William Lubtchansky: camera.
Er zijn 37 films gevonden.

Ne touchez pas la hache

2007 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 2007. Drama van Jacques Rivette. Met o.a. Jeanne Balibar, Guillaume Depardieu, Michel Piccoli, Bulle Ogier en Barbet Schroeder.

Zoals in Honoré de Balzacs semi-autobiografische roman La duchesse de Langeais (1834) hertogin Antoinette haar aanbidder markies de Montriveau listig op afstand houdt, zo houdt Rivette in zijn verfilming de kijker op afstand. Deze platonische anti-liefde tussen twee aristocraten in Restauratie-Frankrijk wordt verteld met strikte terughoudendheid, tussentitels en dialogen als degenduels. Scenaristen Rivette, Pascal Bonitzer en Christine Laurent verwoorden, trouw aan de oorspronkelijke tekst, welhaast perverse afgronden van vruchteloze passie. De immer intrigerende Balibar piekt als hertogin Kwelgeest, Depardieu junior als gekwelde generaal. Streng en stijlvast en wellicht juist daardoor ongeschikt voor niet-Rivetters. Bijrol van regisseur Barbet Schroeder.

Jardins en automne

2006 | Komedie

Italië​/​​Frankrijk​/​​Rusland 2006. Komedie van Otar Iosseliani. Met o.a. Séverin Blanchet, Otar Iosseliani en Michel Piccoli.

Absurdistische komedie in de traditie van Jacques Tati over minister die in kraakpand gaat wonen.

Les amants réguliers

2005 | Drama

Frankrijk 2005. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Louis Garrel, Clotilde Hesme, Julien Lucas, Marc Barbé en Mathieu Genet.

Filmmaker en Parijzenaar Garrel (1948) voert zoon Louis op als zijn alter ego François, de twintigjarige spil van een door hasj en poëzie bedwelmde vriendengroep in Parijs die in het roerige voorjaar van 1968 noodgedwongen worstelt met de vraag of de aanzwellende opstand wordt gevoed door idealisme of door narcisme. Regisseur/scenarist Garrel maakte zijn cerebrale zwart-witdocudrama als een hommage aan leermeester Jean Eustache (La maman et la putain) en als tegenhanger van Bernardo Bertolucci's The Dreamers, de film die twee jaar eerder met veel hormonaal rumoer inging op het beroemde Parijse voorjaar. Winnaar Beste Regie op het Venetiaanse filmfestival.

Genesis

2004 | Documentaire

Frankrijk​/​​Italië 2004. Documentaire van Claude Nuridsany en Marie Pérennou.

De Franse natuurfilmers die eerder Microcosmos maakten, geven hun visie op de ontstaansgeschiedenis van de aarde. Het resultaat is een pretentieuze mix van natuurbeelden, zweverige teksten en potsierlijke monologen van de Malinese acteur Sotigui Kouyaté, die roerend in een kookpot verhaalt over de grillen van Moeder Aarde.

Petites coupures

2003 | Drama

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 2003. Drama van Pascal Bonitzer. Met o.a. Daniel Auteuil, Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Devos, Ludivine Sagnier en Pascale Bussières.

Een echtgenote, een maîtresse, nog meer vrouwen, een oom in Grenoble die een mysterieuze opdracht voor hem heeft: journalist Bruno (Auteuil) heeft het er maar druk mee en lijkt niet de innerlijke kracht te kunnen opbrengen een einde te maken aan het gesol met hem. Geloofscrisis is het hoofdthema van scenarist-regisseur Bonitzer (Rien sur Robert), maar van Petites coupures is beter te genieten in de kleine onderonsjes dan in diepe nadenkertjes. Het acteren is erg goed, ook van de Britse Scott-Thomas die al vloeiend Frans pratend zowaar een Frans gezicht blijkt te hebben.

Lundi Matin

2002 | Drama, Komedie

Frankrijk​/​​Italië 2002. Drama van Otar Iosseliani. Met o.a. Jacques Bidou en Pascal Chanal.

Een echtgenote, een maîtresse, nog meer vrouwen, een oom in Grenoble die een mysterieuze opdracht voor hem heeft: journalist Bruno (Auteuil) heeft het er maar druk mee en lijkt niet de innerlijke kracht te kunnen opbrengen een einde te maken aan het gesol met hem. Geloofscrisis is het hoofdthema van scenarist-regisseur Bonitzer (Rien sur Robert), maar van Petites coupures is beter te genieten in de kleine onderonsjes dan in diepe nadenkertjes. Het acteren is erg goed, ook van de Britse Scott-Thomas die al vloeiend Frans pratend zowaar een Frans gezicht blijkt te hebben.

Va savoir

2001 | Drama, Komedie, Romantiek

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 2001. Drama van Jacques Rivette. Met o.a. Marianne Basler, Sergio Castellitto, Jeanne Balibar, Bruno Todeschini en Hélène de Fougerolles.

