Nadine Trintignant

Acteur	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1995	Lumière et compagnie

Colette, une femme libre

2004 |

Frankrijk 2004. Nadine Trintignant. Met o.a. Jacques Higelin, Marie Trintignant, Wladimir Yordanoff, Lambert Wilson en Lio.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

L'île bleue

2001 | Oorlogsfilm

Frankrijk 2001. Oorlogsfilm van Nadine Trintignant en Nadine Trintingant. Met o.a. Anouk Aimée, Evelyne Bouix en Pierre Arditi.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

Victoire ou la douleur des femmes : Été 1939

2000 | Drama

Frankrijk 2000. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Marina Vlady, Yves Lambrecht, Jean-Michel Fete en Christine Citti.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

Victoire ou la douleur des femmes : Printemps 1954

2000 | Drama

Frankrijk 2000. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Marina Vlady, Sergio Castellitto, Sabine Haudepin en Jean-Michel Fete.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

Victoire ou la douleur des femmes : 1967

2000 | Drama

Frankrijk 2000. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Marina Vlady, Sabine Haudepin, Jean-Michel Fete en Yves Lambrecht.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

Victoire ou la douleur des femmes

2000 |

Frankrijk 2000. Nadine Trintignant. Met o.a. Yves Lambrecht, Jean-Michel Fête, Marina Vlady en Marie Trintignant.

Eind juli 2003 sloeg de Franse rockster Bertrand Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in een coma. Vijf dagen later stierf zij. Marie was in Litouwen voor de opnames van Colette. De film, nog wel geregisseerd door Marie's moeder Nadine, is ondanks alle ontsteltenis toch uitzendklaar gemaakt. In haar laatste rol speelt Trintignant de veelzijdig getalenteerde vrije vrouw Sidonie-Gabrielle Colette, die leefde van 1873 tot 1954. In dit uit 2 delen bestaande drama zien we Colette huwen met de overspelige schrijver Henry Gauthier-Villars (Yordanoff) en overlopen naar Missy (Jacob). Sommige teksten uit Trintignant's mond hebben achteraf een schrijnende extra lading, zoals 'De liefde ken ik wel; die is gecompliceerd, tiranniek en verstikkend'.

Lumière et compagnie

1995 | Documentaire

Duitsland/Spanje/Noorwegen/Frankrijk 1995. Documentaire van Sarah Moon. Met o.a. Gabriël Axel, Theodoros Angelopoulos, Vicente Aranda, Merzak Allouache en John Boorman.

Op initiatief van Philippe Poulet werden veertig internationale regisseurs uitgenodigd door het Filmmuseum van Lyon om een stukje film te draaien met de originele cinématographe van de gebroeders Lumière, onder het talentrijke oog van kunstenares Sarah Moon. De regels die ze moeten volgen: het filmpje mag maximum tweeënvijftig seconden duren, mag geen synchroon geluid hebben en moet uit ten hoogste drie scènes bestaan. Ondertussen worden hen vragen gesteld als 'Waarom filmt u?', 'Houdt de filmkunst op te bestaan?' en 'Waarom wilt u filmen met de camera van Lumière?'. Als tegenpool worden actualiteitsbeelden van het jaar getoond, zonder geluid en in zwart-wit. Een film waaraan het grote publiek weinig heeft, maar die in wezen veertig verschillende theorieën geeft over de zevende kunst, even uiteenlopend als de talenten die erbij betrokken werden. Een curiosum dat voor cinefielen en filmstudenten een hele wereld opent. Roger Ikhief en Timothy Miller moesten alles monteren en de historische ontmoetingen werden vastgelegd met een gewone 35mm-camera door Philippe Poulet en Didier Ferry. De film ging in wereldpremière op 27 december 1995, de dag dat de cinematografie honderd jaar werd.

Fugueuses

1995 | Drama

Frankrijk 1995. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Irène Jacob, Nicole Garcia, Stéfano Dionisi en François Berléand.

