Broken silence
1998 | Avonturenfilm
Zwitserland/Duitsland 1998. Avonturenfilm van Wolfgang Panzer. Met o.a. Martin Huber, Ameenah Kaplan, Michael Moriarty en Colonel Kapoor.
Een religieus getinte, avontuurlijke film. Als de Newyorkse pater Mulligan (Moriarty) op het punt staat de biechtstoel te verlaten om de bisschop te bezoeken, komt juist op dat moment de Zwitserse kartuizermonnik Fried (Huber) om te biechten. Fried heeft de laatste 25 jaar gemediteerd en mocht daarbij niet spreken met anderen. Hij vertelt aan Mulligan die geduldig luistert dat hij naar Indonesi[KA3]e gestuurd werd om de eigenaresse van het klooster in Zwitserland op te sporen om de pacht te verlengen. In het vliegtuig krijgt hij last van vliegangst, en hij stapt bij een tussenlanding in New Delhi uit. Een naast hem gezeten passagiere, de zwarte Ashaela (Kaplan), heeft ook het toestel verlaten. Fried voelt zich ongemakkelijk, want hij is zijn tas met de akte voor de pacht kwijt en mist al zijn geld. Ashaela die musicienne van beroep is, biedt Fried gracieus aan de reis te betalen, terwijl hij (voorlopig) onwetend is van het feit dat zij hem gerold heeft. Ze zetten samen de reis voort, raken op elkaar gesteld en worden onafscheidelijke vrienden. Als de eigenaresse van het klooster onvindbaar lijkt te zijn, zet Ashaela zich in om Fried te helpen zijn missie te voltooien. Ondertussen weet Fried dat Ashaela aan een ongeneeslijke hartkwaal lijdt en dat zij naar Indonesi[KA3]e is gegaan om er te sterven. De film is een confrontatie van twee tegenovergestelde zielen die beiden een soort spirituele laatste reis tot een goed einde moeten zien te brengen. Het resultaat is een soort roadmovie (Bombay, Madras, een bootreis naar Indonesië, een tocht per auto door het land) die het vooral moet hebben van de toeristische plaatjes, die door cameraman Edwin Horak vastgelegd werden op Hi-8 dat later werd opgeblazen tot 35 mm, waardoor de film soms wazig of grof van korrel is. Het geloof van Fried dat tegenover het ongeloof van Ashaela staat, doet helaas toch te veel herinneren aan de clichéverhalen van het missionarissengenre. Dit wordt overduidelijk geïllustreerd door het gebruik van de biechtstoel. Minder kritische kijkers storen zich hier niet aan, maar anderen besluiten dat de som van het totaal toch wel een behoorlijke karikatuur is. In Duitsland en Zwitserland evenwel een behoorlijk succes.
