Giuseppe Verdi

La Traviata

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 2000. Muziek van Guiseppe Patroni Griffi. Met o.a. Eteri Gvazava, José Cura, Rolando Panerei, Raphaëlle Farman en Nicolas Rivencq.

Gouttes d'eau sur pierres brûlantes

Frankrijk 2000. Komedie van François Ozon. Met o.a. Bernard Giraudeau, Ludivine Sagnier, Anna Thompson, Anna Levine en Malik Zidi.

Drama van Ozon is een getrouwe bewerking van het toneelstuk van Rainer Werner Fassbinder, die het op negentien-jarige leeftijd schreef. Over vier mensen die in een ingewikkelde relatie met elkaar belanden.

Suffløsen

Noorwegen 1999. Romantiek van Hilde Heier. Met o.a. Hege Schøyen, Sven Nordin, Philip Zandén, Anne-Lise Berntsen en Liv Gunhild Tandberg.

Drama van Ozon is een getrouwe bewerking van het toneelstuk van Rainer Werner Fassbinder, die het op negentien-jarige leeftijd schreef. Over vier mensen die in een ingewikkelde relatie met elkaar belanden.

Witman fiuk

Duitsland​/​​Polen​/​​Frankrijk​/​​Hongarije 1997. Drama van János Szász. Met o.a. Dominika Ostalowska, Lajos Kov cs, Péter Andorai, Maia Morgenstern en Szabolcs Gergely.

Twee jonge broers, Erno en Denes, worden verwaarloosd door hun moeder in het Hongarije van rond de eeuw-wisseling. Ze verliezen de greep op de realiteit en raken steeds dieper in een psychose. Won een zilveren Hugo-award voor Best Cinematography op het Chicago International Film Festival en won een zilveren St.George-award voor beste regiesseur op het Moscow International Film Festival .

Le bassin de J.W.

Frankrijk​/​​Portugal 1997. Komedie van João César Monteiro. Met o.a. João César Monteiro, Hughes Quester, Pierre Clémenti, Joana Azevedo en Graziella Delerm.

Twee jonge broers, Erno en Denes, worden verwaarloosd door hun moeder in het Hongarije van rond de eeuw-wisseling. Ze verliezen de greep op de realiteit en raken steeds dieper in een psychose. Won een zilveren Hugo-award voor Best Cinematography op het Chicago International Film Festival en won een zilveren St.George-award voor beste regiesseur op het Moscow International Film Festival .

Otello

Frankrijk 1990. Komedie van Yves-André Hubert. Met o.a. Placido Domingo, Renate Brusson, Bernard Lombardo, Robert Dume en Romuald Tesarovicz.

De opera die Verdi op 5 februari 1887 naar het beroemde drama van Shakespeare in de Scala van Milaan cre[KA3]eerde. Prachtige decors en kostuums. Indrukwekkende vertolk(st)ers. De regisseur heeft heel handig het statische karakter van het lyrische toneelwerk vermeden door de invalshoeken voortdurend te veranderen en door met behulp van een groot aantal effecten en vooral een oordeelkundig gebruik van de scherptediepte de filmruimte te exploiteren. Natuurlijk vergeten we ondanks dit alles toch het meesterwerk van Orson Welles niet!

Macbeth

Frankrijk 1987. Drama van Claude D'Anna. Met o.a. Shirley Verrett, Léo Nucci, Johan Leysen, Philippe Volter en Samuel Ramey (stem).

De zoveelste Shakespeare-bewerking, al gaat het hier om de opera met de krachtige en sombere muziek van Verdi. Claude d'Anna koestert, zoals zijn werk laat zien, een voorliefde voor schemerige wereldjes inclusief verdachte en duivelse zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Vandaar zijn voorkeur voor blauwachtige tinten. Ditmaal houdt hij zich geheel aan het originele werk met opmerkelijke vondsten wat betreft de mise-en scène, met name de koren. Ondanks de verontwaardiging die de vertolking van Volter losmaakt een voortreffelijke film.

Le maître de musique

België 1987. Muziek van Gérard Corbiau. Met o.a. José Van Dam, Anne Roussel, Philippe Volter, Sylvie Fennec en Patrick Bauchau.

Begin 1900. Een gevierd zanger verklaart plotseling tot ontsteltenis van zijn publiek, dat hij de scène verlaat. Hij trekt zich terug in zijn kasteel en wil zich wijden aan de opleiding van een jong talent. Ook bekend als THE MUSIC TEACHER.

Aria

Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 1987. Muziek van Robert Altman, Bruce Beresford, Bill Bryden, Jean-Luc Godard en Derek Jarman. Met o.a. John Hurt, Theresa Russell, Nicola Swain, Marion Peterson en Valerie Allain.