In de trein Parijs-Lissabon wil Marina (Marie Trintignant) zich een snel nummer van haar begeleider Bruno (Gelin), die de zestig gepasseerd is, zich niet laten welgevallen. Hij slaat met zijn hoofd tegen de rand van de wasbak en is op slag dood. Marina verlaat de coup[KA1]e en ontmoet in een wagon verderop Prune (Jacob), die haar vertelt dat ze op weg is naar haar vader in Lissabon die ze in haar hele leven nog geen tien keer heeft gezien, om haar onuitstaanbare moeder Jeanne (Garcia) te ontvluchten. Marina en Prune liggen elkaar wel en ze zetten samen de reis voort. Bij het baden in Portugal verdrinkt Prune en neemt Marina haar identiteit aan en begint lieve brieven naar Jeanne te sturen, die het zaakje op een gegeven moment niet meer vertrouwt. Ondertussen is Marina, die dus nu Prune is, verliefd geworden op Prune`s halfbroer Eugenio (Dionisi). Uiteindelijk moet alles fout lopen. Het scenario van regisseuse Nadine Trintignant en Gilles Perrault bevat geen nieuwe stof, is tamelijk zwak en laat een aantal zaken onopgelost. Hierbij komen een aantal idiote dialogen direct in de camera en dat is heel erg jammer, want Marie Trintignant en Jacob beschikken allebei over veel talent om de kijker te boeien. Ze hadden derhalve een betere film verdiend. Het camerawerk van Acacio De Almeida bevat een aantal prachtige shots van het landschap en is in zijn totaliteit zeer aanvaardbaar. Er is dankbaar gebruik gemaakt van klassieke muziek (Mozart, Bruckner, Wagner, Vivaldi) die heel goed past en mooi klinkt.

Rêveuse jeunesse

1994 |

1994. Nadine Trintignant. Met o.a. Chiara Mastroianni, Emmanuel Salinger en Marie Trintignant.

In de trein Parijs-Lissabon wil Marina (Marie Trintignant) zich een snel nummer van haar begeleider Bruno (Gelin), die de zestig gepasseerd is, zich niet laten welgevallen. Hij slaat met zijn hoofd tegen de rand van de wasbak en is op slag dood. Marina verlaat de coup[KA1]e en ontmoet in een wagon verderop Prune (Jacob), die haar vertelt dat ze op weg is naar haar vader in Lissabon die ze in haar hele leven nog geen tien keer heeft gezien, om haar onuitstaanbare moeder Jeanne (Garcia) te ontvluchten. Marina en Prune liggen elkaar wel en ze zetten samen de reis voort. Bij het baden in Portugal verdrinkt Prune en neemt Marina haar identiteit aan en begint lieve brieven naar Jeanne te sturen, die het zaakje op een gegeven moment niet meer vertrouwt. Ondertussen is Marina, die dus nu Prune is, verliefd geworden op Prune`s halfbroer Eugenio (Dionisi). Uiteindelijk moet alles fout lopen. Het scenario van regisseuse Nadine Trintignant en Gilles Perrault bevat geen nieuwe stof, is tamelijk zwak en laat een aantal zaken onopgelost. Hierbij komen een aantal idiote dialogen direct in de camera en dat is heel erg jammer, want Marie Trintignant en Jacob beschikken allebei over veel talent om de kijker te boeien. Ze hadden derhalve een betere film verdiend. Het camerawerk van Acacio De Almeida bevat een aantal prachtige shots van het landschap en is in zijn totaliteit zeer aanvaardbaar. Er is dankbaar gebruik gemaakt van klassieke muziek (Mozart, Bruckner, Wagner, Vivaldi) die heel goed past en mooi klinkt.

Lucas

1992 | Drama

Frankrijk/Zwitserland 1992. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Evelyne Bouix, Jean-Claude Brialy, Danièle Lebrun, Robinson Stévenin en Serge Marquand.

