Jacques Nolot

Avant que j'oublie

2007. Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Marc Rioufol en Lionel Goldstein.

Le café de la plage

Frankrijk 2002. Drama van Benoît Graffin. Met o.a. Jacques Nolot, Ouassini Embarek, Leila Belarbi, Dalia Amrani en Meryem Serbah.

Aan het strand van Tanger, in Marokko, ontmoet Driss, een jongeman die nauwelijks meer bezit dan straatwijsheid en een oude auto, de wat oudere Fouad. Fouad runt een strandtentje en er ontstaat een zekere vriendschap tussen de twee mannen. Maar Fouad is een raadselachtige man wiens bedoelingen nooit helemaal helder worden. Wanneer Driss een keer zijn vriendin meeneemt probeert hij het meisje zonder omhaal te verleiden. Wat wil Fouad? En wat wil Driss? Zoekt hij zijn vader? Regisseur Graffin schreef het scenario voor zijn tweede film samen met veteraan André Téchiné, die met hoofdrolspeler Nolot eerder al films als Le lieu du crime, Les innocents en Ma saison préférée had gemaakt. Ze lieten zich inspireren door een verhaal van de Amerikaanse auteur Paul Bowles, die in 1999 in dezelfde stad overleed. Het resultaat is een enigmatisch maar intrigerend, sober drama dat zich afspeelt op een sobere, verlaten locatie die prachtige kustbeelden oplevert.

La chatte à deux têtes

Frankrijk 2002. Drama van Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Frédéric Longbois, Vittoria Scognamiglio en Sébastien Viala.

La chatte à deux têtes is een pornofilm die wordt vertoond in een oude ranzige Parijse seksbioscoop. De mannen in de zaal hebben er echter maar weinig oog voor: hun aandacht gaat vooral uit naar hun mede-bezoekers. De reguliere klanten, onder wie een transseksueel, een soldaat en een Arabische travestiet gaan zitten, kijken om zich heen en zoeken weer een nieuw plekje. Een vijftiger, gespeeld door de regisseur zelf, is daarentegen geïnteresseerd in de kaartjesverkoopster. Met haar knoopt hij filosofische gsprekken aan, die Nolot minder boeiend in beeld weet te brengen dan de sociale interactie die daar in het duister plaatsvindt.

Sous le sable

Frankrijk​/​​Japan 2000. Drama van François Ozon. Met o.a. Charlotte Rampling, Bruno Cremer, Jacques Nolot, Alexandra Stewart en Pierre Vernier.

Toen François Ozon acht was maakte hij op vakantie mee dat een oudere man de zee in ging en niet meer terugkwam, zijn (Nederlandse) vrouw achterlatend. Wat gebeurde er daarna met die vrouw? Kan men rouwen zonder een lijk? Scenarist/regisseur Ozon vroeg het zich af en maakte er Sous le sable over. Het wonderkind alias enfant terrible van de Franse cinema gooide zijn gebruikelijke spierballenstijl helemaal om en liet gerenommeerd actrice Charlotte Rampling heel gewoon spelen in alledaagse settings, vaak zelfs zonder muziek. Met indrukwekkend resultaat. Na Sous le sable ging Ozon huppelend verder waar hij gebleven was met controversiële en uitzinnige films (8 Femmes, 5 x 2).

À mort la mort !

Frankrijk 1999. Drama van Romain Goupil. Met o.a. Romain Goupil, Marianne Denicourt, Anne Alvaro, Christine Murillo en Dominique Frot.

Toen François Ozon acht was maakte hij op vakantie mee dat een oudere man de zee in ging en niet meer terugkwam, zijn (Nederlandse) vrouw achterlatend. Wat gebeurde er daarna met die vrouw? Kan men rouwen zonder een lijk? Scenarist/regisseur Ozon vroeg het zich af en maakte er Sous le sable over. Het wonderkind alias enfant terrible van de Franse cinema gooide zijn gebruikelijke spierballenstijl helemaal om en liet gerenommeerd actrice Charlotte Rampling heel gewoon spelen in alledaagse settings, vaak zelfs zonder muziek. Met indrukwekkend resultaat. Na Sous le sable ging Ozon huppelend verder waar hij gebleven was met controversiële en uitzinnige films (8 Femmes, 5 x 2).

