Henri Tisot

La trilogie marseillaise : Marius

Canada​/​​België​/​​Frankrijk 2000. Komedie van Nicolas Ribowski. Met o.a. Roger Hanin, Gaëla Le Devehat, Henri Tisot, Eric Poulain en Lénie Scoffié.

Le dindon

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Robert Lamoureux, Pierre Mondy, Henri Tisot, Yolande Folliot en Nicole Calfan.

Een tv-stuk naar een van de geijkte meesterwerken van Georges Feydeau (1862-1921), oftewel een leuke satire op de bourgeoisie van toen. De regie sluit aan bij die van Jean Meyer en het belang schuilt dus in de constante grapjes, onontwarbare situaties, knappe dialogen en het verrukkelijke spel.

Train d'enfer

Frankrijk 1985. Thriller van Roger Hanin. Met o.a. Roger Hanin, Gérard Klein, Christine Pascal, Robin Renucci en Xavier Maly.

Een jonge gastarbeider wordt door drie Fransen brutaal aangerand en uit een rijdende trein gesmeten. De commissaris die het onderzoek leidt komt op het spoor van een neo-fascistische terreurorganisatie geleid door hooggeplaatste notabelen. Een aantal bijrollen worden storend slecht vertolkt en de massascènes zijn niet altijd even overtuigend, maar als oprechte, harde aanklacht tegen het racisme is deze door Hanin zelf geregisseerde thriller een schot in de roos. De moord op de gastarbeider wordt uiterst realistisch in beeld gebracht en behoort tot de hardste, en in dit geval meest functionele geweldscènes van de laatste jaren. Als forumfilm bijzonder interessant, en pijnlijk actueel. Jean Curtelin schreef mee aan het scenario.

Une Jeunesse

Frankrijk 1982. Komedie van Moshé Mizrahi. Met o.a. Ariane Lartéguy, Patrick Norbert, Jacques Dutronc, Charles Aznavour en Michael Lonsdale.

Een film naar de gelijknamige roman van Patrick Modiano. Het boek is zo nauwgezet gevolgd dat elke spontaniteit verdwijnt. Er gebeurt al weinig in de roman en de regisseur slaagt er niet in de sfeer over te brengen. Slechts saaie zwerftochten en eindeloze dialogen blijven over. De enige kostelijke momenten zijn te danken aan de prestaties van Dutronc, Aznavour en Lonsdale. Wat doen die beproefde acteurs trouwens in deze slechte film?

La baraka

Frankrijk 1982. Film noir van Jean Valère. Met o.a. Roger Hanin, Gérard Darmon, Magali Renoir, Henri Tisot en Marthe Villalonga.

Verhaal van een vriendschap met hindernissen tussen een notabele Fransman uit Marseille (afkomstig uit Algerije) en een stille jongeman die half Algerijns blijkt te zijn. De jongeman doodt per ongeluk een racisitische caf[KA1]ehouder en wil naar het buitenland vluchten, maar de dochter van de Fransman geeft hem aan. Hij pleegt dan zelfmoord. Of dit tragische einde nodig was in deze interessante verfilming naar Jean Val[KA2]ere, is de vraag. Hanin (de Fransman) legt het er te dik bovenop. Scenario van Henri Graziani.

Heureux qui comme Ulysse...

Frankrijk 1979. Komedie van Henri Colpi. Met o.a. Fernandel, Rellys, Henri Tisot, Mireille Audibert en Edmond Ardisson.

Een boerenknecht heeft een jarenlange vriendschap met een paard, dat op zijn oude dag wordt verkocht voor de stierengevechten in Arles. Hij slaagt erin het dier van de corrida's te bevrijden en voert het naar de wilde paarden van de Camargue. De laatste rol van Fernandel, wiens paardachtig uiterlijk zijn liefde voor de viervoeter een merkwaardige diepgang geeft. De poging om de provinciale tragi-komedies van Pagnol te laten herleven, valt soms erg sentimenteel en door het al te simpele verhaal ook nogal langdradig uit. Scenario van regisseur Colpi en André Var. Camerawerk van Roger Fellous.

Charles et Lucie

Frankrijk 1979. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Daniel Ceccaldi, Ginette Garcin, Nelly Kaplan, Georges Claisse en Henri Tisot.

De verhouding van een echtpaar van middelbare leeftijd is door jaren van armoede in de versukkeling geraakt, maar op een gegeven moment lijkt een erfenis aan de Côte d'Azur eindelijk geluk te brengen. Ze hebben echter geen rekening gehouden met successierechten en het honorarium van de notaris. Een bittere komedie laat de partners als slachtoffers van oplichting hun saamhorigheid hervinden en krijgt precies de juiste toon van de hoofdrolspelers. Oorspronkelijkheid van opzet en aanpak worden ietwat ondermijnd door bijrollen met de bekende komische standaardtypetjes van de doorsnee Franse filmkomedie. Scenario van Jean Chapot.

Le Plumard en folie

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Lemoine (Jacques Lem). Met o.a. Alice Sapritch, Michel Galabru, Jean Lefebvre, Claudine Gensac en Patrick Topaloff.

Met als medeplichtigen een klein losbandig dienstmeisje en een bediende, vertelt een goudkleurig bed zijn geschiedenis. Hij heeft heel wat meegemaakt! Inbrekers, gigolo's, overspelige vrouwen, ontrouwe echtgenoten, homoseksuelen, lesbiënnes, machines die het schudden van het bed bij de seksuele spelletjes meten en opgehitste jonge paartjes. Aan het slot zakt het bed in elkaar. Vederlichte komedie die niet echt pornografisch is. Ook bekend als LE LIT.

