Benoît Régent (1953-1994): cast.
Er zijn 28 films gevonden.

Noir comme le souvenir

1996 | Mysterie, Thriller

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Zwitserland 1996. Mysterie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jane Birkin, Jean-François Stévenin, Jany Holt, Matthias Habich en Jenny Alpha.

...à la campagne

1995 | Komedie

Frankrijk 1995. Komedie van Manuel Poirier. Met o.a. Judith Henry, Sergi López, Benoît Régent, Jean-Jacques Vanier en Serge Riaboukine.

Lila (Henry), een jonge vrouw, is net ontslagen uit de gevangenis. Ze zoekt haar zuster op, die in Brionne in Eure (4.400 inwoners) in Normandi[KA3]e woont. Het is slechts 146 km van de hoofdstad, maar het ligt in de vallei van de Seine en het is daar echt het platteland. Terwijl haar zus haar werkgever voor zich tracht in te palmen om haar bedje te spreiden, ontmoet Lila Beno[KA4]it op straat in het stadje. Hij is afkomstig uit Parijs en maakt houten spellen, die hij aan een galeriehouder in de Lichtstad verkoopt. Het vormt zijn enige bron van inkomsten. Ze vinden elkaar sympathiek en bouwen samen een idyllisch bestaan op het land op, compleet met huisje, boompje en beestje(s) totdat Benoît problemen krijgt met zijn enige afnemer en geen inkomen meer heeft. Lila neemt de benen en verdwijnt daarop spoorloos. Benoît blijft verslagen achter. De film gaat over een generatie mensen, die het jachtige leven in de grote stad de rug hebben toegekeerd en genoegen nemen met minder. Via allerlei, overigens keurig afgeronde subplotjes, maken we kennis met de bonte vogels, die zich in het avontuur van het leven in enigszins achtergebleven gemeenschappen hebben gestort. De spelprestaties mogen er zijn, maar wie een dergelijk leven niet goed kent zal voor de film, ondanks zijn grote kwaliteiten niet echt warm lopen. Dat is jammer, want artistiek gezien heeft Poirier mooi werk afgeleverd. Hij schreef zijn eigen scenario en het camerawerk is van Nara Keo Kassel. Very French dus.

Trois Couleurs: Rouge

1994 | Drama

Polen​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1994. Drama van Krzysztof Kieslowski. Met o.a. Irène Jacob, Jean-Louis Trintignant, Jean-Pierre Lorit, Juliette Binoche en Benoît Régent.

Na zijn studie naar de universele waarden van de Tien Geboden boog Kieslowski zich over de symboliek van de Franse driekleur. Rouge, het laatste deel van de trilogie Trois couleurs - deze keer gecentreerd rond het thema broederschap - verhaalt over fotomodel Valentine (Jacob), die op straat een herdershond aanrijdt. Ze brengt het gewonde dier naar de eigenaar, een gepensioneerde rechter (Trintignant), die misschien moet worden beschouwd als het alter ego van de regisseur. Valentine: 'Wilt u de hond niet?' De rechter: 'Ik wil niks.' Valentine: 'Dan moet u maar ophouden met ademen.' De rechter: 'Een goed idee.' Een macaber dialoogje gezien het volgens sommigen door Kieslowski 'voorvoelde' feit dat Rouge zijn laatste film zou worden.

Germaine et Benjamin

1994 | Biografie

Frankrijk 1994. Biografie van Jacques Doillon. Met o.a. Anne Brochet, Benoît Régent, Francine Bergé, François-Régis Marchasson en Gérard Sergue.

