Hélène Manesse

Le juge est une femme : Drôle de jeu

Frankrijk 1997. Drama van Daniel Vigne. Met o.a. Florence Pernel, Jean-Pierre Kalfon, Frédéric Diefenthal, Dominique Guillo en Delphine Zentout.

Catherine Courage

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1995. Drama van Jacques Ertaud. Met o.a. Florence Thomassin, Tobias Hoesl, Josy Bernard, Maurice Barrier en Hélène Manesse.

Parijs rond 1890. Het zijn woelige tijden daar de arbeiders zich bewust worden van hun macht en door stakingen hun rechten opeisen. Betogingen worden door soldaten gewapenderhand neergeslagen. Tijdens een van die confrontaties wordt een kind dodelijk gewond. Catherine Quagebeur (Thomassin) is hiervan getuige en besluit op dat ogenblik om dokter te worden. Ze laat zich als eerste vrouw inschrijven op de Sorbonne. Deze moedige daad levert haar de bijnaam Catherine Courage op. De biografie van de eerste vrouwelijke chirurg van Frankrijk, geënsceneerd met grote middelen. Er wordt uiteraard veel aandacht besteed aan haar romance met Hoesl, die haar regelmatig bedriegt, waardoor ze zich nog meer aan haar werk gaat wijden. Het is allemaal mooi verpakt, maar het duurt toch wel erg lang. Béatrice Rubinstein en Jacques Duquesne schreven het feministisch getinte scenario, gebaseerd op de roman van Duquesne. Mooie fotografie van Roberto Venturi. Wordt uitgezonden in drie delen.

Le bluffeur

Frankrijk 1989. Komedie van Georges Folgoas. Met o.a. Hélène Manesse, Michèle Luttac, Kathie Kriegel, Bernard Woringer en Olivia Dutron.

Een erg oppervlakkige regie van een klucht van Marc Camoletti maar zeker niet zijn eerste poging. Het tot op de draad versleten thema grijpt terug op de allereerste toneelstukken over de klassieke, bedrogen echtgenoot die uit wraak een maîtresse neemt. Toch trapt het publiek er weer in want enerzijds is er sprake van best aardige dialogen en van grappige, werkelijk absurde verwikkelingen en anderzijds is er vooral Lefebvre aan wie het betrekkelijke succes van dit geheel te danken is.

Je suis timide, mais je me soigne

Frankrijk 1978. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Aldo Maccione, Mimi Coutelier, Jacques François en Jacques Fabbri.

Een verlegen bankbediende ziet een schoonheid in de hal van een sjiek hotel en wordt hopeloos verliefd. Samen met een therapeut die drastische methodes toepast om hem zelfverzekerdheid te bezorgen volgt hij haar naar mondaine vakantieplaatsen en stapelt de ene blunder op de andere. Een achtervolging is de rode draad tussen losse episodes van het ongelijksoortig duo (dat zeer weinig leuk op dreef is) met twee grappige eilandjes in een oceaan van flauwiteiten - een gesaboteerde p[KA1]etanque-wedstrijd en het in de maling nemen van een nietsvermoedende klant in een wegrestaurant (Fabbri). Scenario van Richard, Jean-Jacques Annaud en Alain Godard. Claude Agostini stond achter de camera.

Le guêpier

Frankrijk​/​​Italië 1975. Komedie van Roger Pigaut. Met o.a. Claude Brasseur, Marthe Keller, Gabriele Ferzetti, John Steiner en Vittorio Sanipoli.

Brasseur is een gouwdief en een gokker. De onderwereld dwingt hem in de trein Lausanne-Dijon een koffer met geld te stelen. Keller is een hebzuchtige cabaretzangeres die in geldnood verkeert en ook achter de koffer aanzit. Ze is Brasseur te vlug af. Hij legt haar uit dat het geld naar de gangsters moet, maar zij wil geen afstand doen van de buit. Na allerlei achtervolgingen komt het geld toch in handen van de gangsters die elkaar stuk voor stuk neerknallen. Brasseur trekt zich terug in zijn huis in de Provence en Keller voegt zich bij hem. Deze onderhoudende misdaadkomedie biedt wat het scenario (André G. Brunelin) betreft weinig verrassingen, maar de hoofdrollen worden met aanstekelijke animo vervuld.

L'intrépide

Frankrijk 1975. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Claudine Auger, Juliette Mills, Michel Galabru en Roger Hanin.

De scenarioschrijver Jacques Vilfrid heeft zich niet moegemaakt toen hij een verhaal van Andr[KA1]e Versini bewerkte. Het resultaat is een verwarde komedie vol persoonsverwisselingen met groteske (en verliefde) moordenaars, die zich deels afspeelt in een slaapwagon. De sporadische goede idee[KA3]en verzuipen in de onbenulligheid, terwijl de gebruikelijke clich[KA1]es, waaronder de stereotiepe homo, allemaal aanwezig zijn. Een film die typerend is voor de produktieve carri[KA2]ere van deze regisseur (1924-1982). Ook bekend als LE GARDE DU CORPS.