Tien regisseurs kregen, met gemengd resultaat, de gelegenheid hun favoriete operastukken van beelden te voorzien. Ken Russell maakte een eervolle, exotische interpretatie van Puccini en het fragment van Julien Temple met Buck Henry is komisch. Godard draaide echter een verschrikkelijke scène in een sportschool. Camerawerk o.a. Harvey Harrison, Gale Tattersall.

Les dossiers de l'inspecteur Lavardin : Maux croisés

Frankrijk 1986. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Jean Poiret, Caroline Beaune, Jacques Brunet, Rosine Cadoret en Riccardo Cucciola.

Inspecteur Lavardin (Poiret) beweegt zich tussen de kuurgasten van het kleine Italiaanse dorpje Montecatini. Iedereen leidt er een heel vreedzaam bestaan. Doch bepaalde zaken (wapenhandel, een schoenenfabrikant, een quiz en een tolk) nemen een fatale wending met de komst van een tv-ploeg. Ook een meer oppervlakkige film van Chabrol ontbreekt het niet aan ironie of bijtende spot. Hoewel enkele mislukte (tv-)films tot het werk van deze productieve cineast behoren, heeft hij nimmer iets volkomen onbelangrijks gemaakt. Dominique Roulet schreef samen met Chabrol het scenario. Het camerawerk is van Jean Rabier.

Le baiser de Tosca

Zwitserland​/​​Italië 1984. Drama van Daniel Schmid. Met o.a. Sara Scuderi, Giovanni Puligheddu, Salvatore Locapo, Leonida Bellon en Giuseppe Manacchini.

Op het eerste gezicht lijkt het hier om een reportage te gaan over de bewoners van een tehuis voor gepensioneerde operasterren. De werkelijkheid is echter veel subtieler: ze voeren nog steeds opera's op, maar omdat ze geen operatoneel meer hebben, treden ze 'zonder enige schroom', zoals de regisseur het zegt, voor de camera op. De meesten zijn al over de tachtig en spelen hun eigen rol met een exhibitionisme en een narcisme waarvoor zij alleen verantwoordelijk zijn, want Schmid ziet er op toe dat hij de psychodrama's van deze voormalige 'heilige monsters' niet vrijwillig in de schijnwerpers zet. De film is een wonderlijke combinatie van een ongrijpbare objectieve werkelijkheid en een waanbeeld dat deze mensen aan de hand van hun herinneringen creëren. De ondertoon die zo ontstaat is zowel grappig als aangrijpend, omdat de oudjes voordat ze zich terugtrekken het filmpubliek groeten terwijl er een denkbeeldig applaus losbarst. Alleen Federico Fellini heeft in I CLOWNS iets vergelijkbaars gepresteerd. De film is ook bekend als CASA VERDI.

El Norte

Verenigde Staten 1983. Drama van Gregory Nava. Met o.a. Aide Silvia Gutierrez, David Villalpando, Ernesto Cruz, Alicia del Lago en Eracio Zepeda.

Bloedige militaire acties maken het leven in een Maya- gemeenschap in Guatemala onmogelijk. Een broer en een zus ontsnappen aan de repressie en wijken uit naar Amerika, 'El Norte'. Aan de grens worden ze tegengehouden, maar ze slagen erin op illegale wijze binnen te komen. De toekomst lacht hen tegemoet, maar weldra beseffen ze dat ze niemand kunnen vertrouwen. Schrijnende film die de migrantenpolitiek op menselijke wijze benadert. Soms poëtisch, dan weer doorspekt met humor, volgen we de lijdensweg van twee jonge mensen die slechts een kans in het leven willen krijgen. Het gevoelige scenario werd geschreven door regisseur Nava en producente Anna Thomas en rekent genadeloos af met de onmenselijke Amerikaanse immigratiepolitiek. Knappe beelden van James Glennon.

La notte di San Lorenzo

Italië 1982. Drama van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Taviani, Omero Antonutti, Margarita Lozano, Claudio Bigagli en Massimo Bonetti.

Een volwassen vrouw herinnert zich hoe ze als zes-jarige getuige was van het optrekken van de geallieerden en het terugtrekken van de fascisten op het platteland van Toscane en van de grote en kleine drama's daaromheen. De uitzonderlijk warm en intens geobserveerde film heeft ondanks zijn kleinschaligheid toch een epische reikwijdte in de ongewone, magische benadering van bijgeloof, religie en kinderlijke fantasie. Talloze expliciet gewelddadige oorlogsdrama's hebben bij elkaar nog geen fractie van de indringendheid van dit lyrische meesterwerk. Bekroond met de Grote Prijs van de Jury in Cannes. Het scenario is van Tonino Guerra, Giuliani G. De Negri, Vittorio Taviani en Paolo Taviani. Het camerawerk is van Franco Di Giacomo. Eastmancolor, Mono.

