Nella Banfi: productie.
Er zijn 5 films gevonden.

Spanish Fly

1998 | Romantiek, Drama, Komedie

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Verenigd Koninkrijk 1998. Romantiek van Daphna Kastner. Met o.a. Daphna Kastner, Toni Canto, Martin Donovan, Danny Huston en Marianne Sägebrecht.

Nadat er positieve reacties waren gekomen op het artikel van Zoe (Kastner) over macho`s in het damesblad [KL]Vanity Fair[KLE] tekende Zoe een contract om een boek over de machocultuur te schrijven. De bakermat ervan bevindt zich in Spanje. Zoe vertrekt van New York naar Madrid om mannen te interviewen. Omdat ze nauwelijks Spaans spreekt, huurt ze als tolk Antonio (Cant[KA1]o) in. Antonio geeft opzettelijk een draai aan de antwoorden op Zoe`s bitcherige vragen. Zoe zoekt in Madrid haar collegeprofessor Carl (Donovan) op, die een Engelse boekwinkel is begonnen, maar hun relatie loopt op niets uit. Zoe laat zich verleiden door de flamencogitarist Julio (Castro), maar dat is zo`n ijdeltuit dat hij in bed in de spiegel kijkt of zijn haar nog wel goed zit en of zijn tanden wit genoeg zijn. Bovendien denkt hij serieus dat hij de beste minnaar ter wereld is. Een regelrechte ramp. Zoe`s ex-vriendje John (Huston) duikt ook nog even op, maar van het aanhalen van de vriendsschapsbanden is geen sprake. Als Zoe in het gezelschap van Antonio naar de Spaanse Costa del Sol gaat, komt het tot een toenadering en een onthulling over Zoe`s jeugd, die veel verklaart. Op dat punt is de film afgegleden naar een moeder-en-dochter verhaal (per telefoon met de stem van Mary McDonell, want Zoe`s moeder krijg je niet te zien). Het weinig opzienbarende scenario van regisseusse/hoofdrol Kastner (in haar tweede film) is idioot, de humor wordt als zout in de wonden gewreven en de romantiek is ver zoek. In cameo's maken Sägebrecht als Rosa en De Medeiros als Rossy hun opwachting. De film draaide een weekje in de Amerikaanse bioscopen, leverde aan de kassa vijftienduizend dollar op, om daarna geruisloos te verdwijnen. Het camerawerk is van Arnaldo Catinari. Dolby.

Préférence

1998 | Drama

Italië​/​​Frankrijk​/​​Spanje 1998. Drama van Grégroire Delacourt. Met o.a. Jean-Marc Barr, Georges Corraface, Anna Galiena, Annie Girardot en Marisa Paredes.

Nadat er positieve reacties waren gekomen op het artikel van Zoe (Kastner) over macho`s in het damesblad [KL]Vanity Fair[KLE] tekende Zoe een contract om een boek over de machocultuur te schrijven. De bakermat ervan bevindt zich in Spanje. Zoe vertrekt van New York naar Madrid om mannen te interviewen. Omdat ze nauwelijks Spaans spreekt, huurt ze als tolk Antonio (Cant[KA1]o) in. Antonio geeft opzettelijk een draai aan de antwoorden op Zoe`s bitcherige vragen. Zoe zoekt in Madrid haar collegeprofessor Carl (Donovan) op, die een Engelse boekwinkel is begonnen, maar hun relatie loopt op niets uit. Zoe laat zich verleiden door de flamencogitarist Julio (Castro), maar dat is zo`n ijdeltuit dat hij in bed in de spiegel kijkt of zijn haar nog wel goed zit en of zijn tanden wit genoeg zijn. Bovendien denkt hij serieus dat hij de beste minnaar ter wereld is. Een regelrechte ramp. Zoe`s ex-vriendje John (Huston) duikt ook nog even op, maar van het aanhalen van de vriendsschapsbanden is geen sprake. Als Zoe in het gezelschap van Antonio naar de Spaanse Costa del Sol gaat, komt het tot een toenadering en een onthulling over Zoe`s jeugd, die veel verklaart. Op dat punt is de film afgegleden naar een moeder-en-dochter verhaal (per telefoon met de stem van Mary McDonell, want Zoe`s moeder krijg je niet te zien). Het weinig opzienbarende scenario van regisseusse/hoofdrol Kastner (in haar tweede film) is idioot, de humor wordt als zout in de wonden gewreven en de romantiek is ver zoek. In cameo's maken Sägebrecht als Rosa en De Medeiros als Rossy hun opwachting. De film draaide een weekje in de Amerikaanse bioscopen, leverde aan de kassa vijftienduizend dollar op, om daarna geruisloos te verdwijnen. Het camerawerk is van Arnaldo Catinari. Dolby.

