Isabelle Renauld

Un mauvais garçon

Frankrijk 2020. Misdaad van Xavier Durringer. Met o.a. Richard Anconina, Isabelle Renauld, Alexandre Desrousseaux, Rachid Hafassa en Judith Magre.

La mort dans l'âme

Frankrijk 2018. Misdaad van Xavier Durringer. Met o.a. Didier Bourdon, Hugo Becker, Isabelle Renauld, Flore Bonaventura en Slimane Yefsah.

Tristan Delmas, een jonge, ambitieuze advocaat, wordt aangewezen om Marc Lagnier te verdedigen. Deze beschuldigt zichzelf van de moord op zijn zoon, maar weigert enige uitleg te geven. Hij zegt schuldig te zijn en wil veroordeeld worden. Om de waarheid te ontdekken, onderzoekt Tristan het verleden van de familie Lagnier, vol taboes en geheimen.

Un ciel radieux

Frankrijk 2017. Drama van Nicolas Boukhrief. Met o.a. Léo Legrand, Dimitri Storoge, Armande Boulanger, Marie Kremer en Isabelle Renauld.

Op een avond, doodmoe van zijn werk en naderend ontslag, rijdt Vincent (Storoge) de jongere motorrijder Léo (Legrand) ondersteboven. Wanneer Vincent uit zijn coma ontwaakt, blijkt hij te zijn doodverklaard, maar de gedaante van Léo te hebben aangenomen. Boukhrief, een van de weinige genre-auteurs van de Franse cinema, tracht binnen het telefilmkeurslijf de prachtige manga Een stralende hemel van grootmeester Jirô Taniguchi (1947-2017) naar het Europees-audiovisuele te vertalen. Dat lukt niet helemaal; Taniguchi's shintoïstische, onvervreemdbaar Japanse contemplatiemomenten zijn eenvoudigweg niet overdraagbaar.

Envers et contre tous

Frankrijk 2015. Thierry Binisti. Met o.a. Romane Portail, Frédéric van den Driessche, Isabelle Renauld, Loup-Denis Elion en Cécile Bois.

Op een avond, doodmoe van zijn werk en naderend ontslag, rijdt Vincent (Storoge) de jongere motorrijder Léo (Legrand) ondersteboven. Wanneer Vincent uit zijn coma ontwaakt, blijkt hij te zijn doodverklaard, maar de gedaante van Léo te hebben aangenomen. Boukhrief, een van de weinige genre-auteurs van de Franse cinema, tracht binnen het telefilmkeurslijf de prachtige manga Een stralende hemel van grootmeester Jirô Taniguchi (1947-2017) naar het Europees-audiovisuele te vertalen. Dat lukt niet helemaal; Taniguchi's shintoïstische, onvervreemdbaar Japanse contemplatiemomenten zijn eenvoudigweg niet overdraagbaar.

Qu'est-ce qu'on va faire de toi?

Frankrijk 2012. Biografie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Simon Abkarian, Françoise Gillard, Jérémie Duvall en Isabelle Renauld.

Sinds generaties is Michel Drucker (1942) een van dé amusementstelevisiepresentatoren van Frankrijk. In 2007 schreef de bezieler van kijkcijfertoppers als Champs-Élysées en Vivement dimanche een eerste autobiografie, bron voor deze tv-film. 'Wat moeten we met jou aan?', dat hoorde de twaalf-ambachten-dertien-ongelukken-Michel vaak van zijn autoritaire vader, een van oorsprong Roemeens-Joodse plattelandsarts. Het antwoord is inmiddels gegeven, maar de tropenjaren en getroebleerde familiegeschiedenis (Michels vader was tijdens WO II chef-arts in het doorvoerkamp Drancy) zijn niet vergeten. Verhaeghe, bijzonder kundig maker van historische tv-films, schetst invoelend Druckers jongere jaren.

Le piano oublié

Frankrijk 2007. Drama van Henri Helman. Met o.a. Corantin Martel, Jacques Perrin, Jean-Michel Noirey en Isabelle Renauld.

In het jaar 1961 ontdekt de muzikale 11-jarige Julien (Martel) in een oud herderskot een vergeten Steinway-vleugel en maakt kennis met grijze eigenaar Benjamin Rosenbaum (Perrin). Juliens pa heeft geen boodschap aan de concertpianistambities van zoonlief en wil dat hij het familiebedrijf, een drukkerij, overneemt. In de stemmige Franse tv-film Le piano oublié wordt het klassieke vader-zoonconflict van de middenstand uitgevochten, maar het scenario heeft nog een tweede laag in petto: via Benjamin, die Julien pianoles geeft en hem ook over WO II vertelt, komt de jongen in aanraking met een naargeestig familiegeheim.

Le doux pays de mon enfance

Frankrijk 2006. Drama van Jacques Renard. Met o.a. Daniel Russo, Isabelle Renauld en Hervé Briaux.

In het jaar 1961 ontdekt de muzikale 11-jarige Julien (Martel) in een oud herderskot een vergeten Steinway-vleugel en maakt kennis met grijze eigenaar Benjamin Rosenbaum (Perrin). Juliens pa heeft geen boodschap aan de concertpianistambities van zoonlief en wil dat hij het familiebedrijf, een drukkerij, overneemt. In de stemmige Franse tv-film Le piano oublié wordt het klassieke vader-zoonconflict van de middenstand uitgevochten, maar het scenario heeft nog een tweede laag in petto: via Benjamin, die Julien pianoles geeft en hem ook over WO II vertelt, komt de jongen in aanraking met een naargeestig familiegeheim.

