Johann Martel: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Lettre ouverte à Lili

1995 | Komedie

Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Pascale Rocard, Micheline Boudet, Pierre Tornade, Victor Garrivier en Pier Paolo Capponi.

De dertig-jarige Valentine (Rocard) krijgt haar eerste baan als beheerster van een postkantoor in het dorpje Marsanne in de Drôme. Ze vindt een koffer vol onbestelbare brieven, achtergelaten door haar voorganger. Ze wordt vooral gefascineerd door een brief uit juni 1947, waarin iemand een vurige liefdesverklaring neerpende en een afspraak maakte met een zekere Lili. Ze gaat op zoek naar die Lili. Haar leven zou misschien een heel andere wending gemomen hebben, als de brief destijds zijn bestemming bereikt had. Een grappige, maar tegelijkertijd ontroerende film over hoe het lot van een mens verandert door een brief die haast een halve eeuw te laat aankomt. Het idee is geestig maar de uitwerking is niet steeds even vlot. Het scenario is van Trotignon, Sylvie Chauvet en Pierre Guiho. Aan de camera nam Jean Monsigny plaats. Formaat 16/9.

Les Cordier, juge et flic : Un si joli témoin

1995 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1995. Drama van Yves Amoureux. Met o.a. Pierre Mondy, Bruno Madinier, Charlotte Valandrey, Céline Pallas en Pierre Cosso.

Nathalie Larrieu (Pallas) wordt door rechter Bruno Cordier (Madinier) gehoord in verband met een roofmoord op een juwelier. Zij wordt ervan verdacht medeplichtige te zijn van haar minnaar Claude Rougeron (Cosso), die werd opgesloten. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om onder de tafel van de rechter een revolver te verstoppen. Het wapen moet Claude toelaten uit het justitiepaleis te ontsnappen. Claude slaagt hierin en samen met Nathalie verstopt hij zich in een vluchthuis. Claude wil vervolgens uitwijken naar Brazili[KA3]e met Fred (Cornillac), zijn Legioen-gabber. Het probleem is echter Nathalie en haar zoontje. Commissaris Cordier (Mondy) heeft snel in de smiezen dat Nathalie`s tien-jarig zoontje Robin (Martel) de sleutel vormt die onderzoek tot goed einde moet brengen. Ondanks vrij banaal plot en dialogen (van Françoise Bourdin, naar door Alain Page geschreëerde personages, vrij vlotte CORDIER-aflevering met spectaculaire achtervolgings-finale.

Le garçon qui ne dormait pas

1994 | Drama

Frankrijk 1994. Drama van Michaël Perrotta. Met o.a. Elizabeth Bourgine, Serge Moati, Aurélien Wiik, Emmanuelle Devos en Farah Bernard.

De elf-jarige Wiik groeit op in een instelling voor verlaten kinderen. Elk weekend brengt hij door bij een opvangfamilie. Vader Moati en moeder Bourgine beschouwen dit als een daad van menselijkheid, terwijl hun zoontje graag een grotere broer wil hebben. Op een dag duikt een tante van Wiik op. De jongen raakt in verwarring. Hij heeft het erg naar zijn zin bij het pleeggezin, maar vraagt zich af of het bij zijn tante niet beter zou zijn. Hij besluit haar te gaan opzoeken. Op een tedere, niet overdreven sentimentele manier, wordt hier het probleem aangesneden van verlaten kinderen. Het dilemma van de jongen wordt realistisch en aangrijpend uitgebeeld. Prachtige vertolking van de jonge Wiik. Pascale Breton schreef het scenario, dat in filmbeelden vertaald werd door Jean-Claude Saillier.

La peau du chat

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Jacques Otmezguine. Met o.a. Pierre Arditi, Anne Canovas, Roger Mirmont, Bernard Pinet en Bernard Ballet.

Georges (Arditi) is een acteur die zowat alles aanneemt wat hem aangeboden wordt. Tussen de kleine jobs in en de lange periodes van werkloosheid heeft hij een pracht van een snor laten groeien. Op de vooravond van de vakanties wordt hem een rol aangeboden: deze van een kat in een provincie-theater. Ondanks het protest van zijn familie aanvaardt hij de rol en terwijl hij het masker van de kat op zet moeten zijn vrouw en kinderen zonder hem op reis. Een acteur moet kiezen tussen werk en gezin. Een alledaags probleem dat hier zonder veel enthousiasme uitgewerkt werd tot een doordeweekse dramatische komedie zonder veel diepgang. Jean-Claude Grumberg en Otmezguine baseerden het scenario op de roman La nuit tous les chats sont gris van Grumberg. Jean-Claude Aumont stond aan de camera.

La vérité en face

1992 | Drama

Duitsland​/​​Frankrijk 1992. Drama van Etienne Périer. Met o.a. Danielle Darrieux, Claude Rich, Catherine Rich, Jean-Yves Berteloot en Delphine Rich.

Rich in de rol van legerkapitein Dreyfus. Held van de Frans- Duitse oorlog en door iedereen gerespecteerd tot hij als lid van de generale staf beschuldigd wordt van hoogverraad en naar Duivelseiland verbannen. Zijn vrouw Lucie (Morante) en broer Mathieu (Volter) trachten zijn onschuld te bewijzen en worden daarbij geholpen door de pers. De ware schuldige, Esterhazy (Arditi), gaat vrijuit. Voor zijn versie van een der grootste schandalen uit de Franse juridische geschiedenis concentreert Boisset zich op de anti-semitische vooroordelen die ten grondslag lagen aan de veroordeling, die gebaseerd was op vervalste bewijzen. Voor hun scenario baseerden Boisset en Jorge Semprun zich op het historisch authentieke boek van Jean-Denis Brédin. Uitstekende prestaties van gerenommeerde karaktersplers. Yves Dahan en Robert-Jacques Loiseleux stonden in voor de fotografie. De film bestaat ook in een versie van 110m. Stereo.