La Traviata

Italië 1982. Muziek van Franco Zeffirelli. Met o.a. Teresa Stratas, Placido Domingo, Cornell MacNeil, Alan Monk en Azelle Gall.

Verdi's opera over de tuberculeuze courtisane Violetta die op haar sterfbed wordt verenigd met haar enige ware liefde Alfredo, geplaatst in het kader van herinneringen en hallucinaties van de doodzieke heldin. Zeffirelli's esthetisch perfectionisme dat zijn speelfilms vaak in kitsch doet ontaarden, is ideaal voor de tragische romantiek van deze opera die een meeslepend en aangrijpend spektakel wordt. Stratas is ook als actrice perfect, Domingo is fysiek niet meer de jonge minnaar, maar ongegeneerd pathos werkt boven de soms asynchrone play-back uit. Met het Metropolitan Opera Orchestra onder leiding van James Levine.

Victoria

Zweden​/​​Duitsland 1979. Drama van Bo Widerberg. Met o.a. Michael Jolin, Stephan Schwarz, Sigmar Solbach, Christiane Hörbiger en Gustaf Kleen.

Op basis van een roman van Knut Hansun over de onmogelijke liefde tussen een molenaarszoon en een jonge gravin, probeert Widerberg de impressionistische romantiek van zijn ELVIRA MADIGAN te evenaren. De Duitse co-productie acteurs en de Engelse dialoog ontnemen de emoties echter elke overtuigingskracht, zodat het resultaat een leeg prentenboek is met alleen fraaie beelden van de Noorse fjorden.

La Luna

Italië​/​​Verenigde Staten 1979. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Jill Clayburgh, Matthew Barry, Tomas Milian, Fred Gwynne en Peter Eyre.

Een operazangeres, nog maar kort weduwe, neemt haar puberzoon mee tijdens een tournee door Italië, waar ze zijn heroïneverslaving ontdekt en beseft hoezeer ze van hem vervreemd is. Haar pogingen om weer contact met hem te krijgen doen incestueus aan. De jongen vlucht en vindt tenslotte zijn echte vader. De van Bertolucci onverwachte en daarom voor velen teleurstellende film combineert Freudiaanse psychoanalyse met barokke opera-dramatiek en losse satirische elementen. Elke afzonderlijke scène heeft meer overtuigingskracht dan het geheel. Scenario van Giuseppe Bertolucci, Clare Peploe en Bernardo Bertolucci. Camerawerk van Vittorio Storaro.

La Villeggiatura

Italië 1973. Drama van Marco Leto. Met o.a. Adalberto Maria Merli, Adolfo Celi, Milena Vukotic en John Steiner.

Een geschiedenisleraar die weigert zich loyaal te verklaren met het fascisme, wordt in de jaren dertig verbannen naar een eiland. Zijn politieke opponent, die zijn intellectuele evenknie is, slaagt er bijna in om hem daar een gevoel van vakantie te geven om zijn verzet te sussen. Een sobere dialectische film over de verleidelijke kanten van alledaags fascisme en de zwakte van bureau-anarchie.

La strategia del ragno

Italië 1969. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Giulio Brogi, Alida Valli, Pippo Campanini, Franco Giovannelli en Tino Scotti.

De zoon van een lokale verzetsheld ontdekt bij de onthulling van een monument het geheim rond de dood van zijn vader, die in 1936 door de fascisten werd doodgeschoten, en in werkelijkheid een lafaard was. Hij had uit angst zijn kameraden verraden, nadat ze een aanslag gepland hadden op Il Duce. Vervolgens vroeg hij de overgeblevenen hem neer te schieten en de fascisten er de schuld van te geven, zodat hij een martelaar zou worden. Deze intrigerende film naar een verhaal van Borgès heeft een labyrintachtige structuur waarbij heden en verleden vloeiend in elkaar overlopen. De opmerkelijke kleurenfotografie en spelprestaties - vooral van Valli - maken zo mogelijk meer indruk dan het onderwerp in de eerste 'rijpe' film van Bertolucci. Scenario van de regisseur, Edoardo de Gregorio en Marilu Borolini.

Korridoren

Zweden 1968. Drama van Jan Halldoff. Met o.a. Per Ragnar, Agneta Ekmanner, Ȧke Lindström, Inga Landgré en Gunnar Björck.