Twaalfdelige Franse serie (met afleveringen van 26m) over de gepassioneerde liefde tussen de libertijnse schrijfster Germaine (Madame) de Sta[KA3]el en de politicus-schrijver Benjamin Constant, gestalte gegeven door resp. Brochet en de in 1994 gestorven R[KA1]egent. In september 1794 vergezelt de schrijfster Belle de Charri[KA2]ere (zie ook de Nederlandse film BELLE), gespeeld door Berg[KA1]e, Benjamin Constant naar Madame de Sta[KA3]el, die een grote aantrekkingskracht op hem uitoefent. Madame de Sta[KA3]el treurt om een van haar geliefden, die zijn bezoek heeft uitgesteld, en zij verwijt Constant dat hij haar aanbidders afschrikt. Voor Constant is dit een teken dat zij om hem geeft... Een jaar later is Germaine teruggekeerd bij haar echtgenoot (Zischler), maar die is daar allerminst blij mee. Zijn secretaris (gespeeld door de Vlaamse acteur Leysen) onderhandelt met haar om haar tot vertrekken te bewegen. Zij geeft toe maar vraagt Benjamin een oogje in het zeil te houden. Hij is vereerd, maar ook wat weemoedig door het naderende afscheid. De winter van 1796 kondigt zich beroerd aan voor Germaine. Zij hoort niets meer van haar vrienden, ze heeft geen nieuws van Benjamin, en het politieke klimaat is niet al te gunstig. Gelukkig duikt Benjamin onaangekondigd op en... negen maanden later bevalt zij van een dochter, Albertine. Voor de buitenwereld wil zij verborgen houden dat niet haar man maar Benjamin de vader is, en Benjamin houdt zich gedeisd. In 1798 heeft Germaine zich aan het schrijven gezet van een lijvig boek over de revolutie en de republiek. Ze hoopt het boek spoedig te kunnen uitgeven. Benjamin probeert haar te af te remmen, want hij vreest een furieuze reactie van Bonaparte. Een jaar later gaat het dan weer uitstekend met de `carri[KA2]eres` van Germaine en Benjamin. Benjamin, verscheurd tussen drie vrouwen, kiest uiteindelijk voor de Britse Anna Lindsay (gespeeld door Barber). Wanneer Germaine hem daarover aan de tand voelt, voelt Benjamin zich betrapt en in een hoek gedreven. Enkele jaren later, aan het begin van de 19e eeuw, brokkelt de sociale status van Germaine en Benjamin af. Wanneer Madame de Naussau (gespeeld door Silver), een tante van Benjamin, hem naar zijn mening over het jonge meisje Fabri vraagt, is dat een verkapt voorstel tot een huwelijk. Ondertussen sterft de vader van Germaine, en zij reist naar Itali[KA3]e om van de emoties te bekomen. Terug uit Itali[KA3]e zet Germaine in 1805 met vrienden gespreksavonden op. Over uiteenlopende zaken wordt van gedachten gewisseld. Een discussie over echtscheiding leidt tot een hooglopende ruzie tussen haar en Benjamin. Het wordt echter bijgelegd, en Germaine leest Benjamin voor uit [KL]Corinne[KLE], het boek waaraan zij op dat moment werkt. Een jaar later heeft Germaine, inmiddels persona non grata in Parijs, zich teruggetrokken op een kasteel in Rouen. Benjamin moet haar in het geheim naar Parijs vergezellen. Zij komt erachter dat Benjamin stiekem getrouwd is met Charlotte van Hardenberg (gespeeld door Bidaut). Ten slotte, het is intussen 1811, maakt Benjamin zich op voor een duel met Rocca (gespeeld door Beigel), de recentste minnaar van Charlotte. Germaine slaagt erin de heren van hun plan af te brengen. Het wordt nu erg duidelijk dat Germaine en Benjamin niet zonder elkaar kunnen leven. Het scenario van Jean-Francois Goyet legt de nadruk op de moderne politieke, sociale en amoureuze opvattingen van de twee protagonisten. De tijdgeest is knap weergegeven, dankzij regisseur Doillon en het camerawerk van William Lubtchansky. Uit deze tv-serie is een bioscoopfilm gedistilleerd: DU FOND DU COEUR: GERMAINE ET BENJAMIN.

