dagelijks leven, verdedigen hun persoonlijke opvattingen over montage en het benaderen van een onderwerp. Diawara praat ook met Parijzenaars, blank en gekleurd, over de verschillen in de Europese en Afrikaanse cultuur en samenleving. Rouch, die ervoor bekend staat dat hij haast nooit een interview toestaat, spreekt onomwonden (in het Engels met een sappig Frans accent) over zijn werk en toont fragmenten uit MOI, UN NOIR, de film waarmee hij in 1958 furore maakte en LES MAITRES FOUS, de film waaraan hij op dat ogenblik werkte. Een uniek portret van een veel te weinig gekende regisseur die eveneens deel uitmaakte van de 'nouvelle vague'. Diawara schreef het scenario. Sikay Tang en Justine Krish monteerden en Arthur Joffa stond achter de camera.

Madame l'eau

1992 | Komedie, Documentaire

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​Nederland 1992. Komedie van Jean Rouch. Met o.a. Damoure Zika, Lam Ibrahim Dia, Tallou Mouzourane, Wineke Onstwedder en Frans Brughuis.

De mensen wier leven afhangt van de Niger-rivier hebben het moeilijk. De woestijn komt steeds dichterbij. De rivier wordt steeds minder waterrijk, zodat de landbouwgrond nagenoeg droog staat. De waterpompen die de Westerse regeringen hebben aangeboden zijn onbruikbaar en verslinden te veel energie. Waar kunnen de mensen terecht voor een oplossing? Er is op de wereld maar [KA1]e[KA1]en land dat echt ervaring heeft op gebied van waterbeheersing, en dat is Nederland. Rouch heeft van dit niet erg luchthartige verhaal een leuke, ontspannende film gemaakt, ongekunsteld en vol frisse po[KA3]ezie: een komedie over een belangrijk probleem. Geacteerd door niet-professionele acteurs (in de Afrikaanse rollen). Rouch schreef het scenario samen met Philo Bregstein en hanteerde zelf de camera. Op video bestaat ook een versie van 125m.

Liberté, égalité, fraternité, et puis après...

1990 | Historische film, Muziek

Frankrijk 1990. Historische film van Jean Rouch. Met o.a. Tam Sir Doueb, Brice Ahounou, Willy Aractingi, Laurent Boulant en Philippe Schmitt.

Deze antropoloog en filmer had het plan op zijn manier het Tweede Eeuwfeest van de Franse Revolutie te filmen, in de vorm van een soort van eigenaardige, verwarrende proeflap. Het verleden en het heden en het hier en elders zijn daarin met elkaar vervlochten. Een jong hedendaags Afrikaans stel krijgt dan ook te maken met Toussaint Louverture, een reconstructie van het 'Convocation des Etats Généraux de Louis XIV', een voodoo-ritueel en eerwaarde Gregorius. Onderwijl neemt de filmer de kijker van een dorp uit de Brie mee naar Versailles, via de Eiffeltoren en het Panthéon. Of hoe op basis van een officiële opdracht de maker erin slaagt een universeel humanistisch gedicht te maken. Een dapper en zeker ook lovenswaardig initiatief, want het is hem gelukt dat wat 'het moeilijkste is op film : de overgang naar de verbeelding' op film te zetten. Met een choreografie van Paula C. Péan.

Boulevard d'Afrique

1988 | Experimenteel, Musical

Frankrijk 1988. Experimenteel van Tam-Sir Doueb en Jean Rouch. Met o.a. Mouna Ndiaye, Irène Tassembedo, Sotigui Kouyaté, Dante Alou Badara en Ndeye Meissa Diop.

De succesvolle muzikale show Tali Bu Mag, die in Parijs in het Café de la Danse werd opgevoerd, is overgeplaatst naar Dakar in West-Afrika. Daar werd het verhaal over twee meisjes, die na hun eindexamen uit elkaar dreigen te worden gedreven opgenomen in de direct camera-techniek door Philippe Constantini en coregisseur Rouch. De hoofdrol wordt gespeeld door Ndiaye, die toegelaten wordt voor een hogere studie, maar van haar vader te horen krijgt dat ze de derde vrouw moet worden van de niet meer zo jonge directeur van een aardnotenfabriek. Uiteraard weigert ze. Een aardig kijkje op Afrikaanse zeden en gewoonten. Gefilmd naar maatstaven van een documentaire plus de nodige improvisatie. Je moet dus voor een dergelijke prent wel geporteerd zijn. Gérard Noyer schreef het scenario naar een idee van Djibril Tam-Sir Niane en de bovenvermelde muzikale komedie van regisseur Doueb.

