Jacqueline Parent: cast.
Er zijn 10 films gevonden.

L'amour tagué

1995 | Drama, Familiefilm

Frankrijk 1995. Drama van Bruno Carrière. Met o.a. Jacques Frantz, Anne Teyssèdre, Gary Fercot, Bernard Lanneau en Samir El Amrani.

Marlene (Teyss[KA2]edre) en Bertrand (Lanneau) bevinden zich met de tien-jarige Arthur (Fercot) in de buurt van Villeneuve, waar ze even stoppen om koffie te drinken in een bar. E[KA1]en van de aanwezigen, Patrick (Frantz), herkent in Marlene de draagmoeder die ongeveer tien jaar geleden het kind van hem en zijn steriele echtgenote droeg. Toen zijn vrouw stierf vroeg hij aan Marlene om de vrucht te laten weghalen. Arthur zou dus zijn zoon kunnen zijn. Patrick wil er het fijne van weten. Sentimenteel drama over de rechten van de biologische vader op een kind dat hij indertijd niet wenste. Nauwelijks geloofwaardig, maar een behoorlijk vertolkte film die vooral vrouwen zal aanspreken. De finale ontroert. Het scenario is van Frédéric Krivine en regisseur Carrière. Het camerawerk is van Serge Palatsi. 16:9.

Crimes passionnels: Antoinette

1990 | Misdaad, Drama

Frankrijk 1990. Misdaad van Bernard Queysanne. Met o.a. Jacqueline Parent, Laurent Ternois, Grégor Clavreul en François Marthouret.

Fran[KA10]cois is zes jaar oud en verafgoodt zijn moeder Antoinette (Parent). Er zijn nog andere mensen in het leven van zijn moeder, maar hij wil haar voor hem alleen. Als we daar aan toevoegen dat de film deel uitmaakt van de serie [KL]Crimes passionnels[KLE] laat de rest zich wel raden! De zoveelste variatie op het thema van het monsterkind. Queysanne daalde ooit van het witte doek naar het tv-scherm af nadat hij twee even grote flops geproduceerd had en heeft nog geen fractie van het talent van een man als Jack Clayton (THE INNOCENTS, 1961). Hij behandelt het verhaal op een plompe manier en vervalt in goedkope griezelscenes. De acteurs hebben wel enig talent maar kunnen ook niets beginnen met zulke nietszeggende personages.

Malevil

1980 | Sciencefiction, Drama

Frankrijk 1980. Sciencefiction van Christian de Chalonge en Christian De Challon. Met o.a. Michel Serrault, Jacques Dutronc, Robert Dhéry, Jacques Villeret en Jean-Louis Trintignant.

Door een toevallig bezoek aan een wijnkelder blijft een klein groepje dorpelingen gespaard bij een kernexplosie en het moet op de geblakerde aarde een geheel nieuw leven beginnen, dat bijna paradijselijk zou worden, als een andere groep overlevenden in een treintunnel met een tirannieke leider niet vijandig zou optreden. De opmerkelijke fotografie en de verrassende keuze van locaties tillen m[KA2]et de acteursprestaties de film uit boven de al te bekende polemiek van het SF-scenario (vrij naar een roman van Robert Merle). Bizarre en laconieke humor en een verrassende, zich in het tegendeel uitpakkende happy ending.

Le Voyage en douce

1979 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1979. Komedie van Michel Deville. Met o.a. Dominique Sanda, Geraldine Chaplin, Jacques Zabor, Jean Crubelier en Valérie Masterson.

Na een echtelijke ruzie zoekt een vrouw onderdak bij een oude vriendin die op het punt staat om naar de Provence te vertrekken. Tijdens dat uitstapje wisselen de vrouwen erotische ervaringen en herinneringen uit en hebben een aantal ontmoetingen, waardoor ze bij terugkeer elk anders tegenover de huwelijkssituatie staan. Deville heeft zes vrouwelijke en acht mannelijke schrijvers om erotische anekdotes gevraagd en die uiterst behendig tot een scenario uitgebouwd. De film blijft niettemin al te literair, met over-esthetische beelden die aan kwasi-artistiek gegluur van David Hamilton doen denken. Het temperamentvol acteren van Sanda is een verrassing, Chaplin compenseert gebrek aan diepte van haar rol soms met overdreven spel. De actrices zijn aangenaam om naar te kijken, maar film blijft aan de buitenkant.

Le Grand soir

1975 | Drama

Italië​/​​Zwitserland 1975. Drama van Francis Reusser. Met o.a. Niels Arestrup, Jacqueline Parent, Arnold Walter, Marina Bücher en François Berthet.