L'arrière-pays

Frankrijk 1998. Drama van Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Henri Gardey, Mathilde Moné, Christian Sempé en Christine Paolmi.

Gevierd acteur Jacques (Nolot) komt terug naar zijn geboortedorp omdat zijn moeder op sterven ligt. Gevangen in het oude dorp tussen zijn tantes, vader en broer, herbeleeft Jacques zijn jeugd en de wetenschap dat hij anders dan anderen was. Anders zijn werd flink afgestraft in het gehucht in het zuidwesten van Frankrijk. 'Het is een zeer autobiografische film,' zegt Nolot in een interview. 'Men leert mijn hele leven kennen in anderhalf uur.' En de levens van vele andere ex-dorpsbewoners. Nolot, tot dan toe vooral bekend als acteur in oa Sous le sable, kreeg een César-nominatie voor zijn regiedebuut.

Nénette et Boni

Frankrijk 1996. Drama van Claire Denis. Met o.a. Alice Houri, Vincent Gallo, Jacques Nolot, Alex Descas en Jamila Farah.

Na de dood van zijn moeder woont pizzabakker Boni in haar huisje. Zijn bestaan is naargeestig en biedt geen enkel vooruitzicht. Hij dagdroomt over de sexy vrouw van zijn baas (Bruni-Tedeschi), een leeghoofdig stuk zoals in de finale blijkt. Op een dag klimt een jong meisje met een heerlijke, weelderige haardos over de muur. Het is N[KA1]enette (Houri), Boni's vijftien-jarige zusje, dat hun nietsnuttende vader is ontvlucht. Zij hebben elkaar al heel lang niet meer gezien. Er ontwikkelt zich een band. Het blijkt dat Nénette zwanger is en broerlief moet haar nu helpen. De film waarvoor regisseuse Denis en Jean-Pol Fargeau het scenario schreven, is vrijelijk geïnspireerd op een verhaal van Jean-Cocteau, Les enfants terribles, maar het is zeer beslist niet incestueus. De rolprent werkt als een literaire roman die je aandachtig moet lezen, maar dan ontdek je dat alle elementen zorgvuldig overwogen en aanwezig zijn. Niet verwonderlijk dat dit werk op het festival van Locarno meervoudig bekroond werd, al is het zeer beslist niet iets voor het grote publiek. Het camerawerk van Agnès Godard brengt het geheel zeer passend in beeld.

Les grands ducs

Frankrijk 1995. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Philippe Noiret, Jean Rochefort, Catherine Jacob en Michel Blanc.

Naar hysterie overhellende klucht waarvoor Leconte zijn drie acteerkanonnen wellicht iets te veel de vrije hand liet. Oudere derdeplansacteurs Eddie, Victor en Georges (vertolkt door respectievelijk Rochefort, Noiret en Marielle) gaan gezamenlijk met een boulevardstuk op Frankrijk-tournee. Producent Shapiron (Michel Blanc), vrijwel bankroet, tracht heimelijk de onderneming te saboteren zodat hij het verzekeringsgeld kan opstrijken. Eduardo Serra’s kleurrijke ‘Scope-fotografie en het per montage nog opgeschroefde turbotempo verhullen niet dat deze bijzonder vermoeiende lawaaiklucht hoogst zelden leuk is.

Les roseaux sauvages

Frankrijk 1994. Drama van André Téchiné. Met o.a. Élodie Bouchez, Gaël Morel, Stéphane Rideau, Frédéric Gorny en Michèle Moretti.

Het is 1962 en de Algerijnse oorlog lijkt ver weg op de provincieschool waar vier tieners opgroeien. Maar de oorlog komt dichterbij wanneer de broer van een van hen naar het front moet. Terwijl een communistische onderwijzeres hun politieke bewustzijn voedt hebben de jongeren ook allerlei persoonlijke zaken aan hun hoofd. Zo denkt François dat hij homoseksueel is, en verliefd op Serge. Maar Serge voelt iets voor Maïté (Bouchez), de dochter van de docente. Gevoelig drama van André Téchiné (Ma saison préférée, Les voleurs) werd onderscheiden met vier Césars.