Au crépuscule des temps

Frankrijk 2006. Sciencefiction van Sarah Lévy. Met o.a. Isabelle Renauld, Jean-Claude Dreyfus en Gérald Laroche.

Zwartgallige sciencefictionfilm met satirische ondertonen, gemaakt voor de televisie, over moleculair bioloog Jasmin (Renauld) die met de meest nobele intenties sleutelt aan de genetica van vijf proefpersonen in een duister kasteel. Wat de gewetensvolle wetenschapper niet weet is dat haar broodheer Warlack (Laroche) niet in het minst is geïnteresseerd in het welzijn van de mensheid. Regisseur en coscenarist Sarah Lévy schippert handig tussen een moraliserend betoog over het gevaar van een machthebber die de wetenschap misbruikt en het kolderieke beeld van een verongelijkte stoethaspel met een Godcomplex zoals Charlie Chaplin in The great dictator.

Les amants du bagne

Frankrijk 2004. Biografie van Thierry Binisti. Met o.a. Antoine de Caunes, Isabelle Renauld, Laurent Malet, Edouard Montoute en Féodor Atkine.

'Ons vak bestaat niet uit behagen of mishagen,' liet de beroemde journalist Albert Londres weten, 'maar uit het dopen van de pen in de wond.' Les amants du bagne gaat over het bezoek dat Londres in 1922 bracht aan het werkdetentiekamp ('bagne') van Frans-Guyana. Mede door Londres' scherpe pen over de onmenselijke toestanden aldaar werden de bagnes later afgeschaft. In de tv-film, die volgens specialisten de geschiedenis zeer accuraat verbeeldt, komt Londres (De Caunes) in gesprek met Claudia Desfeuilles (Renauld), die haar man Camille (Malet) vrij wil krijgen. Een gruwelloze 'Papillon 2'.

Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Frankrijk​/​​Turkije 2003. Komedie van François Dupeyron. Met o.a. Omar Sharif, Pierre Boulanger, Gilbert Melki, Lola Naymark en Anne Suarez.

Zo 'ziek' was grootheid Omar Sharif (Lawrence of Arabia) van zijn goedbetaalde bijrolletje in 'slechte film' 13th Warrior (1999), dat hij stopte met acteren totdat een schitterende film zich zou aandienen. Dat werd Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran. En Sharif speelt gelijk een van zijn beste rollen ooit, als de oude islamitische kruidenier Ibrahim. Meneer Ibrahim raakt bevriend met de jonge jood Momo (Boulanger), die genegeerd wordt door zijn verdrietige vader (Melki). Momo kan de vervang-vader wel gebruiken, die fijne dingen zegt als 'Traagheid, dat is het geheim van het geluk'. En Ibrahim komt weer eens achter zijn toonbank vandaan.

Le train de 16h19

Frankrijk 2003. Drama van Philippe Triboit. Met o.a. Louise Szpindel, Isabelle Renauld, Robin Renucci en Frédéric Pellegeay.

Étienne Brenner pakt iedere dag de trein van 16 uur 19, samen met zoveel anderen. 'Mijn personage is een "Monsieur tout le monde", iemand waarmee iedereen zich gemakkelijk identificeert,' aldus acteur Renucci (Dreamers). Étienne is een aardige, capabele universitair docent met een fijn gezin en een altruïstische aard; identificatie met deze man is daarom nog prettig ook. Dat verandert wanneer Étienne in de trein getuige is van een verkrachting en er uit verbijstering en angst niks aan doet.

Vidocq

Frankrijk 2001. Mysterie van Pitof. Met o.a. Gérard Depardieu, Guillaume Canet, Inés Sastre, André Dussollier en Edith Scob.

Fantasievol vermaak over een markant figuur uit de Franse geschiedenis, Eugène François Vidocq (1775-1857). Deze Vidocq bindt de strijd aan met een duivels monster. Het verhaal is niet al te boeiend, het zijn vooral de dromerige belden die indruk maken.

Les blessures assassines

Frankrijk 2001. Misdaad van Jean-Pierre Denis. Met o.a. Sylvie Testud, Julie-Marie Parmentier, Isabelle Renauld, Dominique Labourier en Jean-Gabriel Nordmann.

Fantasievol vermaak over een markant figuur uit de Franse geschiedenis, Eugène François Vidocq (1775-1857). Deze Vidocq bindt de strijd aan met een duivels monster. Het verhaal is niet al te boeiend, het zijn vooral de dromerige belden die indruk maken.

La chambre des officiers

Frankrijk 2001. Oorlogsfilm van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Sabine Azéma, André Dussollier, Géraldine Pailhas en Denis Podalydès.

Parijs, augustus 1914. In de officiersvleugel van het militaire Val-de-Grâce-hospitaal zijn spiegels taboe, een sinistere voorzorgsmaatregel. Onder de eerste oorlogsverminkten is Adrien (Caravaca), wiens gezicht gedeeltelijk door shrapnel is weggereten. Vier kruipjaren van pijn, moeizame gelaatsreconstructie en suïcidale gedachten volgen. Voortreffelijk herschept acteursregisseur bij uitstek Dupeyron de stille hel uit Marc Dugains humanistische roman. Azéma sprankelt als Adriens verpleegster, voor zijn vertolking van de ogenschijnlijk laconieke gezichtschirurg ontving Dussollier een César. Ook Tetsuo Nagata kreeg een beeldje voor zijn bijna serene CinemaScope-fotografie in oker en sepia, die de ravages van la Grande Guerre akelig dichtbij brengt.

