Noël Simsolo: regie, cast en scenario.
Er zijn 14 films gevonden.

Éloge de l'amour

2001 | Drama, Fantasy

Zwitserland​/​​Frankrijk 2001. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Bruno Putzulu, Cecile Camp, Jean Davy, Françoise Verney en Audrey Klebaner.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Au cœur du mensonge

1999 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1999. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Jacques Gamblin, Sandrine Bonnaire, Valeria Bruni Tedeschi, Antoine de Caunes en Bernard Verley.

In een dorpje in Bretagne wordt een tienjarig meisje dood aangetroffen. Haar tekenleraar (Gamblin) is de laatste die haar heeft gesproken en is even later de hoofdverdachte. Zijn dorpsgenoten keren zich massaal tegen hem. Alleen zijn vrouw (Bonnaire) blijft loyaal. Net als in films als La femme infidèle, Le boucher en Violette Nozière is Chabrol, soms wel 'de Franse Hitchcock' genoemd, minder geïnteresseerd in het whodunit-verhaal dan in onderliggende thema's als huwelijk en ontrouw. Ditmaal staat hij vooral stil, zoals de titel al aangeeft, bij leugens die niemand vreemd zijn. Prima rollen van Gamblin en de immer fascinerende Bonnaire.

Jean Cocteau, mensonges et vérités

1996 | Documentaire, Biografie, Experimenteel

Frankrijk 1996. Documentaire van Noël Simsolo. Met o.a. Jean-Luc Godard, Jean Marais, Claude Samuel, Alejandro Jodorowski en Cyril Robichez.

In een dorpje in Bretagne wordt een tienjarig meisje dood aangetroffen. Haar tekenleraar (Gamblin) is de laatste die haar heeft gesproken en is even later de hoofdverdachte. Zijn dorpsgenoten keren zich massaal tegen hem. Alleen zijn vrouw (Bonnaire) blijft loyaal. Net als in films als La femme infidèle, Le boucher en Violette Nozière is Chabrol, soms wel 'de Franse Hitchcock' genoemd, minder geïnteresseerd in het whodunit-verhaal dan in onderliggende thema's als huwelijk en ontrouw. Ditmaal staat hij vooral stil, zoals de titel al aangeeft, bij leugens die niemand vreemd zijn. Prima rollen van Gamblin en de immer fascinerende Bonnaire.

Strip-tease

1992 | Thriller

Zwitserland​/​​Frankrijk 1992. Thriller van Michel Mitrani. Met o.a. Patricia Millardet, Robert Rimbaud, Geneviève Fontanel, Irina Dali en Isabelle Mergault.

Naar de gelijknamige psychologische thriller van Georges Simenon, uit 1958, met Millardet als striptease-danseres, die in een bar van Rimbaud werkt. Ze is verliefd op haar baas, hoopt ooit zijn vrouw te worden en laat zich zijn avances welgevallen. De komst van Dali, als een beginnelinge in het vak, dreigt haar plannen in de war te sturen. Met de hulp van Fontanel, de zieke echtgenote van haar baas, stelt zij alles in het werk om de jonge rivale uit de weg te ruimen. Degelijke tv-verfilming van een van de z.g. 'romans durs' van Simenon, die Henri-Georges Clouzot destijds al wilde verfilmen maar uit angst voor de filmcensuur liet liggen.

Le jour des Rois

1991 | Drama, Komedie

Frankrijk 1991. Drama van Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Paulette Dubost, Danielle Darrieux, Micheline Presle, Robert Lamoureux en Michel Galabru.