Du Fond du Coeur: Germaine et Benjamin

1994 | Biografie

Frankrijk 1994. Biografie van Jacques Doillon. Met o.a. Anne Brochet, Benoît Régent, Frances Barber, Sophie Broustal en Thibault de Montalembert.

Doillon monteerde uit de miniserie GERMAINE ET BENJAMIN, die 312m duurt (verdeeld over twaalf korte afleveringen van telkens 26m), een bioscoopfilm van twee uur en een kleine 20m. Volgens sommigen is dit te veel, te lang, maar de fans van de cerebrale Doillon kunnen er niet genoeg van krijgen. Centraal staat, zonder bedsc[KA2]enes, de gepassioneerde haat-liefde-verhouding die de Franse schrijfster van Zwitserse afkomst Germaine (Madame) de Staël en de Franse schrijver en politicus Benjamin Constant van 1794 tot 1811 hadden. Tegen de achtergrond van Empire- interieurs is Brochet een lust voor oog en oor als Germaine de Staël. Régant als Benjamin Constant is sympathiek en zelfs beminnelijk. De acteur stierf op 41-jarige leeftijd, kort na de opnamen voor deze film/tv-serie. De Fransen beweren dat dit de eerste bioscoopfilm is die integraal in high-definition digitale video is opgenomen, waarna hij op 35mm werd overgebracht.

Trois Couleurs: Bleu

1993 | Drama

Polen​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Verenigd Koninkrijk 1993. Drama van Krzysztof Kieslowski. Met o.a. Juliette Binoche, Benoît Régent, Florence Pernel, Charlotte Véry en Hélène Vincent.

Emotioneel en visueel virtuoos eerste deel van Kieslowski’s drieluik dat werd gebaseerd op de Franse driekleur, oftewel de begrippen vrijheid, gelijkheid en broederschap. De eerste kleur, blauw, slaat op vrijheid. Die moet Julie (Binoche) vinden als haar man en kind omkomen bij een auto-ongeluk en ze zich niet los kan maken van haar verdriet. De korte serie, later aangevuld met Blanc en Rouge, zou Kieslowski’s testament betekenen. Na de voltooiing had hij al aangekondigd te zullen stoppen met filmen omdat hij ‘uitgepraat’ was, in het voorjaar van 1996 stierf de Pool die wel Europa’s meest originele hedendaagse filmmaker werd genoemd.

Grand bonheur

1993 | Komedie

Frankrijk 1993. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Charlotte Léo, Pierre Gérard, Pierre Berriau, Christine Vouilloz en Lucas Belvaux.

De vrolijke wederwaardigheden aan de hand van een aantal portretjes van zeven studenten aan de Parijse film- en tv- academie, hun liefdes, kameraadschappelijkheden en een eindrevue vlak voor de grote vakantie. Zo is er de romantische Caroline (L[KA1]eo) die haar bed nooit met dezelfde vent deelt; en verder de zachtaardige Judith (Canto) die op oudere mannen valt, Paul (Berriau) de eeuwige dromer en filmer, Charly (Richard), een blondje dat een ex-vriendinnetje van een kameraad bang maakt, de ironische Philippe (G[KA1]erard) en het stel Luc (Belvaux) en Nanou (Vouilloz), would-be scenarioschrijvers. Als ze zich niet in hun stamcafé bevinden, brengen ze de tijd door in de bioscoop of ze maken de buurt onveilig. Het debuut van Le Roux, die zijn eigen scenario schreef, mag zeker geslaagd genoemd worden al is het laatste uur teveel van het goede. In het jaar 2000 bracht de Frans-Duitse cultuurzender ARTE een opnieuw gemonteerde versie op de tv van 87m, die we van harte aanbevelen. De film is vooral geschikt voor cinefielen, theater-en filmstudenten en een ieder die een warm gevoel kan opbrengen voor het grote witte doek of de kleine huisbioscoop. Het camerawerk is van Antoine Roch.

Que le jour aille au diable

1992 | Drama

Frankrijk 1992. Drama van Alain Wermus. Met o.a. Benoît Régent, Roch Leibovici, Béatrice Agenin en Laurence Côte.

