Pierre Belot: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Road To Ruin

1992 | Romantiek, Komedie

Frankrijk​/​​België​/​​Verenigde Staten 1992. Romantiek van Charlotte Brändström. Met o.a. Peter Weller, Carey Lowell, Michel Duchaussoy, Nathalie Auffret en Pierre Belot.

Geld, macht en vrouwen. Zakenman Weller heeft er geen gebrek aan. Het lijkt wel alsof alles wat hij aanraakt in goud verandert. Tijdens een vernissage ontmoet hij de sensuele Lowell. Tot zijn grote verbazing wijst zij hem af. Ze vindt hem een arrogante, onbeschaamde vervelende kerel. Uiteindelijk gaat ze toch ook voor de bijl door zijn verkoopstechniek... of is het zijn geld? Dat wil hij koste wat kost uitzoeken. Hij zet een leugentje op stapel dat echter uit de hand loopt. Flauwe, ongeloofwaardige romantische komedie die op het randje van het stupide balanceert. Weller en Lowell trachten er door hun spontaniteit nog iets van te redden, maar het scenario van Erik Anjou, naar een verhaal van Richard Gitelson en Eric Freiser, geeft hen weinig mogelijkheden. Gefilmd in Parijs door Jean-Yves Le Mener.

Does This Mean We're Married?

1990 | Romantiek, Komedie

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1990. Romantiek van Carol Wiseman. Met o.a. Patsy Kensit, Stéphane Freiss, Mouss Diouf, Anne-Marie Pisani en Joseph Mimo.

Kensit is Amerikaanse, platzak, woont in Parijs en droomt van een toekomst als actrice. Er is maar één probleem: haar visum loopt af en dientengevolge moet ze terug naar huis. Ze knoeit met haar credit card om voldoende geld bij elkaar te krijgen om een papieren huwelijk aan te gaan zodat ze in het land mag blijven. Ze trouwt met de ambitieuze musicus Freiss, die ook een centje gebruiken kan. Na het huwelijk wil ze hem niet meer zien, maar het lot beslist er anders over. Schaamteloze imitatie van GREEN CARD, met dat verschil dat Wiseman geen Peter Weir is en dat het scenario van Grant Morris en Nancy Heikin-Pepin niet half zo geestig en ontroerend is als voorgaande. Kensit is de enige die de film levendig houdt, de rest speelt ondermaats. Wel geeft de film een betrekkelijk goed beeld van de mengelmoes aan rassen vertegenwoordigd in Parijs. Mooie fotografie van Yves Dahan.

Pause café, pause tendresse 5 : Les verres cassés

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Charles Bitsch. Met o.a. Véronique Jannot, Bernard Le Coq, Alexis Nitzer, Laura Favalli en Gregory Graziani.

Marie (Favali) is de oudste van een gezin met drie kinderen. Haar vader drinkt omdat hij de verantwoordelijkheid voor de dood van zijn vrouw wil vergeten. Het meisje draagt moedig de last van het gezin op haar schouders. Jo[KA3]elle Calvet (Jannot) die hen moet volgen beseft maar al te best dat Marie haar jeugd vergooit. Moet ze maatregelen treffen? De gesel van een verscheurd gezin en de vloek van de alcohol. Heel wat problemen voor onze moedige sociale werkster die het zich tot taak stelt om deze adolescente te redden. Het kon niet uitblijven. De makers van deze reeks moesten toch eens de over-sentimentele toer opgaan. Geen zakdoek blijft droog bij dit verscheurende drama, dat je pakt of dat je kompleet koud laat. Georges Coulonger putte weer inspiratie voor het scenario uit zijn roman, terwijl Jean-Paul Schwartz het fotografeerde.

Histoire des voyous: les Marloupins

1988 | Misdaad

Frankrijk 1988. Misdaad van Michel Berny. Met o.a. Gérard Hérold, Roger Mirmont, Catherine Alric, Pierre Saintons en Christine Murillo.

Twee jonge en sympathieke schurken worden compagnons en plegen samen een serie oplichterijen, uiteenlopend van klein tot zeer gewaagd. Uiteindelijk belanden ze in de gevangenis. De film, bij tijd en wijle grappig, heeft veel te danken aan het natuurlijke spel van de twee hoofdrolspelers.

Freuden Haus

1977 | Oorlogsfilm, Erotiek

Frankrijk 1977. Oorlogsfilm van José Benazeraf. Met o.a. Martine Semo, Erika Cool, Hubert Grillat, Guy Royer en Olivier Oll.

Het verhaal speelt zich af in 1942 in een luxe bordeel voor Duitse officieren in Frankrijk. De ingrediënten: spionage, een ongelukkige liefdesgeschiedenis, zelfmoord, marteling met dodelijke afloop en andere vrolijke onderwerpen. Dit alles in een voyeuristische stijl. De onmogelijke Benazeraf heeft zich niet erg ingespannen. De film is door de censuur ingekort tot 68 minuten. Niet echt een pornofilm, maar meer een onbedoeld grappig stuk kitsch.