Le Führer en folie

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1974. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Henri Tisot, Alice Sapritch, Maurice Risch, Luis Rego en Patrick Ropaloff.

Poging om van de geschiedenis van het Derde Rijk een boertige komedie te maken met Hitler als voetballiefhebber en verschillende grappen over dit onderwerp. Zelfs WHICH WAY TO THE FRONT (1970) van Jerry Lewis, zeker niet een van de beste films, steekt met kop en schouders uit boven dit vreselijke misbaksel voor geestelijk gestoorden. Kortom, er zijn onderwerpen waar je wat meer van af moet weten om er een film over te kunnen maken. Deze produktie van Clair stijgt niet boven het absolute nulpunt uit.

Gross Paris

Frankrijk 1974. Komedie van Gilles Grangier. Met o.a. Roger Pierre, Jean-Marc Thibault, Claude Piéplu, Melita Gautschy en Sophie Agacinski.

Deze bewerking van Souvenirs: Trente années sur les champs de course van Maurice Bernardet beperkt zich tot de oorlogsjaren, waaraan de hoofdpersonen niet meer dan hun hartstocht voor de paardenrennen hebben overgehouden. Had een scherpe satire kunnen zijn maar is niet meer dan een commerciële komedie, handig in elkaar gezet door een vakman. Ook bekend als LE GRAND DERBY.

Les Gros malins

Italië​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Raymond Leboursier. Met o.a. Jacques Jouanneau, Tina Buranzo, Francis Blanche, Michel Galabru en Jean Carmet.

Na het gebruik van slaappillen droomt een slager de juiste uitslag van de paardenrennen en wint zo bij het gokken. Zijn geheim lekt uit en iedereen wil zijn pillen bemachtigen. Franse klucht, waarbij de regisseur meende dat het voldoende was om in het genre gespecialiseerde acteurs hun uitbundige gang te laten gaan. Omdat hij vergat een scenario voor hen te schrijven, resulteert zijn veronderstelling in een ergerlijke vergissing.

Le Diable et les dix commandements

Frankrijk 1962. Komedie van Julien Duvivier. Met o.a. Françoise Arnoul, Charles Aznavour, Lucien Baroux, Maurice Biraud en Jean-Claude Brialy.

De duivel stelt alles in het werk om de mensheid van de Tien Geboden te laten afwijken in zeven episoden (die soms een paar zonden tegelijk combineren). Wisselend van niveau, maar evenwichtiger dan episodefilms van andere regisseurs. Simon als de vloekende knecht in een klooster en Darrieux als een actrice die in uitbestede, volwassen zoon Delon een bewonderaar vermoedt, stelen de show. Zwakste sketches - met Brialy-De Funès en Saval-Tisot - werden bij bioscooproulatie afwisselend gecoupeerd, vanwege de lengte.

Les Parisiennes

Frankrijk 1961. Komedie van Jacques Poitrenaud, Michel Boisrond, Claude Barma en Marc Allégret. Met o.a. Dany Saval, Darry Cowl, Henri Tisot, Dany Robin en Christian Marquand.

Een episode-film. Een nachtclubdanseres ziet een filmproducent aan voor een toerist uit de provincie. Een sjieke dame probeert de weinig enthousiaste verhalen van haar ex-minnaar te logenstraffen. Een modeontwerpster heeft een te groot vertrouwen in de loyaliteit van haar vriendin en haar verloofde. Een jong meisje stelt tegenover haar opschepperige vriendin een minnaar van haar moeder als haar eigen aanbidder voor, maar verzwijgt de nachtelijke bezoeker als ze alleen thuis is. Het vierluik varieert van flauw tot wel aardig, maar de charme en het esprit van Robin, Arnoul en Brion redden deel 2 en 3. De vierde sketch is een bijna historisch document door de piepjonge Deneuve en Halliday.

La Menace

Frankrijk​/​​Italië 1961. Misdaad van Gérard Oury. Met o.a. Robert Hossein, Marie-José Nat, Philippe Caster, Henri Tisot en Elsa Martinelli.

Naar de roman Les Mariolles van Frédéric Dard, die zelf voor de bewerking en de dialogen zorgde. Hossein bedacht een vernuftig bedoeld scenario, dat in wezen niets voorstelt. Over de tegenspoed van een dom gansje dat allerlei domme streken uithaalt om indruk te maken op Les Mariolles, een bende jonge motorrijders. Zij verleidt een eerbiedwaardige en gerespecteerde apotheker, die van haar zijn tweede wurgingsslachtoffer wil maken. Hossein, die dankzij een dubbelrol nadrukkelijk aanwezig is, is onuitstaanbaar, en Oury, die nog aan het begin van zijn loopbaan stond, raffelde het af in 75 minuten. Meer was trouwens ook niet nodig geweest.

Cyrano de Bergerac

Frankrijk 1960. Komedie van Claude Barma. Met o.a. Daniel Sorano, Françoise Christophe, Michel Le Royer, Jean Topart en Michel Galabru.

Een van de zeldzame tv-producties uit die tijd, die veertig jaar later nog 'kan'. Dit is te danken aan de knappe enscenering die de toneelmatige aard van het geheel wat verluchtigt. Eveneens dragen de decors van Paul Pelisson, die de tijd waarin het speelt opvallend goed weergeven, en het uitmuntende spel van met name Sorano in de rol van de ridderlijke Cyrano met de lange neus, die zo verlangt naar vrouwelijk schoon, daartoe bij. In ieder geval beter dan de films die van het stuk zijn gemaakt, met uitzondering van CYRANO ET D'ARTAGNAN van Abel Gance.