Leibovici en de twintig jaar oudere Régent vormen een uniek paar vrienden. Het leven heeft hen niets cadeau gedaan en nu leven ze van dag tot dag, het grootste deel van hun tijd doorbrengend in een Parijse bistrot, waar ze hun eigen realiteit creëren. Tot Leibovici op een dag de bourgeoise Agenin ontmoet. De rijpe dame wordt zijn minnares en Régent zinkt steeds dieper in de drank. Het portret van twee mannen die in de deprimerende wereld van de daklozen één grote schat hebben: vriendschap. De twee hoofdrollen leveren een goede prestatie maar kunnen toch niet verhinderen dat het scenario van Wermus en Alain Le Henry, geïnspireerd door een roman van Jean-Louis Bourdon, langdradig overkomt. Wermus was lange tijd assistent van Claude Chabrol. In beeld gezet door Bernard Zitzerman.

Jeu d'enfant

1992 |

1992. Michel Léviant. Met o.a. Benoît Régent, Paul Crauchet en Mireille Perrier.

Leibovici en de twintig jaar oudere Régent vormen een uniek paar vrienden. Het leven heeft hen niets cadeau gedaan en nu leven ze van dag tot dag, het grootste deel van hun tijd doorbrengend in een Parijse bistrot, waar ze hun eigen realiteit creëren. Tot Leibovici op een dag de bourgeoise Agenin ontmoet. De rijpe dame wordt zijn minnares en Régent zinkt steeds dieper in de drank. Het portret van twee mannen die in de deprimerende wereld van de daklozen één grote schat hebben: vriendschap. De twee hoofdrollen leveren een goede prestatie maar kunnen toch niet verhinderen dat het scenario van Wermus en Alain Le Henry, geïnspireerd door een roman van Jean-Louis Bourdon, langdradig overkomt. Wermus was lange tijd assistent van Claude Chabrol. In beeld gezet door Bernard Zitzerman.

Pierre qui roule

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Marion Vernoux. Met o.a. Marianne Denicourt, Benoît Régent, Philippe Fretun, Serge Riaboukine en Fatbia Cheriguene.

De jonge Denicourt besluit na een jaar niet langer te treuren om de dood van haar man en weer in het leven te stappen. In een metrostation ontmoet ze de nette Régent, en ze dringt zich aan hem op. Ze gooit het geordende leventje van deze brave echtgenoot en vader duchtig overhoop, en wat hij ook onderneemt, of hij het nu tactisch of bruut aanpakt, ze laat niet meer los. FATAL ATTRACTION op z'n Frans en bekeken door een vrouw. Soms leuk, soms spannend. Romantiek en frivole perversiteit wisselen elkaar af. De twee hoofdpersonen schitteren in hun rol, ook al kan Vernoux haar scenario niet tot het einde toe hard maken. Knappe beelden van Parijs en een ludiek mozaïek van nevenpersonages maken de film toch de moeite waard. Pierre Boffety hanteerde de camera.

J'entends plus la guitare

1991 | Misdaad, Drama, Erotiek

Frankrijk 1991. Misdaad van Philippe Garrel. Met o.a. Yann Collette, Mireille Perrier, Brigitte Sy, Johanna ter Steege en Benoît Régent.

Gerard heeft een zekere mate van geluk teruggevonden in het gezelschap van zijn geliefde. Ze wonen een tijdje in Positano met een ander echtpaar en keren vervolgens naar Parijs terug, waar Gerard (Regent) zijn tijd doorbrengt met het bespelen van zijn gitaar, het roken van hasjiesj en het bepraten van zijn ex- vriendin, die hem heeft verlaten voor een andere man. Alle films van deze - soms experimentele - regisseur moeten het doen zonder scenario en zijn echte introspectieve röntgenopnamen van zijn personages. Deze keer wordt er een serie contemplatieve sequenties gekoppeld aan een aantal marginale individuën. Het soort film dat de een boeit en de ander irriteert, maar dat in ieder geval zeer persoonlijk te noemen is. Gebruikelijke en tamelijk onbekende maar overtuigende acteurs. Marc Cholodenko schreef mee aan de subtiele en genuanceerde dialogen.

