Li Brȧdhe

Den 5:e kvinnan

Denemarken​/​​Zweden​/​​Noorwegen 2002. Misdaad van Birger Larsen. Met o.a. Rolf Lassgȧrd, Marie Richardson, Lars Melin, Christer Fant en Kerstin Andersson.

Händerna

Zweden 1993. Horror van Richard Hobert. Met o.a. Boman Oscarsson, Camilla Lundén, Sven-Bertil Taube, Margreth Weivers en Tomas Norström.

Oscarsson, een vreemdeling, arriveert op het einde van het toeristenseizoen op een eilandje voor de Zweedse kust, omringd door een sfeer van mysterie. Lundén, de vriendin van de ruwe stationuitbater Taube, raakt door de man gefascineerd. Taube ontdekt dat Oscarsson de gave heeft om met zijn handen vloeistoffen te vinden in de grond en daar het eiland geplaagd wordt door droogte stelt hij hem voor te helpen naar water te zoeken. Oscarsson geeft toe, maar wil anoniem blijven. Een bevreemdende 'tour-de-force' waarin regisseur/scenarist Hobert erin slaagt om de sympathie voor personages te laten omslaan in een hevige antipathie. De figuur van Oscarsson gaat van weldoener naar fanatiek religieus leider. De film is een mengeling van Bergmans ANSIKTET en Hardy's THE WICKER MAN, schitterend gekneed tot een uiterst persoonlijk werk waarvan een macabere dreiging uitgaat. Knap spel van zowel Oscarsson als de mooie Lundén die beiden hun zeer complexe personages waar kunnen maken. Prachtige fotografie van Lars Crépin.

Hempas Bar

Zweden 1977. Drama van Lars G. Thelestam. Met o.a. Krister Hell, Mats Lindström, Harriet Andersson, Ann-Marie Gyllenspetz en Berto Marklund.

Pubers hangen in 1957 rond in een snackbar, waar de oudere broer van een van hen de grote held is, omdat hij platen van Elvis Presley en een stiletto heeft meegebracht uit Amerika, waar hij zijn diensttijd bij de marine vervulde. Ondertussen heeft zijn meisje helaas een ander aan de haak geslagen en zijn verbittering hierover en over de gezapige kleurloosheid van het stadje brengt hem tot steeds agressievere stunts. Nostalgie naar de jaren vijftig lijkt in alle westerse landen hetzelfde te zijn. De Zweedse situering van vetkuiven, motorjacks, petticoats en dergelijke is het enige verschil met reeksen andere films. Het spontane spel en de opmerkelijke fotografie van Jörgen Persson schieten toch net te kort om de film op een hoger plan te brengen.