Jean Badal

Jean Badal (1927-2015): camera.
Er zijn 10 films gevonden.

Ville à vendre

1992 | Thriller

Frankrijk 1992. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Tom Novembre, Michel Serrault, Richard Bohringer, Féodor Atkine en Bernadette Lafont.

Inktzwarte misdaadfarce annex sociaal-politieke satire, naar vertrouwd anarchistische Mocky-receptuur. In het Oost-Franse stadje Moussin gearriveerd, merkt reiziger Orphée (Novembre) op dat driekwart van de inwoners werkloos is en toch een comfortabel leventje leidt. Wanneer een apothekeres wordt vermoord gaat Orphée, samen met de apothekersassistente, zijn speurneus achterna. Krankjorem scenario dient als alibi voor carnaval van zonderlinge personages. De illustere cast - daaronder Darry Cowl, Bernadette Lafont, Pascale Petit, Eddy Mitchell - is unaniem veteraan provocateur Mocky toegewijd en vermaakt zich opperbest.

L'Amour en question

1978 | Drama, Thriller

Frankrijk 1978. Drama van André Cayatte. Met o.a. Annie Girardot, Bibi Andersson, Michel Galabru, Michel Auclair en Georges Géret.

Wanneer nabij Nice een architect op brute wijze het leven laat, verdenkt onderzoeksrechter Suzanne Corbier (Girardot) Zweedse weduwe Catherine (Andersson) en haar Britse minnaar Tom Hastings (Steiner). Ze poetsen de plaat, maar worden gesnapt aan de Frans-Italiaanse grens. Elk van hen belandt in eigen land voor het hekje. Afzwaaifilm van Cayatte (1909-1989), eens te meer over juridische kwesties, is vlees (drama) noch vis (thriller). De goede acteurs zijn aan het pulpscript en de onkarakteristiek besluiteloze regie verspild. Steiner, karakterkop in vele Italiaanse genrefilms, is een lichtpunt als de raadselvent van dienst.

Verdict

1974 | Drama, Thriller

Italië/Frankrijk 1974. Drama van André Cayatte. Met o.a. Sophia Loren, Jean Gabin, Julien Bertheau, Henri Garcin en Muriel Catala.

Een weduwe van een mafioso heeft geprobeerd haar zoon in Frankrijk een keurige opvoeding te geven, maar hij wordt getergd door een wulpse dochter van een leraar, waarop hij haar vermoordt. Als zoon van zijn vader lijkt hij kansloos op het proces en de moeder schakelt oude contacten in om de vrouw van de rechter te ontvoeren en zo de uitspraak te beïnvloeden. Cayattes pleidooi tegen een bevooroordeelde justitie wordt ontkracht door de reeks melodramatische wendingen, maar de confrontatie tussen Loren als verbeten moederdier en Gabin als onverzettelijke rechter, weet toch te boeien. Scenario van de regisseur, Paul Andreota en Pierre Dumayet.

Parade

1974 | Komedie, Documentaire

Frankrijk/Zweden 1974. Komedie van Jacques Tati. Met o.a. Jacques Tati, Karl Kossmayer, Pia Colombo, Pierre Bramma en Michèle Brabo.

De wanhopige comeback-poging van Tati na zijn faillissement. Video-reportages van zelden echt spectaculaire circusnummers, afgewisseld door sketches van hemzelf als Monsieur Loyal uit zijn oude theaterrepertoire. De ongeïnspireerde slordigheid steekt pijnlijk af bij het gedetailleerd perfectionisme van zijn vroegere werk.

Les assassins de l'ordre

1971 | Misdaad, Drama

Frankrijk/Italië 1971. Misdaad van Marcel Carné. Met o.a. Jacques Brel, Catherine Rouvel, Michael Lonsdale, Paola Pitagora en Charles Denner.

Onderzoeksrechter Level (Brel) vecht tegen de bierkaai wanneer hij in een smerig zaakje duikt: de dood van een kleine crimineel als gevolg van een zinloos bruut politieverhoor. In een van zijn laatste films trachtte Carné (Les enfants du paradis, Le quai des brumes) de tijdgeest en een sociaalkritische toon. Dat mislukte, voornamelijk omdat de ouderwetse regiestijl niet rijmt met het onderwerp. In dit als semi-rechtbankdrama vermomde ‘J‘accuse’ staan niettemin de acteurs hun mannetje – Brel als underdogverdediger en Lonsdale als fielt voorop.

Le dernier saut

1970 | Misdaad, Drama, Thriller

Frankrijk 1970. Misdaad van Edouard Luntz. Met o.a. Maurice Ronet, Michel Bouquet, Cathy Rosier, Eric Penet en André Rouyer.

