Rosario Audras: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Les Cordier, juge et flic : L'argent des passes

1994 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1994. Drama van Alain Bonnot. Met o.a. Pierre Mondy, Bruno Madinier, Charlotte Valandrey, Antonella Lualdi en Pierre Cassignard.

De jonge Vincent (Cassignard) overvalt een pooier en steelt de opbrengst van diens `zaakjes`. Terwijl hij tracht te vluchten wordt hij in het been geschoten. Hij springt in een voorbijrijdende wagen en gijzelt een vrouw en haar dochtertje. Myriam (Valandrey), journaliste en dochter van Commissaris Cordier (Mondy) ziet hier een `hot item` en verbergt zich in het huis van de gegijzelde. Vincent en zijn slachtoffers arriveren kort na haar. Ze wordt betrapt en ook gegijzeld. De hele zaak is in handen van Commissaris Wagner (Sergue), maar wanneer de Cordiers ontdekken dat Myriam erbij betrokken is, bemoeien ze zich er toch mee. Voorspelbare routine-policier die ook aandacht besteedt aan het priv[KA1]e-leven van Commissaris Charles Cordier en zijn zoon, onderzoeksrechter Bruno Cordier (Madinier). Lualdi, als Lucia, de vrouw van Charles, heeft deze keer wat meer te doen dan haar gewoonlijke decoratieve rol. Het scenario werd neergepend door Alain Ray en achter de camera stond Roland Bernard.

Canti

1992 | Drama

Frankrijk 1992. Drama van Manuel Pradal. Met o.a. Sébastien Nuzzo, Simon Reggiani, Agnès Jaoui, Irma Castera en Rosario Audras.

Cecco (Nuzzo) verblijft met zijn moeder (Marini) in een Italiaans kuststadje. Hij is een stille, zwijgzame, in zichzelf gekeerde jongeman die moeilijk contacten legt. Hij doet van alles om de verveling te verdrijven. Zijn moeder bezorgt hem een baan op een autokerkhof, maar ook daar houdt hij het niet lang uit. In het stadje loopt tevens de nietsnut Fulvio (Reggiani) rond in het gezelschap van twee zware jongens en Diamante (Jaoui) en Luna (Castera), twee meiden van lichte zeden die voor het levensonderhoud van het vijftal zorgen. Dan ontmoeten Cecco en Fulvio elkaar. Meer een opeenvolging van losse fragmenten over mensen die niets om handen hebben en hun tijd in ledigheid doorbrengen dan een afgerond verhaal. Waar de makers in slagen is de verveling te doen overslaan op de toeschouwer die geen moeite meer doet om het ingewikkeld zootje, barstensvol symboliek, te ontrafelen. Regisseur Pradal schreef zelf het scenario. Het enige levendige aan de film is de zwart-wit fotografie van Matthieu Poirot-Delpech, die geen gebruik maakt van een statief.