Jacques Serres

Chez ma tante

Frankrijk 1998. Komedie van Daniel Ravoux en Daniël Ravoux. Met o.a. Claire Nadeau, François Dunoyer, Sophie Bouilloux, Grégori Derangère en Jacques Serres.

Une femme d'honneur : Pirates de la route

Frankrijk 1997. Misdaad van Marion Sarraut. Met o.a. Corinne Touzet, Philippe Leroy, Yves Beneyton, Pierre-Marie Escourou en Franck Capillery.

Cassidi et Cassidi : Le prix de la liberté

Frankrijk 1997. Misdaad van Joël Santoni. Met o.a. Elizabeth Bourgine, Patrick Catalifo, Catherine Rouvel, Bruno Raffaelli en Cécile Auclert.

Cassidi et Cassidi : Le démon de midi

Frankrijk 1997. Misdaad van Joël Santoni. Met o.a. Elizabeth Bourgine, Patrick Catalifo, Catherine Rouvel, Bruno Raffaelli en Cécile Auclert.

Lise ou l'affabulatrice

Frankrijk 1994. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Florence Darel, Danièle Lebrun, Gisèle Casadesus, Eric Dufay en Sophie Artur.

Wenen 1938. Lise (Darel) is achttien jaar en heeft joodse grootouders. Kort voor de Anschluss gaat ze naar Parijs, waar ze werk vindt als verkoopster in een kledingzaak. Om zich te beschermen tegen toenaderingspogingen van mannen uit haar omgeving verzint ze een fictieve minnaar, een luchtmachtkapitein. Wat begint als een leugentje om bestwil, heeft weldra een verregaande invloed op haar leven. Een lieve, sympathieke, sentimentele dramatische komedie met een schitterende rol van Darel, die moeiteloos de hele film domineert. Mooie decors, fraaie kleding en een sterke sfeer. Het scenario is van regisseur Bluwal en Béatrice Rubinstein naar haar autobiografie. Het camerawerk is van Jean Monsigny. 16/9.

Polly West est de retour

Frankrijk 1993. Komedie van Jean Chapot. Met o.a. Line Renaud, Michel Galabru, Roger Carel, Jacques Serres en Terence Ford.

Sainte Apollino, een klein Provin[KA10]caals dorpje in 1930. De komst van de beroemde Amerikaanse actrice Polly West (Renaud) verstoort de rust van het dorpje. Het is duidelijk niet per toeval dat ze hier is en iedereen speculeert over de reden. Haar biecht brengt dorpspastoor Carel uit zijn evenwicht. Waarom vestigt deze dame zich in dit verloren gat? Weet Burgemeester Honorin (Galabru) hier meer van? Na MOUETTE en HONORIN ET LA LORELEI is dit de derde film in een reeks rond Honorin, plattelandsburgemeester tussen de twee wereldoorlogen. Een plezierige film, aangenaam om te volgen, mede dank zij de uitstekende vertolkingen van Galabru en Renaud, maar met een zwak scenario van Chapot en Nelly Kaplan, dat de grappen reeds lang op voorhand doet aanvoelen. Michel Carré stond achter de camera.

Cour d'assises

Frankrijk 1992. Thriller van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Xavier Deluc, Catherine Frot, Anouk Ferjac, Alain Doutey en Sophier Carle.

De 25-jarige Petit Louis (Deluc) houdt van zon, vrijheid en vrouwen - van alle vrouwen: van de jonge hoer Frot tot de oudere, eenzame weduwe Ferjac. Hij overtreedt alle wetten, zowel die van de maatschappij als die van de onderwereld, maar dat laatste komt hem duur te staan, want hij wordt slachtoffer van een wraakactie. Naar de in 1941 gepubliceerde psychologische thriller van Georges Simenon. De gelauwerde Franse regisseur Tacchella weet het bekende Simenon-sfeertje van prostituées en schofterige types vrij goed in beeld te brengen.

Honorin et la lorelei

Frankrijk 1991. Drama van Jean Chapot. Met o.a. Michel Galabru, Grâce De Capitani, Roger Carel, Jacques Serres en André Dupon.

Een jonge, Duitse vrouw komt op een goede dag met haar dochtertje in een Zuidfrans dorpje aan. Ze zoekt de vader van haar kind. Ze komt nog net op tijd om diens begravenis bij te kunnen wonen. De plaatselijke bevolking betoont zich niet erg toeschietelijk naar de frivole dame. Chapot, die werd geïnspireerd door de streek, toont de kijker veel zon en een verhaal dat bijna niet onderdoet voor de verhalen van de beste Provençaalse schrijvers. Daarin wordt hij bijgestaan door een handjevol talentvolle acteurs. Galabru doet zich gelden als dorpsburgemeester met een grote mond en een klein hartje. Carel is een heerlijke plattelandspastoor en De Capitani is een zeer overtuigende dame. Jammer dat het laatste kwart van de film gehinderd wordt door een onwaarschijnlijk en banaal plot. Speelt enige jaren na WO I.

