Jacques Ferchit

La paranthèse

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Louis Benoît. Met o.a. Philippe Volter, Natacha Lindinger, Emmanuelle Bach, Nils Tavernier en François Berléand.

La fidèle infidèle

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Louis Benoît. Met o.a. Marie-France Pisier, François Berléand, Clotilde Courau, Jacques Toja en Karen Rencurel.

Robert (Berl[KA1]eand) is een succesvolle schrijver die zelden zijn landhuis in Bordeaux verlaat. Hij is al jaren gehuwd met Claire (Pisier) en heeft er zich al lang bij neergelegd dat ze regelmatig een slippertje maakt. Het zijn trouwens deze escapades van zijn vrouw die meestal zijn bron van inspiratie vormen. Robert beseft echter niet dat Claire al sinds geruime tijd, onterecht, jaloers is op zijn secretaresse C[KA1]ecile (Courau). Ouderwetse boulevard-komedie met enkele leuke dialogen en wendingen, maar in wezen weinig origineel. De drie hoofdacteurs beleven duidelijk plezier aan hun rol, maar de regisseur kan dit niet steeds overbrengen op de kijker. Pascal Lainé en Benoît baseerden hun scenario op het verhaal Deux oiseaux bleus uit de bundel L'amazone fugitive van D.H. Lawrence. Fotografie is van Dominique Le Rigoleur.

Pas si grand que ça !

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Komedie van Bruno Herbulot. Met o.a. Marianne Denicourt, Christophe Odent, Clément van den Bergh, Katia Douvalian en Marie Matheron.

Sinds hij gescheiden is van Camilla (Denicourt) mag Bruno (Odent) zijn zoontje Lucas (Van den Bergh) nog maar om de twee weken zien. Daar is hij niet mee akkoord. Tot groot genoegen van Lucas wint hij het vertrouwen van het kindermeisje Nina (Douvalian), zodat hij de dag, als Camilla werkt, met de jongen kan doorbrengen. Dit gaat goed tot Camilla zich zorgen begint te maken: Lucas zeurt niet meer over het feit dat hij zijn vader zo weinig mag zien. Ze neemt contact op met Bruno. Zwak relaas van de verhouding van een kind met zijn gescheiden ouders. Er zit veel meer in het scenario van Emmanuelle de Riedmatten, naar een idee van Francis Reusser, dan er door de regisseur uit gehaald werd. In zijn drang om het geheel licht verteerbaar te maken voor kinderen gaat hij veel te oppervlakkig te werk zodat hij naast zijn doel schiet. Achter de camera nam Guillaume Schiffman plaats.

Cœur de père

Frankrijk​/​​België 1993. Drama van Agnès Delarive. Met o.a. Jean-Paul Comart, Anne Le Ny, Antoine Cousin, Aurélien Vigie en Didier Bourguignon.

Yves (Comart) en Annette (Le Ny) hebben twee kleine kinderen, Jean-Marie (Cousin) en Arthur (Vigie). Ze leven nog wel samen, maar het klikt allang niet meer tussen beiden. Uiteindelijk verlaat Annette het echtelijke dak en neemt de kinderen mee. Yves, die erg aan zijn kinderen gehecht is, aanvaardt de voorwaarden van de echtscheiding niet, waarbij hij de kinderen een weekend op twee bij zich mag hebben. Hij wil hen zien wanneer hij er zin in heeft en hij brengt de zaak voor de rechtbank. Het is het begin van een vuile strijd om het hoederecht. Hoe ver kunnen gescheiden ouders gaan om hun rechten te doen gelden op de kinderen? En worden de kinderen er dan uiteindelijk niet het slachtoffer van? Dit is het aangrijpende relaas van een gevecht dat te ver ging. Uitstekende acteerprestaties. Huguette Debaisieux, Pierre Pauquet en Delarive baseerden het scenario op een enquête van Anne Senger. Fotografie van Jean-Paul Schwartz. Uitgezonden in de reeks C'est mon histoire en voorzien van een nawoord door de betrokken personen.