Les fiançailles d'Imogène

1990 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1990. Komedie van Sylvain Madigan. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Ginette Garçin, Benoît Régent en Riton Liebman.

Een bewerking van één van de talloze romans van Exbrayat, verschenen bij de Librairie des Champs-Elysées, die zich in een dorpje in Bretagne afspeelt. Zoals steeds de mengeling van mysterie en humor, die deze produktieve schrijver van soms goede en soms slechte boeken eigen is. Naar een knappe bewerking van Alexis Lecaye en met min of meer geslaagde dialogen. Ontspannend.

Jean Galmot, Aventurier

1990 | Historische film

Frankrijk 1990. Historische film van Alain Maline. Met o.a. Christophe Malavoy, Roger Hanin, Belinda Becker, Jean-Michel Martial en Ambre Thiaw.

Kroniek van twintig jaar (1906-26) uit het leven van de entrepreneur Galmot, die als journalist over de zaak Dreyfuss naam maakte, en in Frans Guyana - toen voornamelijk een strafkolonie - een fortuin met de goudwinning verdiende. Hij stond bekend als voorvechter van rassengelijkheid.

Docteur M.

1990 | Thriller, Sciencefiction, Mysterie

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1990. Thriller van Claude Chabrol. Met o.a. Jan Niklas, Jennifer Beals, Alan Bates, Wolfgang Preiss en Daniela Poggi.

Met de personage van Dr. Marsfeldt, gespeeld door Bates, wilde Chabrol een DR. MABUSE anno 1990 cre[KA3]eren. Deze Dr. Marsfeldt wil het terrorisme als een zachte vorm van totalitarisme aan de wereld opleggen. Ondanks de (hallucinerende) decors van Berlijn van de hand van Wolfgang Hundhammer en het schitterende camerawerk van Jean Rabier is de film toch een mislukking geworden. De argumenten die de regisseur naar voren brengt, zijn soms wat oudbakken (het onophoudelijk aanvallen van de reclame), maar het belangrijkste verschil met de film van Fritz Lang is dat deze laatste echt een Germaanse sfeer ademde. De film van Chabrol - naar een idee van Thomas Bauermeister - daarentegen is een allegaartje van acteurs van allerlei nationaliteiten die allemaal Amerikaans praten. Het resultaat is dan ook niet te pruimen en er zal geen hond zijn die gelooft in dit demonisch bedoelde fabeltje. Scenario van Sollace Mitchell en regisseur Chabrol. Ook bekend als CLUB EXTINCTION.

Adieu la vie

1990 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1990. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Jean-Claude Dauphin, Fabrice Luchini, Benoît Régent, Jean-Pierre Bisson en Laure Killing.

Een ambulancebestuurder leidt een karig bestaantje en hij wordt bovendien bedrogen door zijn vrouw met de man, waarvan hij denkt dat het zijn beste kameraad is. Bij toeval ziet hij de kans schoon om zich door een uit de hand gelopen juwelenroof te verrijken en van zijn niet al te geliefde familie en ega af te raken. Vaardig werk van een tv-regisseur, die zijn vak beheerst.

Un Mariage sacré

1989 | Mysterie, Erotiek

Frankrijk 1989. Mysterie van Philippe Monnier. Met o.a. Philippe Léotard, Catherine Jarrett en Benoît Régent.

De weduwe van de grote dichter Alexandre Rybak, die zojuist is overleden, wil zijn ongepubliceerde werk inventariseren. Een jonge hoogleraar komt bij haar thuis. Hij wordt geleidelijk aan verliefd op de jonge vrouw, een nogal raadselachtig persoon, zo blijkt... tot de verrassing aan het slot. Jammer genoeg is het scenario naar deze novelle, uitgerekt tot een uur, totaal voorspelbaar. Er gebeurt niet zo veel en de regie is weinig persoonlijk. Eén positief puntje: de acteurs. Ook bekend als PÈCHÈS ORIGINAUX.

