Dominique Gros: regie en cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Louis Jouvet

1994 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1994. Documentaire van Dominique Gros. Met o.a. Claude-Jean Philippe, Marie-Hélène Daste, Lucien Aguettand, Paul-Louis Mignon en Valentine Tessier.

Een halve eeuw na zijn dood blijft Louis Jouvet (1887-1951) nog altijd een van de meest legendarische Franse film- en toneelacteurs. Nadat hij op vijftienjarige leeftijd zijn vader verloor wou zijn familie hem laten opleiden als dokter of magistraat. Tot hun grote ontsteltenis maakte de jongen bekend dat hij acteur wou worden, niet bepaald een eerbaar beroep in het begin van de twintigste eeuw. Toch zette hij door en in 1912 schitterde hij reeds op de Parijse planken. In 1923 debuteerde hij als regisseur. Tien jaar later verscheen hij voor het eerst op het witte doek in TOPAZE. Met zijn volgende film KNOCK, hetzelfde jaar, veroverde hij ook definitief dit nieuwe medium. De rest van zijn leven zou hij zijn tijd verdelen tussen film en theater, met een duidelijke voorliefde voor dit laatste. Op zestigjarige leeftijd maakte hij nog furore door een eigen bewerking op de planken te brengen van Molière's moeilijkste stuk Don Juan. De documentaire wordt geíllustreerd met archiefbeelden, filmfragmenten, foto's, klankbanden van zijn toneeloptredens en getuigenissen van o.a. filmcriticus Philippe, toneelcriticus Mignon, assistent Aguettand en regisseur Jaques. De film werd opgenomen in het Parijse 'Théâtre de l'Athénée', waar hij het meeste optrad en waar hij tijdens de repetities voor zijn laatste stuk overleed. Gros schreef het scenario. De montage werd verzorgd door Gabrielle Zubovic en achter de camera stonden Jacques Pamart en Isabelle Razavet.

La mort de Molière

1994 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1994. Drama van Robert Wilson. Met o.a. Robert Wilson, Bulle Ogier, Isabelle Chemin, Cléonus Shannon en Francis Bouc.

Een statisch-po[KA3]etisch essay over de doodstrijd van de Franse schrijver Moli[KA2]ere, wiens echte naam Jean-Baptiste Poquelin (1622-1673) was. Ooit schreef hij [KL]Le malade imaginaire[KLE] maar nu ligt Moli[KA2]ere (Wilson) zelf op sterven. Hij wordt bezocht door zijn eigen creaties en door personen uit de realiteit zoals de Franse koning, Racine en zijn geliefde Madeleine B[KA1]ejart (Ogier). Ze dansen voor hem, halen citaten aan uit zijn werk en kijken toe hoe hij met veel pijn de dood tegemoet treedt. Visueel erg knap gemaakt en voorzien van een uitzonderlijke muzikale omlijsting door Philip Glass, maar dramatisch totaal onbegrijpelijk. De cineast springt kris-kras door leven en werk van de schrijver en wie niet met dit oeuvre vertrouwd is loopt al vlug hopeloos verloren. Bovendien stikt het scenario van Wilson, Philippe Chemin en Jan Linders van holle symbolen. De teksten van Heiner Muller worden gelezen door Bulle Ogier, Sami Frey en Jeanne Chemin. Adembenemend mooie fotografie van Renato Berta.