René Féret: regie, cast, scenario en productie.
Er zijn 17 films gevonden.

Anton Tchékhov 1890

2015 | Drama, Historische film

Frankrijk 2015. Drama van René Féret. Met o.a. Nicolas Giraud, Lolita Chammah, Robinson Stévenin en Jacques Bonnaffé.

In 1890 reist arts Anton Tsjechov, dan alweer enkele jaren voltijds schrijver, naar het eiland Sachalin in de uiterst oostelijke territoriale wateren van het tsarenrijk om de daar gevestigde strafkolonie te bezoeken. Het zal een hernieuwd sociaal engagement en een boek opleveren. Laatste regie van auteursdinosaurus Féret (1945-2015), die zijn films steevast zelf produceerde en distribueerde, is een waardig vaarwel. De acteurs gaan op in hun personages, fotografie en aankleding ademen authenticiteit en het tempo laat ruimte voor Tsjechoviaanse reflectie op de ongerijmdheid van het bestaan.

Nannerl, la soeur de Mozart

2010 | Drama

Frankrijk 2010. Drama van René Féret. Met o.a. Marie Féret, Marc Barbé, Delphine Chuillot en David Moreau.

Wolfgang Mozart was een wonderkind, maar zijn vier en een half jaar oudere zus Nannerl (1751-1829) was wellicht nog begaafder. We zullen het nooit weten want pa Mozart hield zijn dochter kort tijdens hun tournee langs Europese koningshuizen tussen 1763 en 1766. Vioolspelen was bijvoorbeeld uit den boze - voor meisjes - dus Nannerl was aangewezen op zang en toetsen. Actrice Marie Féret ontroert met piekfijn non-verbaal acteerwerk waarmee ze peilloze zielendiepte suggereert. Geschreven, geregisseerd en geproduceerd door haar vader René. Geschoten op locatie in Versailles, Dorat en Magnac Laval.

Les enfants du printemps : Les feuilles mortes

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Wolfgang Mozart was een wonderkind, maar zijn vier en een half jaar oudere zus Nannerl (1751-1829) was wellicht nog begaafder. We zullen het nooit weten want pa Mozart hield zijn dochter kort tijdens hun tournee langs Europese koningshuizen tussen 1763 en 1766. Vioolspelen was bijvoorbeeld uit den boze - voor meisjes - dus Nannerl was aangewezen op zang en toetsen. Actrice Marie Féret ontroert met piekfijn non-verbaal acteerwerk waarmee ze peilloze zielendiepte suggereert. Geschreven, geregisseerd en geproduceerd door haar vader René. Geschoten op locatie in Versailles, Dorat en Magnac Laval.

Les enfants du printemps : En haut de l'affiche

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Wolfgang Mozart was een wonderkind, maar zijn vier en een half jaar oudere zus Nannerl (1751-1829) was wellicht nog begaafder. We zullen het nooit weten want pa Mozart hield zijn dochter kort tijdens hun tournee langs Europese koningshuizen tussen 1763 en 1766. Vioolspelen was bijvoorbeeld uit den boze - voor meisjes - dus Nannerl was aangewezen op zang en toetsen. Actrice Marie Féret ontroert met piekfijn non-verbaal acteerwerk waarmee ze peilloze zielendiepte suggereert. Geschreven, geregisseerd en geproduceerd door haar vader René. Geschoten op locatie in Versailles, Dorat en Magnac Laval.

Dakan

1997 | Komedie, Drama

Guyana​/​​Guinee 1997. Komedie van Mohamed Camara en Mohamed Camara. Met o.a. Aboubacar Touré, Mamady, Cécile Bois, Koumba Diakite en Kade Seck.

De titel betekent noodlot. Als kinderen waren Manga (Tour[KA1]e) en Sory (Diakite) op elkaar gesteld. Nu ze twintig zijn weten ze dat ze van elkaar houden, maar ze stuiten op een wereld van onbegrip: ze zijn mannen en homo`s bestaan niet in hun land. Als Manga het nieuws aan zijn moeder vertelt, die weduwe is, wil ze het eenvoudig niet geloven. Sory`s vader, een welvarende reder die zijn zoon als opvolger ziet, is verontwaardigd. Manga`s moeder stuurt hem naar een medicijnman om hem van zijn kuren te genezen. Als stel kunnen de jongens dus niet verder. Ze gaan uit elkaar en in de bus ontmoet Manga Oumu (Bois), een pittige blanke meid die door een zwarte moeder werd grootgebracht. Als ze het proberen, wordt het niks. Een eenvoudig verhaaltje, waarover de meer gecultiveerde westerse kijker wellicht zijn schouders optrekt, maar in Afrika is een dergelijke film met een enkele kus tussen de jongens en een heteroseksscène tussen blank en zwart, een grote taboebreker. Het scenario is van debuterend regisseur Camara. Het camerawerk is van Gilberto Azevedo. Geschikt als discussiefilm op middelbare scholen over homoseksualiteit.