Par la bande

Frankrijk 1990. Misdaad van François Dupont-Midy. Met o.a. Jacques Morel, Jacques Serres, Evelyne Dandry, Jean-Pierre Darras en Jacques François.

Een gevangene, die zich op het dak van de landelijke strafgevangenis bevindt, maakt luidkeels zijn onschuld kenbaar en dreigt zelfmoord te plegen als zijn dossier niet opnieuw geopend wordt. Dat is het uitgangspunt van het onderzoek dat Julien Fontanes (Morel) moet gaan uitvoeren. Een langzaam voorthobbelende en weinig soepel gemonteerde film, die een langdradig verhaal vertelt, dat toch een zekere humor bevat. Het resultaat is een televisiefilm met twee kanten, gemaakt door een (middelmatig getalenteerde) afvallige van het witte doek.

Les Enfants de Lascaux

Frankrijk 1990. Familiefilm van Maurice Bunio. Met o.a. Benoît Magimel, Thierry Magnier, Alexis Loukakis, Bruce Lignerat en Jacques Serres.

Dit verhaal speelt zich af in 1940, in vrij gebied, waar de jongeren de geweldige grotten van Lascaux ontdekken met de geweldige tekening uit het stenen tijdperk. Helemaal ondersteboven betreden zij deze sinds 17.000 jaar ongeschonden onderaardse galerijen, terwijl het om hen heen indrukwekkend stil is. Het scenario houdt niet over.

Jofroi de la Maussan

Frankrijk 1990. Drama van Marcel Bluwal. Met o.a. Jacques Dufilho, Jacques Serres, Ariane Ascaride, Pierre Ascaride en Jacques Bondet.

Een bewerking van de zich op het platteland afspelende zedenroman van Jean Giono. Een doorknede regie maar deze tv-film heeft vooral veel te danken aan het spel van Dufilho. Hij speelt de hoofdrol oftewel Jofroi de la Maussan. Verrassend is dat hij zijn carrière als landbouwer begon en de landbouw evenals veeteelt op ouderwetse wijze op zijn boerderij in Gascogne tussen twee draaidagen door beoefent! Hij is dan ook onvergetelijk als eigenzinnige boer.

Travelling avant

Frankrijk 1987. Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Thierry Frémont, Ann-Gisel Glass, Simon de La Brosse, Sophie Minet en Laurence Côte.

1948: In het grauwe Parijs van vlak na de oorlog proberen drie bezeten cin[KA1]efielen (zoals de regisseur) een filmclub op te richten. Deze uitzonderlijke regisseur heeft een lange carrière als scenario- en dialogenschrijver achter zich. Hij heeft dus totale controle over zijn films. Hij heeft een tijdperk gekozen dat hij goed gekend heeft want hij heeft in 1949 inderdaad een filmclub opgericht! Een nogal autobiografische kroniek, intiem, ironisch en satirisch. Camerawerk van Jacques Assuerus.

Marie pervenche : La bulle

Frankrijk 1987. Komedie van Jean Sagols. Met o.a. Danièle Evenou, Alain Doutey, Christian Alers, Patrick Guillemin en Rebecca Pauly.

Een Catalaanse terrorist ontsnapt aan de politie. Hij gijzelt onze parkeerwachtster: heel origineel! Ze belanden per ongeluk in een recreatiecentrum in de Parijse regio, waar net een internationale conferentie over de strijd tegen het terrorisme gaande is: een op zijn zachtst gezegd gênante situatie. De afgezaagde regie is niet van het niveau van de scherpe dialogen en het spel van de acteurs.

Si la Garonne avait voulu

Frankrijk 1982. Drama van Guy Lessertisseur. Met o.a. Jacques Serres, Roger Soura en Françoise Armel.

Na twintig jaar ontmoeten twee vrienden elkaar weer. De een heeft veel succes in Parijs, terwijl de ander in hun vroegere dorp is gebleven. Hun weerzien maakt duidelijk hoe ver ze uit elkaar gegroeid zijn. Er ontstaan conflicten.

La Flambeuse

Frankrijk 1981. Komedie van Rachel Weinberg. Met o.a. Lea Massari, Gérard Blain, Laurent Terzieff, Didier Sauvegrain en Evelyne Dress.

Huisvrouw die sinds haar man in zijn carrière is geslaagd en de kinderen zelfstandig zijn, geen dagvulling meer heeft, ontdekt toevallig een gokkroegje in de buurt van hun nieuwe woning. Eerst om de gezelligheid, later uit spelverslaving, brengt ze al haar dagen dáár door en offert gezinsleven en erfenisgeld op aan het gokspel. Boeiend uitgangspunt kreeg zwakke scenario-uitwerking, waardoor de film na een half uur geen enkele verrassing meer biedt en quasi-folklore van stamgasten en gokkers in achterhaalde clichés etaleert. Voortreffelijke acteurs doen hun best, maar alleen Massari houdt zich in de hoofdrol staande.