Een paratrooper in Indo-China breekt stiekem uit zijn garnizoen om de nacht door te brengen bij zijn autochtone echtgenote die hij betrapt op ontrouw en wurgt. Hij heeft een waterdicht alibi en wordt enige tijd later door een Franse commissaris geconfronteerd met een verdachte. Psychologisch duel tussen de moordenaar en de politieman weet dank zij de acteurs zeer te boeien, terwijl de deformerende invloed van de koloniale oorlog ook treffend reliëf krijgt. Nadrukkelijke symboliek maakt de film soms onnodig zwaar en pretentieus. Antoine Blondin, Jean Bolvary en regisseur Luntz bewerkten de roman Le baptême de la mort van Bartolomé Bennassar tot scenario. Achter de camera stond Jean Badal.

La fiancée du pirate

1969 | Drama

Frankrijk 1969. Drama van Nelly Kaplan. Met o.a. Bernadette Lafont, Georges Géret, Michel Constantin, Julien Guiomar en Jean Parédès.

Voor de bewoners van het gehucht Tellier is Marie het slaafje voor smerig werk, en seksspeelgoed wanneer het zo uitkomt. Nadat haar moeder is doodgereden weet Marie: tijd om rekeningen te vereffenen. Lafont (1938-2013) is vuurwerk als engel der wrake in deze boosaardige schets van een naargeestige gemeenschap (de dorpsnaam verwijst naar het bordeel in De Maupassants vertelling La Maison Tellier). Marie's wrakkige boshut raakt gaande de film vol met curiosa (een gekruisigde vleermuis, spaarvarkentje, Jeroen Bosch-prent, de vestzakhorloges van haar klanten). Michel Constantin speelt een aimabele reizende filmoperateur.

Les idoles

1968 | Musical

Frankrijk 1968. Musical van Marc'o. Met o.a. Bulle Ogier, Pierre Clémenti, Jean-Pierre Kalfon, Bernadette Lafont en Valérie Lagrange.

In de jaren zestig rebelleren Gigi la Folle, Simon le Magicien en Charly le Surineur, fictieve Franse yéyé-popsterren, tegen de amusementsindustrie die hen als product exploiteert. Deze Pop Art-knalfuif, filmbewerking door avantgardist Marc'O van zijn theatershow uit 1966, stuitert van de ene tijdgeestscène naar het andere muziekintermezzo. Terwijl kleuren en decors van het scherm springen gooit vooral mafketel Clémenti alle remmen los. De première in juni '68 werd een miskleun; de doelgroep was nog aan het aksievoeren. Jean Eustache monteerde, Bernadette Lafont en zangeres Valérie Lagrange spelen bijrolletjes.

Playtime

1967 | Komedie

Frankrijk/Italië 1967. Komedie van Jacques Tati. Met o.a. Georges Montant, Barbara Dennek, Billy Kearns, Jacques Tati en Reinhard Kolldehoff.

In dit meesterwerk binnen zijn bescheiden oeuvre (hij maakte vijf bioscoopfilms) belicht Jacques Tati (1909-1982) met grote vrolijkheid de keerzijde van moderne technologie. Zijn vaste personage Monsieur Hulot (hoedje, pijp, iets te korte broek) raakt verstrikt in het Parijs van de jaren zestig, waar grootse glimmende gebouwen, drukte en nieuwe snufjes het leven ingewikkeld en anoniem maken. Prachtige beeldgrappen werden met immense nauwkeurigheid van de meester in scène gezet en blíjven leuk. De productie, die jaren duurde en waarvoor Tati een stukje stad ('Tativille') nabouwde, betekende het faillissement van de regisseur toen de film flopte. Inmiddels staat Playtime steevast op menig klassiekerslijstje.

What's New Pussycat

1965 | Komedie

Verenigde Staten/Frankrijk 1965. Komedie van Clive Donner. Met o.a. Peter Sellers, Peter O'Toole, Capucine, Romy Schneider en Paula Prentiss.

Verwarde moderedacteur O'Toole wendt zich met zijn liefdesproblemen tot psychiater Sellers, maar die blijkt nog veel gekker dan hij. Woody Allen debuteert als scenarist en acteur, en net als in veel van zijn latere kluchten moet er door een hoop mislukte grappen heen worden gebeten om enkele juweeltjes tegen te komen. De titelsong van Burt Bacharach en Hal David werd een hit. De titel is vernoemd naar een catchphrase van Warren Beatty, die aanvankelijk de rol van O'Toole zou spelen.

imdb: Zoek Jean Badal op IMDB

Cameraman		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1992	Ville à vendre
1978	L'Amour en question
1974	Verdict
1974	Parade
1971	Les assassins de l'ordre
1970	Le dernier saut
1969	La fiancée du pirate
1968	Les idoles
1967	Playtime
1965	What's New Pussycat

name

email

mijn instellingen