Bouix is verkoopster in een kledingzaak. Ze wordt niet verwend door het leven en voedt haar zoontje Stévenin alleen op. Het kind wordt elf en wil dolgraag een bepaalde jas, die ze niet kan betalen. Ze gaat over tot diefstal en wordt betrapt. Ze weigert voor de rechtbank te verschijnen en wordt bij verstek veroordeeld tot drie maanden. Stévenin wordt ondergebracht bij zijn grootvader, Marquand, maar vlucht weg, op zoek naar zijn moeder. Brialy, de echtgenoot van een beroemde zangeres, vangt hem op. Het is allemaal even erg als het klinkt. Het stroopvaatje wordt flink opengetrokken en de kijker kan de tranen rijkelijk laten stromen. De sterke cast slaagt er niet in het drama verteerbaar te maken. Trintignant schreef het scenario samen met Emmanuelle Bernheim, naar de roman van Alain Leblanc. Charlie Gaëta zette het op film, met op de soundtrack uitsluitend klassieke muziek. Enkel voor de ongeneeslijke liefhebbers.

Qui c'est ce garçon ? - Le torchon brûle

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi, Ingrid Held, Faith Eggerickx en Colette Brosset.

Het laatste deel van de serie Qui c'est ce garçon ?, naar de succesvolle roman van Nicole de Buron. Omdat de echtgenoot, veroordeeld tot een tweederangspositie, jaloers is op het succes van zijn vrouw als scenarioschrijfster, ontstaat er ruzie binnen het gezin. De regisseuse stelt alles in het werk om het alledaagse, oppervlakkige en steriele wereldje van de romancière een beetje boeiend te maken, en slaat daarbij geen enkele modieuze cliché over.

Qui c'est ce garçon ? - Justine a un enfant

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi, Ingrid Held, Edwige Derache en Faith Eggerickz.

Derde deel in de serie Qui c'est ce garçon ?. De schrijfster Nicole de Buron bewerkte zelf haar onbetekenende bestseller voor deze film, die tegelijkertijd onbeduidend en sympathiek is, want de getalenteerde cineaste levert hier duidelijk een eerlijk en met grote zorg gemaakt stukje werk af. Op basis van een dergelijk boek had ze er dan ook niet meer van kunnen maken.

Les amours de petite Chérie

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi, Ingrid Held, Edwige Derache en Faith Eggerickx.

De sentimentele en tegelijkertijd komische twisten tussen Marie (Jobert) en haar opgroeiende dochter Jos[KA1]ephine (Eggerickx), die naar zelfstandigheid streeft. Het eeuwige generatieconflict dus, maar het sop is de kool niet waard. De filmmaakster heeft een eerlijk stukje werk afgeleverd en de bezetting is heel sympathiek, maar de intense onbeduidendheid en de modieuze clichés uit de boeken van Nicole de Buron kunnen er toch niet door verheeld worden. Nicole de Buron heeft trouwens zelf haar roman Qui est ce garçon ? bewerkt.

Grand-mère ou pas

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi, Ingrid Held, Faith Eggerickz en Colette Brosset.

Uit de wisselvallige serie [KL]Qui c`est ce gar[KA10]con?[KLE] naar de roman van Nicole de Buron, die ook het scenario schreef. In deze aflevering denkt Marie (Jobert) dat ze eindelijk van een welverdiende rust kan genieten. Op dat moment duiken echter Justine (Held) en zijn gezinnetje op met een karrevracht verwijten, een grootmoeder onwaardig. Terwijl de regisseur en de acteurs over voldoende talent beschikken zijn de dialogen en de gekunstelde situaties nauwelijks te verteren. En dat voor de successchrijfster van de Parijse incrowd, die weer een heel blik verschrikkelijk afgezaagde modeclichés heeft opengetrokken. Eerder onbenullig dan

La maison de Jade

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Jacqueline Bisset, Vincent Perez, Véronique Silver, Yves Lambrecht en Pascal Decolland.

Een bewerking van de autobiografische roman van Madeleine Chapsal. Hoewel zij dicht bij de tekst bleef, pleegde de regisseuse hoogverraad door de strekking weer te geven als een sentimenteel verhaaltje, dat wemelt van de cliché's uit een fotoroman. En dat ook nog in een al even pretentieuze als goedkope filmstijl. Jacqueline Bisset voorkomt een algehele afgang door haar talent in enkele sterke scènes in te zetten. Maar waar is de Nadine Trintignant van LE VOLEUR DE CRIMES gebleven?