Ma saison préférée

Frankrijk 1993. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Daniel Auteuil, Marthe Villalonga, Jean-Pierre Bouvier en Chiara Mastroianni.

De afzonderlijke acteurs in Ma saison préférée zijn (zoals vaker bij Téchiné) interessanter om naar te kijken dan hun verknipte en onsympathieke personages. Auteuil en Deneuve spelen een van elkaar vervreemde broer en zus die ter gelegenheid van een kerstdiner met hun alleenwonende moeder (Villalonga) na jaren weer bij elkaar komen. Een feestelijk samenzijn levert dat niet op, wel het omwoelen van het verleden. Aldus krijgen de mooie fotografie van Thierry Arbogast en traditionele mineurtonen van componist Philippe Sarde iets van een vals vernisje. Chiara Mastroianni, de liefdesbaby van Deneuve en Marcello Mastroianni, debuteert in een bijrol.

Le chêne et le roseau

Frankrijk 1993. Familiefilm van André Téchiné. Met o.a. Élodie Bouchez, Gaël Morel, Stéphane Rideau, Frédéric Gorny en Michèle Moretti.

1962. Terwijl Frankrijk moeilijkheden heeft met Algerije, worstelt de zeventien-jarige Morel met zijn gevoelens. Zijn vriendin en vertrouwelinge is Bouchez, maar eigenlijk voelt hij zich meer aangetrokken tot jongens en in het bijzonder tot Rideau. Na een eerste seksuele ervaring is de verwarring in hem enorm. De komst op het lyceum van een jonge, brutale 'pied noir' verstoort de rust in het besloten wereldje van het internaat. Goede schildering van de sfeer in die periode brengt het wankele scenario van Téchiné, Olivier Massart en Gilles Taurand toch nog op een zeker niveau. Dit onbenullige verhaaltje wordt bovendien nog goed geacteerd door voornamelijk jonge acteurs. Jeanne Lefoirie was verantwoordelijk voor de fotografie.

Point d'orgue

Frankrijk 1992. Drama van Pierre Vecchiali. Met o.a. Micheline Presle, Rüdiger Vogler, Béatrice Bruno, Dominique Lardenois en Maurice Tuech.

Op aanraden van zijn agent trekt de wereldberoemde klassieke pianist Vögler zich terug in een klein dorpje in de Haute- Provence. Daar logeert hij bij een oude vriendin van de agent, Presle, die hem uitstekend verzorgt. Hij komt er bij van een uitputtende wereldtoernee en een slopende echtscheiding. Gaandeweg leert hij de dorpelingen kennen en waarderen. Hij ontdekt dat de plaatselijke kapel over een uitzonderlijke akoestiek beschikt. Hij wil er een concert organiseren, bij wijze van liefdesverklaring voor een dorpje dat hij nooit zal vergeten. Een gevoelig portret van een haast verdwenen gemeenschap, een eenvoudig plattelandsleven zonder stress en drukdoenerij. Scenariste Danielle Chinsky tekent een prachtverzameling van typetjes met als uitgangspunt het concert in de kapel. Een film om rustig over je heen te laten gaan, met muziek om van te genieten. Met liefde in beeld gebracht door Georges Strouve.

Vous êtes folle Imogène

Frankrijk 1991. Misdaad van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Dora Doll en Hugues Quester.

Een van de avonturen van de vrouwelijke detective Imog[KA2]ene (Lavanant) met een scenario van Christian Biegalski en Eric Kristy, in een vrije bewerking naar het werk van Charles Exbrayat, waarin zij zich in een onderzeeboot bevindt die door het water van de...Seine vaart! Zoals altijd in deze serie wint de komedie het van het politiedrama. De regisseur kon het talent waarvan hij in ROSA LA ROSE, FILLE PUBLIQUE en andere films blijk gaf niet benutten, want hij moest zich richten naar een even produktieve als middelmatige romanschrijver. Toch amuseert de kijker zich evengoed wel, mede dankzij het aangename en geestige spel.

J'embrasse pas

Frankrijk 1991. Drama van André Téchiné. Met o.a. Manuel Blanc, Philippe Noiret, Emmanuelle Béart, Hélène Vincent en Yvan Desni.