Joséphine, ange gardien : Une famille pour Noël

Frankrijk​/​​België 1999. Drama van Nicolas Cuche. Met o.a. Mimi Mathy, Jean-Michel Dupuis, Christian Brendel, Stéphanie Pasterkamp en Isabelle Renauld.

Parijs, augustus 1914. In de officiersvleugel van het militaire Val-de-Grâce-hospitaal zijn spiegels taboe, een sinistere voorzorgsmaatregel. Onder de eerste oorlogsverminkten is Adrien (Caravaca), wiens gezicht gedeeltelijk door shrapnel is weggereten. Vier kruipjaren van pijn, moeizame gelaatsreconstructie en suïcidale gedachten volgen. Voortreffelijk herschept acteursregisseur bij uitstek Dupeyron de stille hel uit Marc Dugains humanistische roman. Azéma sprankelt als Adriens verpleegster, voor zijn vertolking van de ogenschijnlijk laconieke gezichtschirurg ontving Dussollier een César. Ook Tetsuo Nagata kreeg een beeldje voor zijn bijna serene CinemaScope-fotografie in oker en sepia, die de ravages van la Grande Guerre akelig dichtbij brengt.

C'est quoi la vie?

Frankrijk 1999. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Jacques Dufilho, Jean-Pierre Darroussin, Isabelle Renauld en Michelle Goddet.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.

Mia aioniotita kai mia mera

Italië​/​​Frankrijk​/​​Griekenland 1998. Drama van Theodoros Angelopoulos. Met o.a. Isabelle Renauld, Bruno Ganz, Achileas Skevis, Alexandra Ladikou en Despina Bebedeli.

Boos was regisseur Angelopoulos toen hij in 1995 niet de Gouden Palm won. Alsof de juryleden beducht waren voor nog een woedeaanval, gaven ze de Griekse meester voor zijn volgende film, ook vaak L'Eternité et un jour genoemd, wél de hoofdprijs. Daarbij bijvoorbeeld Festen, Idioterne en La vita è bella negerend. Niet dat Mia aiwniothta kai mia mera geen schitterend gemaakt, sfeervol en episch werk is, maar je moet wel over buitengewoon veel inlevingsvermogen beschikken om je niet te laten ontmoedigen door de vele deprimerende en intellectualistische aspecten. Het tempo is langzaam glijdend. De acteurs houden zich rustig, de muziek is ingetogen en de camera zoemt dan wel rijdt bij voortduring kalm in. Kalm als de zee waaraan hoofdpersoon Alexander (Ganz) zijn leven lang woonde. Kalm als de herfst, de fase waarin Alexanders leven zich bevindt. Alexander mijmert over vervlogen tijden, maar wordt nog een laatste keer gepassioneerd over het heden en de toekomst, wanneer hij een arm Albanees straatjongetje (Skevis) onder zijn hoede neemt.

Les montagnes bleues

Frankrijk 1998. Romantiek van Paolo Barzman. Met o.a. Isabelle Renauld, Urbano Barberini, Jean-Pierre Cassel, Jean Barney en Aladin Reibel.

Boos was regisseur Angelopoulos toen hij in 1995 niet de Gouden Palm won. Alsof de juryleden beducht waren voor nog een woedeaanval, gaven ze de Griekse meester voor zijn volgende film, ook vaak L'Eternité et un jour genoemd, wél de hoofdprijs. Daarbij bijvoorbeeld Festen, Idioterne en La vita è bella negerend. Niet dat Mia aiwniothta kai mia mera geen schitterend gemaakt, sfeervol en episch werk is, maar je moet wel over buitengewoon veel inlevingsvermogen beschikken om je niet te laten ontmoedigen door de vele deprimerende en intellectualistische aspecten. Het tempo is langzaam glijdend. De acteurs houden zich rustig, de muziek is ingetogen en de camera zoemt dan wel rijdt bij voortduring kalm in. Kalm als de zee waaraan hoofdpersoon Alexander (Ganz) zijn leven lang woonde. Kalm als de herfst, de fase waarin Alexanders leven zich bevindt. Alexander mijmert over vervlogen tijden, maar wordt nog een laatste keer gepassioneerd over het heden en de toekomst, wanneer hij een arm Albanees straatjongetje (Skevis) onder zijn hoede neemt.

Le cri du corbeau

België​/​​Frankrijk 1997. Thriller van Serge Meynard. Met o.a. Dominique Reymond, Isabelle Renauld, Jacques Spiesser, Vincent Blanc en Pierre-Loup Rajot.