Bunker Palace Hôtel

1989 | Fantasy, Oorlogsfilm

Frankrijk 1989. Fantasy van Enki Bilal. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Carole Bouquet, Maria Schneider, Roger Dumas en Benoît Régent.

Met zijn favoriete scenario-schrijver Pierre Christian stapte Bilal van het stripverhaal over op de speelfilm. Zijn debuut speelt zich af in een land dat in oorlog is. De ambtsdragers leven veilig ondergronds in het luxe Bunker Palace Hôtel, terwijl het heftige geweld van de burgeroorlog bovengronds voortraast. Hierdoorheen loopt nog een spionageverhaal. De sombere en wrede sfeer van de stripalbums is ook in de film aanwezig en vormt eigenlijk het beste onderdeel van dit ambiteuze en onevenwichtige project. De decors van Michèle Abbe- Vannier tillen de film beslist niet naar een hoger plan, evenmin als de ongelofelijk valse en vervreemdende muziek.

La bande des quatre

1988 | Drama, Thriller

Frankrijk 1988. Drama van Jacques Rivette. Met o.a. Bulle Ogier, Benoît Régent, Fejria Deliba, Bernadette Giraud en Inès De Medeiros.

Rivette is van mening dat een film gefilmd toneel behoort te zijn. In zijn oeuvre heeft hij deze opvatting consequent in praktijk gebracht. Dit werk wordt gekenmerkt door drie plaatsen van handeling: de toneelrepetities in een theatertje in Parijs, een café en het huis, waar de vier toneelspelende vriendinnen wonen. Wat er verder gebeurt, wordt duidelijk door vermoeiend geklets dat de hoofdpersonen met elkaar voeren. En dit langer dan twee en een half uur.

La Maison de Jeanne

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Magali Clément. Met o.a. Christine Boisson, Benoît Régent, Jean-Pierre Bisson, Pascale Audret en Michelle Godet.

Een miniem gegeven vormt het uitgangspunt voor deze debuutfilm: een onbekende duikt op in een herberg in de Auvergne en haalt de onderlinge verhoudingen tussen de leden van de vertrouwde kring die er komt overhoop. Daarbij gaat het in deze film uitsluitend om gedrag, woorden, gebaren en blikken. Grenst soms aan het m[KA1]elodrama maar heeft de toon van een komedie: een komedie om te glimlachen, niet om te lachen, oftewel een film van nuances, ook qua kleur, die de een zal bekoren en de ander zal irriteren, net als de (weinige) komedies van Ingmar Bergman door wie de regisseuse zich blijkbaar enigszins liet inspireren.

L'île aux oiseaux

1988 | Misdaad, Mysterie, Western

Frankrijk 1988. Misdaad van Geoffrey Larcher. Met o.a. Guy Marchand, Philippe Besson, Benoît Régent, Laure Duthilleul en Caroline Faro.

Met enige maanden tussenpoos verdwijnt een jonge vrouw in zee, op dezelfe manier als haar echtgenoot. De lichamen worden niet teruggevonden en beider vriendenkring stelt een eigen onderzoek in, dat op een dood spoor belandt. Tijdens een diner dat haar zwager en vriend Vincent geven, ter gelegenheid van het feit dat zij een jaar dood is, lopen de spanningen hoog op. Het leven herneemt daarna zo goed en zo kwaad als het gaat haar gangetje, behalve voor Vincent die alleen verder zoekt naar de verdwenen vrouw. Een psychologisch misdaadplot, slapjes en onverschillig gestuurd. Met inconsequente personages en verveling is gewaarborgd. De kijker moet de acteurs dankbaar zijn voor het feit, dat ze hun best hebben gedaan er nog wat van te maken. De beelden van Daniel Barreau weten het bekken van Arcachon goed te benutten.