Jonge werkloze in Lausanne komt door verliefdheid op meisje in contact met een leninistische activistengroep en hoewel hij zich buiten hun ideologische discussies houdt, is hij de enige die tot de daad overgaat en uit een wapenhandel negen revolvers steelt. De groep noemt hem terrorist, mogelijk zelfs politie-infiltrant, en keert zich van hem af. Hij wordt gearresteerd en veroordeeld. De film heeft met andere Zwitserse films het gevoel van onmacht tot sociale veranderingen gemeen, maar behoudt de verbetenheid, alsof het nog steeds 1968 is. Arestrup vult zijn buitenstaandersrol ironisch in, maar wordt daarin niet gevolgd door de regisseur die gortdroge en humorloze film maakte, waardoor de uitzichtloosheid meer van buitenaf opgelegd lijkt dan voortkomend uit de situatie.

A cause de l'homme à la voiture blanche

1975 | Misdaad

Frankrijk 1975. Misdaad van Jean Rougeul. Met o.a. Jacques Zanetti, Jacqueline Parent en Julien Guiomar.

Op basis van zijn politieroman met dezelfde titel wilde de schrijver zelf een filmbewerking maken en dat had hij beter niet kunnen doen. Het scenario, dat uitgaat van een dubbele moord, is zeer slecht uitgewerkt, terwijl de scènes op goed geluk achter elkaar zijn geplakt. De dialogen zijn even banaal als de situaties en bovendien afschuwelijk nietszeggend. Dit is tot nu toe het enige filmuitstapje van deze amateurcineast.

La Virée superbe

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Gérard Vergez. Met o.a. Roger Mirmont, Anne Jousset, Yves Wecker, Mohamed Boumeghra en Hervé Lasseron.

Het weekend van de veertiende juli, zoals beleefd door een 'nozem' uit een Parijse voorstad. Dankzij heel veel stommiteiten, met als doel 'zich te laten gelden', komt hij tragisch aan zijn einde bij een motorongeluk tijdens een politie-achtervolging. Naar aanleiding van een ware gebeurtenis, gevolg van de bij adolescenten altijd aanwezige paradoxale combinatie van levensdrift en zelfmoordneigingen, heeft Vergez een concessieloze en verrassend realistische film gemaakt. Zó verrassend realistisch dat de censuur er de grootste moeite mee heeft gehad. Sedertdien is de filmmaker ontmoedigd teruggekeerd naar het toneel en de televisie.

Marianela

1972 | Drama

Spanje​/​​Frankrijk 1972. Drama van Angelino Fons. Met o.a. Rocío Dúrcal, Pierre Orcel, José Suárez, Jacqueline Parent en Alfredo Mayo.

Een zeer slechte herverfilming van de gelijknamige film.

La ligne d'ombre

1972 | Drama, Avonturenfilm, Historische film

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1972. Drama van Georges Franju. Met o.a. Jean Babilée, Roger Blin, Kurt Großkurth, Luis Masson en Margo Lion.

In juli 1888 monstert stuurman Marlow (Babil[KA1]ee) af van de Vidar in Singapore om het bevel te nemen over de cargo Otago, waar stuurman Burns (Blin) zijn tweede in bevel is. Marlows voorganger stierf onder mysterieuze omstandigheden. In de haven van Bankok moeten ze een tijdje wachten op een lading suiker. Marlow wordt gefascineerd door Alice (Lion), de frele dochter van handelaar Jacobus (Großkurth). Deze dringt Marlow een lading aardappelen op. Eens terug op zee breekt er een ziekte uit aan boord. Volgens Burns is het de vloek van de vroegere kapitein. Geplaagd door warmte en windstilte stijgt de spanning aan boord. Bovendien beginnen de aardappelen te rotten en verspreiden een ondraaglijke geur. Een trage film met een broeierige sfeer. Franju weet zijn verhaal over de strijd tegen het noodlot haarfijn te brengen, met afgewogen, beheerste vertolkingen. Hij blijft de plot en de sfeer van het verhaal van Joseph Conrad zeer trouw, waardoor de film tevens een grote literaire waarde meekrijgt. Schitterend scenario van Franju en Louis Guilloux. Voor de fotografie was Marcel Fradetal verantwoordelijk. Een veel te weinig gekende film van grootmeester Franju. Duitse coproductietitel: DIE SCHATTENLINIE.

La Cravache

1971 | Drama

Frankrijk 1971. Drama van Pierre Kalfon. Met o.a. Pierre Forget, Gil de Lesparda, Richard Laigre, Jacqueline Parent en Richard Salesses.

Een morbide psychologisch drama over een vader die het onverwachte overlijden van zijn vrouw afreageert op zijn twee zoons. De oudste kiest op zijn beurt zijn jongere broer als slachtoffer, tot de conflicten tot een gewelddadige uitbarsting komen. Het interessante basisgegeven wordt door regisseur Kalfon benut als een parallel met het fascisme, wat het geheel pretenties verleent die het duidelijk niet kan dragen.