Boos was regisseur Angelopoulos toen hij in 1995 niet de Gouden Palm won. Alsof de juryleden beducht waren voor nog een woedeaanval, gaven ze de Griekse meester voor zijn volgende film, ook vaak L'Eternité et un jour genoemd, wél de hoofdprijs. Daarbij bijvoorbeeld Festen, Idioterne en La vita è bella negerend. Niet dat Mia aiwniothta kai mia mera geen schitterend gemaakt, sfeervol en episch werk is, maar je moet wel over buitengewoon veel inlevingsvermogen beschikken om je niet te laten ontmoedigen door de vele deprimerende en intellectualistische aspecten. Het tempo is langzaam glijdend. De acteurs houden zich rustig, de muziek is ingetogen en de camera zoemt dan wel rijdt bij voortduring kalm in. Kalm als de zee waaraan hoofdpersoon Alexander (Ganz) zijn leven lang woonde. Kalm als de herfst, de fase waarin Alexanders leven zich bevindt. Alexander mijmert over vervlogen tijden, maar wordt nog een laatste keer gepassioneerd over het heden en de toekomst, wanneer hij een arm Albanees straatjongetje (Skevis) onder zijn hoede neemt.

À découvert

Frankrijk 1996. Drama van Laurent Jaoui. Met o.a. Isabelle Renauld, Féodor Atkine, Pierre Cassignaro, Emmanuelle Michelet en Romain Legrand.

Boos was regisseur Angelopoulos toen hij in 1995 niet de Gouden Palm won. Alsof de juryleden beducht waren voor nog een woedeaanval, gaven ze de Griekse meester voor zijn volgende film, ook vaak L'Eternité et un jour genoemd, wél de hoofdprijs. Daarbij bijvoorbeeld Festen, Idioterne en La vita è bella negerend. Niet dat Mia aiwniothta kai mia mera geen schitterend gemaakt, sfeervol en episch werk is, maar je moet wel over buitengewoon veel inlevingsvermogen beschikken om je niet te laten ontmoedigen door de vele deprimerende en intellectualistische aspecten. Het tempo is langzaam glijdend. De acteurs houden zich rustig, de muziek is ingetogen en de camera zoemt dan wel rijdt bij voortduring kalm in. Kalm als de zee waaraan hoofdpersoon Alexander (Ganz) zijn leven lang woonde. Kalm als de herfst, de fase waarin Alexanders leven zich bevindt. Alexander mijmert over vervlogen tijden, maar wordt nog een laatste keer gepassioneerd over het heden en de toekomst, wanneer hij een arm Albanees straatjongetje (Skevis) onder zijn hoede neemt.

Parfait amour!

Frankrijk 1996. Catherine Breillat. Met o.a. Serge Toubiana, Alain Soral, Laura Saglio, François Renaud en Isabelle Renauld.

Duinkerken, een sobere en mysterieuze havenstad, leent zich voor romantische wandelingen. Een liefde bloeit op tussen Frédérique en Christophe. Hij is 28, zij 37. Ze is een enigszins klassieke en burgerlijke vrouw. In het begin verbaast ze zich over hun liefde, maar uiteindelijk gelooft ze erin. Maar dan krijgt het leven weer de overhand. De waarheden komen boven tafel en plotseling blijkt de man anders te zijn: egoïstisch, gekweld en een beetje op drift. Met andere woorden: een jonge man. Hij zegt er niet langer tegen te kunnen dat zijn leven 'bepaald wordt' op een leeftijd waarop hij zou moeten 'genieten'. Zij lijdt eronder. Desondanks zetten ze hun relatie voort, gepassioneerd en verziekt. Totdat hij haar op een avond vermoordt. De eerste beelden sturen al op een moord aan. De film gaat evenwel niet over een moord, maar over een liefde die eindigt met een moord. Het nieuwsbericht waarop de film is gebaseerd, was voor Catherine Breillat een voorwendsel om haar visie op 'het paar' te geven: een relatie van twee personen die tot elkaar zijn veroordeeld, een universum waarin passie moet uitmonden in moord. De samensmelting tussen man en vrouw is onmogelijk, zo'n liefde kan slechts eindigen in confrontaties en wreedheden. Catherine Breillat: 'Dit nieuwsbericht heeft veel mensen gefascineerd. Waarom? Omdat het onszelf betreft. Als een liefde ontaardt, krijgt de relatie sadomasochistische trekken. Dat kan iedereen overkomen.' (J.D.)

Parfait Amour !

Frankrijk 1996. Drama van Catherine Breillat. Met o.a. Isabelle Renauld, Francis Renaud, Laura Saglio, Alain Soral en Delphine De Malherbe.

Duinkerken, een sobere en mysterieuze havenstad, leent zich voor romantische wandelingen. Een liefde bloeit op tussen Frédérique en Christophe. Hij is 28, zij 37. Ze is een enigszins klassieke en burgerlijke vrouw. In het begin verbaast ze zich over hun liefde, maar uiteindelijk gelooft ze erin. Maar dan krijgt het leven weer de overhand. De waarheden komen boven tafel en plotseling blijkt de man anders te zijn: egoïstisch, gekweld en een beetje op drift. Met andere woorden: een jonge man. Hij zegt er niet langer tegen te kunnen dat zijn leven 'bepaald wordt' op een leeftijd waarop hij zou moeten 'genieten'. Zij lijdt eronder. Desondanks zetten ze hun relatie voort, gepassioneerd en verziekt. Totdat hij haar op een avond vermoordt. De eerste beelden sturen al op een moord aan. De film gaat evenwel niet over een moord, maar over een liefde die eindigt met een moord. Het nieuwsbericht waarop de film is gebaseerd, was voor Catherine Breillat een voorwendsel om haar visie op 'het paar' te geven: een relatie van twee personen die tot elkaar zijn veroordeeld, een universum waarin passie moet uitmonden in moord. De samensmelting tussen man en vrouw is onmogelijk, zo'n liefde kan slechts eindigen in confrontaties en wreedheden. Catherine Breillat: 'Dit nieuwsbericht heeft veel mensen gefascineerd. Waarom? Omdat het onszelf betreft. Als een liefde ontaardt, krijgt de relatie sadomasochistische trekken. Dat kan iedereen overkomen.' (J.D.)