Noir et Blanc

1986 | Drama

Frankrijk 1986. Drama van Claire Devers. Met o.a. Francis Frappat, Jaques Martial, Joséphine Fresson, Marc Berman en Benoît Régent.

De boekhouder Antoine (Frappat) komt tijdelijk werken in een fitness-centrum. Het spreekt vanzelf dat hij van de faciliteiten gebruik kan maken. Na een massage van de grote, zwarte Dominique (Martial) die hem stevig aanpakt, ontdekt hij zijn masochistische verlangens en in latere sessies gaat de masseur steeds verder. Antoine haalt hem over tot het uiterste te gaan. Een buitengewoon debuut van Devers die hiervoor de Gouden Camera in Cannes ontving. Scenario van Claire Devers naar twee novelles van Tennessee Williams. Camerawerk van Daniel Desbois, Christopher Doyle, Alain Lasfargues en Jean-Paul Da Costa.

Une flamme dans mon coeur

1985 | Drama, Romantiek

Zwitserland​/​​Frankrijk 1985. Drama van Alain Tanner. Met o.a. Myriam Mézières, Aziz Kabouche en Benoît Régent.

Deze film beschrijft twee amoureuze pogingen van een vrouw die dol is op de stukken van Racine die ze met haar twee minnaars in het theater vertolkt. Van dit scenario dat ongewoon genoeg is, geschreven door Myriam Mézières heeft Alain Tanner een zeer overheersende, langzame film gemaakt met geweldige maar soms onbedoelde plaatjes in zwart wit - een bewuste keuze daar deze de eenzaamheid accentueren die loodzwaar op de vrouwelijke hoofdrolspeelster ligt - zoals in de uiteindelijke zwerftocht door de straten van Cairo. Dit personage is jammer genoeg te narcistisch om ons echt te raken maar het blijft een interessant werk zoals alles van Tanner.

Train d'enfer

1985 | Thriller, Drama

Frankrijk 1985. Thriller van Roger Hanin. Met o.a. Roger Hanin, Gérard Klein, Christine Pascal, Robin Renucci en Xavier Maly.

Een jonge gastarbeider wordt door drie Fransen brutaal aangerand en uit een rijdende trein gesmeten. De commissaris die het onderzoek leidt komt op het spoor van een neo-fascistische terreurorganisatie geleid door hooggeplaatste notabelen. Een aantal bijrollen worden storend slecht vertolkt en de massascènes zijn niet altijd even overtuigend, maar als oprechte, harde aanklacht tegen het racisme is deze door Hanin zelf geregisseerde thriller een schot in de roos. De moord op de gastarbeider wordt uiterst realistisch in beeld gebracht en behoort tot de hardste, en in dit geval meest functionele geweldscènes van de laatste jaren. Als forumfilm bijzonder interessant, en pijnlijk actueel. Jean Curtelin schreef mee aan het scenario.

Subway

1985 | Mysterie, Komedie, Thriller, Film noir

Frankrijk 1985. Mysterie van Luc Besson. Met o.a. Isabelle Adjani, Richard Bohringer, Michel Galabru, Jean-Hugues Anglade en Jean-Pierre Bacri.

Adjani is getrouwd met een miljonair. Ze verveelt zich. Ze ontmoet Lambert die onuitgenodigd op een cocktail-party bij haar thuis komt, en hij verdwijnt met een aktentas met papieren. De volgende dag eist hij per telefoon vijftig miljoen Frank van Adjani. Lambert wordt daarop vervolgd door mysterieuze lijfwachten van Adjani's echtgenoot, en hij vlucht de metro in waar hij een heleboel vreemde en ongewone figuren tegenkomt. Hij organiseert er een concert voordat hij vermoord wordt. Er is geen scenario dat de grenzen van de film aangeeft. Vol van fantastische, ongewone en poëtische opnames. Men vindt hier ook een aantal kleine scènes die gemaakt zijn met een knipoog naar filmliefhebbers. Een symbolische en allegorische wereld die gedomineerd wordt door de verbeelding en de fantasie van de regisseur. Zonder twijfel een geslaagd werk. Geweldige decors van de tachtig-jarige Alexandre Trauner, die er een prijs voor kreeg. Het bijzondere camerawerk is van Carlo Varlini.