Innemende comedy of manners rond zes personen (een regisseur, een actrice, haar voormalige amant, diens echtgenote, haar minnaar en zijn zus) biedt bitterzoete verwikkelingen en hilarische situaties, gemodelleerd naar Pirandello's 'Zes personages op zoek naar een auteur'. Het literair getinte scenario is een typisch ensemblestuk, dat met de solide rolverdeling heel goed tot zijn recht komt, vooral tegen de achtergrond van het theaterwereldje, waarin de 73-jarige Rivette, die met Va savoir wellicht een van zijn toegankelijkste films heeft gemaakt, zo graag werkt. Tegenover het volledig uitgebalanceerde geheel staat de lange speelduur, voor een modern publiek mogelijk wat teveel van het goede.

Tout va bien, on s'en va

2000 | Drama, Komedie

Frankrijk 2000. Drama van Claude Mouriéras. Met o.a. Miou-Miou, Sandrine Kiberlain, Natacha Régnier, Michel Piccoli en Caroline Pilli.

De drie zussen in Tout va bien, on s'en va hebben het best met elkaar getroffen. Natuurlijk zijn er af en toe wat wrijvingen; zo wordt de jongste (Régnier) tegen haar zin bemoederd, en speelt er tussen de andere twee (Miou-Miou en Kiberlain) een milde machtsstrijd over wie het meeste geld en de beste baan heeft. Als op een dag hun vader (Piccoli) na een afwezigheid van vijftien jaar voor de deur staat zijn de gevoelens gemengd. Tout va bien is een intelligent familieportret, vol realistische details over de soms hartverwarmende, soms tenenkrommende relaties die familieleden met elkaar kunnen hebben.

À mort la mort !

1999 | Drama

Frankrijk 1999. Drama van Romain Goupil. Met o.a. Romain Goupil, Marianne Denicourt, Anne Alvaro, Christine Murillo en Dominique Frot.

De drie zussen in Tout va bien, on s'en va hebben het best met elkaar getroffen. Natuurlijk zijn er af en toe wat wrijvingen; zo wordt de jongste (Régnier) tegen haar zin bemoederd, en speelt er tussen de andere twee (Miou-Miou en Kiberlain) een milde machtsstrijd over wie het meeste geld en de beste baan heeft. Als op een dag hun vader (Piccoli) na een afwezigheid van vijftien jaar voor de deur staat zijn de gevoelens gemengd. Tout va bien is een intelligent familieportret, vol realistische details over de soms hartverwarmende, soms tenenkrommende relaties die familieleden met elkaar kunnen hebben.

Un vivant qui passe

1999 | Documentaire, Oorlogsfilm

Frankrijk​/​​Duitsland 1999. Documentaire van Claude Lanzmann. Met o.a. Maurice Rossel en Claude Lanzmann.

Lanzmann praat met de Zwitser Maurice Rossel, die als vertegenwoordiger van het Rode Kruis in de zomer van 1944 een inspectiebezoek aan concentratiekamp Theresienstadt bracht en concludeerde dat het een 'modelkamp' was. Hij had niet gezien, of willen zien, dat alle gebeurtenissen tijdens zijn bezoek nauwkeurig door de nazi's geregisseerd werden.

Sicilia!

1999 | Drama

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië​/​​Zwitserland 1999. Drama van Danièle Huillet en Jean-Marie Straub. Met o.a. Gianni Buscarino, Vittorio Vigneri, Angela Nugara, Carmelo Maddio en Ignazio Trombello.

Lanzmann praat met de Zwitser Maurice Rossel, die als vertegenwoordiger van het Rode Kruis in de zomer van 1944 een inspectiebezoek aan concentratiekamp Theresienstadt bracht en concludeerde dat het een 'modelkamp' was. Hij had niet gezien, of willen zien, dat alle gebeurtenissen tijdens zijn bezoek nauwkeurig door de nazi's geregisseerd werden.

Adieu, plancher des vaches!

1999 |

Frankrijk 1999. Otar Iosseliani. Met o.a. Mirbelle Kirkland, Stéphanie Hainque, Philippe Bas, Lily Lavina en Nico Tarielashvili.

De eigenwijze auteurregisseur Otar Iosseliani (Pastorali) maakte Adieu, plancher des vaches (Farewell, home sweet home) met een prettig onbekende groep acteurs - veelal in hun debuut. Iosseliani neemt zelf de rol van vader van hoofdpersoon Nicolas voor zijn rekening. Nico probeert in zijn leven een balans te vinden tussen de invloed van zijn vader, een losbandige alcoholicus, en zijn moeder, een hardwerkende zakenvrouw. De film won de critici-prijs van de European Film Academy. (IdH/VPRO Gids)

Adieu, plancher des vaches !

