Georges Douking: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Les bidasses s'en vont en guerre

1974 | Komedie, Drama

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Gérard Rinaldi, Gérard Filippelli, Jean Sarrus, Paolo Stoppa en Marisa Merlini.

Vier rebelse dienstplichtigen zitten voortdurend in de militaire gevangenis, maar worden als proefkonijn ingezet bij een oefening met nieuw gas. Boeren komen in verzet omdat ze hun akkers niet tot militair kamp willen laten maken. Een soldatenklucht zonder enige smaak, gebouwd rond de zwaar overschatte komische vermogens van Les Charlots. Scenario van regisseur Zidi, Jean Bouchaud en Jean Paul Farré.

Mademoiselle

1965 | Drama

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1965. Drama van Tony Richardson. Met o.a. Jeanne Moreau, Ettore Manni, Frank Skinner, Umberto Orsini en Jacques Monod.

Moreau speelt met verve de seksueel gefrustreerde dorpsonderwijzeres in de Corr[KA2]eze, een bergachtige streek in het zuid-westen van het Franse Massif Central. Italiaanse houthakkers komen seizoensarbeid verrichten, w.o. de mooie Manni. De onderwijzeres sticht brand, en de verdenking onder de xenofobe boeren valt op de houthakkers. Manni moet vluchten en wordt door Moreau welwillend naar binnen geloodst; zij bezorgen elkaar de allermooiste nacht van hun leven, maar `s ochtends roept het kreng niet alleen moord en brand, maar ook nog verkrachting. De boeren doden Manni en de vermoorde onschuld verlaat met alle eer het dorp. Een wat merkwaardige film over latente vreemdelingenhaat naar een boek van Jean Genet (die ook het scenario schreef), die daarmee ook zijn (eigen) vrouwenhaat tot uitdrukking bracht. Niet naar ieders smaak, maar wel een ironische film die je aan het denken zet. David Watkins deed het camerawerk.

Maya

1949 | Drama

Frankrijk 1949. Drama van Raymond Bernard. Met o.a. Viviane Romance, Françoise Hornez, Fréhel, Jane Morlet en Marthe Sarbel.

Een knappe bewerking van het allang in de vergetelheid geraakte stuk van de niet minder vergeten Simon Gentillon. De zoon van Tristan Bernard heeft zeker talent en maakt van een op zich ouderwets werk op vernuftige wijze iets luchtigs. Ook het spel is indrukwekkend. Een zoetzuur verhaal over een prostituee die aan haar vak, haar huis en haar straat is gehecht en bijna al haar klanten weet op te beuren. Voortreffelijke decors van Léon Barsacq terwijl de muziek van George Auric weer onder de aandacht van het publiek gebracht zou moeten worden.

Le dernier tournant

1939 | Drama

Frankrijk 1939. Drama van Pierre Chenal. Met o.a. Corinne Luchaire, Florence Marly, Michel Simon, Yvonne Yma en Fernand Gravey.

De allereerste verfilming van het vermaarde boek van James Cain [KL]The Postman Always Rings Twice[KLE] over zwerver Frank (Gravey) die in dienst wordt genomen door goedhartige Nick Marino (Simon) en verliefd wordt op diens vrouw, de wilde Cora (Luchaire). Cora en Frank glijden tussen de lakens en besluiten zich te ontdoen van Nick. Ze zijn onbevreesd voor de politie die Nicks dood beschouwt als een ongeluk. Later krijgt Cora een auto- ongeluk met dodelijke afloop, waarvan Frank ten onrechte de schuld krijgt. Hij wordt veroordeeld tot de guillotine. Volgens sommigen de meest zuivere verfilming van het boek hoewel de film van Tay Garnett met Lana Turner uit 1946 waarschijlijk bekender is, want Chenal's versie kwam vlak voor het uitbreken van WO II uit. Visconti draaide in 1941 zijn interpretatie en Bob Rafelson draaide een uitstekende, nieuwe versie in 1980 met Jack Nicholson in de hoofdrol. Het scenario is van Henry Torrès en de dialogen zijn van Charles Spaak. De fotografie was in handen van Claude Renoir en Christian Matras.

Le domino vert

1935 | Drama

Frankrijk 1935. Drama van Herbert Selpin en Henri Decoin. Met o.a. Danielle Darrieux, Jany Holt, Marcelle Géniat, Jeanne Pérez en Maurice Escande.

Darrieux in een dubbelrol als de overspelige vrouw die tussen de lakens glijdt met kunstcriticus Henri Bruquier (Escande), en als de dochter uit die relatie, die twintig jaar later ontdekt dat haar vader onschuldig in de gevangenis zit wegens de moord op zijn vrouw. Henri had de schuld op zich genomen omdat hij dacht dat zijn minnares de daad begaan had. Zijn volwassen dochter, die zonder ouders is opgegroeid, zorgt ervoor dat het proces wordt herzien. De film heeft niet veel om het lijf en is tegenwoordig niet meer dan een grote draak met een pover geluidsspoor. Het scenario is van Harald Bratt en Emil Burri naar het toneelstuk Der Fall Claasen van Erich Ebermayer. Het camerawerk is van Günther Rittau en Otto Baecker. Deze film werd tegelijkertijd gedraaid met de Duitse versie DER GRŸNE DOMINO tegen dezelfde decors, maar uiteraard met andere hoofdrollen. Het resultaat is even 'melodramatisch'.