Mémoires d'un jeune con

1996 | Misdaad, Drama

Frankrijk 1996. Misdaad van Patrick Aurignac. Met o.a. Christophe Hémon, Patrick Aurignac, Daniel Russo, Alexandra London en Mathilde Seigner.

Nadat er positieve reacties waren gekomen op het artikel van Zoe (Kastner) over macho`s in het damesblad [KL]Vanity Fair[KLE] tekende Zoe een contract om een boek over de machocultuur te schrijven. De bakermat ervan bevindt zich in Spanje. Zoe vertrekt van New York naar Madrid om mannen te interviewen. Omdat ze nauwelijks Spaans spreekt, huurt ze als tolk Antonio (Cant[KA1]o) in. Antonio geeft opzettelijk een draai aan de antwoorden op Zoe`s bitcherige vragen. Zoe zoekt in Madrid haar collegeprofessor Carl (Donovan) op, die een Engelse boekwinkel is begonnen, maar hun relatie loopt op niets uit. Zoe laat zich verleiden door de flamencogitarist Julio (Castro), maar dat is zo`n ijdeltuit dat hij in bed in de spiegel kijkt of zijn haar nog wel goed zit en of zijn tanden wit genoeg zijn. Bovendien denkt hij serieus dat hij de beste minnaar ter wereld is. Een regelrechte ramp. Zoe`s ex-vriendje John (Huston) duikt ook nog even op, maar van het aanhalen van de vriendsschapsbanden is geen sprake. Als Zoe in het gezelschap van Antonio naar de Spaanse Costa del Sol gaat, komt het tot een toenadering en een onthulling over Zoe`s jeugd, die veel verklaart. Op dat punt is de film afgegleden naar een moeder-en-dochter verhaal (per telefoon met de stem van Mary McDonell, want Zoe`s moeder krijg je niet te zien). Het weinig opzienbarende scenario van regisseusse/hoofdrol Kastner (in haar tweede film) is idioot, de humor wordt als zout in de wonden gewreven en de romantiek is ver zoek. In cameo's maken Sägebrecht als Rosa en De Medeiros als Rossy hun opwachting. De film draaide een weekje in de Amerikaanse bioscopen, leverde aan de kassa vijftienduizend dollar op, om daarna geruisloos te verdwijnen. Het camerawerk is van Arnaldo Catinari. Dolby.

Hotel Paura

1996 | Drama

Italië​/​​Frankrijk 1996. Drama van Renato De Maria. Met o.a. Sergio Castellitto, Iaia Forte, Isabella Ferrari, Roberto De Francesco en Francesco Paolantoni.

'Op het eerste gezicht,' zei debuterend regisseur De Maria over deze film, 'is dit het verhaal van een man en zijn weg van de top van de maatschappelijke ladder naar beneden. Het ziet er uit alsof dat een helletocht is, maar dat is niet zo: het is een tocht als alle andere ­ een tocht die leidt tot inzicht en zelfkennis.' De veertigjarige Carlo (Castellitto) leeft de droom van iedere burgerman. Vrouw en kind, goede baan en zopas verhuisd naar een luxe appartement. Dan wordt hij ontslagen, kan de afbetaling op zijn nieuwe huis niet terugkrijgen (=per direct straatarm), en blijkt hij niet in staat een nieuwe baan te vinden. De weg naar beneden is ingezet. Eenmaal op de bodem ontmoet hij de intrigerende Lucia (Ferrari). Zij neemt hem mee naar een ondergrondse gemeenschap van daklozen die leven in Hotel Paura (lett.: Hotel Afgrond).

Peggio di così si muore

1995 | Komedie, Fantasy

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1995. Komedie van Marcello Cesena. Met o.a. Carla Signoris, Maurizio Crozza, Ugo Dighero, Mauro Pirovani en Marcello Cesena.

Na de terugkeer van hun huwelijksreis naar Brazili[KA3]e nemen Anna (Signoris) en Carlo (Crozza) op het vliegveld de verkeerde koffer mee. Hij bevat het niet onaardige bedrag van vijfhonderd miljoen lire (ongeveer tweehonderdvijfentwintigduizend euro). Ondanks de protesten van Carlo wil Anna het geld houden. Ze kopen een huis en tijdens de house-warmingsparty ontvangen ze een geschenk... hun eigen koffer. Ze krijgen twee weken de tijd om het geld terug te bezorgen. De twee gangsters die de boodschap overbrengen, laten merken dat het menens is. Doldwaze, zwarte komedie waarbij de twee hoofdpersonages door allerlei verwikkelingen zelfs met een spook opgescheept zitten! Een filmstijl die doet denken aan Richard Lester in zijn beste kolderperiode en er worden heel wat knipoogjes naar Alfred Hitchcock opgediend in een verhaal, waarvan je de afloop onmogelijk kan raden. Cesena en Ugo Dighero schreven het luchtige scenario. Fotografie van Regis Blondeau. Dolby S.R. Digital.