1999 | Komedie

Frankrijk​/​​Italië​/​​Zwitserland 1999. Komedie van Otar Iosseliani. Met o.a. Nico Tarielashvili, Lily Lavina, Otar Iosseliani, Philippe Bas en Stephanie Hainque.

Een nieuwe film van de voormalige Russische dissident (uit Georgi[KA3]e), die sedert de jaren 1970 in Frankrijk leeft en werkt, is voor zijn aanhangers altijd een soort happening. Deze keer is het thema dat buurmans gras altijd groener is: de rijken willen gewoon en arm zijn en de armen willen belangrijk zijn. Nauwelijks een realistisch uitgangspunt. Aan de hand van de belevenissen van Nicolas (Tarielashvili), een telg uit een steenrijke familie, maken we mee hoe dit allemaal in elkaar steekt. Twintig jaar lang beschermde zijn ondernemende moeder (Lavina) hem, die van het ene zakelijke gesprek naar het andere snelt per helicopter, in een ommuurd, ouderlijk herenhuis in Parijs, maar dan gaat Nicolas er van tijd tot tijd toch zelf op uit. Hij wast borden in een caf[KA1]e in een asociale buurt en heeft een oogje op Paulette (Hainque), de dochter van de kastelein, maar zij ziet hem niet. Ze heeft wel oog voor Gaston (Bas), een hochstapler die zich uitgeeft voor de bezitter van een jacht (dat hij zou verhuren) en op een geleende motor rondrijdt. Paulette schijnt verrukt te zijn van het feit dat Gaston haar als oud vuil behandelt en zij lijkt te genieten van zijn hardhandige optreden. De vader van Nicolas (regisseur Iosseliani) wordt weggehouden door moeder en verdoet zijn tijd met de modelspoorbaan en bezat zich overmatig aan dure wijnen. Tenslotte neemt Nicolas een aantal vrienden van laag allooi mee, waarbij zijn vader een drinkebroer treft. Nadat Nicolas in de gevangenis is beland, besluit hij zijn leven te veranderen. Ook zijn vader besluit de vrijheid te kiezen, hoewel het meer een beschikking over het eigen lot is. Het scenario van regisseur Iosseliani is onsamenhangend, waardoor de film het moet hebben van de scène's, maar die zijn meestal veel te lang zijn en slaan dikwijls nergens op. De ironie ligt er soms duimendik bovenop en de humor is des duivels, maar niet kwetsend of storend. De spelprestaties zijn ondergeschikt aan de vertelling, die eigenlijk geen vertelling is. Al met al duurt deze film veel te lang en werkt hij in het laatste half uur op de zenuwen. Het camerawerk is van William Lubtchansky. De titel slaat op een uitdrukking van Franse zeelieden uit de 19e eeuw, die als ze uitvoeren de vaste bodem onder de voeten verloren, maar dan hoopten op nieuwe, betere gronden - wij zouden zeggen: op water kun je niet lopen.

Secret défense

1998 | Mysterie, Familiefilm

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1998. Mysterie van Jacques Rivette. Met o.a. Sandrine Bonnaire, Jerzy Radziwilowicz, Laure Marsac, Françoise Fabian en Pascal Bonitzer.

Moderne Franse versie van de klassieke Elektra-mythe met Sylvie (Bonnaire) in de hoofdrol. Haar leven is uitermate gestructureerd totdat haar broer Paul (Colin) komt opdagen met een verward verhaal over de vermeende moordenaar van hun vader. Ze besluit zich te wapenen en stort zich zo in een intrigerend verhaal van dood en rampspoed, liefde, vertrouwen en wraak. De controversiële Nouvelle Vague-filmmaker Rivette maakte ooit een 13 uur lange film (Out one, 1971) en heeft een diepe minachting voor filmconventies als continuïteit en plot. In het 'slechts' 170 minuten (in de oorspronkelijke versie) durende Secret défense verstrengelt hij op een intelligente manier het leven van alledag met een raadselachtige vervreemding. De acteurs lijken al improviserend met het meanderende plot mee te deinen. De focus ligt bij de realiteit van het moment zoals Sylvie die beleeft, zonder een ogenblik de aandacht van de kijker te verliezen. (VM/VPRO Gids)

Dis-moi que je rêve

1998 | Drama, Komedie, Familiefilm

Frankrijk 1998. Drama van Claude Mouriéras. Met o.a. Vincent Dénériaz, Frédéric Pierrot, Murielle Mayette, Cédric Vieira en Stéphane Frey.

