Micheline Dax

René Goscinny : Profession Humoriste

Frankrijk 1998. Documentaire van Michel Viotte. Met o.a. Albert Uderzo, Pierre Tchernia, Morris, Alain Chabat en Jean Giraud - Moebius.

Violetta, la reine de la moto

Frankrijk 1997. Drama van Guy Jacques. Met o.a. Florence Pernel, Dominique Pinon, Daniel Prévost, Eva Darlan en Julien Guiomar.

Une nana pas comme les autres

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Komedie van Eric Civanyan. Met o.a. Mimie Mathy, Thierry Heckendorn, Micheline Dax, Lucille Boulanger en Renan Mazeas.

Mathy is klein: ze is slechts 1.32m. De z.g. grapjes over haar postuur is ze zo langzamerhand spuugzat en ze verruilt Parijs voor een provinciegat. Ze wordt er gouvernante van de twee kinderen van weduwnaar Heckendorn. Hij begint haar zeer te waarderen en van haar te houden. Heckendorn vraagt haar ten huwelijk. Mathy is in de wolken. Heckendorn is advocaat en geleidelijk aan begint hij te beseffen dat zijn ambitie om deken van de orde der advocaten te worden niet verenigbaar is met zijn liefde voor Mathy. Vervolg op het succesrijke NOUNOU PAS COMME LES AUTRES, waarin Mathy voor de eerste maal in de huid kroop van Julie Toronto. De film is onderhoudend maar nogal saai en zeer voorspelbaar. Laurent Chouchan schreef het niet al te diepgravende scenario naar een oorspronkelijk idee van Mathy. In beeld gebracht door Norbert Marfaing-Sintes.

Une nounou pas comme les autres

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Familiefilm van Eric Civanyan. Met o.a. Mimie Mathy, Thierry Heckendom, Micheline Dax, Renan Mazeas en Lucille Boulanger.

Julie Toronto (Mathy) heeft een aantal boekhouddiploma's. Ze is klein voor een volwassene: slechts 1.32m en is wanhopig op zoek naar werk. Tenslotte reageert ze op een advertentie waarin een kindermeisje gevraagd wordt. Ze wordt ontvangen door de grootmoeder die onmiddellijk gecharmeerd is door deze kleine vrouw en neemt haar in dienst. De kinderen zijn minder opgetogen met deze 'dwerg' die ze moeten gehoorzamen. Geen film met onverwachte gebeurtenissen of originele plotwendingen, maar met een onvergetelijke Mathy in een hartveroverende rol. Uit dit vrouwtje straalt zoveel energie dat je haar kleine postuur vergeet; of wellicht nog beter: ze weet dit in haar voordeel te benutten. Zij trekt letterlijk de hele cast mee door haar enthousiasme. Laurent Chouchan baseerde zijn scenario op een oorspronkelijk idee van Mathy. Fotografie van François Crétien. Deze tv-film kende zo'n succes dat een jaar later een sequel gedraaid werd, UNE NANA PAS COMME LES AUTRES.

La joie de vivre

Frankrijk 1992. Drama van Roger Guillot. Met o.a. Michel Bouquet, Gwenolla Bothorel, Henri Virlojeux, Micheline Dax en Patrick Catalifo.

In zijn eerste lange speelfilm doet Guillot verslag van de wanhopige toestand waarin meneer Charme sinds de dood van zijn vrouw verkeert. Hij heeft maar één wens: zijn geliefde achterna te gaan. Hij vraagt bejaardenverzorgster Mado hem te helpen er een eind aan te maken. Mado ziet een erfenis voor zich. Maar uit het niets duikt de neef van meneer Charme op, die eveneens uit is op de erfenis. Bouquet zet het wanhopige oudje met veel overtuiging neer. Behoorlijke regie, echter zonder verrassingen. Deze film is dan ook beter op zijn plaats op de buis dan op het witte doek. Scenario van regisseur Guillot en Josiane Maisse.

Quelle famille!

Frankrijk 1991. Komedie van Michel Siripe. Met o.a. Micheline Dax, Christian Alers, Patrick Préjean, Evelyne Dassas en Raphaële Moutier.

Op een dag zijn in een groot appartement vier generaties van dezelfde familie verenigd. Hun leeftijden lopen uiteen van twintig tot tachtig jaar. Gaat het om een huwelijk of een erfenis? Nee! Er moet een mysterie opgelost worden. Een prima onderwerp, ware het niet dat de regie zo dood is als een pier en dat de dialogen loodzwaar, nietszeggend en veel te lang zijn. Bovendien winden de acteurs zich enorm op, terwijl er uiteindelijk niet veel bijzonders aan de hand blijkt te zijn. Ondertussen vindt de kijker dat het allemaal wel erg lang duurt.

