David Sivertsen: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Probable Cause

1994 | Thriller, Misdaad, Actiefilm

Canada​/​​Verenigde Staten 1994. Thriller van Paul Ziller. Met o.a. Michael Ironside, Kate Vernon, James Downing, David Sivertsen en Kirk Baltz.

Een warrige, in 1994 voor kabel-tv gemaakte psychologische thriller over een aantal moorden op leden van het politiekorps. Rechercheur Gary Yanuck (Ironside) krijgt van zijn chef Edmonton (Nelson) een nieuwe, vrouwelijke partner toegewezen, Lynn Riley (Vernon), die blijkt te slaapwandelen. Naarmate de ranzige plot zich ontrolt, worden steeds meer van Edmontons beste politiemensen vermoord met een set vleesmessen. Het spoor leidt al snel naar het korps zelf. Regisseur Ziller weet geen enkele vaart in de film te brengen, hoewel er af en toe enorme geweldsuitbarstingen en een werkelijk weerzinwekkende verkrachtingsscène in voorkomen. Het scenario van Hal Salwen, naar een verhaal van Ziller, heeft een onmogelijke plot en de meeste acteurs lijken te slaapwandelen - Vernon dus zelfs letterlijk! Het camerawerk is van Danny Nowak.

Road to Saddle River

1993 | Western, Drama

Canada 1993. Western van Francis Damberger. Met o.a. Paul Jarette, Paul Coeur, Eric Allan Kramer, Sam Bob en Shaun Johnston.

De volwassen zoon van Oosteuropese immigranten laat zijn leven leiden door westernfilms. Hij noemt zichzelf Cowboy (Jarrett) en de avond dat hij een zadel vindt besluit hij op zoek te gaan naar Saddle River, het stadje uit zijn lievelingsfilm. Hij krijgt een lift van spraakwaterval Sam (Coeur), die al zijn bezittingen in zijn auto heeft liggen. Ze komen terecht bij veedrijvers, worden bestolen door een koppel Indianen, komen in conflict met Japanse projectontwikkelaars en maken kennis met een Duitser (Kramer), een geflipte versie van Arnold Schwarzenegger, die alles betaalt met stukjes van de Berlijnse muur. Uiteindelijk voegt ook nog Norman Manyheads (Bob), een indiaan die dweept met Elvis, zich bij hen. Een gek kwartet op zoek naar Saddle River. Langdradige, saaie satire op de wegdeemstering van de waarden die zo mooi gelegd worden in de na[KA3]ieve westerns. Het idee is formidabel, maar de uitwerking kraakt in al zijn voegen. De helft van de tijd staan de acteurs voor zich uit te staren zonder dat er iets gebeurt. De meeste dialogen zijn eenlettergrepig (op Sam na) en verschrikkelijk repetitief. Het acteerpeil brandt op een laag pitje en wie op het einde nog kan volgen is een genie. Het stroeve scenario is van de hand van Damberger. Het enige pluspunt is de fraaie breedbeeldfotografie van Peter Wunstorf. Ultra Stereo. Panavision.