Boerenfamilie Ducret woont in een afgelegen communistisch bolwerk in de Alpen. Vader wilde kosmonaut worden 'om aan de revolutie bij te dragen' maar kwam op de boerderij terecht. 'Ruimte is hier wel maar revolutie niet echt,' grijnst hij tegen de camera van een psychiater die het gezin observeert. De revolutie zal echter binnen het gezin plaatsvinden met de zwakzinnige Julien - die dagelijks zijn hart uitstort bij koe Juliene - als katalysator. Hij leerde zoenen van zijn zus maar botviert zijn ontluikende seksualiteit op de vriendin van zijn broer. Een gedwongen opname lijkt daarom nabij maar oma laat het zover niet komen. Tijdens de zoveelste gezinssessie met de psychiater onthult zij een groot familiegeheim wat Julien aanzet tot een broederlijke heldendaad. Regisseur Claude Mouriéras (Tout va bien, on s'en va) grossiert in doorwrochte familiedrama's. 'Na een bepaalde leeftijd ontdek je een vast thema in je eigen leven,' vertelde hij in 2000 op het Rotterdamse filmfestival. 'Mijn films zijn daar een uiting van. Van de noodzaak om je te bevrijden van de ballast die je onherroepelijk meekrijgt van je familie.'

Von heute auf morgen

1997 | Muziek, Komedie

Duitsland​/​​Frankrijk 1997. Muziek van Jean-Marie Straub, Danièle Huillet en Daniele Huillet. Met o.a. Christine Whittlesey, Richard Salter, Claudia Barainsky, Ryszard Karczykewski en Christine Whittlesey.

Boerenfamilie Ducret woont in een afgelegen communistisch bolwerk in de Alpen. Vader wilde kosmonaut worden 'om aan de revolutie bij te dragen' maar kwam op de boerderij terecht. 'Ruimte is hier wel maar revolutie niet echt,' grijnst hij tegen de camera van een psychiater die het gezin observeert. De revolutie zal echter binnen het gezin plaatsvinden met de zwakzinnige Julien - die dagelijks zijn hart uitstort bij koe Juliene - als katalysator. Hij leerde zoenen van zijn zus maar botviert zijn ontluikende seksualiteit op de vriendin van zijn broer. Een gedwongen opname lijkt daarom nabij maar oma laat het zover niet komen. Tijdens de zoveelste gezinssessie met de psychiater onthult zij een groot familiegeheim wat Julien aanzet tot een broederlijke heldendaad. Regisseur Claude Mouriéras (Tout va bien, on s'en va) grossiert in doorwrochte familiedrama's. 'Na een bepaalde leeftijd ontdek je een vast thema in je eigen leven,' vertelde hij in 2000 op het Rotterdamse filmfestival. 'Mijn films zijn daar een uiting van. Van de noodzaak om je te bevrijden van de ballast die je onherroepelijk meekrijgt van je familie.'

Brigands, Chapitre VII

1996 |

Frankrijk​/​​Rusland​/​​Zwitserland​/​​Italië 1996. Otar Iosseliani. Met o.a. Amiran Amiranasvili, Guio Tzintzadze, Dato Gogibeidasvili, Nino Odzonikidze en Keti Kapanadze.

Boerenfamilie Ducret woont in een afgelegen communistisch bolwerk in de Alpen. Vader wilde kosmonaut worden 'om aan de revolutie bij te dragen' maar kwam op de boerderij terecht. 'Ruimte is hier wel maar revolutie niet echt,' grijnst hij tegen de camera van een psychiater die het gezin observeert. De revolutie zal echter binnen het gezin plaatsvinden met de zwakzinnige Julien - die dagelijks zijn hart uitstort bij koe Juliene - als katalysator. Hij leerde zoenen van zijn zus maar botviert zijn ontluikende seksualiteit op de vriendin van zijn broer. Een gedwongen opname lijkt daarom nabij maar oma laat het zover niet komen. Tijdens de zoveelste gezinssessie met de psychiater onthult zij een groot familiegeheim wat Julien aanzet tot een broederlijke heldendaad. Regisseur Claude Mouriéras (Tout va bien, on s'en va) grossiert in doorwrochte familiedrama's. 'Na een bepaalde leeftijd ontdek je een vast thema in je eigen leven,' vertelde hij in 2000 op het Rotterdamse filmfestival. 'Mijn films zijn daar een uiting van. Van de noodzaak om je te bevrijden van de ballast die je onherroepelijk meekrijgt van je familie.'

Les années lycée: Sa vie à elle

1995 | Familiefilm, Drama

Frankrijk 1995. Familiefilm van Romain Goupil en Romain Goupil. Met o.a. Sabrina Houicha, Sephora Haymann, Nathalie Juvet, Elisabeth Commelin en Younesse Boudache.

Houicha, de zestien-jarige dochter van Algerijnse ouders in Frankrijk, groeit probleemloos op en haalt op school uitstekende cijfers. Tot zij beslist de hoofddoek te dragen, het symbool van de islam. Haar omgeving reageert onthutst. Niemand begrijpt waarom het meisje ineens de integratie afwijst. Moet men de hoofddoek verbieden of tolereren? In Frankrijk en België werd dit een ware strijd, zoals geïllustreerd in deze film. De zwaarwichtige dialogen vereisen van de kijker geduld en concentratie. Bovendien wordt het probleem nogal eenzijdig benaderd in dit scenario van Goupil, Zaïda Ghorab-Volta en Jean-François Goyet. De soundtrack bestaat uit hits van begin jaren 1990. Fotografie van William Lubtchansky. Formaat 16/9.

