Olympia Carlisi: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Tolérance

1989 | Komedie, Historische film

Frankrijk 1989. Komedie van Pierre-Henry Salfati. Met o.a. Ugo Tognazzi, Rupert Everett, Anne Brochet, Marc De Jonge en Catherine Samie.

1795: een deel van de Franse adel heeft zich na de vernietigende Revolutie van 1789 weten te handhaven, en gaat door met nietsnutten en lanterfanten. Edelman Tognazzi, een soort Italiaanse Bocuse, trakteert zijn schoonfamilie op exotische spijzen en richt feestmalen aan met heerlijkheden die de decadente adel aan hun chique rashonden voert. Zijn schone en veel jongere vrouw Brochet - de laatste modegril volgend - houdt er een kluizenaar (Everett) op na, bij wijze van goede huisgeest, die zich ontpopt als een nichterige moordenaar en gifmenger. Tognazzi is zijn eerste slachtoffer en wordt ten onrechte beschuldigd van de moord op zijn schoonmoeder, een geile, gluurderige oude tang; hij wordt derhalve onthoofd, maar de enge Engelsman Everett ontloopt zijn gerechte straf niet. Een film met een nauwelijks boeiend verhaal, waarin weinig gebeurt. Tognazzi's spel is uitstekend, maar hij verdwijnt vroegtijdig en Brochet, die beter Innocence had kunnen heten, is eigenlijk alleen maar een lust voor het oog. De werkelijke hoofdrol in deze vreemde film wordt gespeeld door de fotografie van Michel Abramowicz. Scenario en dialoog van de regisseur zelve.

La tragedia di un uomo ridicolo

1981 | Thriller, Drama

Italië 1981. Thriller van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Ugo Tognazzi, Anouk Aimée, Victor Cavallo, Olympia Carlisi en Laura Morante.

Terroristen gijzelen Giovanni (Ricky Tognazzi), de zoon van industrieel Primo Spaggiari (Ugo Tognazzi) en eisen losgeld dat de verkoop van diens onderneming noodzaakt. Moeder Barbara (Aimée) denkt alleen aan het welzijn van haar kind, de vader aarzelt - eerst uit een vermoeden dat zijn zoon zelf medeplichtig is en generatiewraak beoogt, later omdat hij meent dat de jongen toch al gestorven is. De interessante stof stelt in de uitwerking teleur, niet omdat Bertolucci geen positie kiest ten opzichte van de Rode Brigades, maar omdat zijn dubbelzinnigheid in àlle opzichten de film al te abstract maakt. Niettemin een schitterende rol van Ugo Tognazzi, die daarvoor de prijs als Beste Acteur op het filmfestival van Cannes ontving. Het scenario is van regisseur Bertolucci en camerawerk van Carlo Di Palma. Technicolor.

La Cavale

1980 | Drama, Biografie

Frankrijk 1980. Drama van Michel Mitrani. Met o.a. Juliet Berto, Jean-Claude Bouillon, Olga Georges-Picot, Geneviève Page en Catherine Rouvel.

Twee jonge inbrekers worden gearresteerd en trouwen met elkaar tijdens hun voorarrest. Als de man tot een twee keer zo lange straf als de vrouw wordt veroordeeld, zet deze hem tijdens de kerstdagen aan tot een gezamenlijke ontsnappingspoging, die door een goedbedoelende bewaakster mislukt. Deze film naar de autobiografische roman van Albertine Sarrazin, probeert een niet-sensationeel beeld van het dagelijkse leven in een vrouwengevangenis te geven, maar overtuigt te weinig door de reeks van al te mooie en chique actrices. Berto imponeert in de hoofdrol door zijn emotionele inzet. Miou-Miou debuteerde.

Irene Irene

1975 | Drama

Italië 1975. Drama van Peter Del Monte. Met o.a. Alain Cuny, Olympia Carlisi, Maria Michi, Vania Villers en Sybilla Sedat.

Een notabel wordt na dertig jaar verlaten door zijn vrouw, die korte tijd later sterft. Hij probeert vergeefs te begrijpen wat hij in het verleden fout heeft gedaan, maar beïnvloedt ongemerkt het emancipatieproces van zijn schoondochter. Deze debuutfilm heeft kwaliteiten in scenario en vormgeving, maar de ontoereikende spelregie maakt het personage van Cuny zo onuitstaanbaar dat interesse voor zijn problemen onmogelijk wordt.

Faire l'amour: de la pilule à l'ordinateur

1969 | Erotiek

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Zweden 1969. Erotiek van Jean-Gabriel Albicocco, Thomas Fantl en Gunnar Höglund. Met o.a. Jean-Claude Bouillon, Danièle Palmero, Christine Kruger, Peter Berling en Keve Hjelm.

Internationale sketchfilm over 'de liefde' waarin alle mogelijke vooroordelen nog eens op een rijtje worden gezet: seksueel bevrijde Zweden, pünktliche Duitsers en katholieke Fransen. Was in 1969 al hopeloos verouderd, en is er ondertussen zeker niet op vooruitgegaan.