Drie zusters en twee echtgenoten, allen op zekere leeftijd, vieren Driekoningen rond een Chinese maaltijd, gevolgd door het traditionele driekoningenbrood. Dat is alles wat betreft het thema van deze film, die psychologische en gedragsobservaties bevat en waarin een scherpe blik niet ontbreekt, terwijl er evenmin concessies worden gedaan. Maar ondanks alles stelt de filmer zich welwillend op ten opzichte van wat met een uit de tijd geraakte term de 'ouderdom' heet. Geen realisme en geen vertedering. Er zit niets anders op dan ze te nemen zoals ze zijn met hun manies, de sleur in hun gewoonten die voor altijd vastligt, hun tics en de typische karaktertrekken van het merendeel van de mensen op die leeftijd. Een zeer genuanceerde film met opvallende acteerprestaties. Scenario van Noël Simsolo en de regisseuse. Camerawerk van Jean-Bernard Menoud en Pascale Granel.

La Comédie du Travail

1988 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1988. Komedie van Luc Moullet, Antonietta Pizzorno en Hassan Ezzedine. Met o.a. Roland Blanche, Sabine Haudepin, Henri Deus, Antonietta Pizzorno en Jean Abeille.

Het geromantiseerde verhaal dient slechts om een potsierlijke, absurde en komische allegorie te schetsen van de maatschappij waarin gewerkt wordt. Hierin de man die graag veel werkt om succesvol te zijn maar tot niets komt, de vrijwillige en gelukkige werkloze die desondanks prompt aangenomen wordt, de directeur van het arbeidsbureau wiens voornaamste zorg het is nooit te zorgen voor werk voor de werkzoekenden, de directeur van de bank die er een absolute regel van maakt elk verzoek om een lening te weigeren, etc. etc. Als dit de realiteit is, zou dat een ramp zijn oftewel Kafka op bezoek bij koning Ubu. Verbeeld op bovengenoemde wijze is het onweerstaanbaar!

Simone Barbès ou la vertu

1980 | Romantiek, Drama

Frankrijk 1980. Romantiek van Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Ingrid Bourgoin, Martine Simonet, Michel Delahaye, Noël Simsolo en Raymond Lefevre.

Simone Barb[KA2]es (Bourgoin), een ouvreuse in een porno- bioscoop, op Montparnasse troost een collega met liefdesverdriet, gaat met een lesbische vriendin naar een vrouwenclub en krijgt in de nacht een lift van een vereenzaamde croupier van middelbare leeftijd uit het casino, maar is te moe om aan zijn toenadering gevolg te geven. Deze met zeer weinig geld gemaakte debuutfilm geeft door minutieuze aandacht de morsige milieus en personages een vanzelfsprekend bestaansrecht zonder moralisme of sensatie. Boeiende observaties wegen ruimschoots op tegen het ontbreken van een echt verhaal. Alle mannenrollen worden gespeeld door filmcritici. Het scenario is van Michel Delahaye (die de rol van de versierder speelt) en regisseuse Treilhou. Het camerawerk is van Jean-Yves Escoffier. Eastmancolor, Mono.

Ma blonde, entends-tu dans la ville...

1980 | Drama

Frankrijk 1980. Drama van René Gilson. Met o.a. Francine Carpon, Jacques Zanetti, Josette Hemsen, Elizabeth Chailloux en Cyril Robichez.

De enige afwisseling in het sleurbestaan van een provinciale fabrieksarbeidster anno 1936 is haar liefde voor een voor het fascisme gevluchte Italiaanse mijnwerker. De overwinning van het Front Populaire bij de verkiezingen resulteert in de invoering van doorbetaalde vakanties, zodat ze samen per fiets naar zee kunnen vertrekken. Deze met oog voor detail getekende sociale schets weet met een minimum aan dramatisering een treffend beeld te tekenen dat boven het naturalisme van de kleine gebeurtenissen uitstijgt.

Cauchemar

1980 | Drama, Thriller

Frankrijk 1980. Drama van Noël Simsolo. Met o.a. Pierre Clémenti, Beatrice Bruno, Hélène Surgère, André Thorent en Philippe Chemin.

Interessante debuutfilm die onder zijn rechtlijnige intrige en structuur allerlei filmische referenties en dubbele bodems verbergt. Interessant voor wie zich met dat soort spelletjes bezig wenst te houden. Hoewel de pretenties van de maker betrekkelijk goed onder controle worden gehouden heeft de film toch iets koels en is té bestudeerd en misschien daarom niet echt boeiend.