Délit mineur

1994 | Drama

Frankrijk 1994. Drama van Francis Girod. Met o.a. Caroline Cellier, Claude Brasseur, Niels Arestrup, Christopher Thompson en Anne-Marie Philipe.

De jonge Crépeau houdt zielsveel van zijn moeder en is verdrietig omdat ze hem verwaarloost voor mannen die haar niet waard zijn. Haar man, Arestrup, zit in een midlife-crisis en wordt met de dag drankzuchtiger en gewelddadiger. Het lijkt wel of hij zijn grote intelligentie aanwendt om haar te vernietigen. Crépeaus misprijzen slaat om in haat, en die wordt steeds heviger. Een vergezocht drama over relatieproblematiek. Girod en Michel Grisolia schreven een scenario dat gelukkig niet verdrinkt in eindeloze dialogen en waarin de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Wel verwachten zij te veel goedgelovigheid van de kijker. William Lubtchansky stond achter de camera. Dolby Stereo.

Jeanne la pucelle

1993 | Historische film

Frankrijk 1993. Historische film van Jacques Rivette. Met o.a. Sandrine Bonnaire, André Marcon, Philippe Morier-Genoud, Jean-Louis Richard en Bernard Sobel.

In de 14e eeuw bevindt Frankrijk zich op het dieptepunt van een crisis. Door de eindeloze oorlogen heersen in het land ellende en hongersnood. Daarbij komt de pestepidemie van 1347, die de verzwakte bevolking dreigt uit te roeien. Wanneer ook nog koning Karel IV sterft zonder een mannelijke troonopvolger, is de malaise compleet. Dan staat er uit het volk een jonge vrouw - eigenlijk nog een tiener - op die beweert het land te zullen redden. Eindeloze geschiedenisles, gebracht op de eigenzinnige manier van Rivette die vooral de feministische kant van Jeanne d`Arc (gespeeld door Bonnaire) benadrukt. Hij ontdoet haar van haar aureool van heiligheid en brengt een klein, bleek, eenvoudig, gelovig meisje ten tonele. De film werd uitgebracht in twee delen, getiteld LES BATAILLES (160m) en LES PRISONS (176m). Drastische inkorting had de film ongetwijfeld veel goeds gedaan. Scenario van Pascal Bonitzer en Christine Laurent. Fotografie van William Lubtchansky.

La belle noiseuse

1991 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 1991. Drama van Jacques Rivette. Met o.a. Michel Piccoli, Jane Birkin, Emmanuelle Béart, Marianne Denicourt en David Bursztein.

Regisseur Rivette, Pascal Bonitzer en Christine Laurent bewerkten vrijelijk het korte verhaal van Honoré de Balzac Le chef-d'oeuvre inconnu. Schilder Piccoli heeft in zijn atelier een onvoltooid naakt van zijn zachtsprekende vrouw Birkin staan, waaraan hij vijftien jaar geleden begonnen was. Hij schildert het werk nu af met behulp van de mooie Béart, die niet erg op haar gemak lijkt te zijn in d'r blootje, maar toch de voornaamste attractie vormt. Voor het overige is het een trage beweging waar geen einde aan lijkt te komen. Wordt ook uitgezonden in een 'korte' versie van 125m en is met die lengte ook nog even in de zalen te zien geweest. De 'hand' van schilder Piccoli behoort toe aan kunstenaar Bernard Dufour. Achter de camera stond William Lubtchansky.

Die Antigone des Sophokles

1991 | Drama

Frankrijk​/​​Duitsland 1991. Drama van Danièle Huilet, Jean-marie Straub, Daniele Huillet en Jean-Marie Straub. Met o.a. Astrid Ofner, Ursula Ofner, Libgart Schwarz, Werner Rehm en Albert Hetterle.

Het klassieke drama van Sophocles op locatie in Griekenland gefilmd naar een bewerking van Bertold Brecht. Antigone werd door koning Kreon levend ingemetseld omdat ze haar broer liet begraven op door Kreon verboden grond. Huillet en Straub bschreven het scenario naar bovengenoemde bewerking. Camerawerk van William Lubtchansky.

Un week-end sur deux

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Nicole Garcia. Met o.a. Nathalie Baye, Joachim Serreau, Felice Pasotti, Miki Manojlovic en Gilles Treton.

