Julie Aubier: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Le fils de Gascogne

1995 | Komedie, Romantiek

Rusland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Pascal Aubier. Met o.a. Jean-Claude Dreyfus, Dinara Droukarova, Grégoire Colin, Pascal Bonitzer en Gérard Cherqui.

De jonge Harvey (Colin) moet een groep Georgische zangers begeleiden die een drietal dagen in Parijs zal verblijven. Tussen hem en de achttien-jarige tolk Dinara (Droukarova) ontluikt een romance. Door een toeval ontmoet het stel Marco Garciano (Dreyfus), een werkloze acteur, die iedereen onder tafel kan praten. Marco beweert dat Harvey sprekend lijkt op een zekere Gascogne, een overleden dichter en musicus, die vooral bekend werd omdat hij een speelfilm gemaakt zou hebben die niemand ooit heeft gezien. Onder het mom dat Harvey de zoon van deze Gascogne is, gaan ze op zoek naar die legendarische film. Hun speurtocht brengt hen in contact met een resem bekende regisseurs, schrijvers, technici en acteurs, die allemaal hun eigen rol spelen. Op de manier van Robert Altman`s THE PLAYER (1992) werden veel mensen, die naam in de Franse film hadden gemaakt, bereid gevonden een rolletje te vertolken in deze sympatieke rolprent die ons een beeld van de hedendaagse Franse filmwereld geeft, gekoppeld aan een tournee van een zanggroep uit Georgië, waarin twee tegengestelde culturen met elkaar worden geconfronteerd. Het scenario is van regissieur Aubier en Patrick Mondiano. Het camerawerk is van Jean-Jacques Flori.

Les Favoris de la lune

1984 | Komedie

Frankrijk 1984. Komedie van Otar Iosseliani. Met o.a. Pascal Agier, Alexis de Montaigu, Gaspard Flori, Emilie Aubry en Peter Cloos.

Deze film kan onmogelijk samengevat worden omdat het een verzameling is van schetsen waarin tal van mensen elkaar tegenkomen, bij elkaar intrekken of elkaar voorgoed verlaten: een wapenhandelaar, clochards, naïve idealisten, kinderen, prostitueés, terroristen, dieven enz. De karaktertypes zijn sympathiek, het script lijkt op een muzikale fuga en is bovendien heel precies. De rode draad is de betrekkelijkheid van mensen, dingen en gebeurtenissen. Ongetwijfeld een zeer belangrijk werk van deze regisseur - hij kreeg de prijs in Venetieë niet voor niets - en bovendien mag het gelden als een schoolvoorbeeld hoe je een film moet maken. Om een dergelijke film te evenaren zou men moeten teruggrijpen naar het werk van de Pool Wojtiech Has die op meesterlijke wijze net zo gecompliceerde constructies in beeld aaneen weet te rijgen.