Qui c'est ce garçon ? - Le grand mariage

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi en Ingrid Held.

Tweede deel van de bewerking van de roman Qui c'est ce garçon ? van Nicole de Buron, een groot commercieel succes. Meer valt er niet te zeggen naar aaneleiding van deze soms amusante maar ook onbeduidende en snel vergeten komedie, ondanks het zeer verzorgde spel.

Les amours de Justine

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Marlène Jobert, Ugo Tognazzi, Ingrid Held, Edwige Derache en Colette Brosset.

Een film die deel uitmaakt van een serie op basis van de roman van Nicole de Buron, een veelschrijfster met een vlotte, levendige pen, die ogenschijnlijk gedurfde, maar bij nadere beschouwing oppervlakkige en conventionele boeken schrijft. Derhalve kan de maakster van deze televisiefilm haar oneindig veel meer persoonlijke bioscoopprodukties (zoals DÉFENCE DE SAVOIR) hiermee niet doen vergeten. Deze intimistische kroniek over een zeventienjarig meisje dat van Parijs naar Larzac gaat, heeft geen enkele andere ambitie dan pittoresk en ontspannend te zijn en slaagt daar ook perfect in.

L' Eté prochain

1984 | Komedie

Frankrijk 1984. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Philippe Noiret, Claudia Cardinale, Jean-Louis Trintignant, Fanny Ardant en Marie Trintignant.

Analyse van gevoelens en emotionele en psychologische geschillen tussen enkele echtparen die verblijven in een chalet in de zuidelijke Franse Alpen. De film straalt een huiselijke sfeer uit en is typisch een familiefilm. Het draait om een deftig gezelschap waarbij niemand naar enige fianciële zorgen heeft. Een traditionele film die geheel naar het beeld van het werk van Nadine Trintignant is gemaakt, dat wil zeggen elegant, schitterend verzorgd...en volkomen nutteloos.

Le Premier Voyage

1980 | Drama

Frankrijk 1980. Drama van Nadine Trintignant.

Analyse van gevoelens en emotionele en psychologische geschillen tussen enkele echtparen die verblijven in een chalet in de zuidelijke Franse Alpen. De film straalt een huiselijke sfeer uit en is typisch een familiefilm. Het draait om een deftig gezelschap waarbij niemand naar enige fianciële zorgen heeft. Een traditionele film die geheel naar het beeld van het werk van Nadine Trintignant is gemaakt, dat wil zeggen elegant, schitterend verzorgd...en volkomen nutteloos.

Premier voyage

1979 | Familiefilm, Avonturenfilm

Frankrijk 1979. Familiefilm van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Vincent Trintignant, Patrick Chesnais, Richard Berry en Lucienne Hamon.

Na de dood van haar moeder ontvlucht een meisje met haar vijf-jarig broertje het vooruitzicht van aparte pleeggezinnen; ze gaan de vader zoeken, een booteigenaar in Antibes. Na een lange tocht (te voet en liftend) en de nodige avonturen onderweg wordt het doel bereikt. De sympathiek opgezette film heeft kwaliteit door het opmerkelijke spel van de kinderen van de regisseuse, maar mist overtuigingskracht door het ontbreken van ontberingen onderweg zodat de aandacht moet worden vastgehouden door loze suspense-effecten (meer nog in de nadrukkelijke muziek dan in de scènes). Het happy end komt als een opluchting, minder vanwege medegevoel met de jonge helden dan om het feit dat de film eindelijk afgelopen is.

Madame le juge: un innocent

1978 | Mysterie, Misdaad

Frankrijk 1978. Mysterie van Nadine Trintignant. Met o.a. Simone Signoret, Philippe Léotard, Juliet Berto, Etienne Chicot en Pierre Vernier.