Gescheiden Camille Valmont (Baye), tot schnabbelende ex-VIP afgezakte actrice, heeft een hoteltombolaklusje in Vichy. Noodgedwongen neemt ze haar twee jonge kinderen mee, die ze om het weekend ziet en voornamelijk als ballast beschouwt. Ter plaatse realiseert de egocentrische veertigster wat ze van carrière, huwelijk en moederschap gebakken heeft en neemt een doldriest besluit. Het onsentimentele scenario voor dit ontroerende regiedebuut van actrice Garcia schenkt natuurtalent Baye een van haar rijkste rollen. De sterrenhemelscène aan het slot is van een fijnzinnige poëzie. Miki Manojlovic speelt de vader die in het geweer komt wanneer Camille er met kroost vantussen gaat.

Nouvelle vague

1990 | Experimenteel, Romantiek

Zwitserland​/​​Frankrijk 1990. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Alain Delon, Domiziana Giordano, Roland Amstutz, Laurence Côte en Jacques Dacqmine.

Een niet na te vertellen film. De locatie is een villa dicht bij de oever van het meer van Gen[KA2]eve met als hoofdpersonen Hij (Delon) en Zij (Giordano). Op de aftiteling worden de acteurs en zelfs de regisseur niet eens vermeld. De inhoud bestaat uit een stortvloed van beelden (negen cameralieden!), `klanken` (vijf bewerkers) en, natuurlijk woorden. Datgene wat te zien en te horen is overlapt elkaar gedeeltelijk. Er wordt niets verteld maar situaties worden getoond en er is van een commentaarstem gebruik gemaakt, etc. Kortom, een film die de aan zijn lot overgelaten kijker opnieuw moet samenstellen. Maar de vraag is waarvan precies. De onvoorwaardelijke bewonderaars van de 'Meester' zullen het geniaal vinden, maar anderen zullen van een anti-film spreken. Het lijkt vooral kladwerk van een talentvol iemand die zich wilde amuseren. Camerawerk van William Lubtchansky.

Gdzieskolwiek jest, jeslis jest...

1989 | Oorlogsfilm

Duitsland​/​​Polen 1989. Oorlogsfilm van Krysztof Zanussi en Krzysztof Zanussi. Met o.a. Maja Komorowska, Tadeusz Bradecki, Julian Sands, Renée Soutendijk en Marcus Vogelbacher.

Een niet na te vertellen film. De locatie is een villa dicht bij de oever van het meer van Gen[KA2]eve met als hoofdpersonen Hij (Delon) en Zij (Giordano). Op de aftiteling worden de acteurs en zelfs de regisseur niet eens vermeld. De inhoud bestaat uit een stortvloed van beelden (negen cameralieden!), `klanken` (vijf bewerkers) en, natuurlijk woorden. Datgene wat te zien en te horen is overlapt elkaar gedeeltelijk. Er wordt niets verteld maar situaties worden getoond en er is van een commentaarstem gebruik gemaakt, etc. Kortom, een film die de aan zijn lot overgelaten kijker opnieuw moet samenstellen. Maar de vraag is waarvan precies. De onvoorwaardelijke bewonderaars van de 'Meester' zullen het geniaal vinden, maar anderen zullen van een anti-film spreken. Het lijkt vooral kladwerk van een talentvol iemand die zich wilde amuseren. Camerawerk van William Lubtchansky.

Shoah

1985 | Documentaire, Historische film

Frankrijk 1985. Documentaire van Claude Lanzmann.

Negen en een half uur duurt Shoah, Claude Lanzmanns definitieve documentaire over de Holocaust. Negen en een half uur zonder een seconde archiefmateriaal. Lanzmann laat overlevenden aan het woord, zoekt daders en getuigen op, en laat ze praten over toen. Hij blijft net zo lang vragen tot hij antwoord heeft op zijn vragen. Het levert onuitwisbare beelden op. Shoah kwam uit in 1985, na elf jaar research en meer dan 350 uur interview. Van de film bestaat geen kortere versie dan die van negen en een half uur, want Lanzmann weigerde zijn film ook maar een minuut in te korten. De film bestaat uit interviews met zowel slachtoffers als daders.

L'amour par terre

1984 | Drama, Komedie

Frankrijk 1984. Drama van Jacques Rivette. Met o.a. Geraldine Chaplin, Jane Birkin, André Dussollier, Isabelle Linnartz en Jean-Pierre Kalfon.

Twee actrices met nogal tegengestelde karakters krijgen een aantrekkelijk aanbod van een toneelschrijver. Droom en werkelijkheid zijn moeilijk te onderscheiden in de daaropvolgende gebeurtenissen die geheel in handen lijken van de toneelschrijver. Mooie actrices en mooi camerawerk (William Lubtchansky) hoeven nog geen mooie film op te leveren. Na een veelbelovend begin krijgt de film een onbevredigend vervolg. Scenario van Pascal Bonitzer, Marilu Parolini, Suzanne Schiffman en Jacques Rivette.