Couchettes express

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jacques Gamblin, Bernard Haller, Isabelle Renauld, Marc Citti en Gunilla Karlzen.

Gamblin is steward op de slaaptrein Parijs/Venetië. Hij moet kaartjes en identiteitsbewijzen van de reizigers in 'zijn' wagon ophalen. Op zekere dag vraagt een passagier, Haller, om bescherming. Hij lijdt aan een nog onbekende ziekte en hij is niet alleen op de vlucht voor geleerden die hem als proefkonijn willen gebruiken, maar ook voor Bonke, een handelaar in menselijke organen. Een misdaadkomedie met dramatische ondertoon. De film is een poging van alles over te brengen, maar slaagt bijna nergens in. Het rommelige scenario is van Béraud en Bernard Stora, die zich lieten inspireren door de roman La Maldonne des Sleepings van Tonino Benacquista. Alleen een talent als Haller weet de film enkele geslaagde momenten mee te geven. Camerawerk van Alain Levent.

Promenades d'été

1992 | Komedie

Frankrijk 1992. Komedie van René Féret. Met o.a. Valérie Stroh, Michel Varton, José-Maria Flotats, Marie Guillard en Jean-Yves Berteloot.

Komedie die behoorlijk vastloopt in de kronkelige verwikkelingen ondanks het vlotte tempo, de goede rol van Stroh en de prachtige fotografie van Pierre Lhomme. Het gaat over een groep amateurtoneelspelers die voor een zomerfestival naar een plaatsje in de Dordogne trekken. Hoofdrol Varton lonkt naar de wat oudere Stroh, die zich in de steek gelaten voelt door echtgenoot en decorbouwer Bertheloot, hoewel ze met beiden de liefde bedrijft, sterretje in spe Dupont wil opvallen bij regisseur Flotats, terwijl de tegenspeelster van de hoofdrol, Guillard, uitsluitend ogen voor Varton heeft, die door deze ervaringen volwassen wordt... begrijpt u wel. Regisseur Ferét schreef zijn eigen scenario.

Esquisse d'une jeune femme sens dessus dessous

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Alain Boudet. Met o.a. Nathalie Baye, Philippe Rouleau, Rudi Coupez en René Féret.

De liefdesperikelen van een jonge vrouw die een relatie heeft met twee zeer uiteenlopende mannen: de een is van het vreselijke type `dynamische jonge manager` (en getrouwd), de ander is een jonge nachtwaker. Uit deze tegenstelling had een interessante film kunnen groeien, maar alles blijft steken in het oppervlakkige en komt inderdaad niet verder dan een schets: er wordt immers niets uitgewerkt.

Baptême

1989 |

Frankrijk​/​​België 1989. René Féret. Met o.a. Valérie Stroh, Jean-Yves Berteloot, Jacques Bonnaffé, Pierre-Alain Chapuis en Edith Scob.

René Féret pakt ditmaal in zekere zin de draad van LA COMMUNION SOLEMNELLE weer op. De geschiedsbeschrijving van een familie over enkele generaties. Het begint allemaal in een kleine stad in Noord-Frankrijk - die Pierre Lhomme tot het schieten van mooie plaatjes brengt - en eindigt in 1965. Gedurende dertig jaar volgen blijdschap en verdriet elkaar op. Zeker, er is sprake van een autobiografische inslag maar 'BAPTÊME is een samenraapsel van bedachte anecdotes waar een kern van waarheid in zit'. Het luistert in deze film allemaal heel nauw: dialogen, sfeer en een bepaalde manier van doen, die uit het leven gegrepen lijkt. Een geloofwaardig, scherpzinnig, vakkundig en gevoelig werk. Scenario van regisseur Féret.

Savannah

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Jacques Higelin, Daniel Martin, Elodie Gautier, Sylvie Granotier en René Féret.

Iedereen denkt dat het kleine meisje Savannah ontvoerd is en wacht op de eis voor losgeld. In werkelijkheid is ze weggelopen en heeft ze zelf twee ontsnapte gevangenen gegijzeld! Nogal onwaarschijnlijk. Gemaakt in de stijl van ZAZIE DANS LE METRO. Pico heeft vooral een satire op het hedendaagse Frankrijk willen maken en op de domheid van de volwassenen ten opzichte van kinderen. Scenario van Marck Miller.

L' Homme qui n'était pas là

1987 | Drama, Film noir

Frankrijk 1987. Drama van René Féret. Met o.a. René Féret, Claude Jade, Jacques Dufilho, Sabine Haudepin en Valérie Stroh.

Een bewerking van de griezelroman van McLeish. Door allerlei manipulaties wordt een man gek. Anderen willen zich een erfenis toe-eigenen. De film is tweeslachtig, ongeloofwaardig, hoogdravend en onsamenhangend. Het gebruik van Panavision maakt dat niet goed. Toch levert waanzin op deze manier weergegeven een quasi-surrealistisch werk op.