Docteur Sylvestre : Le choix d'une vie

Zwitserland​/​​Frankrijk 1996. Drama van Dominique Tabuteau. Met o.a. Jérôme Anger, Maria Pacôme, Isabelle Renauld, Sarah-Laure Estragnat en Alexandra Zloto.

Duinkerken, een sobere en mysterieuze havenstad, leent zich voor romantische wandelingen. Een liefde bloeit op tussen Frédérique en Christophe. Hij is 28, zij 37. Ze is een enigszins klassieke en burgerlijke vrouw. In het begin verbaast ze zich over hun liefde, maar uiteindelijk gelooft ze erin. Maar dan krijgt het leven weer de overhand. De waarheden komen boven tafel en plotseling blijkt de man anders te zijn: egoïstisch, gekweld en een beetje op drift. Met andere woorden: een jonge man. Hij zegt er niet langer tegen te kunnen dat zijn leven 'bepaald wordt' op een leeftijd waarop hij zou moeten 'genieten'. Zij lijdt eronder. Desondanks zetten ze hun relatie voort, gepassioneerd en verziekt. Totdat hij haar op een avond vermoordt. De eerste beelden sturen al op een moord aan. De film gaat evenwel niet over een moord, maar over een liefde die eindigt met een moord. Het nieuwsbericht waarop de film is gebaseerd, was voor Catherine Breillat een voorwendsel om haar visie op 'het paar' te geven: een relatie van twee personen die tot elkaar zijn veroordeeld, een universum waarin passie moet uitmonden in moord. De samensmelting tussen man en vrouw is onmogelijk, zo'n liefde kan slechts eindigen in confrontaties en wreedheden. Catherine Breillat: 'Dit nieuwsbericht heeft veel mensen gefascineerd. Waarom? Omdat het onszelf betreft. Als een liefde ontaardt, krijgt de relatie sadomasochistische trekken. Dat kan iedereen overkomen.' (J.D.)

Le Malingot

Frankrijk 1995. Drama van Michel Sibra. Met o.a. Julien Guiomar, Alexandre Cros, Luna Sentz, Isabelle Sadoyan en Isabelle Renauld.

Een dorpje in La Dr[KA4]ome. De oude Malingowski (Guiomar), bijgenaamd Le Malingot, heeft het talent om te genezen door handoplegging. Ook zijn zoon Jules (Cros) bezit deze gave, maar wanneer deze aankondigt dat hij medicijnen wil studeren is Le Malingot hevig ontdaan. Jules zal zijn gave verliezen bij het aanvatten van zijn medische studies. De jongen zet echter door en het komt tot een breuk tussen vader en zoon. In Lyon trekt hij in bij zijn tante Anna (Loran), die al twintig jaar in ruzie leeft met haar broer. In het geheim maakt Le Malingot een afspraak met Jules` leraar, Ladislas Borowski (Ballet), die een oude vriend is van hem, maar die zijn onwettige praktijken afkeurt. Dan stoot Jules op een oude leugen van zijn vader en dat zal hun relatie helemaal de negatieve kant doen opslaan. Boeiend gemaakt familiaal drama dat rationalisme plaatst t.o.v. het paranormale (m.a.w. het moderne t.o.v. het traditionele). Guiomar is schitterend in zijn rol van kwakzalver en ook nadat de waarheid over hem bekend wordt mag hij blijven rekenen op een zekere sympathie van de kijker. De bijhorende idylle tussen Jules en het dorpsmeisje Mathilde (Sentz), die verstoord wordt door de komst van het stadsmeisje Marie (Sadoyan), werkt niet erg overtuigend. Sibra en Christian Rullier baseerden hun scenario op de roman van Gilbert Schlogel. Mooie fotografie van Paul Bonis.

Couchettes express

Frankrijk 1994. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jacques Gamblin, Bernard Haller, Isabelle Renauld, Marc Citti en Gunilla Karlzen.

Gamblin is steward op de slaaptrein Parijs/Venetië. Hij moet kaartjes en identiteitsbewijzen van de reizigers in 'zijn' wagon ophalen. Op zekere dag vraagt een passagier, Haller, om bescherming. Hij lijdt aan een nog onbekende ziekte en hij is niet alleen op de vlucht voor geleerden die hem als proefkonijn willen gebruiken, maar ook voor Bonke, een handelaar in menselijke organen. Een misdaadkomedie met dramatische ondertoon. De film is een poging van alles over te brengen, maar slaagt bijna nergens in. Het rommelige scenario is van Béraud en Bernard Stora, die zich lieten inspireren door de roman La Maldonne des Sleepings van Tonino Benacquista. Alleen een talent als Haller weet de film enkele geslaagde momenten mee te geven. Camerawerk van Alain Levent.

Les kilos en trop

Frankrijk 1993. Komedie van Gilles Béhat. Met o.a. Marc Jolivet, Isabelle Renauld, Alexandra Vandernoot, Christophe de Barallon en Jean-Henri Compère.