Les clés du paradis

Frankrijk 1991. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Gérard Jugnot, Pierre Arditi, Philippine Leroy-Beaulieu, Fanny Cottençon en François Perrot.

Bekend schrijver Arditi zit zonder inspiratie en vrouwen. Hij moet daarentegen hoge alimentaties betalen. Van arren moede gaat hij zijn sullige broer Cavaillac in Bretagne bezoeken. Die is leraar Frans en woont in een huis dat aan Arditi toebehoort. Al jarenlang belazert Arditi zijn broer door met diens kort gekapte kindvrouwtje tussen de lakens de duiken. De uitgebluste auteur stelt zijn broer voor om radicaal van plaats te wisselen: beroep, vrouw(en), huis etc. Zo gezegd zo gedaan en het te verwachten resultaat blijft zeker niet uit: Cavaillac krijgt groot succes als literator en Arditi's problemen worden steeds groter. Een muffe film, waaraan alleen de zeelucht van de Bretonse kust verfrissend is. Kijkbuisvoer, waarbij je niet naar de logica moet zoeken. Alexandre Jardin schreef het scenario, waarvoor regisseur Philippe De Broca ook op de credits vermeld staat en Jean-Marie Le Menier, deed de fotografie, waarschijnlijk het enige pluspunt van de film.

N'écoutez pas, mesdames!

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Pierre Dux, Micheline Boudet, Jacques François, Micheline Dax en Jacques Legras.

Naar het stuk van Sacha Guitry, ofwel het eeuwig terugkerende thema van het overspel, van een zeldzame onbeschaamde en cynische benadering voorzien. Anders gezegd de pure en simpele lichtzinnigheid zelve. Ondanks de veranderde denk- en handelwijze sinds de creatie, is het verhaal niet verouderd. Verder doen er acteurs mee, die geknipt zijn voor hun rol, maar helaas werd bij de tv-opname weer eens zo'n blijkbaar loodzware camera gehanteerd. Toch is het vakmanschap van Guitry van dien aard, dat het geheel functioneert met de precisie van een uurwerk.

Le grand fanfaron

België​/​​Frankrijk 1976. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Michel Galabru, Claude Melki, Micheline Dax, Carole Chauvet en Gilbert Servien.

Lachfilm, maar dan een slechte, over twee vrienden die elkaar na jaren terugvinden in India. Scenario van regisseur Clair, Pierre Pelegri en Freha Benzacken. Ook bekend als LES BIDASSES EN CAVALE.

Le Pied!

Frankrijk 1975. Komedie van Pierre Unia. Met o.a. Yves Collignon, Michel Norman, Annie Friedman, Micheline Dax en Christian Alers.

Twee vrolijke broers helpen hun ouders door een zakenconcurrent het leven zuur te maken, maar houden nog ruime tijd over voor vrouwenjacht en het in de prak rijden van auto`s en motoren. Deze simpele (om niet te zeggen primitieve) low-budget komedie combineert vlot uitgevoerde plankgas-scènes met fragmentarische hard-porno, waarbij de opzet dat alles vooral leuk moet blijven, resulteert in een afmattende opgewektheid van de twee jonge acteurs, hoewel hun seks-partners er duidelijk anders over denken.

Vos gueules, les mouettes!

Frankrijk 1974. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Pierre Mondy, Pierre Olaf en Christian Duvaleix.

Een familie in een Bretons vissersdorp bestaat uit verwoede amateurfotografen die ieder voor zich deelnemen aan een tv- wedstrijd voor 8 mm-filmers met impressies van de streek. De hele bevolking wordt gemobiliseerd. De filmversie van een toneelstuk van Dhéry heeft een te magere inhoud voor een ander tempo eisend medium, terwijl de acteurs die ook op het toneel meespeelden voor het oog van de camera al te uitbundig hun rol spelen. Scenario van Colette Brosset.

La Dernière bourrée à Paris

Frankrijk 1973. Komedie van Raoul André. Met o.a. Patricia Lesieur, Tony Kendall, Francis Blanche, Roger Coggio en Annie Cordy.

