Miriam Margoyles

The Phoenix and the Carpet

Verenigd Koninkrijk 1997. Familiefilm van Michael Kerrigan. Met o.a. Ivan Berry, Charlotte Chinn, Jessica Fox, Ben Simpson en Lesley Dunlop.

Bon Appetit, Mama

Verenigde Staten 1992. Komedie van Jonathan Wacks. Met o.a. Ned Beatty, Miriam Margoyles, Steve Buscemi, John Glover en Sam Jenkins.

Sinds de dood van mama woont Buscemi bij zijn kankerende oom Beatty. Op een dag staat er een handige zakenman voor de deur, Glover, die beweert in 'leven' te handelen. Voor een zacht prijsje kan hij mama, zo goed als nieuw, uit het graf doen opstaan. Buscemi gaat gretig op het voorstel in en inderdaad daar is mama Margoyles terug. Ze houdt er echter wel vreemde gewoontes op na, waarbij kettingzagen, slagersmessen en kakkerlakken een grote rol spelen. Een nogal oppervlakkige zwarte komedie met een leuk gegeven dat erg onder een gebrekkige timing heeft te lijden. De acteurs doen weliswaar hun best, maar slagen er niet in de negatieve indruk van het geheel wat spiritueler te maken. Chuck Hughes schreef het scenario dat in beeld gebracht werd door Francis Kenny.

Old Flames

Verenigd Koninkrijk 1989. Drama van Christopher Morahan. Met o.a. Simon Callow, Stephen Fry, Miriam Margoyles, Clive Francis en Hetty Baynes.

Een advocaat wordt door een vroegere schoolvriend benaderd over een zwarte lijst waarop hun namen voorkomen tussen die van een aantal schoolgenoten. Het scenario van Simon Gray liet genoeg ruimte voor de scherpzinnige karakterstudies van Simon Callow en Stephen Fry, die deze veel te ingewikkelde komedie-thriller nog een beetje oppeppen.

Body Count

Verenigd Koninkrijk 1986. Thriller van Bernard Rose. Met o.a. Joely Richardson, Ricco Ross, Timothy Spall, Christopher Fulford en Jack Shepherd.

Londen in het post-punktijdperk. Een vrouw wordt in een troosteloos Londen achtervolgd door handlangers van haar gangstervriendje. Een sombere kijk op een gesegregeerde toekomst, fantasierijk en met oog voor details verfilmd. Een goede cast zingt de originele liedjes, die soepel zijn verwerkt in de plot. Lee Drysdale schreef het scenario met een goed oor voor dialogen en nam bovendien een aantal liedjes voor zijn rekening.