Neige

1981 | Misdaad, Drama

Frankrijk 1981. Misdaad van Juliet Berto en Jean-Henri Robert. Met o.a. Juliet Berto, Jean-François Stévenin, Robert Liensol, Jean-François Balmer en Patrick Chesnais.

De dood van een jonge dealer veroorzaakt dat junks in en om Pigalle zonder hero[KA3]ine komen te zitten. De pogingen van Anita (Berto), een moederlijk barmeisje, om hen te helpen brengt haar in conflict met haar vriend, een scharrelaar, die in een poging haar terug te winnen zelf hero[KA3]ine bemachtigt en daarbij in de val van de politie loopt. Dit clich[KA1]ematig zelfkant-drama krijgt meerwaarde door het reportage-achtige, authentieke beeld van Pigalle en haar bewoners. Berto heeft zichzelf een irritant nobele rol toebedeeld en is als actrice veel beter op dreef in de regie van anderen. De titel slaat op drugs zoals coca[KA3]ine (of heroïne). Het scenario is van Marc Villard. Het camerawerk is van William Lubtchansky. Mono.

La femme d'à côté

1981 | Drama, Thriller, Romantiek

Frankrijk 1981. Drama van François Truffaut. Met o.a. Gérard Depardieu, Fanny Ardant, Véronique Silver, Henri Garcin en Michèle Baumgartner.

Hitchcockiaans drama over echtelijke ontrouw. Twee voormalige geliefden (fraaie rollen van Depardieu en Ardant), nu beiden getrouwd, komen per toeval naast elkaar te wonen en pakken in het geheim hun verhouding weer op. Wanneer de schuldgevoelens beginnen op te spelen, komt het overspel uit. Regisseur Truffaut (Jules et Jim) had zijn carrière lang iets met verstoorde en gestoorde liefde, en in La femme d'à côté (vrij vertaald: De buuv) laat hij in rustige, afgemeten kaders in detail zien hoe een dierlijke, fysieke aantrekkingskracht langzaam maar heel zeker uit de hand kan lopen.

Sauve qui peut (la vie)

1980 | Romantiek, Drama, Experimenteel

Zwitserland​/​​Frankrijk 1980. Romantiek van Jean-Luc Godard. Met o.a. Isabelle Huppert, Jacques Dutronc, Nathalie Baye, Roland Amstutz en Fred Personne.

Deze film heeft een muzikale structuur in vier delen, waarbij onafhankelijk van elkaar de drie hoofdpersonen worden geïntroduceerd. Volgens zijn eigen zeggen 'de tweede eerste film' van Godard blijkt na jaren van video-experimenten en politieke strijdfilms niet een nieuw begin, maar een opnieuw opvatten van eerdere thema's, procedés en collage- technieken.

Les jeux de la comtesse Dolingen de Gratz

1980 | Mysterie, Komedie

Frankrijk 1980. Mysterie van Catherine Binet. Met o.a. Carol Kane, Michael Lonsdale, Marina Vlady, Robert Stephens en Marilu Marini.

Een cineaste is getrouwd met een autoritaire kunstverzamelaar. Zij leest een roman van een vriendin die in een inrichting is opgenomen, over een fantaserend pubermeisje dat na een stille verliefdheid zelfmoord pleegt. Die vriendin doet dat vervolgens op dezelfde manier als de schrijfster. De heldin, die zwanger is van haar gehate echtgenoot, kan de weerzin jegens hem en zijn milieu niet meer bedwingen en zal na uitbarsting óók een einde aan haar leven maken. Deze zowel irritante, als bij vlagen boeiende debuutfilm brengt de uiteenlopende verhaallijnen en literaire referenties bij elkaar, doordat de acteurs meerdere personages spelen, die elkaar moeten becommentariëren en aanvullen. Het onderlinge verband en de emotionele spanningsboog gaan al te vaak verloren. Wel sterke afzonderlijke scènes. Scenario van regisseuse Binet. William Lubtchansky zette het in beeld.

La mémoire courte

1979 | Thriller

Frankrijk​/​​België 1979. Thriller van Eduardo de Gregorio. Met o.a. Nathalie Baye, Bulle Ogier, Philippe Léotard, Adrian Brine en Claire Wauthion.

Judith Mesnil (Baye) werkt als tolk voor Unesco. Op een dag wordt haar gevraagd onderzoek te doen naar de schrijver Marcel Jaucourt, om het leven gekomen bij een auto-ongeluk in Argentinië. Ze ontdekt dat hij met een boek bezig was over verborgen nazi's en komt op het spoor van een man die op oorlogsmisdadigers jaagt. Regisseur De Gregorio en scenarist Edgardo Cozarinsky maken het de kijker niet makkelijk door een acteur verschillende personages te laten spelen. Leuk zijn de cameo's van collega-regisseurs Jacques Rivette, Benoît Jacquot, Barbet Schroeder en Frédéric Mitterrand.

