Jean-Marie Bigard: cast.
Er zijn 7 films gevonden.

And Now... Ladies and Gentlemen

2002 | Mysterie, Romantiek

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 2002. Mysterie van Claude Lelouch. Met o.a. Jeremy Irons, Patricia Kaas, Thierry Lhermitte, Alessandra Martines en Jean-Marie Bigard.

La boîte

2001 | Komedie

Frankrijk 2001. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Quentin Baillot, Jean-Marie Bigard, Jean-Christophe Bouvet, Alexandre Caumartin en Gérald Dahan.

Arlette

1997 | Komedie

Frankrijk 1997. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Josiane Balasko, Ennio Fantastichini, Jean-Marie Bigard, Martin Lamotte en Armelle.

Oui !

1996 | Romantiek

Frankrijk 1996. Romantiek van Alexandre Jardin. Met o.a. Miguel Bosé, Chiara Caselli, Pierre Palmade, Jean-Marie Bigard en Catherine Jacob.

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

Les cravates léopard

1991 | Komedie

Canada​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Raymond Aquilon, Jean-Marie Bigard, Michel Cremades, Pierre Curzi en Jacques François.

Monsieur Bergaux-Latour(François) is de directeur van een afvalverwerkend bedrijf in Parijs. Hij is van oordeel dat zijn personeel te weinig strijdvaardigheid aan de dag legt en besluit, ten einde hen te motiveren, voor zijn mensen een overlevingsweekend te organiseren. In deze tijd van crisis mag het echter allemaal niet teveel kosten, dus stelt de aangeworven coach voor om de verre jungle in te ruilen voor het maquis op Corsica, waar toch ook dieren huizen, ook al zijn deze tam. Infantiele komedie die ontdaan is van elke vorm van humor. De acteurs hebben blijkbaar een onderlinge wedstrijd afgesloten om te zien wie het slechtste kan acteren. Hopeloos tijdverlies dat zelfs niet goed gemaakt wordt door de kritiek op het gebrek aan contact tussen directie en arbeiders. Lullig scenario van Christian Dob en Trotignon. Fotografie van Jacques Audrain.

Deux locataires pour l'Elysée

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Eric Le Hung. Met o.a. Anny Romand, Michel Roux, Kareen Bourjade, Stéphane Rodin en Lucien Barjon.

De ambtsperiode van de eerste Franse presidente zit er bijna op. Ze heeft haar man beloofd zich niet meer kandidaat te stellen, maar aangezien hij haar bedriegt en de opiniepeilingen gunstig zijn, bedenkt ze zich. Haar woedende echtgenoot geeft een persconferentie en kondigt aan dat hij zich ook kandidaat stelt voor het presidentschap. Het begin van de film is al niet boeiend, maar de rest is nog erger: een reeks cliches, een nostalgisch gebruik van de tijdgeest , nietszeggende dialogen en stereotype personages. Daarbij is het geheel zo slap mogelijk in beeld gebracht, maar dat zijn we van deze regisseur gewend. De satirisch bedoelde momenten gaan absoluut de mist in. Bepaalde gedeelten zijn er op goed geluk aan toegevoegd, zoals het bezoek van de Minister-president van Thailand.