Dionysos

1985 | Experimenteel, Documentaire

Frankrijk 1985. Experimenteel van Jean Rouch.

In dit werk bewijst Rouch, de etnoloog, dat het trieste en gemechaniseerde Westen alle zin om te feesten heeft verloren. Het is een absurdistisch betoog. Het verhaal volgt de weg van de verdediging van een non-conformistisch proefschrift op de Sorbonne. Na een lachwekkend begin gaat een groep intellectuelen feest vieren op de lopende band bij Citroën. Daarbij offeren ze een 'Eend' op dezelfde manier als een stier in de oudheid. De ontmoeting van onze intellectuelen met de Afrikanen en Turken die normaal aan de lopende band werken is erbarmelijk. Conclusie: je kan mei 1968 niet overdoen. In ieder geval bewijst deze sinistere en karikaturale film dit op een originele en interessante manier.

Cocorico, monsieur Poulet

1974 |

Frankrijk 1974. Jean Rouch. Met o.a. Tallou Mouzourane, Damouré Zika en Lam Ibrahim Dia.

In dit werk bewijst Rouch, de etnoloog, dat het trieste en gemechaniseerde Westen alle zin om te feesten heeft verloren. Het is een absurdistisch betoog. Het verhaal volgt de weg van de verdediging van een non-conformistisch proefschrift op de Sorbonne. Na een lachwekkend begin gaat een groep intellectuelen feest vieren op de lopende band bij Citroën. Daarbij offeren ze een 'Eend' op dezelfde manier als een stier in de oudheid. De ontmoeting van onze intellectuelen met de Afrikanen en Turken die normaal aan de lopende band werken is erbarmelijk. Conclusie: je kan mei 1968 niet overdoen. In ieder geval bewijst deze sinistere en karikaturale film dit op een originele en interessante manier.

Salut l'artiste

1973 | Komedie

Frankrijk​/​​Italië 1973. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Marcello Mastroianni, Françoise Fabian, Carla Gravina, Jean Rochefort en Evelyn Buyle.

Een tweede-rangsacteur moet zich dagelijks van de ene kleine schnabbel naar de andere haasten, om aan de kost te komen. De weinige resterende tijd moet hij verdelen tussen zijn gezin en zijn vriendin. Een sympathieke film over mensen en aspecten van 'het vak' die nooit aandacht krijgen. Jean Rochefort speelt een collega acteer-sloeber.

L'an 01

1973 | Komedie

Frankrijk 1973. Komedie van Jacques Doillon, Alain Resnais en Jean Rouch.

Wat zou er gebeuren als morgen iedereen ophoudt met werken en het jaar 01 zou aanvangen. Gebaseerd op de stripverhalen van G[KA1]eb[KA1]e uit Charlie Hebdo (hij schreef het scenario voor deze film) is dit een kijk op een nieuwe maatschappij: vriendelijker, vrijer, leuker. De vertolking wordt gedaan door niet professionele acteurs en medewerkers van het tijdschrift 'Hari-Kiri', w.o. Romain Bouteille, Delfeil De Ton, Jean-Paul Farra, Marcel Gotlib, Christian Clavier en Daniel Prévost. Ook profs zijn te zien: Gérad Jugnot, Thiery Lhermitte, François Béranger, Martin Lamotte, Coluche, Gérard Depardieu en verder grootheden zoals Choron, François Cavanna, Jacques Higelin en Cabu, waarvan sommigen al lang weer vergeten zijn.

Petit à petit

1970 | Drama

Frankrijk 1970. Drama van Jean Rouch. Met o.a. Damouré Zika, Ibrahima Dia, Illo Gaoudel, Safi Fage en Ariane Bruneton.

Twee Nigeriaanse ondernemers (Zika en Ibrahima) gaan voor zaken en ori[KA3]entatie naar Parijs. Ze willen in Nigeria een flatgebouw neerzetten om de bewoners flink af te leggen met de huur. Ze nemen een architect in de arm en gaan flats en hun bewoners in de lichtstad observeren. In feite vormt dit het raamwerk voor de regisseur om de westerse en Afrikaanse cultuur te laten contrasteren. Hij dikt dat nog eens aan door de losbollige Fage, danseres Bruneton en een clochard op te voeren; de heren nemen dit bonte trio mee naar Nigeria. De twee dames gaan zich algauw vervelen en krijgen heimwee; ze keren met de zwerver terug naar Frankrijk, terwijl het duo zakenvullers besluit terug te gaan naar de basis: de jacht en de visserij. Al is de film wat aan de lange kant (oorspronkelijk wilde de regisseur bijna twee keer zoveel!), is het toch een aardige en frisse satire over de botsing tussen twee culturen. Scenario en camerawerk van regisseur Rouch.

