Bahman Ghobadi (1969): regie, cast, scenario en productie.
Er zijn 8 films gevonden.

Rhino Season

2012 | Drama

Iran​/​​Turkije 2012. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Behrouz Vossoughi, Monica Bellucci, Yilmaz Erdogan en Belçim Bilgin.

De Iraanse dichter Sahel (Vossoughi) en zijn echtgenote (Bellucci) worden tijdens de Islamitische Revolutie opgepakt omdat Sahels gedichten te opruiend zouden zijn. Na enkele jaren wordt de echtgenote vrijgelaten en ten onrechte verteld dat Sahel dood is. Verstild drama van Ghobadi (A Time for Drunken Horses, Turtles Can Fly) is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis, aangevuld met eigen ervaringen van de regisseur, die in 2009 Iran ontvluchtte. Zwaar, traag en abstract, maar hier en daar ook beeldschoon en poëtisch.

No One Knows About Persian Cats

2009 | Drama

Iran 2009. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Ashkan Koshanejad, Negar Shaghaghi, Hamed Behdad en Shervin Nagafian.

Regisseur Ghobadi (Turtles Can Fly, A Time for Drunken Horses) werpt zich op het guerrilla filmen - het heimelijk schieten van beelden in de publieke ruimte - in deze film over twee Iraanse undergroundmuzikanten die bandleden zoeken voor een optreden in Londen. Matig acteerwerk en dito muziek, vooral van de twee hoofdrolspelers (Negar en Ashkan). Wat overblijft zijn goede bedoelingen en beelden van de undergroundscene in Teheran. Na het voltooien van de film werd maker Ghobadi bedreigd en een paar dagen gevangengezet. Omdat hij vreesde voor zijn leven verliet hij Iran.

Niwemang

2006 | Drama, Muziek

Iran​/​​Irak​/​​Oostenrijk​/​​Frankrijk 2006. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Ismail Ghaffari, Golshifteh Farahani en Hedye Tehrani.

Een bejaarde Koerdische muzikant reist vanuit Iran met een bus vol zonen naar een muziekfestival in Irak. De reis verloopt allesbehalve voorspoedig. Na loodzware films als Turtles Can Fly presenteert Koerdische Iraniër Ghobadi de tragiek van zijn landloze volk ditmaal met een zwartkomisch randje. Half Moon werd gemaakt in het kader van een Mozartfestival en bevat de nodige verwijzingen naar de componist en diens werk. Dat maakt het verhaal wat gekunsteld en onnavolgbaar, maar wie zich eraan overgeeft kan zich verliezen in prachtig gefilmde, dromerige taferelen.

Turtles Can Fly

2004 | Drama, Oorlogsfilm

Iran​/​​Irak​/​​Frankrijk 2004. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Soran Ebrahim, Saddam Hossein Feysal, Avaz Latif en Hiresh Feysal Rahman.

Het is 2003, net voor de Amerikaanse invasie van Irak; de Iraaks-Koerdische bevolking wacht met spanning op het einde van de onderdrukking. Net als in zijn indrukwekkende debuut 'Een tijd voor dronken paarden' (2000) richt Ghobadi zijn camera op kinderen. En ook nu weer zijn het kinderen die ternauwernood overleven in barre omstandigheden. Ghobadi - begonnen als assistent van de Iraanse grootmeester Abbas Kiarostami - balanceert op de rand van effectbejag, maar het is moeilijk onaangedaan te blijven bij het leed dat hij tentoonspreidt. Winnaar van de Publieksprijs op het Filmfestival Rotterdam (2005).

Liederen uit het land van mijn moeder

2002 | Drama

Iran 2002. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Iran Ghobadi, Shahab Ebrahimi, Faegh Mohamadi en Allah-Morad Rashtian.

De opvolger van Een tijd voor dronken paarden is een klucht die gaandeweg in een treurzang verandert, gesitueerd in het fotogenieke, bergachtige grensgebied tussen Irak en Iran in de jaren tachtig - de tijd dat Saddam een Koerdische opstand neersloeg met gifgas.

