Mohamed Ixa: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

'Imûhar', une légende

1997 | Drama

Frankrijk​/​​Nigeria 1997. Drama van Jacques Dubuisson. Met o.a. Mohamed Ixa, Ibrahim Paris, Mohamed Ichika, Rhali Ixa en Atibou Aboubacar.

Na het overlijden van zijn vrouw keert Majem (Mohamed Ixa) met zijn elfjarige zoon Khénan (Paris) van de Franse hoofdstad terug naar zijn geboorteland Nigeria. Khénan ziet zijn familie voor het eerst. Hij bevindt zich in het gezelschap van zijn grootvader die leeft volgens de traditie der Toearegs, zijn tante en zijn neven en nichten. Hij leert de grote waarde kennen van water, het nut van kamelen, het liefdesspel van de jonge Toearegs, de stilte van de woestijn en verandert zelf (tijdelijk) in een nomade van de Sahara. Een jong stel gaat trouwen en Khénan gaat met zijn vader weer naar Frankrijk. Later keert hij nog eens terug naar Nigeria, maar dan als ingenieur. De film gaat over de initiatie van een kind, dat zijn afstamming leert kennen. Imuhar betekent in de taal der Toearegs 'leven' en brengt de schoonheid en de rijkdom van de oneindige woestijn tot uitdrukking. Het eenvoudige scenario van Annick Denoyelle en regisseur Dubuisson is toereikend voor een gedramatiseerde documentaire over vreemde culturen. De aanwezigheid van een kind, dat omringd is door bordkartonnen figuren, maakt er nog geen grote speelfilm van. Wat overblijft zijn haast adembenemende beelden die begeleid worden door ritmische Afrikaanse muziek.

La captive du désert

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Raymond Depardon. Met o.a. Issaï Koré, Sandrine Bonnaire, Brahim Barkaï, Dobi Koré en Dobi Wachinké.

Het plot is ge[KA3]inspireerd op de deerniswekkende ontvoering en onrechtvaardige gevangeneming van de journaliste Francoise Claustre (gespeeld door Bonnaire) door Toubou- rebellen, die bijna tien jaar gegijzeld was zonder dat iemand daar wat aan deed. In de film is de hoofdpersoon de alom aanwezige woestijn, die het gedrag van iedereen bepaalt: de rebellen die opkomen voor hun onafhankelijkheid, en de gevangene die strijdt voor het behoud van haar geestelijk evenwicht. Geen muziek, maar de wind die je niet meer loslaat. Nauwelijks dialogen en geen dramatisering, maar de emoties staan in de gezichten gegrift. Van een plechtstatige schoonheid dankzij de prachtige, poëtische en fascinerende beelden, waaraan een verleden als documentaire- maker duidelijk is af te zien.