Paris vu par...

1965 | Drama, Komedie

Frankrijk 1965. Drama van Jean Douchet, Jean Rouch, Jean-Daniel Pollet, Eric Rohmer en Jean-Luc Godard. Met o.a. Barbara Wilkind, Jean-Pierre Andréani, Nadine Ballot, Barbet Schroeder en Micheline Dax.

Een in zes verschillende wijken gesitueerde episodenfilm waarbij de 16mm-camera de regisseurs ongewone bewegingsvrijheid geeft en het low-budget hen bevrijdt van commerciële restricties. Er zijn sketches van wisselende toon en niveau - vooral Rohmers bijdrage valt tegen - met een uitschieter van Chabrol - ook als acteur - in een ongeremd venijnig beeld van een bourgeois huwelijk en de verrassende wraak van het zoontje. De in een doorlopende camerabeweging opgenomen sketch van Rouch waarin een jonge vrouw geconfronteerd wordt met een zelfmoordenaar is niet slechts een technisch hoogstandje, maar maakt zo de continuïteit van de emotie zichtbaar.

La pyramide humaine

1961 | Documentaire

Frankrijk 1961. Documentaire van Jean Rouch.

Een in zes verschillende wijken gesitueerde episodenfilm waarbij de 16mm-camera de regisseurs ongewone bewegingsvrijheid geeft en het low-budget hen bevrijdt van commerciële restricties. Er zijn sketches van wisselende toon en niveau - vooral Rohmers bijdrage valt tegen - met een uitschieter van Chabrol - ook als acteur - in een ongeremd venijnig beeld van een bourgeois huwelijk en de verrassende wraak van het zoontje. De in een doorlopende camerabeweging opgenomen sketch van Rouch waarin een jonge vrouw geconfronteerd wordt met een zelfmoordenaar is niet slechts een technisch hoogstandje, maar maakt zo de continuïteit van de emotie zichtbaar.

La punition

1960 | Experimenteel

Frankrijk 1960. Experimenteel van Jean Rouch. Met o.a. Nadine Ballot, Jean-Claude Darnal en Landry.

Was eerst een experiment voor de tv maar daarna wilde Rouch de mogelijkheden van de 'cinéma vérité' verruimen door geïmproviseerde ontmoetingen te filmen, waarbij de medespelers alleen op de hoogte waren van het thema van hun conversatie. Zodoende ontmoet een filosofiestudent in Parijs op dezelfde dag achtereenvolgens een student van zijn leeftijd, een jonge schrijver en een ingenieur van in de veertig. Een discutabele, omstreden film maar geen oninteressante poging.

Chronique d'un été

1960 | Documentaire, Drama

Frankrijk 1960. Documentaire van Jean Rouch en Edgar Morin. Met o.a. Marceline, Mary Lou, Angelo, Jean Rouch en Marceline Loridan-Ivens.

Rouch en Morin hebben medewerkers de Parijse straten opgestuurd, die aan voorbijgangers de vraag stellen: Bent u gelukkig? Opgelaten, ironische en verbaasde reacties zijn het gevolg. Een juweel van een documentaire, blijft actueel.

Moi un noir

1958 | Biografie

Ivoorkust​/​​Frankrijk 1958. Biografie van Jean Rouch. Met o.a. Oumarou Ganda, Petit Touré, Alassane Maiga, Amadou Demba en Seydou Guedé.

Het dagelijks leven van Ganda, bijgenaamd Lemmie Caution, en zijn kennissen in de sloppenwijk van Abidjan. Rouch levert maatschappijkritiek door de Afrikanen te laten vertellen over de ellende om hen heen, hun dromen, hun hoop en hun eisen. De film is opmerkelijk door de spontaniteit en het realisme. Een bijzondere film, een van de eerste waarin Afrikanen de kans kregen zich te uiten.

Les fils de l'eau

1958 | Documentaire

Frankrijk 1958. Documentaire van Jean Rouch.

Het dagelijks leven van Ganda, bijgenaamd Lemmie Caution, en zijn kennissen in de sloppenwijk van Abidjan. Rouch levert maatschappijkritiek door de Afrikanen te laten vertellen over de ellende om hen heen, hun dromen, hun hoop en hun eisen. De film is opmerkelijk door de spontaniteit en het realisme. Een bijzondere film, een van de eerste waarin Afrikanen de kans kregen zich te uiten.

Les maîtres fous

1955 | Documentaire

Frankrijk 1955. Documentaire van Jean Rouch.

Documentaire over door geesten bezeten sekte leden in Nigeria.