Claude Mann

Julie Lescaut : Travail au noir

België​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1998. Drama van Gilles Béhat. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Jean-Paul Rouve.

Julie Lescaut : Interdit au public

België​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1998. Misdaad van Gilles Behat. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Jennifer Lauret.

[KA4]Ca sent le sapin

Frankrijk 1990. Misdaad van Youri. Met o.a. Jacques Debary, Marc Eyraud, Yves Penay, Jean-Pierre Clami en Jean Bouchaud.

Een nieuw avontuur van commissaris Cabrol (Dabary), geschreven en verfilmd door Youri. Het verhaal draait rond twee jonge vrouwen die doodgeschoten met een jachtgeweer in het bos worden aangetroffen. Uiteraard zijn er meerdere mogelijke verdachten. De gedegen plot, de onverwachte wendingen, het natuurlijke decor, dat goed benut wordt, en de ambigue personages dragen ertoe bij dat de film een verkwikkend geheel vormt.

L'amnésique est bon enfant

Frankrijk 1990. Komedie van Claude Boissol. Met o.a. Danièle Evenou, Alain Doutey, Christian Alers, Patrick Guillemin en Claude Mann.

Op kerstavond treft Marie Pervenche Evenou) iemand aan die aan geheugenverlies lijdt en in een auto is achtergelaten. Zij doet wat haar goede hart haar ingeeft en neemt hem mee naar huis. Dan verschijnt plotseling commissaris Lavedant (Alers). Klassieker kan het al haast niet, wat het scenario betreft. Toch niet gek en bovendien met de uitdagende schoonheid van Evenou.

Les soeurs du Nord

Frankrijk 1989. Mysterie van Joël Santoni. Met o.a. Alexandra Stewart, Christine Laurent, François Dunoyer, Claude Mann en Jacques Duby.

Bewerking van een roman van Michel Grisolia, de auteur van een serie verhalen rond een vrouwelijke amateurdetective die in Nice een bureau heeft voor het opsporen van vermiste personen. In dit geval moeten er twee oude dames worden teruggevonden die een befaamde chocoladefabriek in Nice bezitten. Een pretentieloze, maar goed gemaakte film. De spanning blijft erin.

Jours de sable

Frankrijk 1989. Drama van Youri. Met o.a. Catherine Spaak, Florence Giorgetti, Philippe Rouleau en Claude Mann.

Hélène is arts in een plattelandsziekenhuis ergens in het Midden-Oosten. Een groep fanatiekelingen moordt de artsen en de patiënten uit. Hélène keert terug naar Frankrijk. Haar doodzieke vader overlijdt tijdens haar aankomst. Zij moet zorg dragen voor zijn begrafenis en zijn opvolging. Wanneer ze haar familie en haar vrienden weer ziet, gaat ze nadenken over haar motivatie om een zwervend leven te leiden. Het intelligente scenario wordt bedorven door het naïeve en onhandige spel van de acteurs. Spaak is nauwelijks overtuigend.

L'innocente

Italië​/​​Frankrijk 1976. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Giancarlo Giannini, Laura Antonelli, Jennifer O'Neill, Rina Morelli en Marc Porel.

Een jonge aristocraat preekt een libertijnse levenswandel voor zichzelf, maar vindt het onverdraaglijk als zijn vrouw zijn theorieën ook in praktijk brengt. Hij bewerkstelligt de dood van haar kind en pleegt zelfmoord. De decadente roman van d'Annunzio werd een stijlvol en melancholiek portret van een zichzelf overleefd hebbende klasse, ietwat ontsierd door melodramatisch spel van Giannini. De laatste film van Visconti, die stierf tijdens de montage. Scenario van regisseur Visconti, Suso Cecchi D'Amico en Enrico Medioli.

Souvenirs d'en France

Frankrijk 1975. Oorlogsfilm van André Téchiné. Met o.a. Jeanne Moreau, Michel Auclair, Marie-France Pisier, Claude Mann en Orane Demazis.