Jolivet heeft slechts twee passies: jazz-muziek en vanillepudding. De eerste voert hij uit met vrienden tijdens te gekke jam-sessions, waaraan hij een houten kop overhoudt. Voor de tweede leeft zich in zijn eentje uit en levert hem wat kilootjes teveel op. Het enige dat hij mist in het leven is een vaste relatie. Twee vrouwen zijn belangrijk voor hem, Renauld en Vandernoot, maar hij durft zich niet te uiten. Hij voelt zich n.l. niet goed in zijn vel. Dus laat hij zich een streng diëet voorschrijven. Hij wil vermageren. Flauwe komedie rond een man die gewicht wil verliezen, maar moeite heeft met zijn wilskracht. Dit leidt tot situaties die volgens de scenaristen Jacques Santamaria, Jolivet en Gerard Miller humoristisch zouden moeten zijn. Het is jammer dat de kijker heel weinig van merkt. Roland Bernard stond achter de camera.

L'instit: Tu m'avais promis...

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Drama van Michel Favart. Met o.a. Gérard Klein, Cathérine Aymerie, Victor Moati, Isabelle Renauld en Romain Deroo.

Klein is aangetrokken als leraar in een streek die zwaar getroffen is door de werkloosheid. Dit probleem uit zich ook in de klas, waar een grote kloof is tussen kinderen met werkende en werkloze ouders. De kleine Moati, wiens moeder werkloos is, heeft zijn karatelessen moeten opgeven en hij heeft geen geld om een warme maaltijd in de schoolkantine te kopen. Uit wanhoop gaat zijn moeder eerst bedelen, dan zelfs stelen. Klein neemt de zaak erg ter harte. Sentimenteel melo komt niet overtuigend over, maar het beeld dat van het dorpsleven is indrukwekkend realistisch. Stroperig scenario van Pierre Paquet, in beeld gebracht door Jean Rozenbaum.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire du DC 10

Frankrijk 1993. Thriller van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Jean-François Balmer, Michel Galabru en Jean-Pierre Kalfon.

Een DC 10 van de Afrikaanse luchtvaartmaatschappij TAI op weg van Brazzaville naar Parijs stort neer in de T[KA1]en[KA1]er[KA1]e-woestijn. Onderzoeksrechter Rives (Weber) krijgt het dossier op zijn bureau en hij begeeft zich ter plaatse. Van Amerikaanse zijde hoort hij dat dit ongeluk een sterke gelijkenis vertoont met de bomaanslag op een Boeing van Panam boven Schotland. Uit onderzoek blijkt dat Palestijnen mogelijk achter de aanslag zitten, terwijl de bom afkomstig kan zijn uit Iran, Libi[KA3]e of Syri[KA3]e. Weer een spectaculair onderzoek van Antoine Rives, ook dit keer gebaseerd op authentieke feiten: het vliegtuig van de Franse overzeese luchtvaartmaatschij UTA (die inmiddels is opgeheven wegens reorganisatie) dat door de Libi[KA3]ers in opdracht van dictator al-Kadhafi werd opgeblazen, evenals de voornoemde Boeing 747 (van Panam, die inmiddels failliet isgegaan en niet meer bestaat) boven het Schotse Lockerbie. De Libische agenten werden uiteindelijk veroordeeld en moesten een lange tijd doorbrengen in een Noorse gevangenis. De nabestaanden van de slachtoffers werden na lang juridisch touwtrekken en internationale politieke druk door Libië tenslotte gecompenseerd voor het verlies van hun dierbare familieleden. Daarna was al-Kadhafi weer acceptabel, maar zijn reputatie als paria van de internationale politiek heeft hij niet meer van zich kunnen afschudden. Het scenario is van regisseur Lefèbvre, Jean-Gérard Imbar en Norbert Saada. Het is zeer gedetailleerd, waardoor we het onderzoek tot in de details kunnen volgen en zo komen we het een en ander te weten over de problemen, die een onderzoeksrechter voor internationaal terroristen op zijn weg, zelfs in eigen land, kan tegenkomen. De minste of geringste zet kan een internationaal diplomatiek incident veroorzaken. Goed spel van de algehele rolverdeling. Het camerawerk is van François Lartigue. Aflevering 6 van het eerste seizoen, nummer 6 van 6.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Sauer-Krabbe

Frankrijk 1993. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Michel Galabru, Jean-Pierre Kalfon en Nathalie Roussel.

De Franse anti-terreurbrigade slaagt erin dankzij een tip van hun Duitse collega`s twee internationaal gezochte terroristen, Sauer (Lemaire) en Krabbe (Glass), te arresteren in een parkeergarage. Door de toevallige tussenkomst van een politieman is men verplicht de politie in te schakelen zodat de zaak, die geheim had moeten blijven, openlijk bekend wordt. Het gevolg is dat de leider der terroristen eist dat zijn mensen worden vrijgelaten. Rechter Rives (Weber), specialist in dit soort zaken, komt onder zware politieke druk te staan. Gebaseerd op waar gebeurde feiten - twee leden van de Duitse RAF gepakt in Parijs - toont de film de machteloosheid van de rechtsstaat tegenover het internationale terrorisme. De centrale figuur is de beruchte Venezuelaan Carlos, bijgenaamd de jakhals, die indertijd gezocht door de politie van ieder land ter wereld werd gezocht. Tenslotte wisten de Fransen hem te arresteren in Soedan en hij werd veroordeeld voor de bomaanslagen met dodelijke afloop op een trein. Weber speelt op uitstekende wijze titelrol, waardoor de film een diepe indruk achter laat. Het camerawerk is van Roland Bernard. Aflevering 2 van het eerste seizoen, nummer 2 van 6.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Kamel Benami

Frankrijk 1993. Thriller van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Michel Galabru, Jean-Pierre Kalfon en Nathalie Roussel.

