Marc Andréoni

Un pur moment de rock 'n roll

Frankrijk 1999. Drama van Manuel Boursinhac. Met o.a. Vincent Elbaz, Nicolas Abraham, Samy Naceri, Laurence Côte en Féodor Atkine.

Mon père, ma mère, mes frères et mes soeurs...

Frankrijk 1999. Komedie van Charlotte de Turckheim. Met o.a. Victoria Abril, Alain Bashung, Charlotte de Turckheim, Pierre-Jean Cherit en Rudi Rosenberg.

En attendant la neige

Frankrijk 1999. Actiefilm van Antonio Olivares en Killy Olivares. Met o.a. Jalil Naciri, Driss El Haddaoui, Emmanuelle Bach, Marc Andréoni en Jean-Luc Abel.

'Het is een film van humor, excessen en twijfel, die geweld parodieert.' Zeggen regisseurs Antonio en Killy Olivares gebroederlijk over hun En attendant la neige. Vooral de geweldparodie valt op. In een verhaal dat parallellen vertoont met Jean-Claude Van Damme's vechtfilms, spelen Naciri en El Haddaoui de rivaliserende vrienden Paco en Dédé. In een karatetoernooi weigert Paco tegen Dédé te vechten. Dédé wint zo op weinig eervolle wijze de hoofdprijs. Drie jaar later, wanneer Dédé beschuldigd wordt van diefstal, blijkt zijn frustratie nog niet verwerkt en sleept hij Paco mee in een vlucht door Parijs. Leuk, maar net niet genoeg parodie voor de lach en net te weinig inhoud voor intellectualisatie van Van Damme's genre. Originele versie met Duitse ondertitels. (IdH/VPRO Gids)

La bastide blanche

Frankrijk 1997. Drama van Miguel Courtois. Met o.a. Bernard Le Coq, Julien Guiomar, Léa Bosco, Virgile Baye en Eric Prat.

'Het is een film van humor, excessen en twijfel, die geweld parodieert.' Zeggen regisseurs Antonio en Killy Olivares gebroederlijk over hun En attendant la neige. Vooral de geweldparodie valt op. In een verhaal dat parallellen vertoont met Jean-Claude Van Damme's vechtfilms, spelen Naciri en El Haddaoui de rivaliserende vrienden Paco en Dédé. In een karatetoernooi weigert Paco tegen Dédé te vechten. Dédé wint zo op weinig eervolle wijze de hoofdprijs. Drie jaar later, wanneer Dédé beschuldigd wordt van diefstal, blijkt zijn frustratie nog niet verwerkt en sleept hij Paco mee in een vlucht door Parijs. Leuk, maar net niet genoeg parodie voor de lach en net te weinig inhoud voor intellectualisatie van Van Damme's genre. Originele versie met Duitse ondertitels. (IdH/VPRO Gids)

Cœur de cible

Frankrijk 1995. Misdaad van Laurent Heynemann. Met o.a. Francis Huster, Marianne Basler, José Garcia, Jean-Yves Berteloot en Aladin Reibel.

Vanessa Wenger (Basler) is directrice van een bedrijf dat kijkonderzoeken verricht. Ze ontvangt anonieme dreigbrieven. Commissaris Beaudrillard (Huster) is een man die van literaire verfilmingen en abstracte kunst houdt en een hekel heeft aan Amerikaanse politieseries. Hij wordt belast met het onderzoek. Hij maakt kennis met een wereldje dat hij nog niet kende. Hij ontdekt dat het milieu van de tv-productie zijn eigen regels kent. Hij neemt de zaak bloedernstig want er zijn inmiddels twee vrouwen vermoord. Beaudrillard die verband ziet tussen de twee moorden en kijkcijfers, heeft algauw twee verdachten op zijn lijstje staan: de ex van Vanessa en haar broer die in de tv- wereld zijn slag wil slaan. Een intelligente satire over de Franse audiovisuele bedrijfstak waarin heel wat bekende (tv- )gezichten een rol spelen. Het scenario is van niemand minder dan Bernard Pivot die een boekenprogramma heeft op de Franse tv. Hij weet natuurlijk heel goed, waarover hij het heeft. Zijn inktzwarte humor spaart dan ook niemand. De volgende persoonlijkheden spelen zichzelf: Ivan Leva[KA3]i (voormalig directeur van Frankrijk`s omroep nummer een: France Inter), voornoemde Bernard Pivot, Bruno Masure (presentator van het journaal op tv-zender France 2), Danièle Evenou, Claude Jean-Philippe, Philippe Gildas, Claude Serillon, Pierre Tchernia, Jérôme Bonaldi en Elise Lucet. Camerawerk van Robert Alazraki. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

La petite fille

Frankrijk 1994. Drama van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Werkeloze architecte Zabou woont met man en twee kinderen in een nette wijk. Ze zouden een modelgezin kunnen vormen, ware het niet zijn dat Zabou haar greep op de werkelijkheid langzaam maar zeker verliest en naar de fles grijpt. De enige die het merkt is haar dertien-jarige dochtertje. Haar man, geoloog van beroep, is dikwijls van huis en merkt de eenzaamheid van zijn vrouw niet op. Intimistische bewerking van een delicaat probleem, veroorzaakt door drie zeer actuele elementen: werkeloosheid, eenzaamheid en alcohol. Zabou zet haar personage zeer aangrijpend neer, maar ook het dochtertje, Voisin, is bijzonder ontroerend. Salomé schreef het scenario, in samenwerking met Bruno Dega. Voor de fotografie stond Jacques Guérin in.

