David Abel

Adam's Appel - Geheugen

Nederland 1999. Meinoud Sportel en Hendrik Jan van Telgen.

Follow the Boys

Verenigde Staten 1944. Musical van A. Edward Sutherland. Met o.a. George Raft, Orson Welles, Vera Zorina, Dinah Shore en W.C. Fields.

Universal-aflevering van een WO II-serie vol met sterren, met Raft die shows organiseert voor het leger, Welles die Dietrich in tweeën zaagt, MacDonald die 'Beyond the Blue Horizon' zingt en Fields die een klassiek nummer met de biljarttafel uitvoert enzovoort. Heel erg leuk.

Shall We Dance

Verenigde Staten 1937. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Edward Everett Horton, Eric Blore en Jerome Cowan.

Uit publicitaire overwegingen verspreidt de manager van de Russische balletdanser Peters (Astaire) het gerucht dat Peters in het geheim is getrouwd. Iedereen denkt dat tapdanseres Keene (Rogers) de gelukkige is. Maar dat is natuurlijk onzin. Toch? In deze zevende film van het legendarische duo zijn de dansnummers (waaronder een tapdans-nummer op rolschaatsen) weer briljant. Het Gershwin-liedje 'They Can't Take That Away From Me', gezongen door Astaire, kreeg een Oscarnominatie. Zeker niet de beste film van het tweetal, maar toch de moeite waard.

Criminal Lawyer

Verenigd Koninkrijk 1937. Drama van Christy Cabanne. Met o.a. Lee Tracy, Margot Grahame, Erik Rhodes, Eduardo Ciannelli en Betty Lawford.

Tracy is een succesvolle advocaat, die er echter niet voor terugdeinst beruchte figuren uit de onderwereld vrij te pleiten. Met hun hulp wordt hij officier van justitie, met vooruitzicht op een nog mooiere positie. Maar dan wil hij het rechtvaardige pad op, en dat wordt hem niet in dank afgenomen. Ongeloofwaardig scenario, dat echter met veel glans wordt vertolkt door Tracy en de breekbare Grahame, die een meisje speelt dat hij redt uit de klauwen van vrouwe Justitia en tot zijn secretaresse bombardeert. Tracy's slotpleidooi in een overvolle rechtszaal is grandioos. Rhodes zorgt voor de vermakelijke noot als een Italiaanse would- be crooner. G.V. Atwater en Thomas Lennon bewerkten het verhaal van Louis Stevens, dat al in 1932 als basis diende voor George Archainbaud's film STATE'S ATTORNEY. Camerawerk van David Abel.

Swing Time

Verenigde Staten 1936. Musical van George Stevens. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Victor Moore, Helen Broderick en Eric Blore.

Het verhaal eromheen is een excuusgammeltje, maar de choreografieën van Hermes Pan en Astaire zijn een pièce de résistance in deze vooroorlogse RKO-musical. Dansende gokker Lucky (Astaire) arriveert te laat voor z'n bruiloft met Margaret (Betty Furness). Haar geschoffeerde pa eist dat Lucky 25.000 dollar ophoest als blijk van goede intenties. Platzak in de Big Apple met kompaan Pop (Moore), komt onze geluksvogel pittige danslerares Penny (Rogers) tegen en: boem. De scène waarin Fred, in Al Jolson-vermomming, op 'Bojangles of Harlem' danst met zijn drie reuzenschaduwen is een ragtimefeestje.

Top Hat

Verenigde Staten 1935. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Edward Everett Horton, Helen Broderick en Eric Blore.

Danser Jerry Travers (Astaire) demonstreert op een late avond zijn tapdansvaardigheden aan zijn producer in diens hotelkamer. Dale Tremont ­(Rogers), de jongedame in de kamer eronder, stoort zich aan het lawaai en stormt naar boven om haar beklag te doen. Jerry werpt een blik op haar en is verloren. Er volgen misverstanden en verwikkelingen, maar alles dient natuurlijk vooral als omlijsting van Irving Berlins liedjes en de dansnummers, die veelal in één take werden opgenomen. Daarvoor werd er veel gerepeteerd, zo veel zelfs, dat het bloed regelmatig in Rogers’ schoenen stond. Maar het ­resultaat was weergaloos, met als romantisch hoogtepunt ‘Cheek to Cheek’.

I Dream Too Much

Verenigde Staten 1935. Drama van John Cromwell. Met o.a. Lily Pons, Henry Fonda, Eric Blore, Lucille Ball en Osgood Perkins.

In haar debuutfilm is de legendarische operazangeres Pons een meisje uit de Provence, die verliefd wordt op de Amerikaanse componist Fonda. Hun huwelijk dreigt op de klippen te lopen wanneer haar carrière een grote vlucht neemt, terwijl hij totaal dreigt mislukken. Ze besluit een uiterste poging te wagen om een kentering in hun leven te brengen. Naïef romantisch melodrama, met uitstekende songs van Jerome Kern en Dorothy Fields, zoals 'I Got Love', 'The Jockey On The Carousel', 'I'm The Echo' en de titelsong. Veel prachtig gezongen opera-arias. Het orkest stond onder leiding van André Kostelanetz. Het zwakke scenario van James Gow en Edmund North, naar een verhaal van Elsie Finn en David G. Wittels, beweegt zich tussen kunst en kitsch. Camerawerk van David Abel en fotografische effecten van Vernon Walker. Score is van Max Steiner.

The Gay Divorcee

Verenigde Staten 1934. Musical van Mark Sandrich. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Alice Brady, Edward Everett Horton en Erik Rhodes.

Danssensaties Astaire & Rogers proefden juist het succes van hun eerste film samen, Flying Down to Rio, toen ze begonnen aan deze stijlvolle dansmusical. Rogers speelt een ongelukkig getrouwde vrouw die wil scheiden. Daartoe huurt ze een man in met wie haar echtgenoot haar kan betrappen. Door een misverstand kruist ze het pad van een levendige danser (Astaire). Het gouden koppel danst er op los, omringd door vrolijke bijrollen en fraaie decors. Van de vijf Oscarnominaties werd die voor het liedje ‘The Continental’ verzilverd. Dat liedje duurde overigens een dikke zeventien minuten, en was jarenlang het langste lied in musicalland.