Er wordt actief onderhandeld over de ruil van een Iraanse terrorist tegen Franse gijzelaars in Libanon. De onderhandelingen mislukken echter en de uitwisseling gaat niet door. Enkele dagen later ontploft een bom in een winkel aan de Champs-Elys[KA1]ees. Volgens onderzoeksrechter Antoine Rives (Weber) staan beide zaken met elkaar in verband. Een degelijke in elkaar gestoken film over het onderzoek, gebaseerd op ware feiten. Weber legt in zijn titelrol een gevoel van zowel menselijkheid als rechtvaardigheid. Het scenario van Lefèbvre, Yves Ellena en Norbert Saada biedt een onthullende blik achter de schermen van de strijd tegen het terrorisme. Het camerawerk is van François Lartigue. Aflevering 3 van het eerste seizoen, nummer 3 van 6.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : L'affaire Akbari

Frankrijk 1993. Thriller van Philippe Lefebvre. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Jean-François Balmer, Michel Galabru en Jean-Pierre Kalfon.

Na een moordaanslag in Parijs wordt de Irani[KA3]er Feridoun Akbari (Vergas) gearresteerd door onderzoeksrechter Rives (Weber). Gevolg: in Iran worden Fransen gegijzeld en de diplomatieke druk vanuit Teheran wordt ondraaglijk. Ondanks het protest van anti-terreur rechter Rives wordt Akbari vrijgelaten. Kort daarop wordt in Iran een gegijzelde Fransman vermoord. Commissaris Bellec (Bisson) arresteert een aantal sympathisanten van de Hezbollah zodat geleidelijk een beeld ontstaat van de terroristische aanslag. We zien Rimbaud wederom als de Franse minister van Buitenlandse Zaken en Galabru als lid van de vaste bezetting in de rol van minister van Binnenlandse Zaken. Een interessante tv-film over de gespannen verhouding tussen Parijs en Teheran, terrorisme, geheime onderhandelingen om gijzelaars uit te wisselen en gemanipuleer tot op het hoogste niveau. Een spannende politieke thriller naar een scenario van Lefèbvre, Norbert Saada en Jean-Gérard Imbar, gebaseerd op politieke verwikkelingen die in 1987 de relatie tussen Parijs en Teheran explosief maakte. Het camerwerk is van François Lartigue. De vijfde aflevering uit een reeks van zes. Mono.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : Action Rouge

Frankrijk 1993. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Nathalie Roussel, Bernard Freyd en Alain Rimoux.

Tijdens de obscure oorlog tussen Iran en Irak wordt het embargo tegen Irak meerdere malen geschonden, wat de gemoederen in Iran hoog doet oplopen. In Beiroet wordt een aanslag gepleegd tegen zowel Amerikaanse mariniers als Franse parachutisten. Onderzoeksrechter Antoine Rives (Weber) moet uitzoeken of er een rechtstreeks verband bestaat tussen Iran en de Duitse RAF (Rote Armee Fraktion). Goede politieke thriller die net als de andere films in de ANTOINE RIVES-reeks aantoont dat internationale spionage niet altijd even spectaculair hoeft te zijn als de James Bond-verhalen. Weber speelt de rol van de hoge ambtenaar die niet voor een kleintje vervaard is. Daardoor worden realistische actiescènes afgewisseld met meer persoonlijke momenten van een onderzoeksrechter op zijn kantoor of thuis. Het scenario van Norbert Saada, Yves Ellena en Béhat is uitstekend gedocumenteerd en is weer gebaseerd op een authentiek onderzoek. Het camerawerk is van Roland Bernard. Aflevering 4 van het eerste seizoen, nummer 4 van 6.

Une famille formidable: Les parents disjonctent

Frankrijk 1992. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Anny Duperey, Bernard Le Coq, Milena Vukotic, Cécile Caillaud en Roméo Sarfati.

Stormachtige tijden voor de familie Beaumont. Moeder Catherine (Duperey) is arts en haar man Jacques (Le Coq) is een bekend culinair criticus. Ze hebben drie kinderen, de 21-jarige Audrey (Caillaud), de achttien-jarige Nicolas (Sarfati) en de twaalf-jarige Fr[KA1]ed[KA1]erique (Lauret). Tussen vader en moeder botert het al enige tijd niet meer. Jacques heeft een verhouding met aantrekkelijke Nelly (Renauld) die een meester- banketbakkersdiploma heeft. Nelly wordt er gek van en stort haar hartje uit bij haar zus Paule (Vukotic), die astrologe is. Dochter Audrey ontdekt dat haar papa een ander is dan Jacques, als zij toevallig een stel brieven vindt in de slaapkamer van haar moeder Catherine. Een vriend van Jacques, Richard Mathis (Khosand) wordt in de steek gelaten door zijn vriendin, waarop Jacques hem voor onbepaalde tijd in huis haalt. De eerste aflevering van anderhalf uur van totaal negen van een in Frankrijk enorm populaire familie-soap-serie. In de eerste aflevering worden - hoe kan het ook anders - de diverse personages gepresenteerd, waarvan sommigen stout zijn, maar niemand echt slecht is. Een gaat het nog acht delen verder. Pascale Breugnot schreef het scenario voor deze pulp en Claude Robin deed het camerawerk.