Hector (Auclair), de oudste zoon van een familie-onderneming in het Z.W. van Frankrijk (dat bekend staat als de Grand Sud Ouest of denigrerend behoort bij het `basse France`) trouwt tegen de wil van zijn verwanten in met Berthe (Moreau), die een eenvoudige wasvrouw is. Deze buitenstaanster zal tijdens de oorlog en de economische veranderingen erna het bedrijf draaiende weten te houden totdat ook zij niet meer tegen de moderne tijd is opgewassen. Deze familiekroniek gedurende veertig jaar wordt gebracht in een reeks ironisch gestileerde tableaux die Téchiné als opmerkelijk talent deden kennen. Veel aandacht voor de vrouwelijke personages, naast de kordate Moreau is Pisier verrukkelijk als de frivole schoonzuster Régina die zich op háár manier subversief in de familie werkt. Het scenario is van Marylin Goldin en regisseur Téchiné. Het camerawerk is van Bruno Nuytten. Eastmancolor, Mono.

India song

Frankrijk 1975. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Delphine Seyrig, Mathieu Carrière, Claude Mann, Didier Flamand en Vernon Dobtcheff.

Tijdens twee soirées rond 1930 danst en flirt de vrouw van de Franse ambassadeur in India met de aanwezige diplomaten, maar negeert de op haar verliefde vice-consul die zijn liefde tenslotte wanhopig uitschreeuwt. Ondertussen suggereert de geluidsband de door pest en honger geteisterde buitenwereld in de persoon van een waanzinnige bedelares. Deze hallucinerend trage film laat geen geacteerde, maar door de acteurs gerepresenteerde scènes zien zonder dialoog, verhaal of actie, die door de schoonheid van de beelden en muziek een bijzondere en indringende werking krijgen, zodat tegen de kennelijke opzet in, de pestilentie in de gesproken tekst tot bijzaak of een muzikaal element wordt gemaakt.

La bonne année

Frankrijk​/​​Italië 1973. Misdaad van Claude Lelouch. Met o.a. Charles Gérard, Lino Ventura, Françoise Fabian, André Falcon en Mireille Mathieu.

Twee criminelen beramen een overval op een juwelierszaak in Cannes, maar het plan dreigt in de soep te lopen wanneer een van beiden verliefd wordt op de leuke dame van de antiekwinkel ernaast. De onnodig ingewikkelde flash-backstructuur doet weinig af aan wat een van Lelouchs beste films is geworden, met een fantasievol in beeld gebrachte kraak en een ongewone romance tussen de rechtlijnige Simon (Ventura) en de intellectuele en geëmancipeerde Françoise (Fabian). Film kreeg in 1987 onder de titel Happy New Year een Amerikaanse remake (met Peter Falk en Charles Durning) waarin Lelouch een kort cameo-optreden had.

Sacco e Vanzetti

Italië 1971. Drama van Giuliano Montaldo. Met o.a. Gian Maria Volonté, Riccardo Cucciola, Cyril Cusack, Rosanna Fratello en Geoffrey Keen.

Italiaanse emigranten Nicola Sacco (Cucciola) en Bartelomeo Vanzetti (Volontè) in Massachusetts die bij de politie bekend staan als anarchisten, worden gearresteerd wegens roofoverval met doodslag en ondanks getuigenverklaringen over hun onschuld en pressie van de publieke opinie, tot de elektrische stoel veroordeeld. Dit geruchtmakend proces uit 1920 blijft in de film actueel. De nog doorwerkende politieke pressie maakte opnamen in Amerika onmogelijk, zodat de affaire gereconstrueerd moest worden met behulp van Britse acteurs. Deze smet op de authenticiteit is overkomelijk, evenals de te veel herhaalde zang van Joan Baez op de geluidsband. Cucciola werd in Cannes geëerd met de prijs als Beste Acteur. Het scenario is van Ottavio Jemma, regisseur Montaldo en Fabrizio Onofri naar een verhaal van Montaldo en Mino Roli. Het camerawerk is van Silvano Ippoliti. Technicolor, Mono.