In deze derde film in de serie onderzoekt rechter Signoret het geval van ontspoorde Indo-China-veteraan L[KA1]eotard die door zijn trouweloze gade Berto en haar lafhartige minnaar Chicot erin geluisd werd, toen hij de (nochthans valse) juwelen van een voormalige maintenee van wijlen koning Faroek probeerde te stelen. De spelers passen goed bij hun rol en het scenario van Patrick Modiano mag er zijn en de regie is vakkundig. Naar de personages, die bedacht werden door Raymond Thevenin.

Le Voyage de noces

1975 | Drama

Frankrijk 1975. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Stefania Sandrelli, François Marthouret, Serge Marquand en Guy Marchand.

Een vrouw krijgt de indruk dat haar man haar ontrouw is en de gevraagde uitleg ontwijkt. Ze zoekt steun bij een andere man en wekt zo de jaloezie van haar echtgenoot die haar meeneemt op een tweede huwelijksreis om onbelemmerd weer nader tot elkaar te komen. Het vaag gehouden scenario wordt voortreffelijk geacteerd maar is in te mooie decors te mooi gefilmd, terwijl de dialoog de gemeenplaatsen aan elkaar rijgt.

Défense de savoir

1973 | Thriller

Frankrijk/Italië 1973. Thriller van Nadine Trintignant. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Michel Bouquet, Bernadette Lafont, Charles Denner en Juliet Berto.

Advocaat van kleine zaken wordt toegewezen aan een vrouw wier vriend is vermoord. Bij ontrafelen van de intriges valt zijn verdenking op rechtse politicus die belangrijke kandidaat is bij verkiezingen. Kritisch en pessimistisch beeld van politieke corruptie geeft misdaad-film extra waarde. Scenario (van latere regisseur Alain Corneau) is voornaamste kwaliteit, plus goede spelprestaties.

Ça n'arrive qu'aux autres

1971 | Drama

Frankrijk/Italië 1971. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Catherine Allégret, Benoît Ferreux, Danièle Lebrun, Dominique Labourier en Serge Marquand.

Na het verlies van hun dochtertje sluit een echtpaar zich op in hun woning en houdt de buitenwereld letterlijk en figuurlijk op afstand om met gesloten ramen en bij kaarslicht geheel in hun verdriet op te gaan. Als het overlevingsinstinct weer boven komt moeten ze het leven dat is doorgegaan, opnieuw ontdekken. De autobiografische elementen in het scenario van de regisseuse -die zelf twee jaar eerder haar negen maanden oude baby verloor -maakt de film niet overtuigender, door een al te decoratieve aanpak. De emotionele inzet van Deneuve week destijds verrassend af van haar onderkoelde imago. (Overigens wordt het dochtertje in de film 'gespeeld' door een jongetje.) Camerawerk van William Lubtchansky.

Le Voleur des crimes

1968 | Misdaad

Frankrijk/Italië 1968. Misdaad van Nadine Trintignant. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Robert Hossein, Florinda Bolkan, Georgia Moll en Bernadette Lafont.

Een journalist is per ongeluk getuige van de zelfmoord van een jonge vrouw, maar stuurt brieven aan politie en kranten dat het moord was en geeft zijn eigen signalement als dat van dader. De grap brengt spanning in zijn rimpelloos bestaan tot de zogenaamde misdaad uit de aandacht verdwijnt. Mogelijkheden tot zwarte humor van het idee worden in Trintignants scenario en regie onvoldoende uitgewerkt - behalve in het gebruik van liturgische muziek op de geluidsband - maar de hoofdrol geeft haar echtgenoot (Trintignant) alle kansen tussen kleurloosheid en waanzin.

Mon amour, mon amour

1967 | Drama

Frankrijk 1967. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Valérie Lagrange, Ann-Katarina Larsson, Michel Piccoli en Annie Fargue.

Een vrouw vreest dat haar langdurige, maar vrije relatie met haar geliefde in gevaar zal komen door haar zwangerschap en verzwijgt deze. Extra gevoelig krijgt ze een indruk van de onverschilligheid en mogelijke ontrouw van zijn kant, maar voor het tot een verzoening komt heeft ze een miskraam gekregen die ze hem ook verzwijgt. Het broos gegeven wordt ontwikkeld in een reeks niet-nadrukkelijke situatieschetsen, maar goed spel - ook van de incidentele rollen - weegt niet op tegen de wezenloosheid die komt door de eenzijdige keuze van luxueuze en modieuze milieus en de koket-decoratieve vormgeving in deze debuutfilm.