Spécial police

1985 | Thriller, Misdaad

Frankrijk 1985. Thriller van Michel Vianney. Met o.a. Richard Berry, Carole Bouquet, Fanny Cottençon, Jean-Pierre Malo en Benoît Régent.

Politieman Berry, verzot op electronica, verslaat uiteindelijk een bende professionele moordenaars dankzij zijn hobby. Goed opgebouwd, met prachtig camerawerk (Claude Agostini), sterk gespeeld en vol kanttekeningen bij de alledaagse werkelijkheid. Deze politiefilm bevat desondanks niets nieuws; we hebben het allemaal al eens eerder gezien. Een aardig serieproduct dat de aandacht weet vast te houden dankzij een personage dat weinig overeenkomst vertoont met de traditionele smeris: hij heeft een baard en een bril. Scenario van Michel Vianey.

Bleu comme l'enfer

1985 | Thriller, Misdaad

Frankrijk 1985. Thriller van Yves Boisset. Met o.a. Lambert Wilson, Tchéky Karyo, Myriam Roussel, Agnès Soral en Benoît Régent.

Gauwdief Wilson houdt zich in leven met het stelen van auto's en het overvallen van pompstations. Hij maakt kennis met Roussell, de vrouw van politieman Karyo, wier huwelijk op de klippen gelopen is. Samen proberen zij naar het Zuiden te ontkomen. Karyo, vervuld van blinde haat en aan de drank geraakt, zit hen op de hielen met de bedoeling ze om te leggen. De film is een bewerking van de thriller van Philippe Djian, die ook 37°2, LE MATIN schreef. Efficiënt en krachtig gefilmd met veel tempo. De regie is sober en precies. Het camerawerk van Dominique Brenguier is goed, maar de muziek is afschuwelijk. De rollen zijn sterk en boeiend. Evenals zijn collega's Granier- Deferre, Deray en De Broca is Yves Boisset een zeer veranderlijk cineast, een op de twee van zijn films zijn goed. Deze doet niet onder voor het Amerikaanse genre-werk. Het scenario werd geschreven door Jean Herman, Sandra Majerowicz en regisseur Boisset.

Rouge gorge

1984 | Drama, Experimenteel, Misdaad

België​/​​Frankrijk 1984. Drama van Pierre Zucca. Met o.a. Philippe Léotard, Laetitia Léotard, Jérôme Zucca, Victoria Abril en Fabrice Luchini.

Een originele maar niet van belang zijnde intrige. Reine, een jonge vrouw, is erg benieuwd naar de werld om haar heen en tijdens de afwezigheid van haar vader komt zij erachter dat hij een valsemunter is. Zij besluit heel veel vals geld uit te geven om de aandacht te vestigen op haarzelf en haar vader. De film kent een banaal eind, maar daar gaat het in wezen niet om. Het verhaal wordt verteld, maar de verschillende elementen (nostalgie naar de kindertijd, verontrustende atmosfeer, detective-achtige intrige) passen niet bij elkaar waardoor een mengelmoes van intens-lyrische momenten en nietszeggende scènes ontstaan. Deze half mislukte produktie is echter nog alijd beter dat de vele films die zo vernuftig in elkaar gestoken zijn maar die absoluut niets te melden hebben.

La Femme intégrale

1979 | Drama, Documentaire

Frankrijk 1979. Drama van Claudine Guilmain. Met o.a. Martine Varenne, Benoît Régent, Jean-Pierre Bacri en François Dunoyer.

Saaie pseudo-documentaire over een vrouw, op zoek naar haar identiteit (opgeblazen van 16mm naar 35mm)