Pierre (Blanc) is een jongeman uit de provincie, die zijn geluk wil beproeven in Parijs. De realiteit van het dagelijkse bestaan blijkt keihard te zijn en om zich in leven te houden, moet hij zich prostitueren. Hierdoor heeft hij talloze ontmoetingen met de meest uiteenlopende mensen. De vergelijking met MIDNIGHT COWBOY dringt zich op, maar Téchiné is geen Schlesinger en deze film is ook geen meesterwerk. Het onderwerp is ongenuanceerd behandeld, de personages zijn vaag en de film is nauwelijks geloofwaardig. De som van het totaal is onaangenaam. Jammer. Scenario van Jacques Nolot, Michel Grisolia en de regisseur. Camerawerk van Thierry Arbogast.

Borderline

Zwitserland​/​​Frankrijk 1991. Drama van Danièle Dubroux. Met o.a. Danièle Dubroux, David Léotard, André Dussollier en Jacques Nolot.

Dubroux krijgt na twintig jaar nostalgische verlangens naar haar jeugdliefde. Ze besluit hem op te zoeken, maar hoort van zijn zoon dat hij is overleden. Ze laat zich scheiden en gaat voor de zoon van haar overleden minnaar zorgen; ook de moeder van de jongen voegt zich bij het stel. Dan laat de film de kijker twijfelen wie nu de echte moeder is. Onwaarschijnlijke soap met fondant smaak - slecht voor het gebit en laat bovendien een rare smaak achter. Matig gespeeld.

Le Café des Jules

Frankrijk 1988. Film noir van Paul Vecchiali en Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Brigitte Roüan en Patrick Raynal.

Een sinister caf[KA1]e zoals zovele waar de stamgasten veel drinken en op Christiane, een vriendin, wachten. Dan duikt David plotseling op die wel bij Christiane in de smaak valt, tot grote woede van de vaste bezoekers. David moet `s nachts vluchten om te voorkomen dat hij afgetuigd wordt, terwijl de stamgasten Christiane verkrachten. Net zo sinister als het decor. Is het omdat er twee regisseurs zijn - waaronder Nolot van wie niemand tot nu toe ooit gehoord had en die ook het scenario schreef en een van de hoofdrollen speelt (en duidelijk teveel hooi op zijn vork heft genomen) - dat de film zo innerlijk verdeeld overkomt wat betreft de zwarte humor en het keiharde naturalisme? Deze keer is Vecchiali aan zijn doel voorbij geschoten.

Résidence surveillée

Frankrijk 1987. Drama van Frédéric Compain. Met o.a. Jacques Bonnaffé, Maria Schneider, François Siener, Patrick Bonnel en Myriam Mézières.

Een pas in gebruik genomen flatgebouw met dure appartementen wordt belaagd door gluurders. De nachtwaker speelt handig in op de angst van de huurders. Onbewust worden deze huurders het slachtoffer van een nieuwe terreur, ondanks de bemoeienissen van een architect en zijn vrouw. Het verhaal kon geschreven zijn door Orwell: het actuele onderwerp van het opkomend fascisme speelt in op de gevoelens van onveiligheid. Hugo Santiago schreef mee aan het scenario. Deze eerste lange speelfilm van Compain heeft als nadeel dat Bonnaffé alle aandacht naar zich toetrekt, terwijl de rest van de hoofdrolspelers vrij onbenullig overkomt.

Zone rouge

Frankrijk 1986. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Richard Anconina, Hélène Surgère, Jacques Nolot, Jean Bouise en Pierre Frejek.

Deze film is een bewerking van G.J. Arnauds boek [KL]Br[KA4]ulez les tous[KLE]. Het is een thriller met een politiek-economisch-milieuvriendelijk tintje, maar het is iets te hoog gegrepen. Het verhaal is ongeloofwaardig en verwarrend over een dorp dat opzettelijk in brand is gestoken door een chemische industrie (de plaats is de bekende 'chemische doorgang' ten zuiden van Lyon) omdat de inwoners ongeneeslijk ziek zijn. Een overlevende vecht met man en macht om de waarheid aan het licht te doen komen. Een goed verfilmde brand, verder wat actie en achtervolgingen, maar het is een beetje weinig. Scenario van regisseur Enrico en Alain Scoff. Camerawerk van Didier Tarot.