Takhté siah

2000 | Drama

Italië​/​​Iran​/​​Japan 2000. Drama van Samira Makhmalbaf. Met o.a. Said Mohamadi, Behnaz Jafari, Mohamad Karim Rahmati, Rafat Moradi en Mayas Rostami.

De in Cannes met de juryprijs bekroonde Blackboards is de tweede film van de dochter van een van Irans bekendste regisseurs, Mohsen Makhmalbaf. Op 18-jarige leeftijd was zij ook al in Cannes vertegenwoordigd met De Appel. Blackboards speelt zich af in het Koerdische gedeelte van Iran, waar een groepje leraren, met schoolborden op de rug, op zoek is naar werk. Maar in het barre landschap, waar de bewoners kampen met de voortdurende dreiging van militair geweld, is weinig interesse. Een leraar sluit zich aan bij een groep nomaden, een ander bij een aantal jonge smokkelaars. Makhmalbaf maakte een humanistische, ontroerende maar ook geestige bespiegeling over de waarde van kennisoverdracht in een wereld waar mensen nauwelijks bestaansrecht hebben. Inmiddels vormen de Makhmalbafs een heuse filmdynastie: Hana (15), de jongste dochter van pa Makhmalbaf en zijn echtgenote Marzieh Mashkini (The day I became a woman), presenteerde vorige maand in Rotterdam haar film The Joy of Madness.

A Time for Drunken Horses

2000 | Drama, Oorlogsfilm

Iran 2000. Drama van Bahman Ghobadi. Met o.a. Ayoub Ahmadi, Amaneh Ekhtiar-Dini, Madi Ekhtiar-Dini, Nezhad Ekhtiar-Dini en Rojin Younessi.

Voor wie zich na alle CNN-beelden afvraagt hoe het alledaagse bestaan er nu werkelijk uitziet in Irak, is 'Een tijd voor dronken paarden' een aanrader. Dit docudrama geeft een aardig beeld van het gewone leven in het (Koerdische) grensgebied tussen Iran en Irak. Een Iraans jongetje heeft een zeldzame spierziekte waarvoor hij alleen in Irak kan worden behandeld. Om zijn operatie te bekostigen stemt zijn zus in met een huwelijk met een vermogende Irakees. In Cannes bekroond met de Gouden Camera voor beste debuut.

De wind zal ons meenemen

1999 | Drama

Iran​/​​Frankrijk 1999. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Behzad Dorani, Noghre Asadi, Roushan Karam Elmi, Bahman Ghobadi en Shahpour Ghobadi.

Kiarostami's meesterlijke nieuwe film opent verrassend komisch. We zien een 4-wheel-drive waarmee een 'ingenieur' en twee assistenten op weg zijn naar een verafgelegen dorp in Iraans Koerdistan. 'Nee, volgens de beschrijving moet bij de kruising één grote boom staan,' horen we iemand zeggen, terwijl de camera de auto in het schitterende, desolate landschap volgt. Hier en daar doemen grote bomen op - maar uitsluitend in twee- of drietallen. Aangekomen in het schilderachtige dorpje, beginnen de mannen met hun werk: voornamelijk wachten. De ingenieur toont een meer dan gezonde belangstelling voor een stervende oude vrouw en blijft zijn jonge gids uithoren over haar toestand. De herhaling, zo typisch in Kiarostami's oeuvre, wordt gevormd door de dagelijkse oproep op zijn mobieltje, waarna hij in de auto springt om naar de enige plek in de wijde omgeving te gaan waar de ontvangst voor zijn apparaat voldoende is. Daar maakt hij elke dag een praatje met een man die een gat graaft - naar verluidt voor telecommunicatie. De dorpelingen verkeren ondertussen in de veronderstelling dat de ingenieur op zoek is naar archeologische schatten. Veel van de hoofdpersonages, zoals de oude vrouw, of de man die het gat graaft, verschijnen niet in beeld. Het is aan de kijker om te schatgraven in de metaforische rijkdom van dit verhaal over leven en dood. Kiarostami's eigen en ondubbelzinnige keuze, zo blijkt ook uit de geciteerde gedichten van Omar Kayyam en Forough Faroukzahd, ligt bij het leven.