L'armée des ombres

Frankrijk​/​​Italië 1969. Oorlogsfilm van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Claude Mann, Serge Reggiani, Christian Barbier, Paul Crauchet en Paul Meurisse.

Frankrijk, halverwege WO II. De leden van een verzetsgroep - veelal veertigers, onder dagelijkse leiding van ingenieur Philippe Gerbier (Ventura) - kennen uit veiligheidsoverwegingen zo min mogelijk elkaars identiteit, maar zijn toch beducht dat hun gearresteerde kameraden tijdens martelingen van de Gestapo doorslaan. Zowel bevrijdingsacties als onderlinge liquidaties uit voorzorg blijken noodzakelijk. Melville voegde aan de roman van Joseph Kessel zijn eigen verzetsherinneringen toe en gaf de film de sfeer en de benadering van zijn gangsterthrillers; met een beklemmend resultaat. Lang ondergewaardeerd, maar ijzersterk.

L' Homme qui trahît la mafia

Frankrijk 1966. Experimenteel van Charles Gérard. Met o.a. Robert Hossein, Claude Mann, Claudine Coster, Robert Manuel en José Luis de Vilallonga.

De reorganisatie bij een drugssyndicaat eist slachtoffers. Een jonge politie-inspecteur, die de zaak onderzoekt, komt een vooraanstaande advocaat op het spoor. Hij vindt echter geen overtuigende bewijzen, tot een aanslag op zijn eigen leven mislukt. Het is een banaal gangsterdrama geworden, waarin lamlendig wordt geacteerd en clichématig wordt geregisseerd. De regisseur hield zijn carrière daarna dan ook voor gezien en schoolde zich om tot een komische bijrolspeler.

Compartiment-tueurs

Frankrijk 1965. Thriller van Costa-Gavras. Met o.a. Yves Montand, Michel Piccoli, Simone Signoret, Catherine Allégret en Jacques Perrin.

Bij aankomst van de slaaptrein van Marseille naar Parijs blijkt een van de passagiers vermoord. In de wagon waren slechts vijf andere passagiers, voor de permanent verkouden inspecteur Grazziani (Montand) moet het dus een peulenschil zijn de zaak op te lossen. Maar dan wordt een van de vijf verdachten ook vermoord. En daarna nog een. Dit debuut van Costa-Gavras is een behoorlijk spannende thriller met een absolute topcast, maar haalt het niet bij zijn latere politiek geladen films als Z (1969), État de siège (1972) en Missing (1982). Naar het boek van Sébastien Japrisot.

La Baie des Anges

Frankrijk 1963. Romantisch drama van Jacques Demy. Met o.a. Jeanne Moreau, Claude Mann, Paul Guers, Henri Nassiet en André Certes.

De jonge bankemployé Jean (Mann) hoort hoe collega Caron (Guers) diens magere salaris aanvult in het casino. Dat lijkt Jean ook wel wat. En inderdaad: na een uurtje roulette heeft hij al een half jaarsalaris bij elkaar verdiend. Hij reist af naar Nice, begint daar de dure casino's te bezoeken en ontmoet daar de mooie, intrigerende Jackie (Moreau), die ook wel van een gokje houdt. De hoogblonde Moreau laat het prachtig uit de klauwen lopen, in stemmig zwart-wit, met mooie muziek van Michel Legrand op de achtergrond.

L' Assassin connaît la musique

Frankrijk​/​​Duitsland 1963. Komedie van Pierre Chenal. Met o.a. Maria Schell, Paul Meurisse, Claude Mann, Sylvie Bréal en Christa Lang.

Componist zoekt rustige ruimte om aan symfonie te werken en pleegt reeks moorden om dat te bereiken. Zwarte humor wordt spoedig voorspelbaar, ondanks verve van Meurisse. Verrassing was destijds om Schell - als eigenaresse van begeerde huis - in komische rol te zien, maar ook daarin is ze sindsdien wel beter op dreef geweest.