Le lieu du crime

Frankrijk 1986. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Nicolas Giraudi, Victor Lanoux, Danielle Darrieux en Wadeck Stanczak.

Familiedrama en suspense vloeien naadloos samen in André Téchiné's Plaats delict, een stemmig werk waarin jonge tiener Thomas (Giraudi) en zijn moeder Lili (Téchiné's muze Deneuve) worden bevangen door de charme van ontsnapte gevangene Martin (Stanczak). Thomas vanwege hunkering naar zijn volwassenheid, en Lili vanwege verlangen naar zijn jeugdigheid. Componist Philippe Sarde (La grande bouffe) dikt de dreigende sfeer verder in met onheilspellende muziek, terwijl Téchiné de talloze personages als makke schapen richting de slachtbank dirigeert. Kwaliteit alom, met stijl als gangmaker en theatraal acteerwerk als bindmiddel.

Les spécialistes

Frankrijk 1985. Misdaad van Patrice Leconte. Met o.a. Jacques Nolot, Gérard Lanvin, Christiane Jean, Bernard Giraudeau en Daniel Jégou.

Het lukt Paul Brandon en St[KA1]ephane Carella om een spectaculaire slag te slaan. Zij doen een aanval op een casino aan de Rivi[KA2]era en stelen een fikse duit, die echter van de maffia blijkt te zijn. Vervolgens vluchten ze naar vriendelijker oorden. Het onderwerp is wat afgezaagd, maar er zijn ook een aantal vernieuwingen in deze komische gangsterfilm. Leconte maakt normaliter wat persoonlijker films (zoals LES BRONZÉS en VIENS CHEZ MOI) maar tracteert het publiek hier op pretentieloos entertainment. Scenario van Bruno Tardon. Het camerawerk is van Eduardo Serra.

La Matiouette

Frankrijk 1983. Drama van André Téchiné. Met o.a. Patrick Fierry en Jacques Nolot.

Een dorpskapper krijgt bezoek van een jongeman in wie hij met moeite zijn tien jaar eerder naar Parijs vertrokken broer herkent. Zelf is hij vastgelopen in de erfopvolging en het normenstelsel van zijn familie en zijn provinciale omgeving, terwijl zijn broer ondanks zijn vlotte flair en verhalen over een acteurscarri[KA2]ere een homoseksuele gigolo blijkt. Een voorbeeldige (en voor de maker van o.a. BAROCCO) ongewoon sobere `kleine film`, naar een toneelstuk van acteur Nolot. Een subtiele psychologische terreinverkenning door van elkaar vervreemde broers die niet m[KA1]e[KA1]er gemeen hebben dan hun verleden en elkaar en zichzelf hun mislukking niet willen toegeven. Ondanks de franjeloze aanpak en slechts twee (opmerkelijke) acteurs lijkt de film nergens op een slaafse toneelregistratie.

L' Archipel des amours

Frankrijk 1982. Drama van Paul Vecchiali, Jacques Frenais, Gérard Frot-Coutaz, Michel Delahaye en Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Jean-Claude Drouot, Françoise Fabian, Christine Fersen en Dénise Gence.

Deze episodenfilm, een manifestatie van een collectief rond Vecchiali van in de bioscoopmarge opererende acteurs als een demonstratie van eensgezindheid, schiet zijn doel voorbij omdat de formule juist de verschillen in kwaliteit en talent benadrukt. Lang niet elke filmer heeft de vereiste puntigheid voor dit korte bestek, hoewel de bijdrage van Frot-Coutaz een scenaristisch meesterstukje is met een reeks van parallel-intriges in een beperkt aantal minuten. De geestigste sketch is die van Davila, nota bene over de besmettelijkheid van platjes. Treilhous episode over een keutelig-ruziënd oud echtpaar tegen de absurde achtergrond van winters Lourdes met alle verwijzingen naar bedevaart-toerisme en -commercie viel als afzonderlijke film in diverse prijzen. De belangeloze medewerking van prominente toneel-acteurs zorgt soms voor andere boeiende momenten.