Noroît

1976 | Avonturenfilm, Drama, Fantasy

Frankrijk 1976. Avonturenfilm van Jacques Rivette. Met o.a. Bernadette Lafont, Geraldine Chaplin, Kika Markham, Babette Lamy en Anne-Marie Reynaud.

Deze tweede van Rivette voor actrice-combinaties bedachte films waarin stervelingen zich meten met kortstondig op aarde vertoevende goden - na Duelle - verplaatst de Jacobijnse Revenger's Tragedy zich naar de strijd van een jonge vrouw, die om de dood van haar broer te wreken infiltreert in een bende van vrouwelijke smokkelaars en ten slotte de verantwoordelijke 'dochter van de zon' tegemoet treedt. Het ondoorzichtige en bizarre handelingsverloop wordt gecompenseerd door de geboden spelkansen in barre en primitieve emoties en acties, die de actrices met overrompelende inzet weten te benutten en zo de aandacht vasthouden ondanks de overmatige lengte.

Ici et ailleurs

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Jean-Luc Godard, Anne-Marie Miéville en Jean-Pierre Gorin.

In 1970 startte Godard de opnamen van een film over de Palestijnen, die Jusqu'a la victoire zou gaan heten. Hij stopte ermee en hervatte het project zes jaar later, liet de Arabische geluidsband vertalen en stelde zich vragen bij de woorden en de beelden, want alle (anonieme) personages waren inmiddels dood. Het resultaat is een overtuigende kritiek op de cinema zelf, wat op zich al interessant is maar nog lang niet alles: de film is een angstwekkend en hartverscheurend werkstuk.

Duelle

1976 | Mysterie, Experimenteel, Komedie

Frankrijk 1976. Mysterie van Jacques Rivette. Met o.a. Bulle Ogier, Juliet Berto, Jean Babilée, Nicole Garcia en Hermine Karagheuz.

Twee maangodinnen - een van het licht, een van het duister - zijn op aarde om een magische steen te vinden. Zij doen een beroep op de steun van stervelingen, die zich niet zó laten manipuleren als de godinnen hadden verwacht. Dit verwarrende en ondoorzichtige verhaal vol labyrinten en dubbele bodems is ondanks alle onbegrip die het wekt boeiend door transformatie van het alledaagse of nachtelijke Parijs in een magisch theaterdecor voor het verschuivende rollenspel van de inspirerende en geïnspireerde actrices. Deel 1 van een trilogie met NOROÎT en MERRY-GO-'ROUND. Scenario van Eduardo de Gregorio, Marilu Parolini en Jacques Rivette. Camerawerk van William Lubtchansky.

Les violons du bal

1973 | Biografie, Oorlogsfilm

Frankrijk 1973. Biografie van Michel Drach. Met o.a. Marie-José Nat, Jean-Louis Trintignant, David Drach, Yves Afonso en Guido Alberti.

Een regisseur (Trintignant) slaagt er ondanks commerciële bedenkingen van zijn producent (Yak) in om een film te maken over zijn riskante maar geslaagde ontsnapping als joods jongetje (David Drach) tijdens WO II (1939-44) naar Zwitserland, dankzij en samen met zijn kranige moeder (Nat). De autobiografie, zowel qua jeugdervaringen als weerstanden die de volwassen regisseur ontmoet, maakt niet écht indruk omdat Drach met te veel vertedering kijkt naar zijn jeugdig alter ego (gespeeld door zijn eigen zoon) en de moeder (gespeeld door zijn vrouw) uitsluitend idealiseert waardoor overtuigingskracht ontbreekt. Ondanks de barre realiteit lijkt de vlucht meer een avontuurlijk sprookje. Als eis van het 'star-system' neemt Trintignant voor de camera de rol van de volwassen Drach over. Nat kreeg in Cannes de prijs als Beste Actrice. Het scenario is van regisseur Drach, die trouwens in de film ook te zien is, maar niet op de aftiteling staat vermeld.

Ça n'arrive qu'aux autres

1971 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1971. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Catherine Allégret, Benoît Ferreux, Danièle Lebrun, Dominique Labourier en Serge Marquand.

Na het verlies van hun dochtertje sluit een echtpaar zich op in hun woning en houdt de buitenwereld letterlijk en figuurlijk op afstand om met gesloten ramen en bij kaarslicht geheel in hun verdriet op te gaan. Als het overlevingsinstinct weer boven komt moeten ze het leven dat is doorgegaan, opnieuw ontdekken. De autobiografische elementen in het scenario van de regisseuse -die zelf twee jaar eerder haar negen maanden oude baby verloor -maakt de film niet overtuigender, door een al te decoratieve aanpak. De emotionele inzet van Deneuve week destijds verrassend af van haar onderkoelde imago. (Overigens wordt het dochtertje in de film 'gespeeld' door een jongetje.) Camerawerk van William Lubtchansky.