Onder invloed van de film LAST TANGO IN PARIS is de fantasie van een studente op hol geslagen. Ze verwart een Amerikaanse weduwnaar, die ze toevallig in een leeg appartement ontmoet, met Marlon Brando. Deze heeft echter potentieproblemen en vlucht voor haar avances. Deze banale parodie op Bertolucci's film moet het vooral hebben van dubbelzinnige grappen over boter - de held heeft een zuivelfabriek geërfd -, die nooit leuk worden, evenmin als de bekende reeks tweederangskomieken die op klompen door hun amechtige scènes baggeren.

L'acrobate

Frankrijk 1970. Komedie van Jean-Daniel Pollet. Met o.a. Claude Melki, Guy Marchand, Marion Game, Laurence Bru en Micheline Dax.

Een underdog, werkzaam als badmeester in een sauna, beleeft onverwachte triomfen als hij als tango-danser aan een ballroom- competitie gaat deelnemen. Hij wint het Europees kampioenschap, maar verspeelt de liefde van zijn partner. Deze ongebruikelijke komedie zal niet naar iedere smaak zijn. Melki vertoont een opvallende gelijkenis met Buster Keaton, ook in zijn spel. Scenario van regisseur Pollet. Camerawerk van Alain Levent en Christian Garnier.

Ces messieurs de la gachette

Frankrijk 1969. Komedie van Raoul André. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Francis Blanche, Darry Cowl en Annie Cordy.

De dochter van een overwerkte groot-industrieel is verliefd op de zoon van een gangster, die na het huwelijk een grote kraak zet. Zijn excentrieke broer en zwager en de hulpvaardige huishoudster weten de buit te heroveren, waarna de gangster de verdenking van de politie op hen laadt. In deze vlot gemaakte en al te uitbundig geacteerde misdaadklucht gaat men over de schreef - kort na mei 1968 - door de grove karikatuur van het politieke activisme bij de jongere generatie. Het resultaat hiervan is dat de zelfgenoegzame burgermansmoraal weer flink over de bol wordt geaaid.

Paris vu par...

Frankrijk 1965. Drama van Jean Douchet, Jean Rouch, Jean-Daniel Pollet, Eric Rohmer en Jean-Luc Godard. Met o.a. Barbara Wilkind, Jean-Pierre Andréani, Nadine Ballot, Barbet Schroeder en Micheline Dax.

Een in zes verschillende wijken gesitueerde episodenfilm waarbij de 16mm-camera de regisseurs ongewone bewegingsvrijheid geeft en het low-budget hen bevrijdt van commerciële restricties. Er zijn sketches van wisselende toon en niveau - vooral Rohmers bijdrage valt tegen - met een uitschieter van Chabrol - ook als acteur - in een ongeremd venijnig beeld van een bourgeois huwelijk en de verrassende wraak van het zoontje. De in een doorlopende camerabeweging opgenomen sketch van Rouch waarin een jonge vrouw geconfronteerd wordt met een zelfmoordenaar is niet slechts een technisch hoogstandje, maar maakt zo de continuïteit van de emotie zichtbaar.

C'est pas moi, c'est l'autre

Frankrijk 1962. Komedie van Jean Boyer. Met o.a. Fernand Raynaud, Geneviève Kervine, Micheline Dax, Henri Virlojeux en Max Elloy.

De leider van een noodlijdend provinciaal revuegezelschap vindt een dubbelganger van de komiek Fernand Raynaud, die hij bij wijze van stunt een rol aanbiedt. De amateur heeft onverwacht veel succes bij het publiek en blijkt de ster zèlf te zijn die incognito een visvakantie hield. Simpele komedie moet het vooral hebben van zelfparodie van Raynaud, die buiten Frankrijk te weinig bekend is om deze grap effectief te maken.

Sacrée jeunesse

Frankrijk 1958. Komedie van André Berthomieu. Met o.a. Gaby Morlay, André Luguet, Micheline Dax, Guy Bertil en Noël Roquevert.

Een tachtiger besluit in Zwitserland een verjongingskuur te volgen. Wanneer hij weer thuis is voelt hij zich 30 jaar jonger, wat niet naar de zin is van zijn erfgenamen die reeds op zijn aanstaande dood zaten te wachten. Dit geeft aanleiding tot enkele komische gags die soms wel een beetje cru zijn. Maar over het geheel is dit een goede komedie, althans voor hen die niet al te veel eisen stellen. De voorlaatste film van Berthomieu, die in 1960 stierf.