Léon Morin, prêtre

1961 | Oorlogsfilm, Drama

Frankrijk/Italië 1961. Oorlogsfilm van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Emmanuelle Riva, Nicole Mirel, Irène Tunc en Gisèle Grimm.

WO II, een Frans Alpendorp. Barny, de atheïstische weduwe van een gesneuvelde joodse communist en moeder van een dochtertje, gaat uit machteloze rebellie een existentieel twistgesprek aan met de onorthodoxe priester Léon. Gaandeweg krijgt hun gedachtespel een andere lading. Ten diepste roerende adaptatie van Béatrix Becks roman is, naast de noirklassiekers Le samouraï en Le cercle rouge, Melvilles meesterstuk. Op een prachtpartituur van filosofisch-literaire dialogen intens gespeeld, door de maître op de millimeter en de seconde exact geënsceneerd. Riva is een betovering en de slotscène van een verscheurende onafwendbaarheid.

L'eau à la bouche

1960 | Komedie

Frankrijk 1960. Komedie van Jacques Doniol-Valcroze. Met o.a. Bernadette Lafont, Françoise Brion, Alexandra Stewart, Michel Galabru en Jacques Riberolles.

In het barokke kasteel van hun onlangs overleden grootmoeder ontmoeten nichtjes Milena en Fifine elkaar voor het openen van het testament. Fifine heeft haar geliefde Robert meegenomen, maar hij doet zich voor als haar broer Jean-Paul en papt al snel aan met Milena. Fifine zal het een zorg zijn: zij heeft haar oog laten vallen op advocaat Miguel, wat dan weer de ex van Milena is. Klinkt als een ouderwetse klucht, maar nouvelle vague-regisseur Doniol-Valcroze maakt er een (voor 1960) zeer verfrissende zedenkomedie van.

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2004	Colette, une femme libre
2001	L'île bleue
2000	Victoire ou la douleur des femmes : Été 1939
2000	Victoire ou la douleur des femmes : Printemps 1954
2000	Victoire ou la douleur des femmes : 1967
2000	Victoire ou la douleur des femmes
1995	Fugueuses
1994	Rêveuse jeunesse
1992	Lucas
1990	Qui c'est ce garçon ? - Le torchon brûle
1990	Qui c'est ce garçon ? - Justine a un enfant
1990	Les amours de petite Chérie
1990	Grand-mère ou pas
1988	La maison de Jade
1986	Qui c'est ce garçon ? - Le grand mariage
1986	Les amours de Justine
1984	L' Eté prochain
1980	Le Premier Voyage
1979	Premier voyage
1978	Madame le juge: un innocent
1975	Le Voyage de noces
1973	Défense de savoir
1971	Ça n'arrive qu'aux autres
1968	Le Voleur des crimes
1967	Mon amour, mon amour

name

email

mijn instellingen

Colette, une femme libre

L'île bleue

Victoire ou la douleur des femmes : Été 1939

Victoire ou la douleur des femmes : Printemps 1954

Victoire ou la douleur des femmes : 1967

Victoire ou la douleur des femmes

Lumière et compagnie

Fugueuses

Rêveuse jeunesse

Lucas

Qui c'est ce garçon ? - Le torchon brûle

Qui c'est ce garçon ? - Justine a un enfant

Les amours de petite Chérie

Grand-mère ou pas

La maison de Jade

Qui c'est ce garçon ? - Le grand mariage

Les amours de Justine

L' Eté prochain

Le Premier Voyage

Premier voyage

Madame le juge: un innocent

Le Voyage de noces

Défense de savoir

Ça n'arrive qu'aux autres

Le Voleur des crimes

Mon amour, mon amour

Léon Morin, prêtre

L'eau à la bouche