Le Mystère Alexina

1985 | Drama

Frankrijk 1985. Drama van René Féret. Met o.a. Philippe Vuillemin, Valérie Stroh, Véronique Silver, Bernard Freyd en Marianne Basler.

Een getrouwe bewerking van Mémoires d'un hermaphrodite français du XIXe siècle, geschriften die door Michel Foucault ontdekt en uitgegeven zijn. Pas tegen de tijd dat zij onderwijzeres wordt, ontdekt Alexina dat zij in werkelijkheid een man is. Dat is te wijten aan haar uiterst vrome opvoeding die, kenmerkend voor die tijd, ervoor zorgde dat zij haar lichaam totaal niet kende noch iets wist over seksualiteit. Alexina pleegt dan ook zelfmoord. Een verstikkende verfilming van de zeden uit die periode, de heersende hypocrisie en de taboes. Echter te didactisch, waardoor er een hiaat ontstaat tussen het beeld en de overvloedige woorden. Opvallende fotografie van Bernard Zitzerman.

Sarah

1983 | Actiefilm, Drama, Komedie

Frankrijk 1983. Actiefilm van Maurice Dugowson. Met o.a. Jacques Dutronc, Lea Massari, Jean-Claude Brialy, Heinz Bennent en Gabrielle Lazure.

Een verzekeringsagent moet een onderzoek instellen bij een filmproduktie in Spanje die is vastgelopen door de verdwijning van de hoofdrolspeelster (die hij zonder dat te weten onderweg al heeft ontmoet). Zijn fascinatie voor het verdwenen meisje leidt tot een steeds grotere betrokkenheid bij de filmfauna waardoor fictie en realiteit door elkaar gaan lopen. Hoewel de film is geïnspireerd op ware gebeurtenissen, zijn de meeste personages - regisseur, diva, grimeuse - overbekende clichés gebleven: alleen de hoofdrol van Dutronc wekt interesse. De fraaie fotografie is daarnaast een liefdesverklaring aan Lazure in de - vermiste - titelrol.

La fille prodigue

1981 | Drama

Frankrijk 1981. Drama van Jacques Doillon. Met o.a. Jane Birkin, Michel Piccoli, Natasha Parry, Eva Renzi en René Féret.

Na een moeilijke periode verlaat Anne (Birkin) haar man en keert terug naar haar ouders. Daar ontdekt ze dat haar vader (Piccoli) een affaire heeft. Zodra haar moeder (Parry) voor een tijdje weg is, krijgt de relatie tussen dochter en vader incestueuze trekken. Intrigerend, psychologisch uitdagend drama met uitstekende cast. Regisseur Doillon, die ook zulke mooi intieme drama's als Ponette en Le petit criminel op zijn naam heeft staan, had indertijd een relatie met actrice Birkin. Samen zijn ze ouders van zangeres-model Lou Doillon.

Fernand

1979 | Drama, Komedie

Frankrijk 1979. Drama van René Féret. Met o.a. Bernard Bloch, Jany Gastaldi, Yves Reynaud, Dominique Arden en Roland Amstutz.

Sobere, tedere film met Bloch als een naïeve, brave man die gewoon te goed is voor deze wereld en die dan ook constant door iedereen bedrogen en bestolen wordt. Een bescheiden, geslaagde produktie met een uitstekende hoofdrol van Bloch.

La Communion solennelle

1976 | Horror, Historische film, Komedie

Frankrijk 1976. Horror van René Ferret en René Féret. Met o.a. Myriam Boyer, Nathalie Baye, Monique Mélinand, René Ferret en Marcel Dalio.

Kroniek van drie platte-landsfamilies die een eeuw lang worden gevolgd op communie-feesten die iedereen bijeenbrengen. Vernuftig geconstrueerd scenario laat ruimte voor rake observaties en ironisch spel. Beste momenten doen aan films van Jean Renoir denken. Het camerawerk is van Jean-François Robin.

L'histoire de Paul

1975 | Drama

Frankrijk 1975. Drama van René Féret. Met o.a. Paul Allio, Roland Amstutz, Pierre Ascaride, Jean Benguigui en Bernard Bloch.

Na een poging tot zelfmoord, is Paul (Allio) helemaal in zichzelf gekeerd. Hij wordt door zijn familie naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht, waar we zowel kennis maken met de patiënten als met hun verzorgers. Langzamerhand ontwaakt Paul uit zijn autistische toestand: hij neemt zijn medicijnen in, gaat weer eten en neemt zelfs de flensjes aan die zijn moeder hem brengt. Fictie met een overduidelijk documentair aspect. Door in zijn eerste speelfilm een dergelijke grenservaring met behulp van acteurs te herscheppen, is deze cineast bekend geworden. Een overtuigende film met een werkelijk homogene groep acteurs. Het camerawerk is van Nurith Aviv.