Le théâtre des matières

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Jean-Claude Biette. Met o.a. Sonia Saviange, Howard Vernon, Philippe Chemin, Martine Simonet en Brigitte Jacques.

Het thema is niet van belang en gemakkelijk in twee zinnen samen te vatten: de tegenspoed van een voormalig harpiste die toneelspeelster wil worden. Na desillusie op desillusie keert zij terug naar haar harp. Het enige dat telt is de filmstijl, die de minimalistische schoonheidsleer in zijn waarde herstelt. Het woord voert van begin tot eind de boventoon en het geheel doet enigszins denken aan Marguerite Duras. Een calvinistische mise- en-scène met kale en lege decors, waarin besluiteloze figuren heen en weer rennen en zich allerlei onbeduidende verwikkelingen voordoen. Biette valt in geen enkele categorie onder te brengen.

Les Pornocrates

1976 | Documentaire, Erotiek

Frankrijk 1976. Documentaire van Jean-François Davy. Met o.a. Claudine Beccarie, Béatrice Harnois, Jack Gatteau, Jean-Christophe Bouvet en Carmelo Petix.

De regisseur die zelf na het floppen van zijn debuutfilm noodgedwongen porno ging regisseren (en met de verdiensten daarvan artistieke films produceerde) interviewt geroutineerde en debuterende porno-acteurs en -actrices, bioscoopbezoekers en - ouvreuses, filmcritici, laat zichzelf interviewen en geeft ook een uitgebreide kijk op opnamen en momenten daartussen. De film biedt een halfhartig alibi om in naam van 'sociologische interesse' een fikse dosis porno te consumeren en is tegelijk een verontschuldiging en rechtvaardiging van de maker zelf. De scènes op de filmset laten zowel verrassende rivaliteit en sterallures zien als kneuterige gezelligheid.

Les deux gouines

1975 |

Frankrijk 1975. José Bénazéraf. Met o.a. Claudine Beccarie, Béatrice Harnois, Noël Simsolo, Yves Messica en Michèle Perello.

Een advocaat versiert de achttien-jarige dochter van een vriend en hij is bovendien de minnaar van de moeder van het meisje. Om niet levenslang in de bajes terecht te komen, want in die tijd waren achttien-jarigen nog niet meerderjarig, huwt hij het meisje. Tijdens de huwelijksnacht wreekt zij zich op hem en schiet hem neer. De titel (de twee lesbiennes) heeft niets met het verhaal te maken. Maar dat is normaal voor Bénazéraf, die ook een loopje neemt met stijlfiguren zodat je af en toe de indruk krijgt getuige te zijn van een experimentele film. Het zal wel te maken hebben met de snelheid waarmee de het celluloid volgeschoten werd, bovendien nog op afschuwelijke wijze nagesynchroniseerd. Ook bekend als LES GOUINES.

L' Homme de Feu

1974 | Drama

Frankrijk 1974. Drama van Claude Cailloux. Met o.a. Emmanuelle Cailloux, Julien Cailloux, Gilles Behat, Frédéric Baptiste en Noël Simsolo.

Destrail, 'de man van vuur' opent, vergezeld van twee kleine kinderen waarmee hij door stad en land trekt, de aanval op onze consumptiemaatschappij, die hij misdadig, onmenselijk en vervuild noemt. Doet denken aan de monniken in de Middeleeuwen die een banvloek uitspraken in tijden van algehele rampspoed. Helaas leven we niet meer in de Middeleeuwen, hoe goed de bedoelingen ook mogen zijn. De film doet naïef, klungelig en amateuristisch aan. Dit thema had een aardige speelfilm kunnen opleveren.

Femmes, femmes

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Sonia Savange, Michel Duchaussoy, Michel Delahaye en Noël Simsolo.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.