La grande fille

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Mathilde (Zabou), een zevenendertig jarige werkloze architecte betrekt met haar gezin een luxueus appartement in de betere wijk van de voorstad. Alles lijkt koek en ei te zijn in dit wereldje, maar Mathilde verliest langzamerhand haar greep op het leven en vlucht weg in de alcohol. Zonder dat ze het echt beseft kan ze niet meer leven zonder drank en de enige die dit lijkt op te merken is haar dertien-jarig dochtertje Marion (Voisin). Haar man Fran[KA10]cois (Charmetant), is geoloog en brengt veel tijd door in het buitenland. Zijn lange afwezigheden zorgen voor nog meer onstabiliteit in het leven van Mathilde en als hij thuis is merkt François de wanhoop van zijn vrouw niet eens op. Een gezin staat op het punt in elkaar te storten en dit alles wordt gezien vanuit het standpunt van Marion, die met heel wat vragen blijft zitten die ze niet begrijpt. Een interessant perspectief om dit probleem te benaderen, maar de opbouw van het verhaal is niet altijd even logisch. Zabou levert een goede prestatie, maar de jonge Voisin is toch moeiteloos de ster van de film. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jacques Guérin.

Cauchemar d'une mère

Frankrijk 1994. Drama van Eric Woreth. Met o.a. Hélène de Saint-Père, Jean-Claude Adelin, Diane Laske, Sandrine Caron en Marianne Groves.

Gescheiden kassi[KA2]ere Natalie Servin (De Saint-P[KA2]ere) zorgt alleen voor haar negen-jarige dochtertje Olivia (Laske). Hoewel de omstandigheden bescheiden zijn, leven moeder en dochter in goede harmonie en weten zij zich heel behoorlijk te redden. Nadat Natalie heel lang niets meer had gehoord van Olivia`s vader Guy Renau (Adelin), meldt hij zich onverwacht en eist de voogdij over Olivia op. Guy is een gewiekste schurk, die zijn zaken financiert met het geld van zijn bedrogen ex-echtgenotes. Natalie komt in verzet en weigert Guy zelfs het bezoekrecht, waarop hij een advocaat (Guillo) in de arm neemt, de sociale dienst (Andr[KA1]eoni) inschakelt en de zaak voor de kinderrechter (Le Masne) brengt. Het verslag van de zoveelste dramatische dwaling van de op hol geslagen mallemolen van ambtelijke instanties en justitie, die in de beginjaren 1990 Frankrijk in opschudding bracht. Helaas worden de gebeurtenissen met een overdosis aan sentiment opgelepeld. Het scenario is van Laurent Dussaux, Michel Martens en regisseur Woreth. Het camerawerk is van Manuel Teran.

Oostende

Frankrijk​/​​België 1991. Komedie van Eric Woreth. Met o.a. Isabelle Ferrari, Jean-Claude Adelin, Marc Andréoni, Isabelle Antoine en Emmanuelle Maridjan.

Jeugdvrienden Jim (Adelin) en Jeannot (Andr[KA1]eoni) hebben elkaar al tien jaar uit het oog verloren. Wanneer ze elkaar per toeval terugzien besluiten ze dit te vieren met een weekendje in de badplaats Oostende. Ze hebben niets meer met elkaar gemeen. Jeannot is een praatgrage kleine dikkerd, gehuwd en vader van twee kinderen, terwijl de grote Jim meer van het gesloten type is, getekend door diverse intimistische kwetsuren. Ze houden zich bezig met het plagen van Britse toeristen tot ze een triest ogend meisje opmerken. Lyota (Ferrari) is een vreemde jonge vrouw die de twee kerels tegen elkaar uitspeelt tijdens een rondje in het nachtelijke Oostende. Een mengeling van dramatiek en poëzie. Drie vrijgevochten jonge mensen worden opgeslorpt door een stad die leeft van het toerisme. Ze ontmoeten dan ook mensen van verschillende nationaliteiten die allen een ding gemeen hebben: ze trachten hun dagelijkse zorgen te verbergen achter een masker dat vakantie heet. Een niet helemaal geslaagde, maar wel onderhoudende debuutfilm van Woreth, die tevens het verhaal schreef dat door Alain Adijes tot scenario werd omgevormd. Achter de camera stond Thierry Arbogast.