L'homme fragile

Frankrijk 1981. Drama van Claire Clouzot. Met o.a. Richard Berry, Françoise Lebrun, Didier Sauvegrain, Catherine Cauwet en Jacques Serres.

Correctoren bij een krant - beiden gescheiden - worden verliefd op elkaar, maar zij heeft problemen met haar moeizaam verworven zelfstandigheid en hij met de oneigenlijke macho-rol die vaak van hem verwacht wordt. De debuterende regisseuse (met supervisie van Bertrand Tavernier) heeft meer sympathie voor mannen die in het rolpatroon verstikken dan voor al te defensieve feministes. Geen pamflet, maar gevoelige en ironische observaties tegen de curieuze achtergrond van een krantenmilieu en computercorrectie. Goed spel.

Croque la vie

Frankrijk 1981. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Carole Laure, Brigitte Fossey, Bernard Giraudeau, Alain Doutey en Jacques Serres.

Een man en twee meisjes hebben in het begin van de jaren 1970 een eigen bedrijfje als reclameschilders. Gedurende tien jaar gaan ze door een huwelijk en allerlei verhoudingen heen, met toenemende verburgerlijking en afstandneming van hun artistiek idealisme. Hun vriendschap houdt vooral stand door de herinnering aan hoe leuk ze het vroeger samen hadden. Tacchella's gebruikelijke werkwijze om rond de hoofdpersonen en de de bijfiguren de microkosmos gedetailleerd te tekenen, krijgt hier een ironische kleuring door het opnemen van toen in zwang zijnde trends, modegrillen en clichés over de maatschappij en menselijke relaties. Hij is daarbij vergeten om het trio dat in het middelpunt staat, interessant te maken. Fossey houdt zich talentvol staande, maar Laure en Giraudeau vullen hun tweedimensionale personages in met weinig genietbaar aanstellerig spel.

La vie comme ça

Frankrijk 1978. Drama van Jean-Claude Brisseau. Met o.a. María Luisa García, Marie Rivière, Lucien Plazanet, Jacques Serres en Bernard Tiphaine.

Heredia en Rivière wonen samen in een klein appartement sinds ze met studeren gestopt zijn. Heredia vindt werk in een bedrijfje dat chemische produkten maakt. Zo maakt ze kennis met het leven van een loontrekkende en de gewelddadige, soms brutale sfeer van de grote stad. Wanneer een jonge typiste ontslagen wordt, omdat ze weigerde te werken in het troosteloze archief van een jong kaderlid, neemt Heredia haar verdediging op zich. Tevergeefs, maar na deze 'heldendaad' wordt Heredia gevraagd om vakbondsafgevaardigde te worden. Ze wordt inderdaad verkozen. Het leven van een jong meisje uit bourgeoiskringen die kennis maakt met de realiteit van de late jaren zeventig. Brisseau toont zich reeds in deze debuutfilm een meester in het tekenen van een sombere sfeer in een gewelddadig kader. Hij schreef zelf het scenario. Een deprimerende film die lang blijft nazinderen.

Le Pays bleu

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Brigitte Fossey, Jacques Serres, Ginette Garcin, Armand Meffre en Henri Crémieux.

Een kroniek zonder veel verhaal over een groep plattelandsbewoners - autochtonen en stedelingen die terug naar de natuur wilden - die nogal in luiheid leven en ook in hun onderlinge relaties complicaties vermijden. Het gebrek aan actie en conflicten maken de film niet voor ieders smaak, maar het effect kan ook zijn van een plaatsvervangende vakantie.

Il pleut toujours où c'est mouillé

Frankrijk 1975. Drama van Jean-Daniel Simon. Met o.a. Myriam Boyer, Sylvie Fennec, Jean Le Mouel, Jacques Serres en Jacques Portet.

Een heftige verkiezingsstrijd in een dorp in Lot-et-Garonne op het Franse platteland. Bloedige confrontaties tussen communisten en rechtse extremisten. Dit onvervalst linkse produkt, in de geest van '68, zet ons een poeslieve communistische aanhang voor tegenover het 'reactionaire' uitschot. Natuurlijk zijn zij het alleen die de arbeiders uitbuiten. Als devoot volgeling beschrijft de regisseur ons politieagenten die dichter bij de boeren staan dan bij de notabelen, én geeft hij een rooskleurig beeld van de 'solidariteit onder boeren'. Desondanks een goede beschrijving van het dagelijks leven op het platteland van destijds.