Messieurs les ronds-de-cuir

Frankrijk 1958. Komedie van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Noël-Noël, Pierre Brasseur, Philippe Clay, Michel Serrault en Jean Poiret.

Een conservator maakt aanspraak op een museumstuk, maar wordt geconfronteerd met een onvoorstelbare bureaucratie en lamlendigheid op het verantwoordelijke ministerie. Deze venijnige toneelsatire van Georges Courteline heeft nog niets aan werkzaamheid en burleske humor verloren, maar zowel de scenariobewerking als de regie zijn veel te mat, waardoor de sterbezetting het er te dik op legt. Onderhoudend, maar het had zoveel meer kunnen zijn.

Miss Catastrophe

Frankrijk 1956. Komedie van Dimitri Kirsanoff. Met o.a. Sophie Desmarets, Philippe Nicaud, Nadine Tallier, Micheline Dax en Gérard Séty.

Een jonge schilderes verkoopt onwetend een van haar doeken aan een gangster en wordt door een misverstand zelf voor een dievegge aangezien. De inzet van Desmarets maakt deze vlot gemaakte, maar weinig oorspronkelijke misdaadklucht het aanzien waard. Bekende karakterspelers spelen kleurrijke bijrollen.

Courte-tête

Frankrijk 1956. Komedie van Norbert Carbonnaux. Met o.a. Fernand Gravey, Micheline Dax, Jean Richard, Darry Cowl en Jacques Duby.

Oplichters plegen een kleine zwendel rond het wedden op de paarderennen van Longchamps en kiezen een schijnbaar na[KA3]ieve provinciaal als doelwit. Deze ontpopt zich echter als de slimste en pikt zowel de buit als het vrouwelijk bendelid in. Onderhoudende filmklucht met een soms al te overvloedige dialoog en aardige rollen van komieken die pas jaren later belangrijk zouden worden (evenals de regie-assistenten Jacques Deray en Georges Lautner).

Don Juan

Frankrijk​/​​Spanje 1955. Komedie van John Berry. Met o.a. Fernandel, Carmen Sevilla, Erno Crisa, Christine Carère en Micheline Dax.

Om moeilijkheden met corrupte politiechef te voorkomen neemt knecht plaats van zijn meester Don Juan in. Diens reputatie bezorgt hem succes bij de vrouwen van Toledo, maar doet hem op brandstapel belanden. Het scenario van Maurice Clavel en Jacques Emmanuel met nog meer persoonsverwisselingen is rommelig geconstrueerd, maar geeft talent veel kansen. Daarnaast mooie locaties en dito actrices.

Rue de l'Estrapade

Frankrijk 1952. Komedie van Jacques Becker. Met o.a. Anne Vernon, Daniel Gélin, Jean Servais, Micheline Dax en Jacques Morel.

Een jonge bourgeoise ontvlucht (na ontdekking van ontrouw van haar echtgenoot) de echtelijke woning en neemt een kamer in het Quartier Latin. Deze simpele maar raak gedetailleerde huwelijkskomedie is aanleiding voor een boeiend beeld van het Parijse existentialisten-en bohémiensmilieu in de jaren vijftig dat zonder overdrijving wordt geschilderd.

Branquignol

Frankrijk 1949. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Julien Carette, Jean Carmet en Micheline Dax.

Groep komedianten moet voorstelling geven op kasteel van markiezin en krijgt zo'n misprijzend onthaal dat ze de soirée op alle mogelijke manieren proberen te saboteren. Toneelrevue kreeg filmversie in de stijl van HELLZAPOPPIN' en introduceerde destijds nieuwe reeks van komieken. Hun gegroeide bekendheid sindsdien maakt film minder verrassend en leuk dan bij de première. Komische goochel-act blijft onverminderd leuk.

La vie est à nous

Frankrijk 1936. Documentaire van Jean Renoir. Met o.a. Nadia Sibirskaia, Madeleine Sologne, Julien Bertheau, Charles Blavette en Gaston Modot.

Deze film werd belangeloos door een collectief gemaakt onder leiding van Renoir als onderdeel van een verkiezingscampagne van het Front Populaire en de communistische partij. Gespeelde episodes over het leven van hand-, hoofd- en landarbeiders en werklozen worden afgewisseld met fragmenten van documentaires en journaals. De film blijft niet alleen een historisch document, maar tientallen jaren later óók nog altijd schoolvoorbeeld voor de film als wapen. Renoir werd o.a. geassisteerd door Henri Cartier Bresson en Jacques Becker.