Une famille formidable : Des vacances orageuses

Portugal​/​​Frankrijk 1992. Familiefilm van Joël Santoni. Met o.a. Anny Duperey, Bernard Le Coq, Milena Vukotic, Cécile Caillaud en Roméo Sarfati.

Catherine en Jacques vertrekken met hun dochters Paule en Frédérique op vakantie naar Portugal. Nicolas blijft in Parijs waar hij een job als museumbewaker heeft gevonden. Bovendien wil hij van de afwezigheid van zijn ouders gebruik maken om zijn maagdelijkheid te verliezen en die kans krijgt hij tijdens een verjaardagsfeestje waarop hij een mooie Italiaanse ontmoet. Onschuldig amusement dat allerlei amoureuse verwikkelingen toont in Parijs maar ook in Portugal waar zowel de ouders als hun dochters met liefdesperikelen te maken krijgen. Scenario van Alain Layrac, Santoni en Sylvie Dervin, naar de personages van Pascale Breugnot. Claude Robin stond in voor het beeldmateriaal. Deel twee in de reeks.

L'opération Corned-Beef

Frankrijk 1991. Thriller van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Christian Clavier, Jean Reno, Isabelle Renauld en Valérie Lemercier.

Een totaal uit de lucht gegrepen verhaal met een op zeldzaam achteloze wijze in elkaar geflanst scenario (mede- scenarioschrijver: Clavier) over een spannende actie, geleid door de Franse contra-spionage, teneinde een internationaal wapensmokkelnetwerk te ontmantelen. Een stijl als die van een tv- serie en, dus, weinig persoonlijk. Bovendien zijn de personages dermate overdreven neergezet, dat het geheel eerder aan een parodie of een klucht doet denken!

Fatale obsession

Frankrijk 1990. Misdaad van Catherine Corsini. Met o.a. Simon de La Brosse, Anne Roussel, Philippe Morier-Genoud, Catherine Frot en Isabelle Renauld.

De jonge journalist Antoine (De La Brosse) arriveert in Lyon, waar hij een nieuwe werkgever heeft gevonden. Per ongeluk rijdt hij er de vrouw van de vooraanstaande chirurg Reicher (Morier- Genoud) aan. Reicher besluit zich te wreken op Antoine`s partner Katherine (Roussel). Ondermaatse melodramatische toestanden verpakt in een pseudo misdaadverhaaltje.

Retour à Malaveil

Frankrijk 1989. Actiefilm van Jacques Ertaud. Met o.a. Frédéric Pierrot, Jean Franval, Françoise Christophe, Françoise Fabian en Isabelle Renauld.

Getrouwe en kundige bewerking van de roman van Claude Courchay, die zich afspeelt in een Frans dorp in de Haute- Provence en draait rond het thema wraak. Pierrot komt na twaalf jaar onschuldig gezeten te hebben uit de gevangenis. Hij vraagt zich af waarom de moordenaaar van een toerist de schuld op hem heeft geladen. En bovenal wié dat was. Gecompliceerde of ondoorgrondelijke karakters worden meesterlijk bestudeerd door de camera, die zeer gevoelig de nuances weet vast te leggen. De personages zijn degelijk ingepast in het fotogenieke landschap. De spanning wordt goed gedoseerd. Didier Cohen, Jacques Ertaud en Béatrice Rubinstein schreven het scenario.

Coplan : Coups durs

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland 1989. Gilles Behat. Met o.a. Philippe Caroit, Pierre Dux, David Olbrychski, Isabelle Renauld en Manfred Andrea.

De vierde aflevering in de opnieuw gemaakte reeks films met de Franse James Bond, Coplan, gaat over een naar Oost-Berlijn ontvoerde van oorsprong Poolse wiskundige die in Frankrijk aan een geheim project werkte en teruggehaald moet worden door de superheld. Clichématig, al is de Oost-Berlijnse discosfeer wel origineel. Jammer voor dit soort films, waarvan de verhalen meestal tijdens de Koude Oorlog geschreven zijn, dat de Muur is afgebroken en Duitsland herenigd. Naar de boeken van Paul Kenny. Oppervlakkige vertolkingen en routineuze regie. Scenario van Philippe Madral en Gilles Behat. Camerawerk van Rudolf Blahacek.

Chimère

Frankrijk 1989. Komedie van Claire Devers. Met o.a. Béatrice Dalle, Wadeck Stanczak, Francis Frappat, Julie Bataille en Adriana Asti.

Alice verwacht een kind van Leo, die maar niet kan besluiten of hij het zal erkennen of niet. Onverwachts verlaat zij hem, zonder enige aankondiging vooraf. Zij zal het kind alleen krijgen. Na NOIR ET BLANC bevestigt Claire Devers met haar tweede lange speelfilm haar opmerkelijke talent. Deze nauwkeurige psychologische analyse is sober verfilmd. Met sterke, veelzeggende tegenstellingen in decor en belichting, duistere en gecompliceerde figuren en een beklemmende atmosfeer.