Een idealistische jonge arts in een groot Stockholms ziekenhuis raakt in een crisis, omdat zijn werk hem onvoldoende tijd en energie overlaat voor het zinvol begeleiden van zieken. Morele conflicten in zijn privé-leven en zijn voortdurende overwerktheid leiden tot een zenuwinstorting waarna hij zich uit zijn praktijk terugtrekt en zich aan wetenschappelijk onderzoek gaat wijden. De gewoonlijk meer handig-bekwame dan bezielde regisseur overtreft zichzelf in zijn documentaire benadering van de onpersoonlijke ziekenhuisroutine, met steun vóór en achter de camera van echte artsen. De film levert zinnige stof tot discussie op. Een intense en overtuigende hoofdrol van de jeugdige Ragnar.

Prima della rivoluzione

Italië 1964. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Adriana Asti, Allen Midgette, Cristina Pariset, Morando Morandini en Domenico Alpi.

Een jonge bourgeois in Parma verzet zich tegen zijn milieu door voor het communisme te kiezen. Na de zelfmoord van een vriend en een hartstochtelijke verhouding met een jonge tante beseft hij - ondanks de invloed van een idealistische leraar - niet echt van zijn wortels los te kunnen komen en geeft het engagement op en trouwt met een door zijn ouders uitgekozen burgermeisje. Deze inhoudelijk opmerkelijk rijpe en naar de vorm virtuoos beheerste film van de drieëntwintigjarige Bertolucci - naar motieven uit Stendhals CHARTREUSE DE PARME - maakte hem internationaal beroemd, maar had in Italië geen enkel succes zodat hij vijf jaar moest wachten tot een volgende film. Onvergetelijke rol van Asti als de tante.

For the First Time

Verenigde Staten 1959. Romantiek van Rudolph Maté. Met o.a. Mario Lanza, Johanna Von Koczian, Kurt Kasznar, Zsa Zsa Gabor en Hans Söhnker.

De licht ontvlambare zanger Tony Costa (Lanza) wordt verliefd op Christa Bruckner (Johanna von Koczian) die doof is, tijdens een verblijf op het eiland Capri. Hij gaat een toernee langs de Europese hoofdsteden maken om geld bijeen te krijgen voor een operatie. Een smartelap van jewelste, die op het lijf van Lanza is geschreven. Zijn laatste film. Lanza stierf op 7 oktober 1959 in Rome op 38-jarige leeftijd aan een hartaanval, een jaar nadat deze film gedraaid was. De klanken van Verdi en Lanza's gezang zijn een streling voor het oor van ware liefhebbers.

Giuseppe Verdi

Italië 1954. Muziek van Rafaello Matarazzo. Met o.a. Pierre Cressoy, Anna-Maria Ferrero, Gaby André, Irene Genna en Mario del Monaco.

Op zijn sterfbed denkt de componist Verdi terug aan zijn veelbewogen leven, zijn eerste successen met zijn opera's, het verlies van vrouw en kind, zijn latere liefdes en aan zijn patriottistisch verzet tegen de Oostenrijkse overheersing in Italië, dat ook in zijn muzikale oeuvre een weerslag kreeg. Politiek verzet is een nieuw element in de gangbare componistenbiografie die bij de gratie van die historische feiten boven het genre-gemiddelde uitstijgt. Belcanto-liefhebbers kunnen hun hart ophalen aan de zang van beroemde stemmen.

Aida

Italië 1953. Muziek van Clemente Fracassi. Met o.a. Sophia Loren, Lois Maxwell, Luciano della Marra, Folco Lulli en Léonide Massine.

Verdi's beroemde 'Egyptische' opera - gecomponeerd ter gelegenheid van de opening van het Suezkanaal - kreeg een tamelijk spectaculaire verfilming, waarbij, anders dan in de Italiaanse film-opera, gevestigde acteurs zangstemmen playbacken. Loren in de titelrol is een fraai ogende slavin, maar acteren kon ze zo vroeg in haar carrière nog niet, ze zingt echter met de stem van Renata Tebaldi wat voor de liefhebbers veel goed maakt. De stem van Lois Maxwel is door Ebe Stignani gezongen. Het camerawerk is van Piero Portalupi. Muzikale regie van Giuseppe Morelli. Muzikale supervisie van Renzo Rossellini. Het ballet wordt gedanst door het Opéra van Roma.

The Toast of New Orleans

Verenigde Staten 1950. Muziek van Norman Taurog. Met o.a. Kathryn Grayson, Mario Lanza, David Niven, Rita Moreno en J. Carrol Naish.

Pepe Duvalle en zijn oom Nicky verdienen hun brood als vissers in de Golf van Mexico. Operadirecteur Riboudeaux gelooft zijn oren niet als hij Pepe tijdens een feest hoort zingen. Pepe is een natuurtalent, maar hij ambieert geen zangcarrière. Dat verandert als zijn boot vergaat in een storm. Riboudeaux neemt hem in dienst, maar dan moeten de ruwe kantjes van de visser nog wel bijgeslepen worden. Deze opdracht krijgt de knappe zangeres Suzette Micheline